Gia, μια εξωτική γαστρονομική εμπειρία στο Βιετνάμ

Δεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίας με το να επισημαίνω ότι όταν επισκέπτεσαι ένα εστιατόριο τη στιγμή που ανοίγεις την πόρτα του γίνεσαι αυτόματα δέκτης της πρώτης εντύπωσης που σου δημιουργεί, τόσο με τη διακόσμησή του όσο και με τη στάση του προσωπικού του. Αντίστοιχα, με τον ίδιο τρόπο, με το που ανοίγεις και εσύ την πόρτα δημιουργείς μια πρώτη εντύπωση σε αυτό. Τούτου λεχθέντος, η πρώτη εντύπωση που δημιούργησα από μέρους μου στο προσωπικό μπαίνοντας στο Gia ήταν ενός πελάτη εντελώς χαμένου, που δεν ήξερε πού βρισκόταν. Αιτία, το βολικότατο μηχανάκι-Uber που με είχε μεταφέρει μέσα σε 10 λεπτά από το ξενοδοχείο μου στο εστιατόριο, μέσα σε μια ζούγκλα κίνησης σε οργασμό, με δίκυκλα να πετάγονται και να χώνονται από κάθε λογής σημείο, ενίοτε να κορνάρουν και να πλησιάζονται σε χιλιοστόμετρα, και όλα αυτά εν κινήσει. Η υπερδιέγερση από αυτήν τη δεκάλεπτη εμπειρία όμως, που με  είχε ζαλίσει, άρχισε σιγά σιγά να εξατμίζεται όταν κάθισα στο, σχεδόν, chef’s table που μου προσέφερε θέα τόσο στην κουζίνα όσο και στη σάλα του Gia.

Στεγαζόμενο στον πρώτο όροφο ενός γλυκύτατου κτιρίου, απέναντι από τον ναό της Λογοτεχνίας, οι Long και Sam Tran, με πολυετή εμπειρία από εστιατόρια του εξωτερικού, εμπνέονται από την αρχιτεκτονική του ναού και ντύνουν το Gia με ξύλο σε σκούρα χρώματα, κρατάνε τα μεγάλα, ξύλινα παραθυρόφυλλα κλειστά και πλαισιώνουν τη σοβαρή διακόσμηση με γλυκό φωτισμό που ντουμπλάρει τα φώτα της κουζίνας.

Το μενού, που αλλάζει ανάλογα με τις εποχές και κοινοποιείται στον πελάτη μέσω e-mail μερικές ημέρες πριν την κράτηση, εμπνέεται από την περίοδο του χειμώνα και τη γεωγραφική θέση του Ανόι ανάμεσα στο Μαύρο και στον Ερυθρό ποταμό (Ανόι σημαίνει “Στο Ποτάμι Μέσα”) και προτείνει μια εξαιρετική έκφραση εντοπιότητας με τα πιάτα να βομβαρδίζονται από υλικά εποχής και τόπου. Η ομάδα του εστιατορίου τσεκάρει, μάλιστα, ακόμα μια τάση επιστρατεύοντας και μια ήπια θεατρικότητα, κατά τη διάρκεια του δείπνου, με καρτέλες με τις λεπτομέρειες κάθε πιάτου να αλλάζουν μπροστά σου πριν αυτά αριβάρουν σε μεγάλους δίσκους μαζί με τα επιμέρους συστατικά τους.

Κοντολογίς το δείπνο στο Gia ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, με το έμφυτο ταλέντο της σεφ Sam Tran να λάμπει σε κάθε πιάτο, τις δημιουργίες της να έχουν τη δημιουργικότητα και την ευκρίνεια των γεύσεων μιας μεγάλης δημιουργού, τις τεχνικές και την ακρίβεια κλασικής εκπαίδευσης, την αντίθεση υφών μιας σεφ που παίδεψε τις ιδέες της πριν τις παρουσιάσει, την εξωτικότητα που περιμένεις σε μία χώρα τόσο μακρινή και διαφορετική από τη δική σου και τις ισορροπίες που φωταγωγούν και αναδεικνύουν όλα τα παραπάνω.

Αρχή με παιχνιδιάρικα amuse bouches, από τα καλύτερα στάδια της βραδιάς, με κορυφαίο την κρουστή ταρτούλα με τρυφερό χοιρινό και παπάγια, συνέχεια με κρατσανιστά γογγύλια με κρεμώδες τόφου σε γεμάτη σούπα και μαστιχωτό καλαμάρι με γλυκά εσαλότ.

Το καλύτερο πιάτο της βραδιάς, όμως, ήταν αδιαμφισβήτητα το φιλέτο ψαριού της βουτυράτης ψευδολίτσας σε μία γεμάτη και καλοδεμένη σάλτσα ντομάτας με το βάθος και την κάψα πιπεριάς chili και λίγη τσαχπινιά χρυσόσκονης για το γκλάμουρ. Ένα πιάτο που θα μπορούσα να δω σε οποιοδήποτε εστιατόριο υψηλών αξιώσεων στον κόσμο. Συνέχεια με το δεύτερο καλύτερο πιάτο, αφράτα βατραχοπόδαρα, τηγανητά και κρουστά, με μαλακές ρίζες μπαμπού και κλείσιμο των κυρίως με το εξωτικό Thang, που πρόκειται για μια τοπική σπεσιαλιτέ σούπας, με κομμάτια χοιρινού, κοτόπουλο, λωρίδες ομελέτας και ρυζομακάρονα. Η εξωτικότητα του πιάτου έρχεται από μια σάλτσα με βάση ένα πανάκριβο, όπως προκύπτει, εκχύλισμα από ζωύφια ποταμού που, εφόσον το Thang σερβιρίστηκε ξηρό, χωρίς ζουμί, μου ζητήθηκε να περιχύσω και να ανακατέψω. Η επίγευση πικάντικη, γεμάτη και με ουμάμι που, όπως μου εξήγησε το προσωπικό, οφειλόταν στο εκχύλισμα για ένα πιάτο ενδιαφέρον που ευχαριστήθηκα μεν που δοκίμασα αλλά μάλλον δεν θα το επιθυμήσω.

Και μετά από όλα αυτά, πέρασμα στο φουαγιέ στο ισόγειο για τα επιδόρπια μαύρου ρυζιού με συνοδεία τσαγιού και γλυκύτατες γλυκοπατάτες με μέλι και κασάβα πριν τα mignardises επιπέδου παριζιάνικου αστεράτου εστιατορίου.

Αρκετά ενδιαφέρουσα και η λίστα κρασιών, που με εντυπωσίασε, παρά το μικρό της μέγεθος, αφού είχε πολύ ιδιαίτερες επιλογές, όπως ένα ιαπωνικό πορτοκαλί κρασί από την ποικιλία Delaware της Vitislabrusca, λεπτομέρειες παντελώς άγνωστες σε εμένα, που με έβαλαν σε μια δίνη αναζήτησης στο ίντερνετ, κρατώντας με, σαν ζόμπι, κολλημένο στο κινητό μου σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του δείπνου μου.

Και φεύγοντας το ευγενέστατο προσωπικό μου προσφέρει ζαχαρωμένα φρούτα σαν σνακ για τον δρόμο, μου τραβάει την καρέκλα και βλέπουν έναν πελάτη που έχει μπει σαν χαμένος να ανοίγει την πόρτα και να φεύγει σαν ζόμπι, αφήνοντας μάλλον αρνητική αίσθηση, σαν επίλογο σε ένα δείπνο σε ένα εστιατόριο που, από πλευράς του, είχε θετική εντύπωση σε εμένα από την αρχή έως το τέλος.

Info: https://gia-hanoi.com/