Pisco, η κοιλάδα του Κόνδωρα

Οι δύο προαναφερθείσες χώρες διεκδικούν την πατρότητα του συγκεκριμένου αποστάγματος  και αυτό γιατί όταν  η επεκτατική Ισπανική Αυτοκρατορία  δημιούργησε αμπελώνες  στην Λατινική Αμερική ως προάσπιση της Ισπανικής κυριαρχίας  και των αντίστοιχων συμφερόντων τον 16^ο αιώνα,οι  δύο χώρες ήταν ένα. Ένα , εννοώντας  ότι  τότε με  την Χιλή να είναι και εκείνη μέρος της Ισπανικής Αυτοκρατορίας, μαζί με το Περού, δεν προέβαλε αντίσταση στην μεταφορά και στη διανομή του κρασιού ,ενώ παράλληλα «γεννήθηκαν» αμπελώνες στην ενδοχώρα για την παραγωγή κρασιού και Pisco. Μετά την διάσπαση των δύο κρατών ,συνεχίσανε και οι δύο την παραγωγή Pisco ενώ πλέον με τα όσα έχουν διαδραματιστεί σε πολιτικό επίπεδο ανάμεσα στις δύο χώρες το Pisco δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση από αυτά που χωρίζουν τις δύο χώρες.

Το Pisco αποτελεί ένα πολύ σημαντικό εξαγώγιμο σε βαθμό να δημιουργεί και διπλωματικό επεισόδιο ανάμεσα στις δύο χώρες για το ποια από τις δύο αποτελεί και τον νόμιμο παραγωγό του τόσο ιδιαίτερου αποστάγματος. Το Περού μάλιστα έχει καταφύγει στην έκδοση πιστοποιητικού ονομασίας προέλευσης  από την πόλη Pisco ,πόλη τοποθετημένη στα παράλια του Περού. Σε αυτή την περίπτωση η παροιμία «άλλος έχει το όνομα και άλλος έχει την χάρη» βρίσκει απόλυτη εφαρμογή αφού οι Χιλιανοί διαμαρτυρόμενοι για την  πολιτική των περουβιανών σε αυτό το θέμα προασπίζουν και εκείνοι με την σειρά τους το δικαίωμα στο να παράγουν και αυτοί Pisco και να το διαφημίζουν  ως εθνικό προιόν ενώ αν σκεφτεί κάποιος το εύρος και την ποικιλία των κρασιών από την Χιλή  που κυκλοφορούν  στο εμπόριο και στα ενημερωμένα  bar-restaurants  τότε μάλλον κάνουν καλά την δουλειά τους,ίσως καλύτερα με τους περουβιανούς όμως να δίνουν βάση και στην παραγωγή ρούμι.

Παράγεται από στέμφυλα δηλαδή όχι από τον χυμό του σταφυλιού αλλά από τα κουκούτσια ,τον φλοιό ενώ περικλείει και μικρό ποσοστό μούστου. Το Pisco θυμίζει το  γνωστό σε εμάς τσίπουρο για αυτό τον λόγο παρατηρούνται και πολλά κοινά. Άχρωμο επί το πλείστον, κιτρινωπό εάν έχει παλαιωθεί ,έντονο στην γεύση. Το χιλιανό χωρίζεται σε 4 κατηγορίες: Seleccion, Especial, Reversado και Gran Pisco με τη πρώτη να χαρακτηρίζει το μη παλαιωμένο και την τελευταία να υποδηλώνει μεγάλη παλαίωση ενώ το ξύλο είναι το rauli από την Χιλή. Στο Περού δε οι κατηγορίες χωρίζονται ανάλογα με την ποικιλία του σταφυλιού που έχει χρησιμοποιηθεί από την περιοχή που περικλείει τους ποταμούς Pisco και Ica περίπου 300 χιλιόμετρα νότια της Λίμα  της πρωτεύουσας του Περού. Το Pisco Fur είναι από την ίδια ποικιλία, το Pisco Ciuvre από Quebranta,Quebranta Mollar ή Negra Corriente , το Pisco Aromatico από Moscatel, Torrontel  και Albilla ενώ το Pisco Verde χρησιμοποιεί σταφύλια που προηγουμένως έχουν ζυμωθεί κατά ένα μέρος. Στο Περού το Pisco παλαιώνει το λιγότερο 3 μήνες σε γυάλινα ή μεταλλικά δοχεία.

Στην Ελλάδα θα το βρείτε δύσκολα σε κάποια κάβα ευκολότερα σε κάποιο αξιόλογο bar. Ξεκινήστε την γνωριμία σας μαζί του, με το κλασικό Pisco sour (Pisco, χυμό λεμονιού,ζάχαρη και ασπράδι αυγού-μην σε τρομάξει αυτό) . Τα περουβιανά  amargo bitters θα το εξυψώσουν. Το πρώτο Σάββατο του Φλεβάρη είναι η εθνική ημέρα του Pisco Sour στο Περού και γιορτάζεται δεόντως .Θα περιμένετε μέχρι τότε;