Σαν περάσετε από τον μικρό δρόμο της Λεβέντη, σίγουρα θα γυρίσετε το βλέμμα σας για να δείτε τον πολύχρωμο τοίχο-κολάζ από παλιές γιαπωνέζικες ρεκλάμες. Αυτό ίσως σας κάνει να περάσετε στο εσωτερικό του και να το γνωρίσετε, αν ήδη δεν το ξέρετε. Γιατί το Izakaya, αυτή η γιαπωνέζικη γαστροπάμπ, που έχει ανοίξει εδώ και δύο χρόνια περίπου, έχει ήδη δημιουργήσει το κοινό του. Και αυτό το οφείλει στον ευρηματικό τρόπου που ο chef Χρόνης Δαμαλάς παρουσιάζει μια πτυχή της γιαπωνέζικης κουζίνας που έχει προσαρμοστεί στην ελληνική πραγματικότητα χωρίς όμως να χάσει την ταυτότητα της. Όμως εγώ δεν θα σας μιλήσω για το φαγητό του, αλλά για την αλκοολική του πλευρά.
Μπαίνοντας στην μικρή, funky γαστροπάμπ, στα δεξιά υπάρχει μια μικρή γωνιακή μπάρα. Μπορεί όσοι έχετε πάει να μην της έχετε δώσει και πολλή σημασία. Ίσως πάλι να έχετε φιλοξενηθεί στα σκαμπό της για φαγητό. Πίσω από αυτή λοιπόν θα βρείτε έναν νεαρό bartender. Τον Στέφανο Γιαβόρδιο που αγαπά τα sours αλλά και το sake. Ο Στέφανος λοιπόν, είχε το δύσκολο έργο να φτιάξει μια λίστα από signatures cocktails που να μπορούν να συνοδεύουν τα πιάτα του Χρόνη. Λίγο δύσκολο γιατί ας μην κρυβόμαστε, στο Izakaya πάμε περισσότερο για φαγητό και όχι για ποτό. Οπότε το να καταφέρει ένας bartender να “φτάσει” το κοκτέιλ στο τραπέζι δεν το λες και εύκολη δουλειά. Άλλωστε το είχαμε ήδη δει τα δύο πρώτα χρόνια όπου η κίνηση των ποτών στο μαγαζί ήταν σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Φέτος λοιπόν δείχνει ότι κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει. Και αυτό είναι καλό.
Πιο συγκεκριμένα, λοιπόν, ο Στέφανος έχει φτιάξει λίστα με 10 κοκτέιλ. Sour στην πλειοψηφία τους. Κάτι που ξέρει να το κάνει καλά, ενώ κατέχει και την τεχνική -έμαθα ότι είχε και άριστη δασκάλα. Ξεκίνησα με το Izakaya sour που είχε σαν βάση του την βότκα και έπαιρνε όλο τον χαρακτήρα του από το σιρόπι shiso αλλά και το αφιλτράριστο Nigori sake. Ευχάριστο, γλυκό, με ελαφριά οξύτητα και μανταρινάτη επίγευση. Το Kojin’s tale αν και γλυκό, είχε μια τσαχπίνικη ελαφριά κάψα μιας και η βότκα είχε γίνει infused σε τσίλι. O πουρές από λευκό ροδάκινο χάριζε φρουτένιο προφίλ στο ποτό ενώ το σιρόπι από τσάι φρούτων του δάσους όμορφο άρωμα. Στην ίδια «ήρεμη και γλυκιά» φιλοσοφία των δύο προηγούμενων ήταν και το Yuzushu sour. Για την αλήθεια ήταν λίγο πιο γλυκό, αφού εδώ ένα από συστατικά του ποτού ήταν η μαρμελάδα περγαμόντο που ταυτόχρονα του έδινε και μια πίκρα.
Εκείνο που ξεχώρισα ήταν το Matcha sour. Ένα ποτό που έπαιζε ωραία με το ιδιόμορφο matcha τσάι. Ελαφρώς όξινο που το wasabi- σε μορφή σιροπιού- «χτύπαγε» στον ουρανίσκο ενώ το τζίντζερ με το οποίο είχε εμβαπτιστεί το τζιν έβγαινε στην επίγευση. Και εδώ θα πω ότι έκανε και ένα όμορφο pairing με το πιάτο που είχα μπροστά μου: noodles με μοσχάρι και μανιτάρια με κρυμμένη κάψα που έβγαινε μπροστά μετά από κάθε γουλιά.
Το τελευταίο που δοκίμασα ήταν το Truffle hunter με βάση ένα blend από ουίσκι. Ο καπνιστός χαρακτήρας του bourbon που είχε χρησιμοποιήσει ο Στέφανος γινόταν από την αρχή αισθητός και στη μύτη. Κάτι που μου άρεσε και με έκανε να ψάχνω και μια παραπάνω αλκοολική νότα στο ποτήρι που όμως δεν υπήρχε.
Η αλήθεια είναι ότι μπορώ να καταλάβω το δύσκολο έργο που έχει ο Στέφανος -σας το είπα και πιο πάνω- στο Izakaya. Φαίνεται ότι δουλεύει πάνω σε αυτό και όλο και περισσότεροι πελάτες ζητούν να δοκιμάσουν ένα ποτό μαζί με το φαγητό τους. Όμως, θα πρέπει να τους δώσει λίγο περισσότερο χαρακτήρα ώστε να αποκτήσουν συμπρωταγωνιστικό ρόλο και να αποβάλλουν το γλυκό τους προφίλ. Θέμα χρόνου είναι λοιπόν να γίνει.
Λεβέντη 5, Κολωνάκι, τηλ. 2107244406
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση