Τρεις αστείες εστιατορικές ιστορίες από το παρελθόν

Όπως κάποιες υπηρεσίες πληροφοριών, χρόνια μετά αποχαρακτηρίζουν ορισμένα έγγραφα και μας αποκαλύπτουν σκοτεινές ιστορίες του παρελθόντος, έτσι κι εγώ είπα να θυμηθώ τρία από τα πιο αστεία περιστατικά που μου έχουν τύχει όλα αυτά τα χρόνια που κάνω αυτή την δουλειά. Ξεκινάω με τις πιο σύντομες και αφήνω για το τέλος την κορυφαία, αλλά και την μεγαλύτερη:

Tango & σφουγγάρισμα

Κάμποσα χρόνια πριν επισκεπτόμαστε, μεγάλη παρέα, νέο αργεντίνικο bar-restaurant στο ιστορικό κέντρο που είχε και πίστα για χορό. Ωραία ατμόσφαιρα, συμπαθητικό φαγητό αλλά λίγο προβληματικό και απρόβλεπτο σέρβις. Την αρχή έκανε μια σερβιτόρα που με επέπληξε λέγοντάς μου -επειδή κάτι είχα ξεχάσει να παραγγείλω: «Αχ μην μου τα λέτε ένα-ένα!». Όμως η συνέχεια ήταν σαφώς εντυπωσιακότερη. Αφού έχουμε τελειώσει το φαγητό μας, έχουν περισσέψει διάφορα κρέατα. Ζητάμε λοιπόν από τον σερβιτόρο που μαζεύει το τραπέζι να μας τα βάλει σε ένα πακέτο, για τον σκύλο μας. Προβληματίζεται προς στιγμή και μετά λέει το αμίμητο που μας άφησε όλους άφωνους και μάλλον προβληματισμένους: «Ξέρετε, δεν θα σας το συνιστούσα. Κι εγώ έδωσα στον σκύλο μου κρέατα από εδώ τις προάλλες και –συγγνώμη που σας το λέω- αλλά όλο το βράδυ σφουγγάριζα νερό!».

Κοσμικές …μύγες

Είναι καλοκαίρι και είμαστε στην Μύκονο σε ένα από τα αγαπημένα μας παραλιακά bar-restaurants που φημίζεται για την boheme-chic ατμόσφαιρά του. Τα πρώτα πιάτα έρχονται και το φαγητό μας ξεκινά. Τρώγοντας μια σαλάτα, ανακαλύπτω μέσα μια μύγα! Φωνάζω τον σερβιτόρο και πολύ ήρεμα και σιγά του την δίνω πίσω και του το λέω. Δεν περνάνε πέντε λεπτά και βγαίνει ο σεφ αλαφιασμένος. Μου λέει: «Χίλια συγγνώμη κύριε Δεληγιάννη! Δεν ξέρω πώς συνέβη κάτι τέτοιο…αλλά τι να κάνω κι εγώ; Είναι χιλιάδες οι μύγες μέσα στην κουζίνα!»

Μια ιστορία… σαν παραμύθι

Χρόνια πριν, ένας νέος πωλητής στο Αθηνόραμα στέλνει ένα υπηρεσιακό σημείωμα που μιλά για έναν καινούργιο πελάτη που άνοιξε ένα εστιατόριο με ατμόσφαιρα μεσαιωνικού κάστρου, στον Νέο Κόσμο! Ο αρχισυντάκτης μου κι εγώ προβληματιζόμαστε –ήταν βλέπετε και ο πωλητής καινούργιος- αλλά η περιγραφή μας ιντριγκάρει. Όλος αυταπάρνηση και γεμάτος δημοσιογραφική περιέργεια προσφέρομαι να το επισκεφθώ.

Φτάνουμε σε μια μικρή πλατεία όλο μαγαζάκια του τύπου «Εξατμίσεις ο Μήτσος», «Επισκευές ηλεκτρικών συσκευών» και ανάμεσά τους, ένα μαγαζί 3Χ10 είναι το εν λόγω εστιατόριο. Τι έχει κάνει όμως ο φοβερός εστιάτορας; Έχει βγάλει στην πλατεία ζωγραφισμένα ταμπλό (επιπέδου σχολικής παράστασης) με κάστρα και λιβάδια με τα οποία καλύπτει τις προσόψεις των γύρω μαγαζιών! Εξ ου και η «ατμόσφαιρα μεσαιωνικού κάστρου». Παρόλα αυτά καθόμαστε για φαγητό. Από το τραπέζι, όπως ήταν αναμενόμενο πλέον, παρελαύνουν αηδίες… μέχρι και η μπύρα ποτήρι ήταν ξεθυμασμένη! Όμως η κορύφωση δεν είχε έρθει ακόμη. Κάποια στιγμή η γυναίκα μου θέλει να πάει στην τουαλέτα. Ακολουθεί τις οδηγίες του υπεύθυνου και με έκπληξη καταλήγει στις δημοτικές τουαλέτες της πλατείας! Κάπου εδώ τέλειωσε η εμπειρία αυτή και εμείς συνεχίσαμε στα Wendy’s (ναι υπήρχαν ακόμη τότε) για να φάμε και κάτι.

Την επόμενη μέρα, έξαλλος διηγούμαι στον αρχισυντάκτη την εμπειρία μου, απορούμε και οι δύο με την πνευματική κατάσταση του πωλητή μας και του λέω ότι εγώ δεν γράφω για αυτό το πράγμα (αφού ήταν πελάτης), θα γράψω όμως ένα μούτρωσα τουλάχιστον για τις τουαλέτες. Ο αρχισυντάκτης μου, ρεαλιστής και επαγγελματίας ων, επιβεβαιώνει με τον πωλητή ότι έχει πληρωθεί τη διαφήμιση και μου δίνει το οκ. Το γράφω, δημοσιεύεται, οι μέρες περνούν και διαπιστώνουμε ότι ο πωλητής δεν είχε πάρει τελικά τα λεφτά. Μετά το «μούτρωσα» δε, ο εστιάτορας ήταν εξαφανισμένος. Με τα πολλά, στην 3^η ή 4^η επίσκεψη του πωλητή στο εστιατόριο του λένε «ο κύριος τάδε έχει αφήσει έναν φάκελο για εσάς». Όλος χαρά παίρνει τον φάκελο. Αργότερα, ανοίγοντάς τον, αντί για την επιταγή βρίσκει ένα σημείωμα, έλεγε: «Τώρα θα πάρεις τα αρ… μου, μούτρωσα εγώ!»