«Τα τελευταία 3 χρόνια τρώω μια κουταλιά γύρη και μια κουταλιά μέλι. Η γύρη είναι ίσως το πιο θρεπτικό πράγμα που υπάρχει, είναι ασπίδα για τον οργανισμό. Φρέσκια γύρη από μέλισσες, αγοράζω κάθε μήνα σχεδόν από τον Ταΰγετο και την βάζω στο ψυγείο. Υπάρχει ένα κατάστημα στη Αθηνάς που φέρνει μόνο γύρη και μέλι και λέγεται «Δωρική Γη». Αυτό είναι το πρωινό μου.
Όμως τρελαίνομαι και για τηγανιτά αυγά. Είναι η ζωή μου. Με δυο φέτες ψωμί του τοστ από καλαμπόκι από κάτω. Ψήνω τις φέτες και βάζω από πάνω δύο αυγά, οπότε κόβω το αυγό μαζί με το ψωμί. Το αγαπημένο μου πρωινό όταν ήμουν μικρός ήταν η στραπατσάδα με απίστευτο λάδι από τη Μάνη, επειδή η μάνα μου ήταν από εκεί. Τώρα πια τρώω 2-3 φορές την εβδομάδα αυγά και αυτά βραστά. Τα 5 τελευταία χρόνια, η μέρα μου διατροφικά συνεχίζει στις 11 που τρώω ένα φρούτο απαραιτήτως. Το χειμώνα τρώω ατελείωτα μήλα και το καλοκαίρι έχω πολλές επιλογές. Την Κυριακή είχα πάει στη θάλασσα με τη βάρκα μου στην ερημιά και έτρωγα όλη μέρα φρούτα. Μου έχουν γίνει εμμονή. Ακόμα και στο Νext top Model πήγαινα στο στούντιο και είχα τρία μήλα πάνω στον πάγκο και ο σκηνοθέτης και η Καγιά με γιούχαραν! Καρπούζι και σύκα είναι τα αγαπημένα μου. Σύκα με μανούρι είναι το αγαπημένο μου πρωινό όταν είμαι στην επαρχία. Όλα τα φρούτα τα τρώω με την φλούδα ακόμα και το καρπούζι, καθαρίζω το πράσινο και τρώω το υπόλοιπο. Εκεί βρίσκονται όλες οι θρεπτικές τους ουσίες. Οι άνθρωποι δεν τρώνε πια φρούτα. Γιατί;
Στην Αθήνα για brunch πηγαίνω σπάνια γιατί περιμένω να πάει 2-3 η ώρα για να φάω αλλά καμιά φορά που μπορεί να πάρω σάντουιτς πηγαίνω στη Σέκερη, υπάρχει ένα μικρό καφέ το οποίο έχει ασύλληπτα σάντουιτς. Έχει το ωραιότερο ψωμί, τα ωραιότερα τυριά που τα φέρνει από την Ιταλία, προσούτο, ισπανικά jamon... Δεν υπάρχουν ωραιότερα σάντουιτς στην Αθήνα.
Τρώω απαραιτήτως 2-3 το μεσημέρι! Οπωσδήποτε! Εγώ μαγειρεύω πολύ σπάνια. Έχω την τύχη να μένω δίπλα σε ένα πάρα πολύ καλό εστιατοριάκι, που λέγεται «Οινομπερδέματα» στο Γκάζι. Αυτό έχει ανοίξει εδώ και έξι χρόνια και επειδή είμαι στην κουζίνα συνέχεια τρώω εκεί. Υπάρχουν δυο κυρίες που μαγειρεύουν εξαιρετικά σπιτικά, οπότε έχω την επιλογή από δέκα φαγητά την ημέρα. Δεν τρώω κρέας- δηλαδή γιουβέτσι, κοκκινιστά- σχεδόν ποτέ στην πόλη, παρά μόνο τον χειμώνα ή όταν είμαι σε ταβέρνα στην περιφέρεια. Το καλοκαίρι τρώω μόνο ψάρια γιατί είμαστε στις παραλίες συνήθως με την παρέα μου. Το φαγητό μου έχει να κάνει μόνο με λαχανικά, μαγειρευτά ή ψάρι. Τρελαίνομαι για γεμιστά, μπάμιες, φασολάκια, σπανακόρυζο! Το χειμώνα λατρεύω τα όσπρια, τρώω 3-4 φορές την εβδομάδα. Οι φακές είναι το αγαπημένο μου. Φακές με μανούρι πάντα.
Το χειμώνα τις φτιάχνω και εγώ. Στη φακή αφού κάνω ό,τι πρέπει προσθέτω και κομμάτια μπέικον. Παίρνουν οι φακές το καπνιστό άρωμα από το μπέικον και είναι υπέροχο. Επίσης κόβω μέσα και κομμάτια πράσο. Αυτά τα μυστικά μου τα έμαθε μία Ολλανδέζα. Κάνω και μακαρόνια, σπάνια όμως. Τα λατρεύω αλλά τρώω γύρω στις 6 με 7 φορές το χρόνο μακαρόνια γιατί δεν βρίσκω καλά μακαρόνια όχι μόνον για να τα μαγειρέψω εγώ, αλλά και έξω, στα εστιατόρια. Σε όσα Ιταλικά έχω φάει στην Ελλάδα δεν έχω ενθουσιαστεί. Προτιμώ όταν πάω σε καλά Ιταλικά να φάω πίτσα. Είναι ένα καινούριο ιταλικό τώρα που έχει γίνει το αγαπημένο μου στέκι, το Matilde στο Γκάζι. Είναι ένα pizza bar, το άνοιξε πριν από 2 μήνες ο Τζίτζο και φτιάχνει εξαιρετικές πίτσες, με πολύ λεπτή ζύμη. Εκεί παραγγέλνω πάντα μια σαλάτα και μία πίτσα. Τους παίρνω από πριν τηλέφωνο να μου τα έχουν έτοιμα, να πάω, να τα φάω και να φύγω. Γιατί γίνεται χαμός, όλη η Αθήνα είναι εκεί. Όταν θέλω να φάω μπριζόλα πάω στον Χρύσανθο στην Πεντέλη, παϊδάκια τρώω πάντα στο Θησείο στο Χρόνη –ο γιος του κυρ Ηλία που έχει μια ταβέρνα κοντά στον Άγιο Αθανάσιο- για σαρδέλα στις Sardeles. Όμως επειδή είμαι Ταύρος, δεν βγαίνω συχνά. Προτιμώ να τρώω σε σπίτια φίλων που μαγειρεύουν ωραία. Ή στη θεία μου τη Βασιλική η οποία είναι ταλέντο στη μαγειρική. Για να καταλάβετε, βράζει μακαρόνια και μόνο το νερό τους αν δοκιμάσεις τρελαίνεσαι! Έχει το χάρισμα.
Έχω μια τάση να είμαι ρετρό στις γεύσεις μου. Εγώ μεγάλωσα με μια μάνα Μανιάτισσα που μαγείρευε εκπληκτικά. Δεν έχω δεσμούς στη Μάνη αλλά μεγάλωσα με κάποιες ιστορίες και με τις θείες μου οι οποίες μαγείρευαν εξαιρετικά και παντρεύτηκαν ναυτικούς μάγειρες . Πηγαίναμε αρχές ΄60- ΄70 και μας έκαναν κάτι μακαρόνια αλα κρεμ ή μπολονέζ που τρελαινόμασταν. Και αυτά δεν υπήρχαν ούτε στις ελληνικές ταινίες τότε. Αφού έτρωγα εκείνη την ώρα και σκεφτόμουν πότε θα ξαναπάω στην θεία για να το ξαναφάω. Ή κάτι σαλιγκάρια της μάνας μου με μια σάλτσα με ντομάτα και κρεμμύδι, που δεν έχω φάει ούτε στο Παρίσι.
Πάντα τρώω 7- 8 το βράδυ ό,τι και να γίνει, ο κόσμος να χαλάσει. Έκανα πριν από 4 χρόνια μια διατροφή με έτοιμα φαγητά και το πρόγραμμα ήταν αυτό. Να τρώω στις ώρες που πρέπει. Γι αυτό δεν μπορώ να φάω με φίλους. Με καλούν για φαγητό, τρώω 7-8 και μετά πηγαίνω να πιω ένα κρασί μαζί τους. Φυσικά το λένε και οι γιατροί, μην τρώτε μετά τις 8 το βράδυ ποτέ. Ακόμα και το καλοκαίρι που νυχτώνει 9μιση και όλοι πάνε στην ταβέρνα δέκα και μισή. Εντάξει, μπορεί να φάω και στις 10 το βράδυ, αλλά τότε τρώω ένα ψάρι και χόρτα. Αν πεινάσω, κατά τις 5 το απόγευμα, τρώω έτοιμες φρέσκες σαλάτες που παίρνω από το Βασιλόπουλο μέρα παρά μέρα και προσθέτω λίγα τοματίνια και τόνο ή ένα παξιμάδι «Μάννα Τσατσαρωνάκη» με μανούρι, ντομάτα και ελιές. Ο Βασιλόπουλος επίσης εδώ και 3 χρόνια έχει κάτι παξιμάδια που λέγονται «Κριθαρένιο Κρήτης» και πραγματικά δεν έχω φάει πιο ωραίο παξιμάδι στην ζωή μου. Γενικά έχω τρέλα με τα παξιμάδια αλλά και τα χόρτα, τα νεροκρέμμυδα –τα οποία τα τρώω ολόκληρα σαν ψωμί-, τα κυδώνια, τα όστρακα, τις πεταλίδες και το λάδι ό,τι πιο απλό δηλαδή. Έχω εξαιρετικό λάδι που μου φέρνει ένας φίλος από την Ζάκυνθο. Το λάδι είναι το παν στο μαγείρεμα. Είναι τελείως διαφορετικό το μαγείρεμα με ένα καλό λάδι και μου κάνει εντύπωση γιατί στη Ιταλία και την Ισπανία το ξέρουν αυτό και εμείς που έχουμε τόσο πολύ και καλό λάδι δεν ασχολείται κανείς με αυτό. Τα εστιατόρια εδώ έχουν τραγικά λάδια.
Εγώ έχω τρέλα με τις ωραίες γεύσεις γιατί είχα και εστιατόρια. Ήμουν όλη μέρα στην κουζίνα με τους μάγειρες. Όποιος θυμάται τη «Βιτρίνα» με σεφ τον Χρύσανθο τον Καραμολέγκο και το «Κρέας», στο Γκάζι θα θυμάται και το κόλλημα μου με την ποιότητα των γεύσεων. Καταρχάς, διάλεγα εγώ τους σεφ. Μπορεί να πήγαινα σε ένα εστιατόριο και να μου άρεσε το φαγητό, και έλεγα στον σεφ «Θέλεις να δουλέψεις μαζί μου;». Στο «Κρέας» είχαμε μόνον ψήστες. Τον καλύτερο, έναν Αιγύπτιο τον βρήκα στη Νίκαια, από ένα σουβλατζίδικο που λεγόταν ο «Αιγύπτιος». Έψηνε τόσο καλά που και σόλα παπουτσιού να του έδινες, αν τη δοκίμαζες θα έγλειφες τα δάχτυλα σου.
Γαστρονομικά είμαι ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο. Τρώω τα πάντα, αρκεί να είναι καλομαγειρεμένα. Έχω φάει ακόμα και φίδια, κατσαρίδες και σκορπιούς στην Κίνα. Όταν ταξιδεύω είμαι πάντα της λογικής, «αφού τα τρώνε αυτοί γιατί όχι κι εγώ;». Και τα τρώνε οι κινέζοι που ξέρουν, της υψηλής τάξης, σε καλά εστιατόρια, όχι σε κανένα καταγώγιο που δεν ξέρεις τι τρως. Πας σε ένα τέτοιο εστιατόριο που τρώνε όλα τα εξωτικά, που έχει gourmet κινέζικη κουζίνα και έχουν απίστευτα κατσαριδοειδή. Εγώ όταν είμαι στην Κίνα είμαι κινέζος, στην Ινδία ινδός, στην Αφρική Αφρικανός. Τι θα πω στην Ινδία; Φέρτε μου γεμιστά να φάω; Εντάξει, τα φίδια και οι κατσαρίδες μαζί με ένα χαμαιλέοντα στο Μεξικό –κάτι σαν ψητή σαύρα- είναι τα πιο περίεργα πιάτα που έχω φάει. Την πιο ωραία όμως γευστική εμπειρία την είχα στην Τζαμάικα, όπου πήγαινα πάρα πολύ συχνά όταν ήμουν στην Αμερική. Εκεί δεν θα ξεχάσω ποτέ τους αστακούς που τρώγαμε. Έβγαιναν οι ψαράδες με τις βάρκες και έπιαναν αστακούς , τους έκοβαν στη μέση, τους έβαζαν στα κάρβουνα και έβαζαν ένα lime από πάνω, με μπανάνα ψητή και κάτι σαν ψωμί αλλά γλυκό. Και μόλις τους έψηναν, τους έπαιρναν και τους βούταγαν στην θάλασσα για να κρυώσουν και να αλατιστούν. Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ αυτούς τους αστακούς!
Θέλω όμως να ... καταγγείλω, ότι στην Ιταλία, καλό Ιταλικό θα φας μόνο στα σπίτια. Πουθενά αλλού. Στη Γαλλία έχει καλό φαγητό στο Παρίσι, εκπληκτικό φαγητό έχει το Λονδίνο που τα τελευταία 10 χρόνια έχει κάνει την επανάσταση όπως και η Αυστραλία. Δεν είναι τυχαίο που η Vogue έχει ένα περιοδικό το Vogue Entertaining Cookbook που είναι μόνο για φαγητό και η μοναδική έκδοση της Vogue για φαγητό είναι αυστραλιανή!
Λατρεύω τα ταξίδια. Εγώ φεύγω κάθε εβδομάδα 3-4 μέρες στην περιφέρεια, όπου κάνω διάφορα σπορ από ποδήλατο μέχρι πέταγμα με αερόστατο. Τώρα μόλις γύρισα από Ιόνιο, Λευκάδα και Κεφαλονιά. Αυτή είναι η έδρα μου για ενάμιση μήνα το καλοκαίρι και πηγαίνω μέρα παρά μέρα στα μέρη τριγύρω. Αύριο φεύγω αύριο και πάω στην Ελίκα της Λακωνίας. Ένα μέρος λίγο πριν την Ελαφόνησο όπου πηγαίνω μόνο για το μπάνιο και το φαγητό. Έχει μια παραλία ένα χιλιόμετρο με... 40 γριές και λίγους τουρίστες. Ερημιά, δηλαδή. Εκεί υπάρχει μια κυρία που λέγεται Αριστέα και έχει μια ταβέρνα με φαγητό απίστευτο. Λάδι, ντομάτες κολοκυθάκια και όλα τα λαχανικά είναι όλα από τον κήπο της όπως και οι λαγοί, τα αρνιά, τα κατσίκια και τα αυγά είναι όλα δικά της. Φτιάχνει μόνη της ψωμί και οι τιμές ασύλληπτες! Παράδειγμα, 2 άτομα 8,5 € πλήρες γεύμα. Η Λακωνία είναι τελείως άγνωστη τουριστικά και γαστρονομικά και έχει το καλύτερο φαγητό στην Ελλάδα.
Η μαγεία της ελληνικής κουζίνας είναι από το τίποτα να φτιάξεις ένα εκπληκτικό φαγητό. Φτάνει να υπάρξει ένας σεφ που θα απογειώσει... το τίποτα. Έναν κολοκυθοανθό να του βάλεις λίγο ρύζι και λίγο λαδάκι δίπλα και να σου κάνει ένα πιάτο που δεν έχεις ξαναδοκιμάσει. Σαν την ελληνική κουζίνα δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Είναι ολόκληρη επιστήμη. Ας την πάμε ένα βήμα πιο κει. Αξίζει...
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση