Σπύρος Πώρος

Ψαγμένος φωτογράφος, περιπετειώδης τύπος, ωραίος άντρας. Η ζωή και ο έρωτας τον έστειλαν στο Auckland της Νέας Ζηλανδίας.  Εκεί λοιπόν έχει δημιουργήσει ένα στούντιο ακαδημία προσπαθώντας να προσεγγίσει ένα νέο τρόπο προσέγγισης της  φωτογραφίας μέσω της φιλοσοφίας και συγκεκριμένα της επικούριας φιλοσοφίας. Όπως λέει ο ίδιος «είναι κάτι που μου δίνει νέα οπτική και απεριόριστους ορίζοντες όχι μόνο στη φωτογραφία αλλά και στη φωτογραφία ως μέσο που μπορεί να βοηθήσει στην θεραπεία της ψυχής αφού μέσα από ένα φιλοσοφικό διάλογο ο  άνθρωπος βρίσκει απαντήσεις σε ζητήματα που τον απασχολούν και η αποτύπωση από το νου σε εικόνα είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσα».  Ενδιαφέρον όμως είναι και το γαστρονομικό ημερολόγιο που μας γράφει ο Σπύρος για να μας ξεναγήσει στους νέους δημιουργικούς του τόπους πάντα με έντονη νοσταλγία για την Ελλάδα.  

"Μόλις σηκωθώ κάνω 10 λεπτά γυμναστική και πολλές φορές και  meditation. Αμέσως μετά στύβω 2 λεμόνια, συμπληρώνω ζεστό νερό και μετά τρώω 10 αμύγδαλα βιολογικά. Έπειτα φτιάχνω έναν υπέροχο ελληνικό καφέ στον οποίο προσθέτω κακάο. Έτσι γίνεται πιο τονωτικός.

Καφέ όμως μ’ αρέσει να παίρνω και απ’ έξω. Το αγαπημένο μου στέκι για καφέ είναι το Little Sweety στο Ponsonby. Είναι ένα καταπληκτικό καφέ που θυμίζει Ευρώπη. Από εκεί παίρνω καφέ flat white και ενίοτε ένα baggle NY style.  Για brunch το αγαπημένο μου μέρος είναι το St. Pierres sushi το οποίο κάνει πολύ φρέσκο και νόστιμο σούσι. Από εκεί παραγγέλνω συνήθως το double avocado jumbo salmon brown rice…  Αν βρεθώ στο δρόμο και πεινάσω, ως Έλληνας , θα τιμήσω σίγουρα ένα σουβλάκι όχι μόνον ως φαγητό του δρόμου, το λατρεύω γενικότερα.  Μερικές φορές μαγειρεύω μεσημεριανό  το σπίτι. Από τα αγαπημένα μου είναι το σπανακόρυζο. Προσθέτω όμως και πράσο, μαρούλι και φυσικά άνιθο, χλωρό κρεμμύδι και πολυ λεμόνι.  Μου θυμίζει Ελλάδα.

Βγαίνω συχνά και για φαγητό ωστόσο εδώ στο Auckland. Όταν πηγαίνω σ’ ένα εστιατόριο μου αρέσει να βλέπω χαρούμενο προσωπικό. Αυτό είναι βασικό γιατί πολλές φορές υποδηλώνει το πόσο καλές είναι οι εργασιακές σχέσεις μεταξύ υπαλλήλων και ιδιοκτήτη. Αυτό που ενοχλεί είναι οι βρώμικες τουαλέτες.  Λέω να σας ξεναγήσω λίγο στα αγαπημένα μου εστιατόρια εδώ στη Νέα Ζηλανδία. Ένα από αυτά είναι το  SPQR στο Ponsonby. Ένα απίστευτο ιταλικό εστιατόριο . Εκεί το αγαπημένο μου πιάτο είναι το ριζότο με θαλασσινά. Επίσης από ιταλικά πηγαίνω στην Pizzeria Al Volo, στο Mount Eden. Είναι από τα στέκια που συχνάζω και πάντα παραγγέλνω την πίτσα που έχουν δώσει το ονόμα μου:  Pizza Spiros με τυρί φοντίνα, λάδι τρούφας, μανιτάρια, λίγο τσίλι, μοτσαρέλα και ντομάτα. Είναι yummy!  Eπίσης πηγαίνω συχνά και στο ιαπωνικό εστιατόριο Tanukis Cave στο  CBD Auckland. Εκεί εκτός από ιαπωνική μπίρα οι yakitori μεζέδες είναι σούπερ όπως το takoyaki που είναι roll με χταπόδι.  

Όπως καταλάβατε οι γεύσεις μου με πάνε στη Μεσόγειο... και το ψυγείο μου στην Ελλάδα. Ανοίγοντας το θα βρείτε μέσα τυρί φέτα, ελιές, μυζήθρα και λεμόνια. Τα ελληνικά μου προιόντα τα προμηθεύομαι από τον φίλο Γιάννη Μόντε (Taste of Greece) που τα εισάγει στην Νέα Ζηλανδία.  Το ντουλάπι με τα τρόφιμα περιέχει βιολογοικά μακαρόνια, Μακεδονικό χαλβά, ρίγανη από Ελλάδα και θυμάρι και φυσικά ελληνικό ελαιόλαδο πάντα από την Καλαμάτα. Και βέβαια ο ελληνικός καφές που είναι και το αγαπημένο μου προιόν.  Δεν χρειάζονται διευκρινίσεις:  η αγαπημένη μου κουζίνα είναι η ελληνική γιατί εκτός του ότι γεύση των ελληνικών φαγητών δεν υπάρχει πουθενά, είναι πολύ ισορροπημένη για την υγεία και θρεπτικά ολοκληρωμένη. Κάτι περισσότερο ήξερα οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Εμένα βέβαια οι ελληνικές αγαπημένες μου γεύσεις συμπυκνώνονται σε ένα πιάτο μουσακά από τα χέρια της μαμάς μου Βασιλικής ή της ψημένης στα κάρβουνα σαρδέλας.  Όταν όμως μιλάμε για comfort food τότε θα σας έλεγα κοτόπουλο κοκκινιστό με σπαγγέτι. Αυτό είναι που με παρηγορεί στις δύσκολες ώρες μου. Και οι γαστρονομικές μου παιδικές αναμνήσεις που με παρηγορούν εδώ στα ξένα  είναι όταν σκέφτομαι τις  τηγανητές πατάτες που μου έφτιαχνε ο παππούς μου ο Γιάννης και θυμάμαι όταν έβγαινε η γιαγιά μου η Χάιδω στην εξώπορτα και με φώναζε  όταν παίζαμε  ποδόσφαιρο στον δρόμο να πάω να φάω τηγανητές πατάτες... με πασπαλισμένη ζάχαρη.  Και για να είμαι ειλικρινής η ανάμνηση και μόνον  με έκανε και δάκρυσα. 

Αυτά κάνει η παραδοσιακή κουζίνα  με την κουλτούρα και τα χρώματα της . Κάτι που δεν μπορεί να κάνει η Nouvelle Cuisine η οποία και με προβληματίζει. Λόγω του μεγάλου ανταγωνισμού οι επιχειρηματίες προσπαθούν να κάνουν κάτι διαφορετικό όμως τελικά η Nouvelle cuisine πέφτει σ’ αυτή την παγίδα. 

 Ελληνικά θα επέλεγα να φάω και την τελευταία μου μέρα επάνω στην γη. Κάτι ελαφρύ και ωραίο όπως σαρδέλες στα κάρβουνα για να είμαι βαρύς, όταν θα έρθει η στιγμή για περαιτέρω..."