Cin- Cin, Τhe Reversed Bar

Κάπου προς το τέλος της περασμένης άνοιξης, στη συμβολή των οδών Μακένζι Κίνγκ και Ικτίνου, δυο βήματα την Αγία Σοφία της Θεσσαλονίκης, άνοιξε το Cin- Cin, ένα πολύ διαφορετικό μπαρ.

Με την πρώτη κιόλας ματιά αντιλαμβάνεσαι πόσο θετικά επηρέασε η δημιουργία του Cin- Cin τούτη την, μέχρι πρότινος παραμελημένη, γειτονιά του κέντρου. Όσο για την καταπράσινη αυλή του μπαρ, που γειτνιάζει, ειρηνικά, με την εκκλησία -κατακόμβη του Αγίου Ιωάννη του Πρόδρομου, είναι σα να αποκαλύπτει στους περαστικούς τον μυστικό κήπο του ναού, με τις στοές, τις κρύπτες και τη ρωμαϊκή δεξαμενή, που μέχρι πρότινος δεν ήταν εύκολα ορατά από τον δρόμο, καθώς βρίσκονται σε ένα πιο χαμηλό επίπεδο από αυτόν.

Το Cin-Cin όμως ήρθε και για να ανατρέψει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη σχέση μας με το χώρο στα μπαρ, καταργώντας… τη μπάρα ώστε οτιδήποτε διαδραματίζεται στο χώρο της παρασκευής των κοκτέιλ-που στο πρώτο επίπεδο είναι κολλημένος με τον τοίχο και στο δεύτερο στο παράθυρο- ώστε να είναι ορατός στοκοινό. Κι όπου δεν υπάρχει οπτική επαφή οι bartender, που πια δεν ξεχωρίζουν από τους floortender σερβίρουν το κοινό που είναι καθισμένο στα τραπέζια ή στους καναπέδες από ένα τροχήλατο τραπέζι (τρόλεϊ σερβιρίσματος), παρακολουθούν όλη την διαδικασία παρασκευής. Αν σκεφτεί, βέβαια, κανείς πως το μπαρ στήθηκε από μέλη της ομάδας του Cocktail bar, που λειτούργησε, χωρίς σερβιτόρους, καθώς εκεί οι πελάτες ζητούσαν μόνοι τους τα ποτά από τη μπάρα (self service), θα αντιληφθεί πως πρόκειται όχι μόνο για μια καινοτομία, αλλά και για μια απόλυτη αλλαγή οπτικής. Με το Βασίλη Δημαρά δοκιμάσαμε αρκετά κοκτέιλ του επίσης Βασίλη Καλαϊτζή και από την αρχή συμφωνήσαμε πως δεν ήταν απλώς γευστικά, είχαν μια δική τους, έντονα βοτανική προσωπικότητα, που θα μας επέτρεπε να θυμόμαστε τη γεύση τους ακόμα και τώρα που έχουμε ξεχάσει τα ονόματα τους.

Το πρώτο που δοκιμάσαμε ήταν ένα Gibson Martini με τζιν, λευκό βερμούτ, ξηρό βερμούτ και νερό από τα κρεμμυδάκια-πέρλες τουρσί, που το συνόδευαν. Η απρόσμενη πηγή της οξύτητας του τού πρόσθετε τη σκληρή γοητεία του take it or leave it, που δεν αφήνει, τουλάχιστον, κάποιον αδιάφορο. Αγάπησα περισσότερο το aperitivo Κinky Cynara, που ήταν πιο κοντά στη δική μου(πικρή) αλήθεια καθώς μου άρεσε ο συνδυασμός τζιν, Campari, Cynar, λικέρ μπαχαρικών και τόνικ και με κέρδισε η αρωματικά πληθωρική παρουσία του Pimento Dram. Στην κατηγορία των κοκτέιλ Old Fashioned με γοήτευσε η ισορροπία κι η φρεσκάδα του Lavender Spa, με τζιν, τσέχικο λικέρ Becherovka με πικρά βότανα και μπαχαρικά, σιρόπι λεβάντας, φρέσκο χυμό λεμονιού, περουβιανό Amargo / Chuncho bitters και τζιτζιμπίρα, το οποίο καθώς σερβίρεται σε γλαστράκι έχει γίνει το σήμα κατατεθέν του Cin-Cin. Βέβαια, η άνοιξη εδώ εκπροσωπείται από το κοκτέιλ Bitter Spring, με βάση ένα παλαιωμένο ρούμι, Pimm’s, λικέρ από μπράντι εμβαπτισμένο με βερίκοκο, Bitters μέντας και σοκολάτας, φρέσκο γκρέιπφρουτ και φλούδα αγγουριού. Είμαι σίγουρη ο Βασίλης Δημαράς θα ήθελε να αναφέρω και το Red Spicy Risottο με τζιν, πάστα τομάτας, Worcestershire sauce, μέλι, βαλσαμικό ξίδι, rim από φρεσκοτριμμένο μαύρο πιπέρι, καβουρδισμένο ρύζι μπασμάτι με μπισκότο, κανέλα, αλάτι, που του θύμισε Bloody Mary.

Στα συν του μπαρ, προσθέτω οπωσδήποτε και την ευγενική παρουσία της υπερδραστήριας συνιδιοκτήτριας Ντίνας Κουτσού.

Info: Ικτίνου 22, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310223350