Τα πρώτα κεφάλαια της ιστορίας του το Άνετον του τα έγραψε στο Μαρούσι: μια ανήσυχη κουζίνα σ’ έναν ήσυχο δρόμο, ένα άνετο εστιατόριο που έμοιαζε με σπίτι, με φαγητό που, άλλοτε πιο ελληνικό, άλλοτε εμπλουτισμένο με διεθνή στοιχεία, άλλοτε πιο απλό, άλλοτε λίγο πιο πολύπλοκο, παρέμενε οικείο και φιλόξενο. Τα επόμενα κεφάλαια, έμελλαν να γραφτούν σε νέα γειτονιά. Ο Δημήτρης Φωτόπουλος πριν από λίγο καιρό μετέφερε τη δράση σε έναν ψηλοτάβανο χώρο στην Ναυάρχου Νικοδήμου, στο Σύνταγμα. Με μπόλικο ξύλο και υφάσματα σε αποχρώσεις του γκρι, ένα ασπρόμαυρο υφαντό σε μια γωνιά και μερικά φυτά, σε πλεκτά καλάθια, σπαρμένα εδώ κι εκεί, το νέο σκηνικό είναι ζεστό και μοντέρνο. Ιδίως εκείνη η τεράστια τοιχογραφία του Ισπανού καλλιτέχνη/designer Jose Ballerzosa που ζει και κινείται μεταξύ Βαρκελώνης και Αθήνας, τραβάει το βλέμμα είτε κάθεσαι στο ισόγειο είτε στο πιο πριβέ πατάρι, φέρνοντάς σου στο μυαλό τις ελλειπτικές-γεωμετρικές φιγούρες της τελευταίας περιόδου του Γιάννη Μόραλη.
Εμείς πιάσαμε θέση στο λιλιπούτειο μπαρ –το Άνετον, πέρα από το κρασί, το κομμάτι του οποίου επιμελείται πλέον η Μαρία Νίκα, έχει προσθέσει και μια σειρά από κοκτέιλ στο ρεπερτόριό του– πίσω από το οποίο ο Λεωνίδας Πετρόπουλος έφτιαχνε Bloody Mary με σιρόπι από τσίλι και «Smokey Mandarin» που συνδυάζει χαρακτηριστικό καπνιστό χαρακτήρα του μεσκάλ και τη δροσιά και τα αρώματα του μανταρινιού. Μ΄ αρέσει να τρώω που και που στη μπάρα, έχει μια χαλαρή αίσθηση, ένα «κοντά». Ταιριάζει, νομίζω, μ΄ αυτό το σενάριο που βάζει τη δική του πινελιά σε μια ανερχόμενη γευστικά γειτονιά που όλο και πλουτίζει σε επιλογές.
Στην κουζίνα του εστιατορίου που στη νέα του έδρα λειτουργεί και το μεσημέρι με ένα πιο απλό μενού, βρίσκεται πάντα ο Βασίλης Ζώης, ο οποίος πλέον είναι και συνιδιοκτήτης. Ελληνο-μεσογειακά τα πιάτα, κινούνται σε σύγχρονο άξονα. Έχουν ενδιαφέρον. Οι χορτοφαγικές επιλογές, όπως το λευκό και κόκκινο λάχανο που ψήνονται στη σχάρα και συνδυάζονται με μαύρες φακές beluga κι ελάχιστο ρύζι, διάφορους σπόρους και πικάντικη σάλτσα με ταχίνι και μουστάρδα ή οι καλοφτιαγμένοι πικάντικοι κεφτέδες από ρεβίθι, φακή και κινόα, που δροσίζονται με λεμονάτο γιαούρτι με αβοκάντο είναι από τις πιο ωραίες στιγμές του μενού, κι αξίζει να τις δοκιμάσουν κι όσοι δεν έχουν εξορίσει από τη δίαιτά τους το κρέας. Η πατατοσαλάτα, με ντόπιες και μοβ περουβιανές πατάτες, τόνο κονφί, καπαρόφυλλα, ελιά και ροβίτσα, είναι ευχάριστη, αλλά θα επιστήσω την προσοχή σας στην πολύ νόστιμη μπρουσκέτα με την ψητή μοσχαρίσια γλώσσα, που δένει ωραία με τα σμέουρα και τις πίκλες (φύτρες φασολιών, αγγούρι και κουνουπίδι) που, ξινούτσικες και τραγανές, της δίνουν αυτό το κάτι παραπάνω. Tα πρώτα τα βρήκα πιο δυνατά από τα κυρίως. Οι παπαρδέλες, πάντως, με κατσίκι ραγού, άγρια μανιτάρια και πλουσιοπάροχες λωρίδες μιας ωραίας γραβιερομυζήθρας, είναι μια καλή επιλογή για όσους θέλουν να κινηθούν στο τερέν του comfort food. Μετά μπορούν να υποκύψουν και σε ένα αφράτο τιραμισού με παντεσπάνι, βανιλάτη κρέμα μασκαρπόνε και καραμελωμένους ξηρούς καρπούς.
Info: Ναυάρχου Νικοδήμου 3, Σύνταγμα, τηλ. 2108066700, €35-45 / άτομο με κρασί
Ανοιχτά: Δευτέρα-Σάββατο, μεσημέρι-βράδυ
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση