Το αδιαχώρητο!

Παρόλα ταύτα η ζωή συνεχίζεται σε μια πόλη που τα όρια της πλέον σταματούν στους στύλους του Ολυμπίου Διός και δεν μπορείς να συναντηθείς με κανέναν πλέον στο κέντρο. Μετά από πολλές δυσκολίες βρέθηκα σε ένα γεύμα στους «Ορίζοντες» του Λυκαβηττού να συναντήσω κάποιους Τούρκους φίλους  μου που επισκέπτονταν την Ελλάδα για επαγγελματικούς λόγους. Άργησα και τους βρήκα την στιγμή που είχαν τελειώσει τα πρώτα με το απεριτίφ τους. Έπιναν Metaxa Tonic, και είπα να το δοκιμάσω.

Για κάποιο λόγο, μάλλον λανθασμένο, δεν θα έμπαινα ποτέ στην διαδικασία να το παραγγείλω. Μάλλον η διαφήμιση του με τον Αλιάγα παρά ήταν αμερικανιά αφενός, και αφετέρου τα κονιάκ (με την ευρύτερη εμπορική τους τοποθέτηση) τα έχουμε είτε πιο χειμερινά ποτά ή για μνημόσυνα. Ήταν όμως εντυπωσιακά δροσιστικό. On the rocks, με την ελαφριά πικράδα του τόνικ που αμβλύνει την αλκοόλη και την ευχάριστη αρωματική ένταση του μοσχάτου ήταν πραγματικά αποκάλυψη.

Το γεύμα συνεχίστηκε με κρασί και παρά το ότι είχαν παραγγείλει ψάρι ήθελαν να δοκιμάσουν «καλά ελληνικά κόκκινα κρασιά», όπως χαρακτηριστικά εξέφρασαν. Πρώτα δοκιμάσαμε (ήπιαμε δηλαδή) το Μαυροτράγανο του Σιγάλα 2007, από την Σαντορίνη. Μια εξαιρετική προσπάθεια από μια σπάνια ποικιλία του νησιού με έντονο αρωματικό χαρακτήρα από κόκκινα φρούτα του δάσους σε αλκοόλη και αισθητή παρουσία  γλυκών  μπαχαρικών. Υψηλόβαθμό αλλά ισορροπημένο μαλακές ταννίνες. Στην συνέχεια ήπιαμε το Κτήμα Άλφα 2005 που ήταν διαθέσιμο από την κάβα του εστιατορίου. Γεμάτο, στιβαρό με ωραία εξέλιξη, έτοιμο χρονικά. Τα αρώματα μπαχαρικών και εδώ εμφανή με το Syrah να κυριαρχεί αλλά στο φόντο η αίσθηση της τομάτας του ξινόμαυρου να συμπληρώνει την παλέτα του. Στο στόμα βελούδινο χωρίς γωνίες. Και τα δύο κρασιά έδειχναν πολύ καλή συντήρηση και το σέρβις όπως έπρεπε για να ενισχύσει την απόλαυση στα μέγιστο. Αν και θεωρώ τους «Ορίζοντες» λίγο τουριστικό σποτ για γεύμα στην πόλη μου δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω την σοβαρότητα τους στην εστίαση και δη στο κρασί.

Την Δευτέρα, πήγα στο City Link στην Σπύρου Μήλιου για την αναμενόμενη συναυλία του Ξαρχάκου με τον Χαρούλη και την Μποφίλιου. Γινόταν το αδιαχώρητο και θα έπρεπε να στηθείς 3 ώρες πριν για να είσαι σε αξιοπρεπή θέση. Έφυγα ταχέως και πήγα για πίτσα στην συμπαθητική trattoria «Colibri» στην Εμπεδοκλέους 3 (210-7011011) στο Παγκράτι.

Και εκεί αναμονή 20 λεπτών αφού γινόταν το αδιαχώρητο. Ο Έλληνας δεν μαζεύεται σπίτι του ανεξαρτήτων μακροοικονομικών δεδομένων και μεγεθών. Το Colibri είναι στέκι και μπορείς να συναντήσεις τους πάντες. Η πίτσα του αξιόλογη και το Burger χορταστικό. Επιλογές από κρασί δεν υπάρχουν και με μια μπύρα την βγάζεις καθαρή. Η ντολορέσα στα 15-20€ το άτομο και όλα καλά.

Η εβδομάδα κυλούσε άσφαιρη από κρασί μέχρι που ένας φίλος μας κάλεσε στο σπίτι του για γεύμα «με εκπλήξεις», όπως μας ανακοίνωσε.
Απόγευμα Τετάρτης λοιπόν και ξεκινήσαμε με ένα Riesling από το Mittel Mosel και πιο συγκεκριμένα από το Graach του παραγωγού Willi Schaefer. Δοκιμάσαμε το Riesling Auslese Domprobst. Αρώματα μήλου και μαρμελάδας βερίκοκου εναλλάσσονται  στην μύτη μαζί με γκρέιπφρουτ και φλούδα λεμονιού. Εξαιρετική ισορροπία οξύτητας και σακχάρων και επίγευση διαρκείας. Στην συνέχεια ακολούθησε μια φιάλη από τον Λίγηρα της Γαλλίας του θρυλικού Huet. Δοκιμάσαμε ένα Vouvray Sec (από την ποικιλία Chenin Blanc) του 1997. Εξελιγμένο με την χαρακτηριστική ευγενή γλυκιά μούχλα στην μύτη και το επίσης χαρακτηριστικό βαθύ χρυσό χρώμα με πορτοκαλί νότες. Στο στόμα μεταλλικό, με υψηλή οξύτητα που κυριαρχούσε μέχρι την επίγευση. Εν συνεχεία μια τυφλή δοκιμασία εν είδη πρόκλησης έφερε στα ποτήρια μας μια «Σαντορίνη» του Χαρίδημου Χατζηδάκη. Ο ταλαντούχος κρητικός οινοποιός που δραστηριοποιείται στην Σαντορίνη έχει κατά καιρούς προκαλέσει τον θαυμασμό και έχει κερδίσει την εκτίμηση πολλών επαγγελματιών στον χώρο του κρασιού. Εμείς δοκιμάσαμε μια ιδιαίτερη εμφιάλωση περιορισμένου αριθμού φιαλών (2600 φιάλες) που παράγεται από αιωνόβια αμπέλια και σε υψόμετρο 250 μέτρων στην θέση Μύλος του χωριού Πύργος.

Το κρασί ονομάζεται (στα γαλλικά) Assyrtiko Sélectionné,Vieilles Vignes, Lieu-dit Mylos 2008 και προορίζεται για την αγορά της Γαλλίας κυρίως. Παρόλα τα παραπάνω, και για ασύρτικο, η συγκεκριμένη φιάλη έδειχνε αρκετά κουρασμένη και πρόωρα εξελιγμένη.

Συνεχίσαμε με δυο ερυθρά κρασιά από την Βουργουνδία. Αρχικά με ένα Echezeaux Grand Cru Lieu-dit Rouges du Bas του Meo Camuzet και ένα Gevrey-Chambertin 1er Cru Labaux St Jacques του Claude Dugat και τα δυο από την χρονιά του 2002. Το μεν Echezeaux παρουσίαζε αρκετά ζωικά στοιχεία που ξενίζουν για τόσο υψηλής κλάσης Βουργουνδία ενώ το Gevrey Chambertin (αν και θεωρητικά) υποδεέστερο του Echezeaux  ήταν εξαιρετικό στο φινάλε με τυριά.

Για το αντίο και χωρίς γλυκά- που συνήθως μας βαρυστομαχιάζουν- δοκιμάσαμε ένα Αλσατικό Riesling Vendage Tardive του Zind Humbrecht από το Clos Windsbuhl και την χρονιά του 2002. Μοναδικές γεύσεις με εναλλαγές και με φίλους που μπορούν να εκτιμήσουν τις στιγμές και τις γεύσεις με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι...

Παρεμπιπτόντως η Amy Winehouse που περνάει την μαύρη καλλιτεχνική της περίοδο και δεν ήλθε στην χώρα μας γιατί χάνει  τις πτήσεις της είναι λάτρης των κρασιών από το Pomerol... μάλλον σε συνδυασμό με πολλά άλλα καλούδια.

Όπως και να `ναι,  έχει γούστο.  Ελπίζω μέχρι του χρόνου να συνέλθει ...