Είναι ένα από τα παράδοξα του οινικού κλάδου: στη διεθνή αγορά δεν υπάρχει ούτε ένα κρασί που να είναι global brand, δηλαδή κάτι ανάλογο με το Johnny Walker, τη Heineken και την Coca-Cola. To πλησιέστερο που υπάρχει είναι η σαμπάνια Moet et Chandon (που για πολλούς δεν είναι ακριβώς κρασί) και, ενδεχομένως, κάποιες άλλες κλασικές μάρκες της Καμπανίας όπως η Veuve Clicquot και η Mumm.
Όσο κι αν οι οικονομολόγοι σπρώχνουν προς τον συγκεντρωτισμό, η παραγωγή του κρασιού συνεχίζει να είναι απόλυτα κατακερματισμένη (μόνο στο Μπορντό δραστηριοποιούνται πάνω από 5.000 σατό), με αποτέλεσμα καμία «μπράντα» κρασιού να μην μπορεί να επιβληθεί σε παγκόσμια κλίμακα. Μόνο μερικές σαμπάνιες…
Έλα, όμως, που και αυτές, βλέπουν το θρόνο τους να τρίζει. Διότι αντί να ενισχύεται η πρωτοκαθεδρία τους, η συζήτηση ανάμεσα στους επαΐοντες περιστρέφεται γύρω από τους μικρούς παραγωγούς της Καμπανίας και τα κρασιά τους, τις «Champagnes de Vignerons».
Λέγοντας «Champagnes de Vignerons» («οι σαμπάνιες των αμπελουργών») εννοούμε τις σαμπάνιες εκείνες που προέρχονται από καθετοποιημένες αμπελουργικές εκμεταλλεύσεις: ιδιόκτητος αμπελώνας + οινοποιείο + κάβα παλαίωσης + επιτόπια εμφιάλωση.
Όπως συνάγεται, πέρα από τη μικρή ή σχετικά μικρή παραγωγή, οι σαμπάνιες αυτές εκφράζουν τη φιλοσοφία του αμπελουργού-οινοποιού, συχνά «σκληροπυρηνικά», με κοινό παρονομαστή την έκφραση του τερουάρ, δηλαδή του αμπελοτοπίου. Επιπλέον, οι οινοποιοί αυτοί, ακριβώς επειδή αναζητούν τη διαφοροποίηση από τους μεγάλους οίκους (για τους οποίους η σταθερότητα στη γεύση είναι το απόλυτο ζητούμενο, για τις βασικές τουλάχιστον cuvees), στρέφονται σε διάφορες εναλλακτικές μεθόδους καλλιέργειας και οινοποίησης (βιοδυναμική γεωργία, οινοποίηση με λίγες παρεμβάσεις, ασύμβατη χρήση του βαρελιού, αναπάντεχα χαρμάνια εσοδειών, ανάδειξη της «2ης» ποικιλίας της Καμπανίας, Πινό Μενιέ…) και στη δημιουργία conceptual κρασιών.
Σε ένα βαθμό πρόκειται για κίνημα αντιπαράθεσης και ανταγωνισμού με τους «μεγάλους» οίκους, αλλά στην πράξη οι τελευταίοι είναι τόσο ισχυροί και εδραιωμένοι που εντέλει λειτουργούν μάλλον συμπληρωματικά με τους «μικρούς». Όμως, είναι επίσης αλήθεια πως τα εξειδικευμένα έντυπα, οι ψαγμένοι καβίστες και οι ανερχόμενοι οινοχόοι, για τις σαμπάνιες των αμπελουργών μιλούν συνέχεια και αυτές βλέπουμε να πρωταγωνιστούν σε πολλά wine bar του εξωτερικού.
Σε τελική ανάλυση η αγορά έχει ανάγκη τους πάντες –και μάλιστα εφόσον μιλάμε για σαμπάνια αναφερόμαστε στην αγορά όλου του κόσμου. Εκείνο που είναι σίγουρο, και αποτελεί το αδιαμφισβήτητο και αξεπέραστο συγκριτικό πλεονέκτημα των μεγάλων οίκων, είναι τα τεράστια αποθέματα που διαθέτουν στα δαιδαλώδη υπόγεια κελάρια τους, και τα οποία τους εξασφαλίζουν ένα τεράστιο πλούτο γεύσης ―διότι ας μην ξεχνάμε, η κλασική σαμπάνια είναι το κατ’ εξοχήν προϊόν που προκύπτει από χαρμανιάσματα διαφορετικών κρασιών.
Φέτος η εκδήλωση Αφρός & Φυσαλλίδες, που διεξάγεται αυτή την Κυριακή στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία, θα φιλοξενήσει πολλές τέτοιες σαμπάνιες, από εξαιρετικούς παραγωγούς, όπως είναι οι οίκοι Bérèche et Fils, Ulysse Collin, Egly-Ouriet, Agrapart et Fils, Dhondt-Grellet, Éric Taillet, Fréderic Savart, De Sousa, Huré Frères, Pehu-Simonet και Jacques Selosse.
Κοντά σε αυτούς θα υπάρχουν πολλές άλλες σαμπάνιες, γνωστές και λιγότερο γνωστές, τα ελληνικά αφρώδη κρασιά και, φυσικά, πολλά ιταλικά αφρώδη αφού η χώρα αυτή έχει ουσιαστικά κατακτήσει τον κόσμο στη συγκεκριμένη κατηγορία κρασιού. Ενδιαφέρουσα είναι η παρουσία του ιταλικού ροζέ από το Trento, Giulio Ferrari (260€ η φιάλη), το οποίο είναι τρελή μόδα στο εξωτερικό και ηγείται της προσπάθειας να καθιερωθεί η ονομασία Trentodoc (Trento DOC σε μία λέξη) για τα αφρώδη κρασιά της περιοχής αυτής. Επίσης, σε πρώτη παρουσίαση στο κοινό, θα εμφανιστεί η παλαιωμένη στη θάλασσα σαμπάνια Jamin -52 (360€ η φιάλη) για την οποία έχουμε γράψει στο FnL εδώ.
Όπως και στα Μεγάλα Κόκκινα Κρασιά, κάποιες φιάλες που είναι ιδιαίτερα ακριβές απαιτούν την αγορά κουπονιών για να δοκιμαστούν.
Κυριακή 8 Δεκεμβρίου, 14:00-20:00, είσοδος 8€
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση