Χριστόδουλος Στυλιανού, o επίμονος ηθοποιός

05 Δεκεμβρίου 2012
Ήρα Σινιγάλια

Δεν ξέρω αν η Νομική έχασε έναν καλό δικηγόρο. Όμως το θεάτρο κέρδισε έναν καλό ηθοποιό. Ο Χριστόδουλος Στυλιανού είναι μια σταθερή αξία σε ένα χώρο (και μια χώρα) ρευστό. Κυρίως είναι ο εαυτός του, χωρίς μεγάλα λόγια κι αυτό μετράει στα χρόνια όπου ο καθένας μπορεί να μιλά. Ειλικρινής και ρεαλιστής, επιμένει θεατρικά -ενίοτε και τηλεοπτικά- και το αποδεικνύει για μια ακόμα φορά τούτο το χειμώνα στο Κράμερ εναντίον Κράμερ.

-Πόσο επίκαιρο είναι το Κράμερ εναντίον Κράμερ σε μια εποχή σαν αυτή τώρα;

Eίναι πάντα επίκαιρο. Όταν γυρίστηκε η ταινία, δεν αναφερόταν σε εκείνη την εποχή μόνον. Αφορούσε και προηγούμενες και μελλοντικές περιόδους. Πάντα τα ζευγάρια χωρίζουν, πάντα υπάρχουν προβλήματα και αυτό θα συμβαίνει και μετά από εμάς. Δεν είναι κάτι που γίνεται άπαξ και τελειώνει, θα διαιωνίζεται φαντάζομαι.

-Σε ρωτάω γιατί στις μέρες που ζούμε, υπάρχει μια άποψη “έκτακτης ανάγκης”, όπως την ονομάζω, που υποστηρίζει ότι λόγω της κρίσης οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά.

Αν έρχονται πιο κοντά, είναι λόγω ανασφάλειας. Ίσως περιμένουμε να λύσουμε τα οικονομικά μας, για να ζήσουμε λίγο πιο εύκολα. Δεν νομίζω ότι η κρίση φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Οι άνθρωποι από μόνοι τους έρχονται πιο κοντά, όταν θέλουν να έρθουν. Έτσι και αλλιώς, τα διαζύγια συνεχίζουν να είναι στο ίδιο ή και σε μεγαλύτερο ποσοστό. Δεν νομίζω ότι η κρίση θα σε κάνει να πεις “θέλω να είμαι με αυτό τον άνθρωπο, γιατί ξαφνικά τον αγάπησα”. Κανείς δεν μένει λόγω κρίσης σε μια σχέση. Μένει γιατί θέλει να μείνει.

-Πόσο πρόκληση ήταν για σένα να παίξεις σε μια παράσταση που βασίζεται σε ένα εμβληματικό έργο που ως τέτοιο στη μεταφορά του στο σανίδι κρύβει ρίσκα.

Όλοι οι ρόλοι και τα έργα είναι προκλήσεις. Πόσο μάλλον αυτό, που έχει αφήσει εποχή, έχει κάνει πολύ κόσμο να κλάψει, έχει σημαδέψει. Αν και δεν κάνω τον Τεντ Κράμερ, είναι σαν να προσπαθώ και εγώ να δώσω μια απάντηση σε ό,τι συμβαίνει και έτσι χαίρομαι πολύ που είμαι εκεί.

-Δηλαδή τι σου αρέσει στη συγκεκριμένη περίπτωση;

Θεωρώ ότι στο θέατρο πρέπει να λυτρώνεσαι με κάποιο τρόπο. Αυτό είναι ένα έργο που μιλάει για ένα περίπλοκο θέμα, των σχέσεων. Παρ’ όλα αυτά, στο τέλος και ο θεατής λυτρώνεται. Μαζί λυτρώνεται και ο ηθοποιός, δεν είναι τυχαίο ότι είναι από τα έργα που συστήνονται έντονα. Είναι πολύ σημαντικό να βλέπεις να εκτυλίσσεται μπροστά σου η αλλαγή ενός ανθρώπου που ήταν διαφορετικός και ξαφνικά στο πέρασμα του χρόνου, έχοντας έρθει σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση, αρχίζει να βρίσκει τον εαυτό του και να στέκεται στα πόδια του, να αλλάζει η σχέση του με το παιδί του και να μη θέλει να το χάσει στο τέλος, ενώ στην αρχή του ήταν τελείως αδιάφορο. Δεν ήξερε καν τι τάξη πήγαινε στο σχολείο...

-Εσύ έχεις περάσει κάποιες τέτοιες στιγμές στη ζωή σου;

Όχι ευτυχώς!

- Δεν έχεις νιώσει να αλλάζεις τόσο πολύ δηλαδή.

Όχι. Έχω αλλάξει, αλλά δεν έχω νιώσει στο πετσί μου την αλλαγή τόσο έντονα. Δεν είμαι ο ίδιος όπως πριν από δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια. Έτσι και αλλιώς νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι αλλάζουν.

-Θεωρείς ότι σαν ομάδα έχετε δέσει, ούτως ώστε να δίνετε και το μάξιμουμ, αφού πριν μίλησες πριν για λύτρωση. Τι είναι αυτό που κάνει τις ομάδες να δένουν;

Δεν μου αρέσει να λέω “ξέρεις, περνάμε πολύ καλά και είμαστε μια εξαιρετική ομάδα και, και, και…” Πολλές φορές δεν συμβαίνει, το λένε για να το λένε. Και επειδή αυτή είναι κάπως κλισέ ερώτηση, δεν θα απαντήσω με κλισέ. Θα πω μόνο ότι περιμένω να έρθει η Τετάρτη, γιατί το δίωρο που είμαι εκεί περνάω πολύ καλά.

-Ωραία, θα το πάω αλλιώς. Ποια είναι τα δυνατά σημεία σε αυτή την παράσταση;

Έχει πολύ αλήθεια, ένα θέμα που αφορά όλους, δεν είναι κάτι που έχει να κάνει με το διπλανό διαμέρισμα. Επίσης, είναι ένα έργο που αγαπήθηκε από τους ηθοποιούς.

-Πού δυσκολεύτηκες στο ρόλο;

Πού δυσκολεύτηκα… Εγώ θέλω να τα λιώνω τα πράγματα, να τα βάζω στο στόμα μου και να τα μπουρδουκλώνω, να τα κάνω πολύ δικά μου. Δυσκολεύτηκα να μπω σε μια κατάσταση που αυτός είναι και πολύ φίλος, αλλά είναι και μπίζνεσμαν. Από τη μια θα τον απολύσει και από την άλλη θα δείχνει ότι δεν τον νοιάζει. Απίστευτη σύγκρουση. Είναι κάτι που με τυραννάει. Πάω κάθε βράδυ για να ανακαλύψω πώς μπορώ να παίξω καλύτερα. Δεν είναι κάτι που το έχω βρει και, όπως φαίνεται, θα με βασανίζει μέχρι το τέλος.

-Υπάρχουν εύκολοι ρόλοι;

Όχι, όλοι είναι δύσκολοι. Ούτε τον εαυτό σου δεν μπορείς να παίξεις εύκολα. Αλήθεια λέω.

-Και πώς το αντιμετωπίζεις; Τι κάνεις;

Κυρίως δεν μεταμορφώνομαι. Δεν είμαι ο Τζιμ, δεν είμαι Αμερικανός που γεννήθηκε εκεί. Αυτά είναι στοιχεία που πρέπει να έχω στο μυαλό μου για να ξέρω πού πρέπει να κινηθώ. Ο Χριστόδουλος θα κινηθεί μέσα εκεί, δεν θα κινηθεί ο Τζιμ, ο ρόλος. Άρα, μέσα από μένα θα περάσει αυτός.

-Άρα μιλάμε για τον Έλληνα Τζιμ.

Άρα είναι μια άλλη προέκταση του εαυτού σου, μπορεί να είσαι και εσύ έτσι.

-Υπάρχει κάποιο κομμάτι δικό σου που να παραλληλίζεται ή να ταυτίζεται;

Όχι, κανένα. Εγώ θα προτιμούσα, αν ήμουν στην θέση του, να απολυθώ ο ίδιος παρά αυτός. Να τα παρατήσω εγώ.

-Έκανες και τηλεόραση ως γνωστόν.

Τους Βασιλιάδες. Σταμάτησα πριν από ενάμιση χρόνο παίζοντας κάτι άλλο, έναν τύπο της γειτονιάς. Αλλά και πάλι έπαιξα ένα φίλο.

-Με την κωμωδία τι σχέση έχεις;

Είμαι φύσει σαχλαμάρας. Έχω κάνει πολύ κωμωδία, ας πούμε τον Caveman, όπου δυόμισι ώρες ο κόσμος γελούσε.

-Ήταν ζόρικη παράσταση;

Κρατούσε δυόμισι-τρεις ώρες και ήταν επώδυνη σωματικά. Περνούσες πάρα πολύ καλά με τον κόσμο, έβλεπες να διασκεδάζει, να γελάει και χαιρόσουν πολύ με αυτό, αλλά σωματικά ήταν τόσο έντονο αυτό που περνούσες, που κάθε βράδυ έκανα ώρες να συνέλθω από την κούραση. Μόλις ξεκουραζόμουν βέβαια, περίμενα πότε θα ξαναπάω να παίξω.

-Είσαι παιδί της Θεσσαλονίκης και σπούδασες εκεί. Θα ξαναγύριζες ποτέ; Αν σου έκανε μια πρόταση ο Χατζάκης, ας πούμε, θα πήγαινες;

Δεν ξέρω, δεν νομίζω. Δεν μου λείπει αυτό το κομμάτι. Έχω αφιερωθεί στα πράγματα που γίνονται εδώ.

-Πες μου δυο τρία πράγματα που αγάπησες εδώ στην Αθήνα, επαγγελματικά.

Αγάπησα τη Στιγμή. Είναι μια ομάδα που έχει ο Γιάννης Αναστασάκης, που έκανε κάποιες δουλειές, στις οποίες έτυχε να παίζω - κάποια πολύ ωραία πράγματα. Επειδή ο Γιάννης ήταν και συμμαθητής μου από τη σχολή, πέρασα πολύ καλά. Ο Caveman ήταν κάτι πολύ σημαντικό. Επίσης ένα πέρασμά μου από τη Στοά. Η συνεργασία μου με τον Θανάση Παπαγεωργίου ήταν κάτι που το βάζω στα πολύ θετικά της καριέρας μου όλα αυτά τα χρόνια στην Αθήνα. Τώρα ήρθε το Κράμερ εναντίον Κράμερ. Επίσης η συνεργασία μου στην τηλεόραση με τη Μιρέλα Παπαοικονόμου σε δύο υπέροχα σίριαλ. Επίσης, με τον Βασίλη Θωμόπουλο στην Πολυκατοικία αλλά και Ο Λάκης ο γλυκούλης με τον Πέτρο Φιλιππίδη.

-Μιας και μιλάμε για τηλεόραση, ποια είναι η γνώμη σου για όλη αυτή τη μανία με τα Τουρκικά σίριαλ;

Δεν συμφωνώ, αλλά είναι μια φτηνή λύση. Είναι λογικό στις εποχές που ζούμε κάποιος να υπολογίζει πιο πολύ το οικονομικό μέρος και να αφήνει σε δεύτερη μοίρα το ποιοτικό. Μπορεί και εγώ στη θέση των καναλιών να έκανα το ίδιο πράγμα για να επιβιώσω. Δεν είναι το καλύτερο , αλλά το κοιτάω και από τη δική τους μεριά. Όταν όμως ανοίγω και βλέπω τούρκικο, το κλείνω, γιατί σαφώς η δική μας ποιότητα είναι πολύ καλύτερη.

-Σίγουρα όμως κάτι κοστίζει ένα Τουρκικό σίριαλ, δεν είναι τζάμπα.

Ναι, αλλά δεν είναι το ίδιο με ένα επεισόδιο των Βασιλιάδων ή με κάποιο όλων των σίριαλ που γυρίζονται στην Ελλάδα. Αυτά έρχονται από έξω έτοιμα, συνεπώς είναι πολύ πιο φτηνά.

-Ωστόσο, υπάρχουν καλογυρισμένες σειρές ακόμα και τώρα και αναρωτιέμαι: Ωραία, λέμε να ανασυντάξουμε την παραγωγή, επομένως ακόμα και αυτό δεν είναι μια εμπιστοσύνη στο ελληνικό προϊόν; Γιατί πρέπει να αγοράζουμε φασόν έξωθεν;

Είναι μια δύσκολη εποχή. Βρισκόμαστε στη μέση μιας κρίσης που δεν πιστεύω ότι θα τελειώσει γρήγορα. Θα κρατήσει για πολλά χρόνια ακόμα. Δεν ξέρω αν θα βγούμε ποτέ από αυτή. Να ξαναγίνουμε όπως ήμασταν, αποκλείεται. Πρέπει να αποφασίσουμε ότι θα ζήσουμε διαφορετικά από εδώ και πέρα.

-Μα ήδη ζούμε.

Ακόμα δεν έχουμε αφήσει τον εαυτό μας να το πιστέψει. Απλώς τώρα δυσκολευόμαστε. Κάνουμε την ίδια ζωή όπως πριν, απλώς ζοριζόμαστε επειδή δεν είναι στο εκατό τοις εκατό. Όταν αλλάξουμε, δεν θα δυσκολευόμαστε, γιατί θα μπορούμε να ζούμε με λιγότερα, κάτι που δεν συμβαίνει τώρα. Θέλουμε ακόμα τις ανέσεις μας και μακάρι να τις έχουμε πάντα.

-Πέρα από την άνεση, υπάρχει και η δημιουργικότητα. Σε εποχές κρίσης υπάρχουν και μεγάλες στιγμές. Πάμε πίσω, αφού θέλουμε να κάνουμε αναχρονισμούς, αν και δεν είμαι υπέρ. Μεγάλα θεατρικά έργα και παραστάσεις βγήκαν σε κάποιες φάσεις που δεν είχαν να φάνε οι άνθρωποι.

Και θα συνεχίσουν να βγαίνουν. Και υπάρχουν και τώρα. Σπουδαίες παραστάσεις, σπουδαία έργα και οι ηθοποιοί δεν πληρώνονται. Δεν πληρωνόμαστε! Πολλές φορές δεν παίρνουμε χρήματα. Ή τα παίρνουμε μετά από πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Μου έχει τύχει να κάνω δουλειές και να μην πληρωθώ ποτέ για αυτές στο θέατρο.

-Γιατί έγινες ηθοποιός; Ήθελες να γίνεις κάτι άλλο;

Ήθελα να γίνω δικηγόρος, όχι ηθοποιός. Πίστευα ότι ήταν ένα επάγγελμα που δεν θα το έκανα ποτέ.

-Μπήκες στη Νομική;

Όχι, δεν μπήκα. Δεν με άφησε ένας φίλος. Με πήγε στη δραματική σχολή.

-Πώς έγινε αυτό;

Δούλευα σε ένα καφέ στη Θεσσαλονίκη, προσπαθώντας να βγάλω το χαρτζιλίκι μου, για να μην παίρνω από τον πατέρα μου συνέχεια. Μέσα σε αυτό το καφέ είχα κέφι, έλεγα αστεία. Όταν ήμουν 17-18 χρονών, κάποια στιγμή ήρθε ένας φίλος και μου είπε “ρε, συ, έχουμε μια θεατρική ομάδα, θέλεις να συμμετάσχεις;” Λέω “αποκλείεται, δεν τα κάνω εγώ αυτά”. Περνούσα μια μέρα απ` έξω, είδα ότι είχε φως (γέλια) μπήκα και σιγά-σιγά μου άρεσε. Έπαιξα αυτό που θέλανε, τελείως πειραματικά, ένα σκετσάκι. Με χειροκρότησαν και ήταν σαν να μου έβαλαν μέλι στο τσάι. Άρχισε να μου αρέσει. Μετά κάναμε και ένα θεατρικό ολόκληρο. Έπειτα έδωσα στη δραματική σχολή του Κρατικού. Πέρασα και τελείωσα. Στη συνέχεια, με πήρε το Κρατικό ως αριστούχο, έπαιξα πολύ ωραία πράγματα και να  `μαι.

-Το Κρατικό σε έχει σημαδέψει;

Ναι, μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Η αλήθεια είναι ότι τώρα εξισορροπώ το Κρατικό με τη ζωή μου εκτός αυτού. Στο Κρατικό ήμουν δέκα χρόνια. Εδώ είμαι λίγο παραπάνω. Άρα, όταν θα έχω πάει στα έντεκα, θα το έχω αφήσει πίσω μου. Βέβαια, υπήρχαν στιγμές που έφευγα, έπαιζα αλλού και ξαναγύριζα, άρα το έχω ξεπεράσει λίγο.

-Τι ήταν τόσο διαφορετικό στη σχολή του Κρατικού; Μίλησες για μια εμπειρία σημαδιακή.

Είχα την τύχη να έχω σπουδαίους καθηγητές, ας πούμε ορθοφωνίας, μουσικής. Μου έμαθαν να μιλάω και να τραγουδάω, που είναι πολύ βασικά. Επίσης, στο Κρατικό Θέατρο, σου παρείχαν μια τεράστια σκηνή και σου έλεγαν “παίξε, θα σου φέρνω ό,τι χρειάζεσαι και εσύ απλώς θα παίζεις”. Συνεργάστηκα με σπουδαίους σκηνοθέτες, με ανθρώπους της τέχνης. Έτσι μάζεψα πολλά εφόδια.

-Πες μου μια παράσταση που σου έχει μείνει.

Πήγα για πρώτη φορά στην Επίδαυρο πολύ νέος, με τη Μήδεια που είχε σκηνοθετήσει ο Ανδρέας Βουτσινάς. Για το έργο αυτό είχε γραφτεί και το περίφημο τραγούδι “Του έρωτα μέγα κακό”. Έβγαινα θυμάμαι, ακριβώς μετά από αυτό και ήμουν πάρα πολύ αγχωμένος. Το Λεόντιος και Λένα του Μπύχνερ,  η Αγγέλα του Σεβαστίκογλου, σε σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη. Επίσης, το Μια νύχτα με τον Ρεξ, όπου εφτά ομοφυλόφιλοι πέθαιναν ο ένας μετά τον άλλο. Τώρα σου λέω επιγραμματικά κάποια. Ήταν γύρω στα τριάντα-τριανταπέντε έργα.

-Παραγωγή ασταμάτητη, έτσι;

Ναι, τρία έργα το χρόνο. Κάναμε πρόβα το πρωί και το βράδυ παίζαμε άλλο έργο. Την άλλη μέρα πάλι. Τελείωνε το ένα, άρχιζε το άλλο. Το καλοκαίρι πάντα ένα έργο. Ήταν εργοστάσιο. Συνέχεια συνεργασία με άλλους σκηνοθέτες. Άλλος το ένα, άλλος το άλλο, άλλος το παράλλο. Όσο να ’ ναι, είναι ένα ευχάριστο βάρος πάνω στην πλάτη σου.

-Έχεις αισθανθεί να έχεις φύγει πέρα από το σκηνοθέτη;

Νομίζω ότι είμαι ηθοποιός σκηνοθέτη. Αν έχω καλό σκηνοθέτη, μπορώ να κάνω ωραία πράγματα. Ο ηθοποιός χρειάζεται έναν καλό σκηνοθέτη. Όχι ότι δεν μπορεί και μόνος του, αλλά ο σκηνοθέτης θα τον πάει λίγο πιο πέρα. Θα του ανοίξει ένα δρόμο που δεν έχει δει ο ίδιος. Όταν είναι εκεί πάνω, δεν βλέπει. Ο σκηνοθέτης, που είναι από κάτω, βλέπει και πολλές φορές σε μεταμορφώνει με μια απλή κουβέντα.

-Θέλεις να σκηνοθετήσεις εσύ κάποτε;

Η αλήθεια είναι ότι το έχω σκεφτεί χρόνια τώρα, αλλά ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία. Ήθελα πρώτα να τελειώσω με ένα κομμάτι μου, δηλαδή να παίζω. Βέβαια, δεν θα τελειώσω ποτέ, δεν θα πάψω ποτέ να παίζω, αλλά τώρα έχω αρχίσει να σκέφτομαι σοβαρά να σκηνοθετήσω. Μου έχει γίνει και μια πρόταση και τη μελετάω.

-Άρα έχουμε και είδηση;

Σιγά την είδηση! Θα επιστρέψω όμως λίγο σε αυτό που γίνεται στην Αθήνα - όχι ότι δεν συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη, απλώς η Αθήνα είναι ο ομφαλός της Ελλάδας όσον αφορά την τέχνη, την κουλτούρα. Υπάρχουν πολλά νέα παιδιά εδώ που κάνουν σπουδαίες παραστάσεις. Λυπάμαι, γιατί ο πολύς κόσμος δεν πάει να τις δει. Παράγεται εξαιρετική τέχνη και υπάρχει πάρα πολύ ταλέντο.

-Όμως πολλές φορές, λόγω της πληθώρας των έργων, ο κόσμος λέει “δεν ξέρουμε τι να διαλέξουμε”.

Έχω ανάγκη από τον κόσμο, απαιτώ να ψάχνει περισσότερο.

-Τι προτείνεις; Πώς να το ψάξει;

Για να είμαστε ειλικρινείς στην κουβέντα μας, δεν βλέπει πολύς κόσμος θέατρο. Είναι συγκεκριμένος, με το ζόρι πάει καινούριος. Το μεγάλο στοίχημα είναι να φέρουμε καινούριους ανθρώπους στο θέατρο. Είπα σε έναν άνθρωπο 40-45 χρονών να έρθει και θα περάσει καλά. Στο τέλος μου εκμυστηρεύτηκε ότι ήταν πρώτη φορά που πήγε θέατρο και θα ξανάρθει. Αυτό είναι κέρδος. Φαντάσου ότι όλοι αυτοί που πηγαίνουν στο θέατρο είναι οι ίδιοι. Ελάχιστοι θα πάνε ξανά. Οι καινούριοι θεατές είναι συνήθως φίλοι εκείνων που παίζουν και αυτούς πρέπει να τους κρατήσεις.

-Πώς θα τους κρατήσεις;

Κάνοντας ωραία πράγματα, ωραίες δουλειές. Αν, για παράδειγμα, δεν βλέπω θέατρο, επειδή δεν το εμπιστεύομαι και με πάρουν να δω μια παράσταση -όχι και πολύ καλή- με το ζόρι, σίγουρα θα δυσκολευτώ να ξαναπάω. Για ποιο λόγο, άλλωστε, αφού δεν περνάω καλά; Δεν εννοώ να γελάσω, αλλά να είναι κάτι που θα με τραβήξει. Άρα, πρέπει λίγο να προσέχουμε τις δουλειές που κάνουμε.

-Σου έχει τύχει ποτέ να παίξεις σε κακές δουλειές;

Μου έχει τύχει. Μέσα μου αισθάνομαι πολύ άσχημα, αλλά υποστηρίζω μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός μου αυτό που γίνεται εκεί, μέχρι το τέλος.

-Θα έλεγες σε κάποιον να έρθει να σε δει σε μια κακή παράσταση;

Όχι, έχω παίξει σε παράσταση όπου έχω πει σε ένα φίλο “καλύτερα να μην έρθεις”. Ευτυχώς ήταν μια φορά.

-Με ποια κριτήρια επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Των συνεργατών. Βασικό. Του κειμένου. Ακόμη πιο βασικό. Και το ποιος θα το οδηγήσει. Ο σκηνοθέτης δηλαδή. Επίσης, πιστεύω πολύ στους νέους ανθρώπους. Αν μου πει ένα παιδί 22 χρονών “θέλω να παίξεις σε μια παράσταση που θα σκηνοθετήσω”, δεν θα πω είσαι μικρός. Πάω με πολύ ανοιχτό το κεφάλι μου. Τον προσέχω, τον κοιτάω σαν να είναι ο μέντοράς μου.

-Ποιοι άνθρωποι σε έχουν σημαδέψει στη ζωή σου;

Οι γονείς μου, πρώτον. Το πιο βασικό. Τα αδέρφια μου. Επίσης πολύ βασικό. Επίσης, με έχουν επηρεάσει σκηνοθέτες που έχω δουλέψει μαζί τους και πάρα πολλοί συνάδελφοι, μεγαλύτεροι σε ηλικία, που έχουν κρατήσει μέσα τους, παρ` όλα τα χρόνια τους, τη φλόγα, ότι αυτό που κάνουμε είναι πολύ σημαντικό, αν το αγαπήσουμε πολύ. Υπάρχουν μερικοί τέτοιοι, τους οποίους τους έχω στο μυαλό μου και τους ανασύρω κάθε φορά που το χρειάζομαι.

-Τι σημαίνει ηθοποιός στα χρόνια του μνημονίου;

Ηθοποιός σημαίνει πείνα. Είναι μια δουλειά που πλήττεται. Το μνημόνιο είναι το κερασάκι στην τούρτα. Η δουλειά μας υποφέρει πολλά χρόνια πριν. Γι’ αυτό και ο ηθοποιός κάνει και πάρα πολλά πράγματα, για να μπορεί να συμπληρώσει. Αν εγώ ήμουν εντάξει με το θέατρο, έπαιρνα 2.000 ευρώ το μήνα, δεν θα είχα ανάγκη ούτε τηλεόραση να κάνω, ούτε τίποτα. Θα ήμουν αφιερωμένος στη δουλειά μου. Ούτε καλές επιχορηγήσεις υπάρχουν. Με το ζόρι βγαίνει μια παράσταση. Να βοηθήσεις μια ομάδα με 18-20 χιλιάρικα, όταν η παραγωγή κοστίζει 25; Πώς; Ο ηθοποιός είναι σε μνημόνιο από το 1960,  μπορεί και πολύ πριν. Η ουσία δεν είναι αυτό που βλέπουμε, γιατί δεν υποφέρουν όλοι.

-Υπάρχει σίγουρα μεγάλη ψαλίδα ανάμεσα σας. Είναι οι σταρ και οι “μαχητές”.

Ναι, αλλά εγώ δεν θεωρώ τον εαυτό μου σταρ, προς Θεού!

-Σου φαίνεται ότι κάτι γίνεται στον κινηματογράφο;

Δεν θα έπρεπε όλα αυτά τα χρόνια να μην περιμένουμε μια ταινία για να πούμε ότι κάτι γίνεται; Θα μου πεις, δεν έχουμε τη δυνατότητα να βγαίνουν καλές ταινίες, γιατί οι παραγωγές είναι πολύ ακριβές. Αλλά εγώ θα προτιμούσα κάθε χρόνο, αντί για μία, να έχουμε πέντε τέτοιες ταινίες. Γιατί έχουμε ταλέντο και σκηνοθέτες σπουδαίους, που κάνουν ωραίες δουλειές. Είναι κρίμα που αυτοί οι άνθρωποι δεν βοηθιούνται από την πολιτεία.

-Πρέπει να βοηθάει μόνο η πολιτεία;

Ας βοηθήσουν και οι χορηγοί λίγο. Δηλαδή, θα δώσω χίλια ευρώ και θα έχω το stand μου στον κινηματογράφο; Ας δώσουν κάτι παραπάνω. Συμφωνώ μαζί σου, πρέπει να βοηθάνε και άλλοι άνθρωποι. Να υπάρχουν χορηγοί, όπως τα αρχαία χρόνια, που πλήρωναν και γίνονταν παραστάσεις. Κρίμα που δεν γίνεται και τώρα.

-Δεν βλέπω και πολλούς να βάζουν το χέρι στην τσέπη.

Γενικώς, έχουμε πτωχεύσει ως έθνος, όχι γιατί δεν έχουμε λεφτά, αλλά επειδή δεν έχουμε λίγο καρδιά, λίγο αίσθημα, λίγη χαρά. Νομίζουμε ότι τα λεφτά θα μας δώσουν ευχαρίστηση, ενώ δεν είναι αυτό. Διάβαζα σήμερα για τα χρήματα ότι όταν προσφέρεις είσαι πλούσιος, όταν δεν δίνεις είσαι φτωχός. Άρα, όσα και να έχεις, αν δεν τα προσφέρεις, είσαι ένας φτωχός άνθρωπος.

-Εσύ με τι ευχαριστιέσαι;

Με ένα φίλο, με μια ωραία κούπα καφέ και με το να έχω κοντά μου ανθρώπους που ξέρω ότι με αγαπάνε. Αυτό, τίποτε άλλο! Να είμαι με ανθρώπους που με αγαπούν. Τότε είμαι γεμάτος. Και να έχω καλούς συναδέλφους στη δουλειά, όπως τώρα.

-Η αγάπη μερικές φορές σημαίνει και παράδοση άνευ όρων;

Ναι, η αγάπη σημαίνει τα πάντα. Όπως έλεγε στο “Εσύ και εγώ”, με την Κορίνα Τσοπέη και τον Κώστα Πρέκα, η αγάπη μετριέται με το ότι απαρνιέται κανείς για χάρη της ακόμα και την ίδια την αγάπη.

-Το φαγητό τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;

Τον πρώτο, μπορώ να το παντρευτώ! Είμαι και Θεσσαλονικιός, βάζω πολύ λάδι και κάνω πολύ υγρά τα φαγητά.

-Η γυναίκα σου τι λέει για αυτό;

Η γυναίκα μου είναι Γερμανίδα και μαγειρεύει strudel (γέλια).

 

Το Κράμερ εναντίον Κράμερ παίζεται στο θέατρο Εμπορικόν, Σαρρή 11από Τετάρτη-Κυριακή με τους ηθοποιούς Δημήτρη Αλεξανδρή, Μαρία Ζορμπά, Αθηνά Μαξίμου, Χριστόδουλο Στυλιανού, Δημήτρη Μαύρο και τα παιδιά Γιάννη Μπαριάμη, Άλκη Πανταζόπουλο, Μάρκο Δελλατόλα. Η απόδοση είναι τη Μιρέλλας Παπαοικονόμου και η σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη σε συνεργασία με τη Δάφνη Λαρούνη.

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση