Η ετήσια γευσιγνωσία που διοργανώνει η Ισπανική πρεσβεία δεν εμποδίστηκε ούτε από τον Covid-19, μιας και την Πέμπτη - μια μέρα πριν το γενικό lock down- όλοι είμαστε μπροστά στα ποτήρια μας, διψασμένοι για καλό Ισπανικό κρασί!
Βέβαια η γευσιγνωσία φέτος δεν έλαβε χώρα σε κάποια αίθουσα αλλά έγινε μέσω “τηλεδιάσκεψης”, με τον παρουσιαστή Αντρέα Ματθίδη και τους συμμετέχοντες να κουνάμε τα ποτήρια μας, καθένας μέσα στο παραθυράκι της οθόνης του.
Πάντως το… εικονικό της πρωτόγνωρης αυτής δοκιμής αφορούσε μόνο την μεταξύ μας φλυαρία αφού τα κρασιά ήταν 100% αληθινά, με την πρεσβεία να έχει κάνει έναν συγκινητικό αγώνα για να τα φέρει στην πόρτα μας.
Τα εύσημα όμως αποδίδονται και για την επιλογή των 10 εξαιρετικών ετικετών, που εκπροσώπησαν επάξια τα “βαριά” χαρτιά του μεγαλύτερου σε έκταση αμπελώνα του κόσμου σε επίπεδο ποικιλιών, περιοχών και γεύσεων ενώ παράλληλα εντυπωσίασαν με την ακαταμάχητη –συγκριτικά με άλλες κορυφαίες χώρες- σχέση ποιότητας-τιμής τους.
Φυσικά μια τέτοια δοκιμή δεν θα μπορούσε παρά να ξεκινήσει με παραδοσιακά ζυμωμένα αφρώδη, μια κατηγορία στην οποία οι Ισπανοί είναι κυρίαρχοι με πωλήσεις που ξεπερνούν ακόμα και αυτές της Καμπανίας! Η Parxet, Cuvee 21 2018 ( 7,5/10) είναι μιας εκπληκτικής τιμής Cava που παραμένει ένα χρόνο με τις οινολάσπες. Ελάχιστα επομένως τα αρώματα κόρας ψωμιού που έρχονται να συμπληρώσουν αυτά των πικρών εσπεριδοειδών, του γιασεμιού και των κίτρινων φρούτων σε ένα ελαφρύ, μαλακό σύνολο. Η Laieta Gran Reserva 2016 (8,5/10) από το οινοποιείο Alta Alella αντίθετα, επεκτείνει την παραμονή στους 30 μήνες και δεν προσθέτει καθόλου dosage. Το αποτέλεσμα είναι ένα premium δαντελένιο αφρώδες γεμάτο με αρώματα φρυγανιάς και γλυκού κουταλιού λεμόνι, η φοβερή οξύτητα και το μάκρος του οποίου θα επιβραβεύσουν μια 3χρονη παλαίωση στο κελάρι.
Μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες το καλό Ισπανικό λευκό ακουγόταν σχεδόν σαν ανέκδοτο, όμως σήμερα η Ισπανία παράγει - από περιοχές όπως η Rueda στα ΒΔ της Μαδρίτης- λευκά που κοιτούν πολλά από τα ερυθρά αδελφάκια τους στα μάτια. Το Sapientia Verdejo 2018 (7,5/10) του El Lagar de Moha εξηγεί γιατί το Verdejo εξελίσσεται σε ένα από τα πλέον “καυτά” σταφύλια της χώρας αφού είναι εκρηκτικό στα αρώματα του λευκού σπαραγγιού και του ώριμου αχλαδιού, στρόγγυλο και πιπεράτο στο στόμα αλλά και έντονο στο flavor του passion fruit και του νεκταρινιού.
Βέβαια ο βασιλιάς της λευκής επανάστασης είναι το Albarihno που μεγαλουργεί στα υγρά εδάφη του Rias Baixas. To Quinta Couselo, Turonia 2019 (8/10) θέλει αυτή την ντίβα συνεπή στα (διακριτικά) αρώματα μανταρινιού και δυόσμου, με τις εντυπώσεις πάντως να κερδίζονται από το επίμονο, πολύπλοκο και επιδεικτικό 4ετούς παλαίωσης στόμα. Όπως και στην γειτονική ΝΔ Γαλλία έτσι και εδώ συναντάμε όλες τις αποχρώσεις του Grenache, με το Lagravera, Ciclic Blanc 2015 (7,5/10) να μας δείχνει το βαρελάτο πρόσωπο της Garnacha Bianca. Πολύ νέο παρόλα τα 5 χρόνια του, το γεμάτο καπνό και ορυκτά κρασί απλά ήθελε περισσότερη οξύτητα και μάκρος για να μας κάνει να στοιχηματίσουμε ότι πίνουμε Θαλασσίτη Βαρέλι!
H Rioja και η Ribera del Duero (φωτό παρουσίασης άρθρου) είναι οι πλέον ξακουστές περιοχές του Ισπανικού ερυθρού κρασιού. Παρόλο το γεγονός ότι βρίσκονται σχετικά κοντά και βασίζονται αμφότερες (η 2η μάλιστα αποκλειστικά) στην ποικιλία Tempranillo, το στυλ των κρασιών τους είναι αρκετά διαφορετικό αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά τη σημασία του terroir.
Το Ramon Bilbao, Rioja Crianza 2016 (8/10) με τα αρώματα των βρεγμένων φύλλων, του ευκαλύπτου, του μπέικον της ώριμης φράουλας και του μελανιού διαθέτει μια rustic γεύση που βασίζεται σε οξύτητα και αρκετές τανίνες, ενώ το Casa La Rad, Rioja 2015 (8,5/10) με το κεδροκούκουτσο πάνω στο πυκνό μαύρο φρούτο του είναι πλουσιότερο και πιπεράτο αλλά ταυτόχρονα και φοβερά βελούδινο.
Αμφότερα πάντως μαρτυρούν το πιο κρύο και υγρό κλίμα του παραθαλάσσιου βορρά από το οποίο προέρχονται και το οποίο έρχεται σε αντίθεση με το πιο ηλιόλουστο και θερμοκρασιακά ακραίο της Ribera που βρίσκεται μόλις καμιά εκατοστή χιλιόμετρα ΝΔ της. Δεν είναι τυχαίο επομένως το πιο “ελληνικό” προφίλ που συναντάμε εδώ, με το φημισμένο Vina Pedrosa, Ribera del Duero 2016 (8,5/10) να είναι πιο βαρυφορτωμένο με μαύρα φρούτα και γλυκόριζα, ιδιαίτερα εύσωμο αλλά και προικισμένο με ισχυρή δομή που πατά σε ένα τοίχος τανινών.
Το Carignan και το Grenache (εδώ γνωστά ως Carinena και Garnacha Tinto) είναι τα άλλα δύο καμάρια της Ισπανίας και ο ύψιστος Miguel Torres τα βάζει μαζί για να γιορτάσει τα 150 χρόνια του. Το Purgatori 2017 (8,5/10) είναι ένα διαμάντι από την καταλανική Costers del Segre στο οποίο κόκκινα και μαύρα φρούτα αρτύζονται με τσάι, ραδίκι και αποξηραμένο εστραγκόν. Η ενσωμάτωση των 14,5 βαθμών είναι παραδειγματική, οι τανίνες τέλειες και η γλυκόπιοτη ισορροπία σχεδόν ηδονιστική.
Και έρχεται το Balcona, Partal Cepas Viejas 2017 (7,5/10) για να υπενθυμίσει ότι κανείς δεν πρέπει να προσπερνά το Monastrell. Αυτό βέβαια δεν είναι άλλο από το γνωστό μας Mourvedre, οπότε τα βαριά λουλούδια, η σοκολάτα, το δέρμα αλλά και οι άγριες τανίνες πρέπει να θεωρούνται δεδομένες σε αυτό τον δυναμίτη από τα νότια της Valencia.
Συνεπώς, ανεξαρτήτως χρώματος και στυλ η Ισπανία απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι μπορεί να γοητεύσει ακόμα και τον πλέον απαιτητικό, δίνοντας σε κάθε οινόφιλο πολλούς λόγους για να καταλάβει γιατί είναι μια από τις υπερδυνάμεις του παγκόσμιου κρασιού.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση