Αψέντι, η πράσινη νεράιδα

Του έχουν αποδοθεί ιδιότητες «διαβολικές» ιδιαίτερα στην χώρα του, την Γαλλία όπου είχε συσχετιστεί με αύξηση της εγκληματικής φύσης του ανθρώπου,την τρέλα,ακόμα και με την φυματίωση. Είχε κατηγορηθεί για τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων. Οτιδήποτε καταναλωθεί σε υπέρτατο βαθμό ,πόσο μάλλον ένα προιόν που χαρακτηρίζεται με αλκοολικούς βαθμούς σίγουρα δεν κάνει καλό.Ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς την ποιότητα του 150χρόνια και πλέον πριν με την παραγωγή του να είναι ανεξέλεγκτη και η περισσότερη εξ’αυτής κακής ποιότητας. Κυνήγι μαγισσών δηλαδή ή στην προκειμένη το κυνήγι της Πράσινης Νεράιδας.Τίτλος που έχει δοθεί στο Αψέντι κυρίως για το πράσινό του χρώμα και ίσως για την υποτιθέμενη παραισθησιογόνη του δράση. Μελέτες τις εποχής επιβεβαίωσαν την σύνδεση του με ψυχικές ασθένειες με το κίνημα κατά του Αψέντι έλαβε παγκόσμιες διαστάσεις. Αυτά την πρώτη δεκαετία του 1900. Τα σταφύλια είχαν πληγεί από την φυλλοξήρα και σιγά-σιγά το κρασί και οι παραγωγοί του θέλανε επάνοδο με το Αψέντι να λαμβάνει τα πυρά από παντού και στο τέλος να υπερνικάται. Το 1920 έκλεισε το αποστακτήριο του Pernod στο Pontalier, με το Pastis δημιουργημένο 12 χρόνια αργότερα να το αντικαθιστά. Ή μάλλον να το υποκαθιστά αφού ήταν βασισμένο σχεδόν εξολοκλήρου στον γλυκάνισο, άκρως εμπορικό και ευκολόπιοτο με στόχο την ευρεία αποδοχή του.

Απαγορευμένο λοιπόν για 100 περίπου χρόνια σε πολλά κράτη μεταξύ άλλων την Ελβετία, αρχικά, την Γαλλία, την Βραζιλία, την Ολλανδία και φυσικά τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής,όπου απαγορεύονται τα πάντα… Αυτό οδήγησε στην συνεχιζόμενη παραγωγή του «υπογείως και παρανόμως» με τους ποτοποιούς να το αποστάζουνε άχρωμο για λόγους διευκόλυνσης. Η Ισπανία ήταν μία από τις λίγες πολιτισμένες χώρες που δεν προέβει στην απαγόρευση του.Μόλις το 1990 το Ηνωμένο Βασίλειο το επανέφερε στο προσκήνιο αφού επισήμως ούτε εκείνο το είχε απαγορεύσει (όπως άλωστε και οι Αυστραλοί).

Μέσο δημιουργίας ή αυτοκαταστροφής; Το Αψέντι ήτανε για όλους. Για την χαμηλή ,την μεσαία και την υψηλή τάξη. Χαρακτηριστικό είναι ότι το 1860 υπήρχε συγκεκριμένη ώρα η «πράσινη ώρα»(L’heure verte) κατά την οποία προβλεπότανε η κατανάλωση Αψέντι με την μορφή τελετουργικού. Οι Rimbaud,Baudelaire,(ποιητές),Ernest Hemingway, Pablo Picasso,Oscar Wilde, Vincent Van Gogh ακόμα και  ο Napoleon Bonaparte ήταν μερικοί μόνο από τους διάσημους λάτρεις του και τους υμνητές του. Μεγάλοι και θαυμαστά τα έργα τους. Σχετίζεται το Αψέντι όμως σε αυτές τις δημιουργίες; Κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν θα μάθει. Οι περισσότερες όμως απόψεις μεγάλων ιστορικών προσώπων που κυκλοφορούνε δεν είναι από επίσημα χείλη ή καλύτερα ιδιόχειρα γραπτά και χαρακτηρίζονται από μία σχέση αγάπης και μίσους για το Αψέντι. O Gary Oldman υποδυόμενος τον κόμη Dracula στην ομότιτλη ταινία λέει στην Μina (Wynona Rider) ότι «Το Αψέντι είναι το αφροδισιακό της Ψυχής. Η πράσινη Νεράιδα που ζει μέσα στο Αψέντι θέλει την ψυχή σου. Αλλά είσαι ασφαλής μαζί μου». Άβυσσος. Όπως και να έχει είναι πολυδιαφημισμένο, έχει δημιουργηθεί ένας μύθος γύρω από αυτό και σίγουρα το Αψέντι που κυκλοφορεί στις μέρες μας πέρα από νόμιμο δεν θεωρώ ότι σχετίζεται ιδιαίτερα με το προιόν προ εκατό και πλέον χρόνων.

Αρτεμισία Άψινθος. Η θεά Άρτεμις έχει δανείσει το όνομα της στο βότανο-βασικό συστατικό του Αψέντι. Θεά,ίσως δεν είναι σύμπτωση οι θεικές ιδιότητες που του αποδίδονται. Βότανο που εφόσον καταναλωθεί μόνο του σαν αφέψημα ,λειτουργεί διεργετικά στον οργανισμό,στην πέψη,στην όρεξη ενώ καταστέλλει καταθλιπτικές τάσεις. Η αψιθιά είναι ένα από τα πολλά βότανα που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή του ανάμεσα στον αστεροειδή γλυκάνισο, τον μάραθο, τον κορίανδρο, βάλσαμο λεμονιού (ή μελισσόχορτο-καταπολεμά το στρες), βερονίκη, χαμομήλι, όμως η αψιθιά είναι εκείνο το συστατικό που του δίνει το χαρακτήρα με τον οποίο γνωρίζουμε το Αψέντι.

Enjoy.