Château Carras 1996, η διαχρονικότητα του κρασιού, εκτεθειμένη

Βρυξέλλες Απρίλιος 1995: ο διαγωνισμός οίνου των Βρυξελλών έχει μόλις δύο χρόνια ζωή και οι οργανωτές του δίνουν ακόμα μάχη για να τον καθιερώσουν. Στο πλαίσιο μιας αρκετά μεγάλης έκθεσης κρασιού που γινόταν τότε στις Βρυξέλλες, ο οργανωτής του διαγωνισμού, Louis Havaux, έχει τη φαεινή ιδέα να καλέσει οινοπαραγωγούς σε εορταστικό δείπνο στο Hilton των Βρυξελλών κατά τη διάρκεια του οποίου θα ανακοινώσει τα αποτελέσματα του διαγωνισμού. Η αίθουσα είναι κατάμεστη με δημοσιογράφους, επίσημους και αιρετούς και, κυρίως, εκατοντάδες οινοπαραγωγούς, οι περισσότεροι από τη Γαλλία, που ήταν και συνεχίζει να είναι η χώρα που στέλνει τα περισσότερα δείγματα στο διαγωνισμό. Όλοι περιμένουν με αγωνία τα αποτελέσματα. Μην ξεχνάμε πως την εποχή εκείνη όλα αυτά (διεθνείς διαγωνισμοί, δείπνα, απονομές μεταλλίων κ.λπ.) φάνταζαν ακόμα κάπως καινούργια. Ο Λουί Αβό σηκώνεται όρθιος για να ανακοινώσει το κρασί που έχει έρθει πρώτο μεταξύ όλων των δειγμάτων, εκείνο που πήρε την πιο υψηλή βαθμολογία και για το οποίο έχουν ετοιμάσει ένα ειδικό βραβείο. Όλοι είναι σίγουροι πως θα είναι κάποιο γαλλικό κρασί από κάποιο σατό του Μπορντό.

«Και ο νικητής είναι… το Château Carras 1993, από την… Ελλάδα!».

Νεκρική σιγή. Σοκ και δέος. Άναυδοι οι Γάλλοι παριστάμενοι, σε αμηχανία οι οργανωτές. Ένα ελληνικό κρασί, καλύτερο από τα γαλλικά! C’est le monde à l’envers, που λένε.

Περιττό να πούμε πως το υπόλοιπο της βραδιάς κύλησε με μεγάλη αμηχανία. Κακώς, βέβαια, γιατί όπως αποδείχθηκε και εκ των υστέρων, το συγκεκριμένο κρασί ήταν ένα θρυλικό κρασί, ένα από τα καλύτερα κρασιά που έχει βγει ποτέ από ελληνικό οινοποιείο και το μόνο, ίσως, ελληνικό κρασί που μετέπειτα απέκτησε cult status. Όμως, την εποχή εκείνη ήταν ακόμα αδιανόητο ένα, εξ ορισμού άγνωστο, ελληνικό κρασί να κατατροπώσει τη γαλλική και όχι μόνο παραγωγή. Παρεμπιπτόντως αυτή ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που οι οργανωτές έκαναν diner de gala για να απονείμουν βραβεία…

Αν και τα γνώριζα όλα αυτά, αφού όχι μόνο κλήθηκα ως ο μόνος Έλληνας μέσα στην αίθουσα να παραλάβω το βραβείο για λογαριασμό του κτήματος Καρρά, αλλά έσπευσα να τηλεφωνήσω τόσο στο δημιουργό του κρασιού Βαγγέλη Γεροβασιλείου όσο και στον ιδιοκτήτη του Χρήστο Καρρά για να τους ενημερώσω και να τους συγχαρώ (ο Χρήστος Καρράς έδινε τότε μεγάλο αγώνα για να σώσει το κτήμα του), όταν τις προάλλες ο φίλος μου Νίκος Μαούνης (Dirty Ginger) μου έκανε δώρο από την κάβα του μια φιάλη Château Carras 16 ετών, δηλαδή εσοδείας 1996, ήμουν σκεπτικός. Έχω δοκιμάσει κατά καιρούς πολλά ταλαιπωρημένα, παλιά Château Carras και κατά κάποιο τρόπο έχω απογοητευτεί, όχι με την ποιότητα αλλά με τα αποτελέσματα της κακής φύλαξης των περισσοτέρων φιαλών. Μάλιστα δεν μπήκα καν στον κόπο να προβλέψω κάποιο ιδιαίτερο φαγητό για να το συνοδέψω. Το άνοιξα δίπλα σε μια απλή μακαρονάδα με έτοιμη σάλτσα άγριων μανιταριών που μόλις είχα αγοράσει από το Culpa του Νέου Ψυχικού.

Ε λοιπόν κούνια που με κούναγε! Τι κράσαρος ήταν αυτός!  Καταρχάς η ρόμπα του, ο πρώτος δείκτης ενδεχόμενης κούρασης, ήταν απλώς άψογη. Ένα όμορφο βαθύ κόκκινο-γκρενά χρώμα, δίχως κεραμιδί ανταύγειες και κούραση, απίστευτο για την ηλικία του. Στη συνέχεια το άρωμά του, βαθύ και μεθυστικό, με αναμνήσεις βύσσινων εμβαπτισμένων σε γκράπα, με νύξεις σοκολάτας, καπνού, τρούφας… Πολύπλοκο και πολυεπίπεδο. Στο στόμα αέρινο, λεπτό, φινετσάτο, ωστόσο γεμάτο και δίχως να καταντά κουραστικό. Έπινα, έπινα και έπινα και του Θεού δεν έδινα. Αρμονικό, ισορρoπημένο και ακόμα σφριγηλό. Στην επίγευση, λεπτεπίλεπτες νότες κερασιού, βανίλιας και άλλων μπαχαρικών… Να σπουδαίο κρασί και μια αναπάντεχα μεγάλη έκφραση του καμπερνέ σοβινιόν στον ελληνικό αμπελώνα.

Μα πού το φύλαγε τέλος πάντων αυτό ο Μαούνης;

Βαθμός: 9/10

Ανύπαρκτο στην αγορά, προμηθευθείτε κάποια πρόσφατη εσοδεία του Château Carras και ξεχάστε το στην κάβα σας για καμιά δεκαριά χρόνια…