Ειδικά εμείς που χρησιμοποιούμε - και αγαπάμε- τα social media, έχουμε κάνει πολλές φορές φαντάζομαι τον σταυρό μας διαβάζοντας επιθέσεις που στάζουν χολή, σε όποιον τολμήσει να διατυπώσει μια άποψη με την οποία κάποιοι διαφωνούν. Η ελευθερία της έκφρασης είναι κορυφαίο αγαθό αλλά έχει πάντα δυο όψεις. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Πάντα θα υπάρχουν συμφωνίες και διαφωνίες, και αυτές ακριβώς οι διαφορετικές απόψεις πάνω σε κάθε θέμα, και η εποικοδομητική συζήτηση που θα έπρεπε ιδανικά να πυροδοτούν, είναι τα υλικά με τα οποία χτίζονται η εξέλιξη και η πρόοδος σε κάθε τομέα της ζωής μας, αιώνες τώρα. Και φυσικά, είναι γνωστό πως ανά τους αιώνες κάηκε κόσμος και ντουνιάς στην πυρά ως αιρετικός, και πως πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν εκείνοι που προκαλούν, είτε γιατί η σκέψη τους ξεπερνά την εποχή τους, είτε γιατί τους αρέσει να να κάνουν ντόρο γύρω από το όνομα τους με αυτόν τον τρόπο. Στο μυαλό μου όπως πάντα, καλλιέργεια σήμαινε να αποδέχεσαι το δικαίωμα των άλλων στην άποψη, ακόμα και την λάθος κατά την γνώμη σου, και να προσπαθείς να υπερασπιστείς την θέση σου ή το δίκιο σου με τον λόγο και όχι με τον βούρδουλα. Τον πραγματικό ή τον λεκτικό.
Πριν μερικές μέρες, ο τραγικός θάνατος ενός νέου ανθρώπου που βρέθηκε επιβάτης σε ένα τρόλεϊ χωρίς εισιτήριο, και η ατυχής - ας την χαρακτηρίσουμε έτσι- δήλωση στο twitter της Λένας Διβάνη, άνοιξαν για μια ακόμα φορά τον ασκό του Αιόλου στο ελληνικό internet. Δεν διαφωνώ καθόλου με την άποψη πως το σχόλιο της κας Διβάνη ήταν ηλίθιο και άστοχο, και πως η επιλογή της να εστιάσει στο εισιτήριο χαρακτηρίζοντας ένα 20 χρόνο παιδί που μόλις είχε ξεψυχήσει "τζαμπατζή" κάτι λέει για τα κριτήρια της. Όταν ανάμεσα στα γεγονότα - νέος, νεκρός, και χωρίς εισιτήριο- επιλέγεις να αναφερθείς στο τρίτο, ε, κάτι πάει στραβά, πως να το κάνουμε τώρα; Ειδικά όταν είσαι καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο άρα συναναστρέφεσαι με νέους ανθρώπους, και μάλιστα τους διδάσκεις κι όλας... Αντίθετα, διαφωνώ κάθετα με την άποψη πως το παρελθόν της κας Διβάνη και η πορεία της μέχρι σήμερα, την βάζουν στο απυρόβλητο. Όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο οφείλεις να προσέχεις τις εκφράσεις σου διπλά και τριπλά. Και εννοείται πως οφείλεις να παραδέχεσαι και τα λάθη σου και να ζητάς και συγγνώμη. Εγκαίρως. Και με παρρησία όχι με συγγραφικές κωλοτούμπες... Όμως εκείνοι που προτίμησαν να την βρίσουν χυδαία ή να την καταραστούν με κάθε είδους αρρώστια και τραγωδία, ακόμα κι αν είχαν κάποιο μέρος δίκιου, το έχασαν οριστικά.
Αυτό που με εντυπωσιάζει όμως απ΄όλα πιο πολύ τελικά, και που με ανησυχεί τρομερά, είναι πως απ΄ότι δείχνουν όλα οδηγούμαστε με φόρα σε έναν καινούριο Μεσαίωνα. Σε μια εποχή που θα ξανανάψουν φωτιές για να καίγονται οι αντιφρονούντες και θα χρίζονται ιεροεξεταστές οι πάντες, με μόνο όπλο την μαγκιά και το θράσος τους. Από τα μικρότερα περιστατικά, όσων στην κάθε είδους κριτική με την οποία διαφωνούν - είτε είναι για το εστιατόριο τους, είτε για την παράσταση που ανέβασαν, είτε για το άρθρο τους σε κάποιο site- αντιτάσσουν αντί για τεκμηριωμένη άποψη και επιχειρήματα λεονταρισμούς, χαρακτηρισμούς, και τσαμπουκάδες συνοικιακών νταβατζήδων, μέχρι την αλματώδη άνοδο της Χρυσής Αυγής και την κατάχρηση εξουσίας του κάθε κακομοίρη που θεωρεί πως η θεσούλα του τον κάνει ανώτερο από κάποιους άλλους, το γεγονός παραμένει ένα και λυπηρό. Ζούμε σε μια εποχή που το μίσος και ο φόβος απλώνονται σαν γκρίζα γλίτσα πάνω από τις ζωές μας. Σε μια εποχή που πολύς κόσμος θεωρεί πως το δίκιο του είναι θέσφατο και πως ο τρόπος για να το διεκδικήσει είναι η ωμή βία. Η σωματική, η ψυχολογική ή η λεκτική. Και αυτό είναι πραγματικά τρομακτικό. Όχι γι΄μόνο για όσους το υφίστανται αλλά και για όσους το ανέχονται.
Μέσα στο υπέροχο ελληνικό καλοκαίρι, τα περιστατικά που με έκαναν να... εμπνευστώ το παραπάνω κομμάτι ήταν πολλά. Από τον δήμαρχο Αθηναίων και τις ουρές των πολιτών που καταταλαιπωρήθηκαν για να πάρουν κλειδάριθμο, και από την συναυλία του Ρέμου στο Nammos μέχρι το τελευταίο περιστατικό με τον θάνατο του νεαρού, χύθηκαν τόνοι ηλεκτρονικού μελανιού... Ο καθένας έχει την γνώμη του, και όπως είπε κάποτε και ο Βολταίρος ¨"διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου να το λες." Όμως καλό είναι κάποια στιγμή να πάρουμε όλοι μια βαθιά ανάσα και να θυμηθούμε πως most of the time, διαφωνούμε ή συμφωνούμε όχι με ορκισμένους εχθρούς που μας έχουν κάνει τρομερό κακό αλλά με ανθρώπους που ζουν και υπάρχουν δίπλα μας... Με συναδέλφους, συγγενείς, φίλους, γνωστούς... Με ανθρώπους που κι εκείνοι παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο, έστω και αν οι απόψεις τους μας βρίσκουν αντίθετους. Και πως η συνεργατικότητα, η κατανόηση , η καλή διάθεση και το "μαζί" για το κοινό καλό, είναι τα μόνα όπλα που έχουμε για να αμυνθούμε απέναντι σε εκείνους που αντί να μιλάνε ή να γράφουν προτιμούν να φτύνουν ή να χτυπούν.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση