Ελληνικό Merlot, Rolland vs Κυνηγόπουλος

Στη συνέχεια, σε μια άλλη περίφημη σκηνή, αναλύει στην κοπέλλα που φλερτάρει την ανωτερότητα των πινό νουάρ απέναντι στα μερλό (άσχετα εάν στο τέλος του έργου τον βλέπουμε να κάνει την κάθαρσή του πίνοντας ένα Château Petrus με ένα χάμπουργκερ!).

Προφανώς ο Μάιλς έχει στο στόχαστρό του τα φτηνά, μαζικής κατανάλωσης μερλό της αμερικανικής αγοράς, που πράγματι δεν φημίζονται για την υψηλή ποιότητά τους. Να, όμως, που μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά και η ταινία Πλαγίως επηρέασε για κάποιους μήνες αρνητικά τις πωλήσεις οίνων μερλό στην Αμερική (ανεβάζοντας αντίστοιχα εκείνες των πινό νουάρ).

Η αλήθεια είναι πως τα κρασιά από μερλό είναι τις περισσότερες φορές γλυκόπιοτα και προσιτά, με αποτέλεσμα να είναι ιδαίτερα δημοφιλή. Ωστόσο πολλοί γευσιγνώστες τα θεωρούν απλοϊκά και μονοδιάστατα. Το μερλό είναι μια ποικιλία που δίνει μερικά από τα πιο εξεζητημένα και πανάκριβα κρασιά στον κόσμο, π.χ. στο Σεντ Εμιλιόν και στο Πομερόλ (Château Petrus) , αλλά στα ζεστά κλίματα, όπου ευδοκιμεί μια χαρά, ωριμάζει γρήγορα και πολύ. Έτσι, όταν τρυγάται υπερώριμη, κάτι που συμβαίνει συχνά, το μερλό έχει, στην καλύτερη περίπτωση, έντονα αρώματα μαρμελάδας (σε σημείο, όμως, που σου φέρνουν αναγούλα) και στη χειρότερη μυρωδιές καμμένων φρούτων (σαν να έφτιαχνες μαρμελάδα και να σου κάηκε στην κατσαρόλα). Μάλιστα για πολλά χρόνια αυτός ήταν ο κανόνας με τα ελληνικά μερλό, ιδιαίτερα στην Κεντρική Ελλάδα όπου έχει φυτευτεί ευρέως.

Ωστόσο τα τελευταία χρόνια η πρόοδος που έχει σημειωθεί στην αμπελοκαλλιέργεια είχε ως αποτέλεσμα τα μερλό (και όχι μόνο) να τρυγώνται ακριβώς όταν πρέπει ώστε ναι μεν να υπάρχει ο εν δυνάμει υψηλός αλκοολικός τίτλος (που είναι κατά κάποιο τρόπο το σήμα-κατατεθέν του συγκεκριμένου τύπου κρασιών), δίχως τις δυσάρεστες πτυχές της υπερωρίμασης.

Πέραν τούτου, νέες τεχνικές και στην οινοποίηση, όπως η μηλογαλακτική ζύμωση στο βαρέλι, έχουν δημιουργήσει μια νέα γενιά κόκκινων κρασιών που συνδυάζουν σώμα, εύρος και δομή με εξαιρετικά γλυκόπιοτες ταννίνες. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά των δύο μερλό αυτής της εβδομάδας, τα οποία μοιράζονται ένα ακόμα κοινό σημείο: φέρουν έκαστο την υπογραφή ενός «ιπτάμενου οινολόγου», το δραμινό εκείνη του Μισέλ Ρολάν και το μεγαρίτικο εκείνη του Κυριάκου Κυνηγόπουλου. Και τα δύο απαιτούν μεγάλα ποτήρια για να αναδείξουν την πολυπλοκότητά τους.

Πύργος Ιουλία Merlot 2008, Tοπικός Οίνος Δράμας

(Χρυσό μετάλλιο στο διαγωνισμό Vinalies Internationales 2011)

Φανταστείτε τον εαυτό σας να κυλιέται μέσα στο μούστο, όπως τα γουρούνια μέσα στη λάσπη. Μεθυστικά αρώματα σταφυλιού σας παίρνουν τα μυαλά και διονυσιακές εικόνες αναβλύζουν από τα άδυτα του υποσυνείδητου. Κάπως έτσι θα αισθανθείτε αν ποτέ πιείτε μόνος σας μια ολόκληρη φιάλη Château Julia Merlot, οι 15 αλκοολικοί βαθμοί του οποίου, σε συνάρτηση με τον απόλυτα πληθωρικό (για να μην πω έκφυλο) χαρακτήρα του, θα σας οδηγήσουν στα ενδότερα της διονυσιακής κραιπάλης. Πρόκειται για ένα κρασί που φέρει την υπογραφή του Michel Rolland, άρα πληθωρικό και εξωστρεφές, με τη ζεστασιά του αλκοόλ να οδηγεί ένα άρμα από κατάμαυρα και ζουμερά κεράσια, όλα αυτά σε μια ισορροπία στην κόψη του ξυραφιού. Με τις ταννίνες απόλυτα ενσωματωμένες στο σύνολο και την κλασική δομή ενός αρκετά ισχυρού κόκκινου κρασιού, φαντάζει ιδαίτερα προσιτό και ευκολόπιοτο ―φτάνει να μην πιεί κανείς πολύ! (Και κάτι άλλο : δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνει, έτσι για να βάζουμε λίγο και τα πράγματα στη θέση τους).

Συμπέρασμα: εντυπωσιακό κρασί, όπως εντυπωσιακό είναι, ας πούμε, ένα Πόρσε Καγιέν.

Βαθμός : 7/10

Merlot Εύχαρις 2006, Τοπικός Οίνος Γερανείων

(Χρυσό μετάλλιο στο Διεθνή Διαγωνισμό της Θεσσαλονίκης 2011)

Τα μερλό του Χάρη Αντωνίου μεγαλώνουν στα ελαφριά αμμώδη εδάφη του κτήματός του, ανάμεσα στον Σαρωνικό και στον Κορινθιακό κόλπο. Εδώ έχουμε ένα στυλ πιο ελαφρύ, αυστηρό και μπορντελέζικο από το προηγούμενο (κι ας είναι ο οινολόγος-σύμβουλος της βουργουνδέζικης σχολής!). Αρώματα ζωικά, συμπυκνωμένα, κουκούτσια κερασιών, κεράσια σε αλκοόλ, σοκολάτα, τα δύο επιπλέον χρόνια παλαίωσης έχουν κάνει τη διαφορά ώστε να έχουμε ένα κρασί πιο ώριμο, πιο εξελιγμένο και, σε ένα βαθμό, πιο σύνθετο από το δραμινό μερλό. Στο στόμα είναι κομψό και αρμονικό, οι ταννίνες του αιχμηρές και φρέσκες, ωστόσο δεν έχει το εύρος και τον όγκο του προηγούμενου και η επίγευσή του είναι πιο σύντομη.

(ΥΓ : Η ποιότητα του φελλού είναι αντιστρόφως ανάλογη εκείνης του κρασιού).

Συμπέρασμα : καλοδουλεμένο κρασί για κλασικά σκεπτόμενους και άψογος συνοδός φίνων γεύσεων μαγειρικής.

Βαθμός: 6,5/10