Ελαιόλαδο Ανδριώτης: Όταν ο “κόπος” θέλει τρόπο

20 Απριλίου 2016
Χάρης Τζαννής
Η ελαιουργική εταιρεία του Ανδριώτη στην Κέρκυρα αποτελεί κατά την άποψη μου το ιδανικό case study για το ελαιόλαδο στην Ελλάδα.

Πρόκειται για τις περιπτώσεις εκείνες που αξίζει να σταθείς γιατί νιώθεις πως βρίσκεσαι μπροστά στην ιστορία και το μέλλον του ελληνικού ελαιόλαδου. Πριν καταλήξω όμως στη διαπίστωση μου θα ήθελα να διηγηθώ αυτή την ιστορία.

Η ιστορία

Ο παππούς Ανδριώτης Δημήτριος, αμέσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο αποφάσισε να υλοποιήσει κάποιο από το επιχειρηματικά του σχέδια. Στο χωριό του στην Κέρκυρα, τον Άγιο Ματθαίο, απασχολούνταν συστηματικά στο μάζεμα των ελαιοκάρπων, την καλλιέργεια των κτημάτων και σε κάθε είδους μικροεμπόριο, με έμφαση αυτό του ελαιολάδου. Αποφασίζει λοιπόν να φύγει από το χωριό για την πόλη της Κέρκυρας αλλά περιέργως πως και με ελάχιστα χρήματα, στο πρώτο κατάστημα το 1953 δεν ξεκίνησε με ελαιόλαδο αλλά αντίθετα με χρώματα και υλικά οικοδομής, μέχρι που ανακάλυψε πως ήταν αλλεργικός και αναγκάστηκε να διακόψει την συγκεκριμένη δραστηριότητα, για καλή του τύχη όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια. Έτσι, στράφηκε σε αυτό που ήξερε να κάνει καλύτερα, στο ελαιόλαδο. Παραγωγή ελαιολάδου από τους ελαιώνες αλλά και συλλογή ελαιολάδου από όλο το νησί ήταν οι δραστηριότητες του. Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα αλλά μια καλή συνεργασία εκείνη την εποχή με μια μεγάλη Ένωση, δίνει ώθηση στην επιχείρηση που μεγαλώνει και ξεφεύγει από τα στενά όρια της Κέρκυρας. Το 1955 το μαγαζί μεταφέρεται σε ιδιόκτητο χώρο στη «Λαϊκή», κλασικό σημείο για τους περισσότερους Κερκυραίους ελαιοπαραγωγούς όπου αποκτά μεγάλη φήμη. Συχνά στα καντούνια της πόλης άκουγες να λένε «Στον Ανδριώτη στη Λαϊκή πάω» ή όταν ήθελαν να μάθουν τιμή «το πεντάρι πόσο πάει;» ή όταν ήθελαν να κανονίσουν να πουλήσουν «στείλε τα καρατέλα να το πάρουμε, να το δώσω».

Όλοι, από τον παππού Δημήτρη, τον γιο Σπύρο αλλά και το προσωπικό, ιδίως ο παλαιότερος όλων ο Σωκράτης, πάντα με το χαμόγελο εξυπηρετούσαν τον Κερκυραίο παραγωγό. Με εντιμότητα, σοβαρότητα, αξιοπιστία, υπευθυνότητα κατάφεραν να πηγαίνουν όλοι στο μπουτελί του Ανδριώτη. Ερχόντουσαν από όλα τα μέρη, από τα Λεύκι, τα Γύρου,  Αγιοκαδίτες, από το Όρος, από παντού. Απλοί παραγωγοί με λίγα μπιτόνια (παούρια κατά πολλούς) ή μεγαλύτεροι με μερικά βαρέλια αλλά και πολλοί μεγάλοι με αρκετούς τόνους. Η διαδικασία πάντα ίδια: Ζύγισμα μεικτό, εν συνεχεία δείγμα από το κάθε δοχείο με τον «κλέφτη», οξυμέτρηση, λογαριασμός και τέλος πληρωμή. Τόσα χρόνια η ίδια διαδικασία με απόλυτη συνέπεια και σεβασμό. Καμία διάκριση, καμία διαφοροποίηση είτε 10 κιλά είχε κάποιος είτε 10 τόνους το ίδιο ήταν για το μαγαζί.  Είτε μικροπαραγωγός, είτε μεγαλόπαραγωγός, είτε λουτρουβίαρης, το ίδιο ήταν και συνεχίζει να είναι.  Όλοι άλλωστε μόλις παίρνουν τα χρήματα αναφέρονται στο κόπο πού έχει το λάδι. «Ευλογημένο αλλά κουραστικό», «ξέρεις τι κόπο έχει μάτια μου αυτό το πράμα, δε ξέρεις».

Πάνω στη σοδειά, εφόσον πάει καλά, και δεν έχει προβλήματα από τον δάκο όλοι είναι χαρούμενοι και ευχαριστημένοι. Ιδίως εάν έχει και καλή τιμή. Ακούς πολλές κουβέντες για το ελαιόλαδο. Σχόλια σχετικά με τα φυτοφάρμακα, τα ελαιόδιχτα, αν  «κλέβει» ή όχι ο ελαιουργός που αλέθουν, αν είναι καλή η τιμή. Από τις πόσες αλεσιές έκανε ο καθένας, πόσο ξάι παίρνει το κάθε ελαιουργείο (λιοτρίβι), πόσες ξέστες έχει κάνει ο καθένας παραγωγός. Αυτό είναι το εμπόριο του ελαιολάδου.

Σήμερα τα ηνία της εταιρείας έχει αναλάβει η νέα γενιά, τα εγγόνια, Δημήτρης και Γιώργος που αποφάσισαν να αλλάξουν στρατηγική, να καβαλήσουν το άρμα της εξέλιξης και να υλοποιήσουν ένα όραμα που το μελετούν ήδη από το 2011. Να παράγουν το δικό τους επώνυμο ελαιόλαδο και να το ταξιδέψουν σε ολόκληρο τον κόσμο ως ελληνικό προϊόν. Με την εμπειρία από την πολύχρονη συνεργασία με το εξωτερικό διέκριναν την παγκόσμια άγνοια για το ελληνικό ελαιόλαδο και αποφάσισαν να το προωθήσουν ως τέτοιο σε ολόκληρο τον κόσμο.

Το προϊόν

Κάπως έτσι γεννήθηκε ο Kopos ένα έξτρα παρθένο ελαιόλαδο που συνδυάζει την ποιότητα του περιεχομένου με την καλαίσθητη συσκευασία και στόχο τον διεθνή ανταγωνισμό. Ο Kopos παράγεται από επιλεγμένες ελιές των ποικιλιών Κολοβή κατά 80% και Αδραμυτιανή σε ποσοστό 20%, προϊόν που παράγεται εξ ολοκλήρου με μηχανικά μέσα παραδίδοντας ένα έξτρα παρθένο ελαιόλαδο χαμηλής οξύτητας, αρκετά φρουτώδες, ισορροπημένα πικρό και υπέροχα πικάντικο. Οι αδερφοί Ανδριώτη θέλοντας να παρουσιάσουν ένα ολοκληρωμένο concept ανέθεσαν στο βραβευμένο δημιουργικό γραφείο του Χρίστου Τριβυζά τη σχεδίαση της φιάλης. Το πρωτοποριακό σχέδιο που προέκυψε φέρνει για πρώτη φορά στο τραπέζι του καταναλωτή εκτός από τον φυσικό χυμό της ελιάς και την ίδια την ελιά μέσω του πώματος του. Τα πώματα της φιάλης κατασκευάζονται στο χέρι από το ξύλο του δέντρου της ελιάς που περισσεύει κατά τη διάρκεια του κλαδέματος. Έτσι, τίποτα δεν πετιέται αλλά με πολύ κόπο, καθώς το ξύλο είναι σκληρό και δύσκολο με ρόζους, λειαίνεται ένα ένα προσεκτικά και παίρνει την κατάλληλη μορφή.

Ο Kopos είναι ένα ολοκαίνουργιο προϊόν και έχουν περάσει μόλις 5 μήνες από την επίσημη κυκλοφορία του. Σε αυτό το διάστημα πρόλαβε να αποσπάσει ένα ασημένιο βραβείο στον 1ο Διεθνή Διαγωνισμό Ελαιολάδου «Athena» ΑΤΗΙΟΟC 2016 και ένα ασημένιο βραβείο στον LondonIOOC, International QUALITY and PACKAGING Olive Oil competitions, ενώ στον ίδιο διαγωνισμό κέρδισε ασημένιο βραβείο συσκευασίας και χρυσό βραβείο συνολικής εικόνας. Μόλις πριν από λίγες ημέρες ένα ακόμη χρυσό ήρθε να προστεθεί στη λίστα των διακρίσεων του αυτό στα Διεθνή Βραβεία Design Α’ Awards επισημοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο πως ο Kopos ανταμείβεται.

Ο παραγωγός

Συνομιλώντας με τους αδερφούς Αδριώτη που είναι χαρακτηριστικά σεμνοί και χαμηλών τόνων, επέμεναν στην ανάγκη της προβολής του ελληνικού ελαιολάδου. Κρατώντας μια χαρακτηριστική δήλωση από τα λεγόμενα τους θέλω και εγώ με τη σειρά μου να υποστηρίξω την αρχική μου τοποθέτηση περί case study.

«Πιστεύουμε πως το ελληνικό ελαιόλαδο θα πρέπει να γίνει γνωστό στην παγκόσμια αγορά πρώτα ως ελληνικό. Δυστυχώς, αυτό δεν είναι αυτονόητο στο εξωτερικό. Αν καταφέρουμε να συνεργαστούμε και να βγούμε προς τα έξω ως τυποποιημένο ελληνικό προϊόν αντί για χύμα προς μιξη με το ιταλικό τότε θα κερδίσουμε όλοι. Πρέπει να πείσουμε τον κόσμο να αγοράζει ελληνικό ελαιόλαδο πρώτα και μετά τobrand του καθενός μας, όπως έκανε το κρασί. Αν ο καθένας μας ακολουθεί τον δικό του μοναχικό δρόμο τότε οι αγορές θα συνεχίσουν να αναζητούν το ισπανικό ή το ιταλικό ελαιόλαδο. Το ελαιόλαδο μας έχει καταγωγή και αυτή πρέπει να υποστηρίξουμε».

Με βάση τα παραπάνω λοιπόν συμπεραίνουμε πως κάτι αλλάζει στη νέα γενιά παραγωγών. Η συνεργασία, αν και αποτελεί ταμπού στην Ελλάδα, είναι η λέξη κλειδί της επιτυχίας σε μια τεράστια παγκόσμια αγορά της οποίας εμείς είμαστε μόνο μια μικρή φέτα από την πίτα της.

Η επένδυση στην ποιότητα της παραγωγής, η καινοτομία, η εξωστρέφεια, η συσκευασία και η συνεργασία αποτελούν το μοναδικό όχημα για να μπορέσει ο κόπος των Ελλήνων παραγωγών να βρει ανταπόκριση σε μια πολύ δύσκολη εποχή. 

Η εταιρεία όμως δεν σταματά να εκπλήσσει και παρουσίασε μόλις το νεότερο μέλος της οικογένειας, μονοποικιλιακό αδερφάκι του κόπου από Λιανολιά με το όνομα Buteli. Το μπουτελί στην κερκυραϊκή διάλεκτο σήμαινε το μαγαζί όπου γινόταν η αγοραπωλησία του ελαιολάδου.

Για όσους διαβάσουν αυτό το άρθρο υπάρχει και μία έκπληξη! Ο Kopos στα πρώτα του βήματα στην υπόλοιπη Ελλάδα θα κάνει την παρθενική του εμφάνιση εκτός Κέρκυρας και θα βρίσκεται για λίγες μόνο ημέρες στην Αθήνα. Πρώτη φορά λοιπόν θα εκτεθεί αποκλειστικά και μόνο για 20 ημέρες στο κατάστημα ελληνικών προϊόντων Ελληνικά Καλούδια στην οδό Χατζηχρήστου 8, πίσω από το Μουσείο της Ακρόπολης (τηλ. 210 92 24 060), για όσους θέλουν να το προμηθευτούν ή απλώς να το περιεργαστούν.

Εκεί το ανακαλύψαμε και εμείς και μείναμε έκπληκτοί από τη φινέτσα της κατασκευής αλλά και την ποιότητα του ελαιολάδου. Κυκλοφορεί σε δύο συσκευασίες, γυάλινη ή ανοξείδωτη και σε 3 μεγέθη.

   

 

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση