Άκουγα την κουμπάρα μου να μου περιγράφει στιγμιότυπο από πρώτο ραντεβού μ’ένα τύπο ο οποίος της άρεσε και πολύ και κρατιόμουν μην και αρχίσω τα χάχανα.
Η Ελένη ανήκει σ’αυτή την νέα κατηγορία γυναικών που κινείται αυτόνομα, αντλεί αυτοπεποίθηση από τις επαγγελματικές της επιδόσεις, έχει δικό της πορτοφόλι, συχνά αρκετά βαρύ και δεν αναζητά έναν άντρα μόνο και μόνο για να κρεμαστεί από το μπράτσο του. Βρίσκεται να συνανστρέφεται την εξίσου νέα κατηγορία ανδρών που είναι ευαίσθητοι, ευάλωτοι, δεν πηγαίνουν στον γήπεδο, δεν βρίζουν, δεν ξέρουν να ράβουν τη γαλοπούλα τα Χριστούγεννα και το αρνί το Πάσχα, δεν ξέρουν καν ν’ανάβουν ένα τζάκι (αν και ένα τζάκι, ρε μάγκες, μάθετε να το ανάβετε!) δεν μοιάζουν καθόλου δηλαδή στους μπαμπάδες μας και το πρότυπο ανδρισμού που αυτοί εξέφραζαν.
Στη μέση; Η διαφήμιση που αναπαράγει πιο βίαια από ποτέ στερεότυπα φύλου που όμως δεν ανταποκρίνονται πλέον στην τρέχουσα κοινωνική πραγματικότητα.
“ Έλα τώρα!” προσπάθησα να την παρηγορήσω. “Θυμάσαι πότε κρίναμε τους άλλους από το ποτό που πίνουν; Όταν ήμασταν 18 χρονών φοιτητές! Είμαστε πλέον σαραντάρηδες μαντάμ! Για να μην σου πω το άλλο. Θυμάσαι εκείνο τον πρώην σου, τον Τάκη που κατέβαζε τα ουίσκι το ένα μετά το άλλο και το έπαιζε μάγκας; Πόσο αντρίκια σου φέρθηκε ο Τάκης που τελικά καταλήξαμε να τον αποκαλούμε “Τάκη, ο χάλιας”;”. Θα μπορούσα να της πω κι άλλα. Όπως ότι υποψιαζόμουν ότι δεν την ένοιαζε τόσο το κοκτέιλ του συνοδού όσο το τί θα σκεφτεί εκείνος για μια γυναίκα που πίνει ουίσκι αλλά είπα να μην το βαρύνω...
Έχω υπάρξει ένας από αυτούς που κατηγοριοποιούσαν τους ανθρώπους ανάλογα με το ποτό που έπιναν και τον τρόπο που έτρωγαν ψημμένη την μπριζόλα. Soft drinks και well done ήταν ένα “no- no” για μένα, όπως λέμε και στο χωριό μου. Η ιδεολογικοποίηση της γεύσης ήταν και είναι πολύ συνηθισμένη, για να μην πω κυρίαρχη, πρακτική στους κύκλους ημών των “γκουρμέδων”. Με την κρίση πίστευα ότι αυτά θα εκλείψουν ωστόσο όσο πέφτει η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών, τόσο η διαφήμιση συντηρητικοποιείται και γίνεται επιθετικότερη στην αναπαραγωγή κλασικών στερερότυπων προσπαθώντας ν’ανταποκριθεί στην επιθυμία για ασφάλεια και value for money.
Πλέον όμως είμαι βέβαιος. Ένας ενήλικος ουρανίσκος γνωρίζει οφείλει να γνωρίζει από προσωπική εμπειρία πως τα γούστα (όπως και ο χαρακτήρας) είναι μια λέξη συνώνυμη της συνήθειας και ότι κάθε γαστρίμαργος που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει αλλάξει γαστρονομικά “θέσφατα” πάνω από δυο φορές στη ζωή του. Η επιλογή φαγητού και ποτού δεν σημαίνει κάτι άλλο εκτός από μια έκφραση της διάθεσης της στιγμής αλλά ακόμα και να μην δηλώνει αυτό, δεν έχουν όλοι την ευκαιρία ή ακόμα και την επιθυμία για γαστρονομικές περιπέτεις.
Προτείνω λοιπόν να ξεπεράσουμε αυτές τις προκαταλήψεις. Η χώρα έχει γεμίσει με πραγματικά ταλαντούχους mixologists που δημιουργούν φανταστικά κοκτέιλ που δείχνουν επάρκεια τεχνικής και γούστο οπότε οι θιασώτες του κοκτέιλ μπορεί τελικά να είναι πιο περιπετειώδεις απ’όσο δείχνουν. Από την άλλη, ποτέ το θεϊκό ποτό που ακούει στο όνομα ουίσκι δεν ήταν τόσο ταιριαστό στις σύγχρονες γυναίκες που αναζητούν μια πιο καθαρή ταυτότητα απαλλαγμένη από τα ψιμύθια των μαμάδων τους.
Όλα αυτά, αν θέλετε να το ιδεολογικοποιήσουμε σώνει και καλά γιατί κατά τα άλλα, τίποτα δεν κρίνεται στο ποτό και στο φαγητό. Την καρδιά μας την κερδίζει αυτός που θα λειτουργήσει ως το καλύτερο κάτοπτρο του εαυτού μας αντανακλώντας την πιο ελκυστική μας εικόνα και βέβαια, σταθερά, αυτός που θα ξέρει ν’αφηγείται ωραία ιστορίες.
*Βορβορυγμός είναι το γουργούρισμα του στομαχιού
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση