Ανεξάντλητος ο θησαυρός των ντόπιων σταφυλιών, πολλά από τα οποία φιλοδοξούν να αποκτήσουν μια θέση στην λίστα των κορυφαίων όσον αφορά στην παραγωγή εξαιρετικών λευκών κρασιών. Ποιές όμως έχουν πείσει ότι και θέλουν και μπορούν;
Όπως και ο καθένας έτσι και εγώ θα ρίξω τα δικά μου ονόματα στο τραπέζι, όντας σίγουρος ότι οι περισσότεροι θα διαφωνήσουν ριζικά τόσο με τις επιλογές μου όσο και με τη σειρά προτίμησης. Εντούτοις, πέρα από τις προσωπικές προτιμήσεις του καθενός το σημαντικότερο είναι οι Έλληνες παραγωγοί να ξεζουμίσουν τις μοναδικές γηγενείς ποικιλίες και να μας προσφέρουν σπουδαία κρασιά που με τον ξεχωριστό τους χαρακτήρα θα μιλήσουν στην ψυχή και το συναίσθημα κάθε οινόφιλου.
1.Ασύρτικο
Δεν νομίζω ότι θα μαλώσω με κανέναν τουλάχιστον για την πρώτη θέση, αφού το Ασύρτικο είναι στα χείλη όλων ως ένα παγκόσμιας κλάσης σταφύλι που έχει αποδείξει το δυναμικό και το μεγαλείο του εντός και εκτός Σαντορίνης. Ορυκτότητα, εξαιρετική οξύτητα, πλούσιο σώμα και εντυπωσιακό μάκρος είναι τα εφόδια που επιτρέπουν πλήθος οινοποιητικών επιλογών, όμως η αρωματική ντροπαλότητα και η αυστηρότητα του επιτάσσουν τουλάχιστον 4ετή παλαίωση.
2.Βιδιανό
Από το 2006 υποστήριζα ότι το Βιδιανό είναι μια μεγάλη Ελληνική ποικιλία και αυτή μου η πεποίθηση παραμένει ως και σήμερα το ίδιο ισχυρή. Γιατί πόσες ποικιλίες μπορούν προσφέρουν πλούτο, λιπαρότητα, στρογγυλάδα και ξεμυαλιστικό άρωμα βερίκοκου με τον τρόπο που το κάνει το Κρητικό αυτό σταφύλι; “Ελάχιστες” είναι η απάντηση, ακόμα και αν ψάξει κανείς όχι μόνο εντός αλλά και εκτός συνόρων. Η φύτευση του εκτός Κρήτης αποδεικνύει ότι και άλλοι πιστεύουν στη στόφα του.
3.Σαββατιανό
Η παρουσία του Σαββατιανού και μάλιστα σε τόσο περίοπτη θέση σίγουρα θα φανεί αλλόκοτη, ιδιαίτερα σε αυτούς που κρίνουν το κρασί από την αρωματική του ένταση. Θα συμφωνήσω ότι το τελευταίο δεν είναι το δυνατό σημείο της παρεξηγημένης ποικιλίας της Αττικής και της Στερεάς. Βάλτε ωστόσο ένα Σαββατιανό από παλαιά αμπέλια και χαμηλές αποδόσεις στο ποτήρι και θα απολαύσετε κρεμώδη πλούτο, γευστικό βάθος και μακριά διάρκεια που μόνο μια Σαντορίνη μπορεί να ξεπεράσει!
4.Ρομπόλα
Κάποτε η Ρομπόλα ήταν το ακριβότερο σταφύλι της χώρας. Και μπορεί ο δύστροπος χαρακτήρας της να περιόρισε την καλλιέργειά της στην Κεφαλονιά απαγορεύοντάς της να γίνει μια “pop” ποικιλία, ωστόσο στα ορεινά του Αίνου μεγαλουργεί δίνοντας σοφιστικέ κρασιά για απαιτητικούς οινόφιλους. Λεμόνια, ορυκτά και τρομακτικές οξύτητες είναι τα υλικά μιας συνταγής που προσφέρει μια ελαφρότερη παραλλαγή του Ασύρτικου. Highlight το πετρόλ άρωμα της παλαίωσης!
5.Ροδίτης
Ο Ροδίτης είναι μια ποικιλία χαμηλού κύρους, όμως δώστε του μεγάλο υψόμετρο – όπως αυτό του εκπληκτικής ομορφιάς αμπελώνα της Αιγιάλειας- και θα μεταμορφωθεί από Σταχτοπούτα σε πραγματική πριγκίπισσα! Με το Ασύρτικο και τη Ρομπόλα να προσφέρουν αντίστοιχα full και medium-bodied εκφράσεις μιας ορυκτής, λεμονάτης γεύσης, ο Ροδίτης είναι το ελαφρύ αδελφάκι της οικογένειας. Εντυπωσιακός στην παλαίωση αλλά και στις “invogue” natural οινοποιήσεις.
6.Μοσχάτο
Ο ξεμυαλιστικός χαρακτήρας του Μοσχάτου διόλου δεν είναι ικανός να κάμψει την αυστηρότητά μου, όμως με τα αποτελέσματα που δίνει με υποχρεώνει να το συμπεριλάβω σε αυτή τη λίστα. Και δεν είναι μόνο τα σπουδαία γλυκά κρασιά που μας χαρίζει από περιοχές όπως το Ρίο Πατρών, η Κεφαλονιά και η Κρήτη αλλά και οι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες ξηρές εκδοχές του που ξεφεύγουν από την λουσμένη με ροδοπέταλα “Μοσχατίλα” ακολουθώντας πιο εξωτικά μονοπάτια.
7.Κυδωνίτσα
Ίσως τα επικοινωνιακά χαρίσματα των παραγωγών που δουλεύουν την Κυδωνίτσα να μην έχουν επιτρέψει την δημιουργία ενός buzz ανάλογου του δυναμικού της. Όμως μέσα στη φιάλη έχουν αποδείξει ότι το εκ Λακωνίας σταφύλι διαθέτει χαρακτηριστικά που το καθιστούν ένα wannabe Ασύρτικο, όπως τον mineral χαρακτήρα, τη μπολιασμένη με τανίνες αγριάδα και το πλούσιο σώμα. Ανυπομονώ για τις συγκινήσεις που θα προσφέρουν βαρελάτες ή παλαιωμένες εκδοχές της…
8.Θραψαθήρι
Το Θραψαθήρι είναι ένας παραγωγικός (θραψερός) κλώνος του Αθηριού του οποίου η ποιότητα εκτοξεύεται όταν οι αποδόσεις κρατηθούν χαμηλά, επιτρέποντάς του να προσφέρει πληθωρικά, μαλακά λευκά με τρομερό εξωτισμό. Οι αξιόλογες προτάσεις ελάχιστες, η πίστη ακόμα και των ίδιων των παραγωγών του νησιού σε αυτό μικρή, η δουλειά πάνω στην ποικιλία εμβρυακή και η δικιά μου πεποίθηση ότι αυτό πρέπει να είναι το next big thing της Κρήτης ακλόνητη!
9.Μαλαγουζιά
Οριακή η παρουσία της Μαλαγουζιάς σε αυτή τη λίστα. Αδιαμφισβήτητο το σουξέ της και αντικειμενικά υψηλές οι επιδόσεις της (σε κάποιες περιπτώσεις), ωστόσο πιστεύω ότι οποιαδήποτε ποικιλία και να είχε καλλιεργηθεί τόσο πολύ και σε τόσους τόπους θα είχε δώσει καλύτερα αποτελέσματα. Από την άλλη η ικανότητα της να διατηρεί την τσαχπινιά της ακόμα και στις πλέον αυστηρές εκφράσεις της είναι εντυπωσιακή. Στα συν και το εύρος των στυλ…
10.Δαφνί
Τα αρώματα της δάφνης από τα οποία παίρνει το όνομά της η σπάνια αυτή Κρητική ποικιλία είναι τόσο ιδιαίτερα που είναι ικανά να σε στείλουν στο …Δαφνί. Όταν μάλιστα συνοδεύονται από ακριβοδίκαιες δόσεις νεύρου, στρογγυλάδας, πλούτου και ελαφράδας, η αίσθηση ότι βρίσκεσαι μπροστά σε κάτι ξεχωριστό είναι έντονη. Βέβαια η κατ’ ουσίαν ύπαρξη μόλις μιας ετικέτας, στην οποία βασίζονται όλα τα παραπάνω, δεν επιτρέπει τίποτα εκτός από ένα τζογαδόρικο ποντάρισμα…
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση