Συνιστώ ακράδαντα σε όποιον σκέφτεται να ανοίξει εστιατόριο να επισκεφθεί τις Λεύκες στο Γαλάτσι. Είναι «casestudy» ή υπόδειγμα, αν θέλετε, εστιατορίου οι ιδιοκτήτες του οποίου έχουν ακτινογραφήσει στην εντέλεια τα θέλω του μέσου Έλληνα, και του τα σερβίρουν επί δέκα. Γι’ αυτό και είναι συνέχεια γεμάτο.
Τι θέλει ο μέσος Έλληνας; Μπείτε στο ask4food.gr και από τις «κριτικές» που ανεβάζουν οι καταναλωτές θα δείτε να ξεχωρίζουν κατά σειρά προτεραιότητας:
Νο1: Μεγάλες μερίδες (τόσο που να πάρεις και στο σπίτι)
Νο2: Δουλικό σέρβις (να θέλουν να σου καλύψουν και την πιο απίθανη παραξενιά)
Νο3: Εντυπωσιακό ντεκόρ (υπερφορτωμένο και όσο πιο κιτς γίνεται).
Οι Λεύκες όχι μόνο εξέχουν και στα τρία αλλά, επιπλέον, είναι και φτηνές!
Παρατηρώντας, σε πρόσφατη
επίσκεψή μου, τους πανευτυχείς συνδαιτυμόνες μου στα διπλανά τραπέζια να
καταβροχθίζουν απίστευτες ποσότητες φαγητού (γεμιστά κρέατα, ζυμαρικά με
πλούσιες σάλτσες, γλυκά των 150 ντεσιμπέλ),συνειδητοποίησα την απόσταση που
μπορεί να χωρίζει κάποιον που ασχολείται επαγγελματικά με τη γεύση από εκείνον
που ονομάζουμε «μέσο καταναλωτή». Με ενοχλεί, ας πούμε, που η σαλάτα στις
Λεύκες (για τουλάχιστον 6 άτομα) έρχεται μέσα σε μία γαβάθα τόσο μεγάλη που θα
μπορούσες να πλύνεις εκεί ένα πουκάμισο ή ότι τα ντολμαδάκια είναι στην
πραγματικότητα κάτι πύργοι από κιμά που χρειάζονται, όχι αμπελόφυλλα αλλά πλατανόφυλλα
για να μη διαλυθούν. Οι γεύσεις είναι βαριές και κραυγαλέες και καλύπτουν όλες
τις προσδοκίες του πελάτη εκείνου που, ναι μεν δεν θέλει τη ταβέρνα, αλλά
αποζητά τη συμβατικότητά της πασπαλισμένη με ψήγματα μοντερνισμού (κινόα, λάδι
τρούφας, μους αβοκάντο και «sourced»πρώτες ύλες όπως «πεκορίνο Αμφιλοχίας» και
φυστίκια Αιγίνης).
Το πιο δημοφιλές πιάτο του καταστήματος είναι τα «Καπελάκια». Αφήνω την περιγραφή στον ανώνυμο γαστροναύτη «Βαγγέλη» του ask4food γιατί τα λέει όλα:
«Γεμιστά ζυμαρικά με πανσέτα, γραβιέρα Νάξου και τρίμμα πατάτας, βουτηγμένα σε πέστο πεπεροντσίνο και λάδι μαύρης τρούφας Γρεβενών στα 9,2 ευρώ. Έρχεται ένα μικρό κατσαρολάκι με τον μαγικό ζωμό! Αυτό το λάδι τρούφας ευωδιάζει όλο το μαγαζί. Αν ήταν στο χέρι μου θα τα έτρωγα 2 φορές τη βδομάδα. Τούρμπο γεύση, βαριά βέβαια αλλά άκρως "ερωτική". Μεγαλύτερη μερίδα ρε παιδιά!!!!».
Ναι, και ο Βαγγέλης θέλει ακόμα μεγαλύτερη μερίδα από αυτά τα γεμιστά με πατάτα ζυμαρικά.
Δεν έχω δει σε εστιατόριο μεγαλύτερες σε μέγεθος φέτες ψωμιού, μεγαλύτερες πίτες και μεγαλύτερες μερίδες ζυμαρικών. Ούτε στην Αμερική! Είναι λόγος αυτός για να παραπονεθώ; Ναι, όταν προσβάλλει την αισθητική μου, όταν δημιουργεί μία κατάσταση στον αντίποδα της φινέτσας. Επαναλαμβάνω, οι ιδιοκτήτες είναι προφανές πως κάνουν τη δουλειά τους με πολύ μεράκι και οι Λεύκες εντυπωσιάζουν θετικά σε πολλά επίπεδα, μεταξύ αυτών και για τις οινικές τους επιλογές, τις οποίες ατυχώς παρουσιάζουν με έναν απίστευτα δυσλειτουργικό τρόπο (η λίστα κρασιών είναι κολλημένη επάνω σε άδειες φιάλες κρασιού).
Υ.Γ. Εξαιρετικά περίεργη η άποψη του σερβιτόρου ότι η Νήσος και η Ora δεν είναι μπίρες μικροζυθοποιίας επειδή «τις βρίσκεις πια παντού».