Συνιστώ ακράδαντα σε όποιον σκέφτεται να ανοίξει εστιατόριο να επισκεφθεί τις Λεύκες στο Γαλάτσι. Είναι «casestudy» ή υπόδειγμα, αν θέλετε, εστιατορίου οι ιδιοκτήτες του οποίου έχουν ακτινογραφήσει στην εντέλεια τα θέλω του μέσου Έλληνα, και του τα σερβίρουν επί δέκα. Γι’ αυτό και είναι συνέχεια γεμάτο.
Τι θέλει ο μέσος Έλληνας; Μπείτε στο ask4food.gr και από τις «κριτικές» που ανεβάζουν οι καταναλωτές θα δείτε να ξεχωρίζουν κατά σειρά προτεραιότητας:
Νο1: Μεγάλες μερίδες (τόσο που να πάρεις και στο σπίτι)
Νο2: Δουλικό σέρβις (να θέλουν να σου καλύψουν και την πιο απίθανη παραξενιά)
Νο3: Εντυπωσιακό ντεκόρ (υπερφορτωμένο και όσο πιο κιτς γίνεται).
Οι Λεύκες όχι μόνο εξέχουν και στα τρία αλλά, επιπλέον, είναι και φτηνές!
Παρατηρώντας, σε πρόσφατη
επίσκεψή μου, τους πανευτυχείς συνδαιτυμόνες μου στα διπλανά τραπέζια να
καταβροχθίζουν απίστευτες ποσότητες φαγητού (γεμιστά κρέατα, ζυμαρικά με
πλούσιες σάλτσες, γλυκά των 150 ντεσιμπέλ),συνειδητοποίησα την απόσταση που
μπορεί να χωρίζει κάποιον που ασχολείται επαγγελματικά με τη γεύση από εκείνον
που ονομάζουμε «μέσο καταναλωτή». Με ενοχλεί, ας πούμε, που η σαλάτα στις
Λεύκες (για τουλάχιστον 6 άτομα) έρχεται μέσα σε μία γαβάθα τόσο μεγάλη που θα
μπορούσες να πλύνεις εκεί ένα πουκάμισο ή ότι τα ντολμαδάκια είναι στην
πραγματικότητα κάτι πύργοι από κιμά που χρειάζονται, όχι αμπελόφυλλα αλλά πλατανόφυλλα
για να μη διαλυθούν. Οι γεύσεις είναι βαριές και κραυγαλέες και καλύπτουν όλες
τις προσδοκίες του πελάτη εκείνου που, ναι μεν δεν θέλει τη ταβέρνα, αλλά
αποζητά τη συμβατικότητά της πασπαλισμένη με ψήγματα μοντερνισμού (κινόα, λάδι
τρούφας, μους αβοκάντο και «sourced»πρώτες ύλες όπως «πεκορίνο Αμφιλοχίας» και
φυστίκια Αιγίνης).
Το πιο δημοφιλές πιάτο του καταστήματος είναι τα «Καπελάκια». Αφήνω την περιγραφή στον ανώνυμο γαστροναύτη «Βαγγέλη» του ask4food γιατί τα λέει όλα:
«Γεμιστά ζυμαρικά με πανσέτα, γραβιέρα Νάξου και τρίμμα πατάτας, βουτηγμένα σε πέστο πεπεροντσίνο και λάδι μαύρης τρούφας Γρεβενών στα 9,2 ευρώ. Έρχεται ένα μικρό κατσαρολάκι με τον μαγικό ζωμό! Αυτό το λάδι τρούφας ευωδιάζει όλο το μαγαζί. Αν ήταν στο χέρι μου θα τα έτρωγα 2 φορές τη βδομάδα. Τούρμπο γεύση, βαριά βέβαια αλλά άκρως "ερωτική". Μεγαλύτερη μερίδα ρε παιδιά!!!!».
Ναι, και ο Βαγγέλης θέλει ακόμα μεγαλύτερη μερίδα από αυτά τα γεμιστά με πατάτα ζυμαρικά.
Δεν έχω δει σε εστιατόριο μεγαλύτερες σε μέγεθος φέτες ψωμιού, μεγαλύτερες πίτες και μεγαλύτερες μερίδες ζυμαρικών. Ούτε στην Αμερική! Είναι λόγος αυτός για να παραπονεθώ; Ναι, όταν προσβάλλει την αισθητική μου, όταν δημιουργεί μία κατάσταση στον αντίποδα της φινέτσας. Επαναλαμβάνω, οι ιδιοκτήτες είναι προφανές πως κάνουν τη δουλειά τους με πολύ μεράκι και οι Λεύκες εντυπωσιάζουν θετικά σε πολλά επίπεδα, μεταξύ αυτών και για τις οινικές τους επιλογές, τις οποίες ατυχώς παρουσιάζουν με έναν απίστευτα δυσλειτουργικό τρόπο (η λίστα κρασιών είναι κολλημένη επάνω σε άδειες φιάλες κρασιού).
Υ.Γ. Εξαιρετικά περίεργη η άποψη του σερβιτόρου ότι η Νήσος και η Ora δεν είναι μπίρες μικροζυθοποιίας επειδή «τις βρίσκεις πια παντού».
- Λεύκες
- Τηλέφωνο: (+30) 210 292 4458
- Διεύθυνση: Λεωφόρος Γαλατσίου 100, Γαλάτσι, Αθήνα
- Ιστοσελίδα: http://lefkes.gr/index.php/lefkes-athens/
- Ανοιχτά: Τρίτη-Σάββατο βράδυ & Κυριακή μεσημέρι
- Τιμή ανά άτομο (€)*: 30-35
- * οι τιμές υπολογίζονται κατ' άτομο με πρώτο, κύριο και γλυκό συν κουβέρ, νερό αλλά και μισό μπουκάλι κρασί ή μια μπύρα ανάλογα και το στιλ του εστιατορίου κάνουμε δηλαδή μια προσπάθεια να προσεγγίσουμε το πραγματικό κόστος ενός πλήρους γεύματος
- 0 - 4
- Κακό
- 4.5 - 5
- Μέτριο
- 5.5
- Αποδεκτό
- 6 - 6.5
- Καλό
- 7 - 7.5
- Πολύ Καλό
- 8 - 8.5
- Εξαιρετικό
- 9 - 10
- Άριστο
| 0 - 4 | 4.5 - 5 | 5.5 | 6 - 6.5 | 7 - 7.5 | 8 - 8.5 | 9 - 10 |
| Κακό | Μέτριο | Αποδεκτό | Καλό | Πολύ Καλό | Εξαιρετικό | Άριστο |
| *«βελάκι-σύμβολο»: το βελάκι προς τα πάνω, δεξιά από τον βαθμό, αν εμφανίζεται, συμβολίζει εστιατόριο που είναι κοντά στο να ανέβει το επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι. | ||||||
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση
Δεν έχω φάει στο συγκεκριμένο εστιατόριο αλλά βρήκα την κριτική/ γκρίζα διαφήμιση σας: -Υπερβολική -Δουλική -υπερφορτωμένη -Κίτς -φτηνή Αν θέλετε απο αυτό την σελίδα να διαφημίζετε αυτοκίνητα, κάντε το, σαν επαγγελματίας της εστίασης σας παρακολουθώ για σοβαρές κριτικές εστιατοριών.
Η αναφορά στην Volvo ήταν χιουμοριστική, tongue-in-cheek που λένε στα αγγλικά, ένα κλείσιμο του ματιού στον αναγνώστη του FnL ακριβώς επειδή η συγκεκριμένη μάρκα είναι χορηγός των βραβείων και όχι «γκριζα διαφήμιση» όπως λέτε. Λυπάμαι που δεν το είδατε έτσι.
Χαίρομαι που διαβάζω ένα πραγματικά αντικειμενικό σχόλιο (αν και η σύγκριση των οχημάτων ήταν μάλλον ατυχής, λαμβανομένου υπόψη ότι κάποιο διαφημίζεται και από τον ιστοχώρο σας). Προκαταβολικά αναφέρω ότι δεν έχω επισκεφτεί το κατάστημα και δεν θα εκφέρω γνώμη γι'αυτό, αν και φαγητό σαν τα "καπελάκια" δεν θα τολμούσα να δοκιμάσω πουθενά στην επικράτειά μας - φαντάζομαι πόσο δύσπεπτο θα είναι, θα πρέπει να επιδοτείται από τις εταιρίες που διακινούν σκευάσματα για το στομάχι. Δύο παρατηρήσεις για εσάς τους επαγγελματίες της κριτικής, καθώς εμείς οι ερασιτέχνες που δεν αναζητούμε το τρίπτυχο μεγάλη μερίδα, δουλικό σέρβις και κιτς αισθητική χρειαζόμαστε τη γνώμη σας: Το βαρύ, άτεχνο (ήτοι "μαμαδίστικο") φαγητό που δεν τιμολογείται σε διψήφια νούμερα ΔΕΝ είναι φτηνό, όχι μόνον για τη δυσπεψία που συνήθως επιφέρει, αλλά διότι έχει πολύ μα πολύ χαμηλό κόστος παρασκευής και στην πραγματικότητα τεράστιο ποσοστό κέρδους. Η μερίδα, ωστόσο, έχει παρεξηγηθεί από την επαγγελματική κριτική: η μερίδα έχει σημασία στην επαρχιακή ταβέρνα ή σε μαγειρείο όπου οι πελάτες πάνε για καθημερινό φαγητό (πεινασμένοι να χορτάσουν), ασφαλώς και εκεί η αισθητική επιβάλλεται να είναι υψηλή, γιατί το φαγητό -και καθημερινό ακόμη- είναι μικρή ιεροτελεστία. Σε άλλους εστιατορικούς χώρους η μερίδα ορίζεται από την επιθυμία του σεφ να συνδυάσει διάρκεια της γευστικής έντασης με το συνολικό χρώμα του γεύματος (φτάνει να μην κοροϊδεύει την πελατεία επιχειρώντας στην πραγματικότητα δοκιμή - η δοκιμή σαφώς επιτρέπεται, αλλά στο εξωτερικό γίνεται σε περιορισμένο κοινό με προσκλήσεις πριν οριστικοποιηθεί κάποιο μενού). Νομίζω ότι επιθυμία του σεφ να συνδυάσει διάρκεια της κάθε γευστικής έντασης με το συνολικό χρώμα του γεύματος σε ανάλογα καταστήματα δεν νοείται και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αποτελέσει κριτήριο για τον μέσο έλληνα πελάτη. Ελπίζω ότι σήμερα ο μέσος έλληνας πελάτης δεν κινείται στο σκεπτικό του Βαγγέλη του άρθρου σας, άγνωστης λοιπής εμπειρίας από εστίαση, διότι δεν νιώθω ότι ανήκω σε μειοψηφία όταν τα ζυμαρικά με πανσέτα και ... τρίμμα πατάτας μου ακούγονται ως μια αηδία και μισή.