«Είμαι ο τύπος που κοιμάμαι αργά και ξυπνάω αργά. Και εξηγούμαι: Κοιμάμαι κατά τις 4-5 τα ξημερώματα και ξυπνάω κατά το μεσημέρι. Αυτό σημαίνει ότι εγώ το βραδινό μου το τρώω κατά τις τρεις το βράδυ και πρωινό στη μία το μεσημέρι. Συνήθως μόλις ξυπνήσω τρώω ένα τοστάκι αλλά δεν πίνω καφέ το πρωί. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη του για να ξυπνήσω. Πίνω αρκετό καφέ τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας. Ας πούμε τον πρώτο καφέ μπορεί να τον πιώ βγαίνοντας έξω για τις πρώτες δουλειές της ημέρας στο Στυλ Καφέ στου Ψυρρή που είναι κοντά στο σπίτι. Κάποιες φορές συνοδεύω αυτόν τον καφέ της ημέρας με ένα κέικ καρότο που είναι πολύ νόστιμο εκεί.
Το μεσημεριανό μου συνήθως το τρώω έξω. Κάποιες φορές το τρώω και στο σπίτι. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι μαγειρεύω σύνθετα. Μόνον κλασικά, εργένικα κα βασικά όπως κοτόπουλο, μακαρόνια, ρύζι... Άλλες φορές με προμηθεύει η μαμά μου με νόστιμα ταπεράκια. Κατά κύριο λόγο όμως θα με βρείτε έξω. Για να φάω... όμως εκτός, τρώω πρώτα κολλήματα. Εννοώ ότι κατά περιόδους έχω σταθερά στέκια. Το προηγούμενο στέκι μου ήταν το ιστορικό Ζείδωρον στου Ψυρρή αλλά δυστυχώς έκλεισε. Τώρα το νέο μου «κόλλημα» λέγεται My Plate στο Γκάζι όπου πηγαίνω μεσημέρι, βράδυ ή όποτε άλλοτε βρεθώ εκεί. Είναι σαν σουβλακερί. Εκεί παίρνω συνήθως καλαμάκι κοτόπουλο με πιτάκια ολικής άλεσης και σαλάτα Ceasar . Έχω συνειδητοποίησει ότι ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια τα σουβλατζίδικα τα οποία όσα και αν ανοίξουν, τόση πελατεία θα έχουν. Αντίθετα βλέπω ότι τα πιο γκουρμέ εστιατόρια έχουν πληγεί από την κρίση.
Έχω χρόνια να πάω σε καλό εστιατόριο. Τελευταία διανύω μια πιο κλειστή περίοδο. Μένω περισσότερο σπίτι, δεν κυκλοφορώ πολύ, προτιμώ να βρίσκομαι σε σπίτια με φίλους. Παλιότερα πήγαινα σε ένα καθαρά θεατρικό στέκι, τα Πρόσωπα, όταν ήταν ακόμα στις γραμμές στην Κωνσταντινουπόλεως. Τώρα έχει πάει κοντά στην Πέτρου Ράλλη. Παλιότερα έχω επισκεφτεί και το Βαρούλκο όπου έφαγα ένα πολύ καλό φιλέτο και το Malconi`s στο Κολωνάκι όπου θυμάμαι το εξαιρετικό ριζότο με μανιτάρια. Εκεί είχα βρει πολύ καλή ποιότητα φαγητού. Γενικά αυτό είναι το βασικό κριτήριο για να διαλέξω ένα εστιατόριο και το ίδιο ακριβώς που μπορεί να με διώξει: η ποιότητα του φαγητού. Αυτό επίσης που με εκνευρίζει σε ένα εστιατόριο είναι και το είδος της μουσικής που μπορεί να μην ταιριάζει με τη αισθητική τη δική μου ή ακόμα και με το περιβάλλον.
Στο σούπερ μάρκετ να έχω πάντα την λίστα με αυτά που πρέπει να πάρω, υποκύπτω με μέτρο όμως σε κάποιους πειρασμούς που θα πιάσει το μάτι μου. Αυτό που λέω κάθε φορά ότι δε θα το πάρω, όμως υποκύπτω τελικά, είναι η Nutella. Eίναι μια Σειρήνα που με φωνάζει και εγώ σαν άλλος Οδυσσέας προσπαθώ να αντισταθώ, να δεθώ στο κατάρτι, όμως τελικά παίρνω και το... κατάρτι μαζί μου και πέφτω στα δίχτυα της. Ναι, όλα αυτά για την Nutella, όχι την μικρή, τη μεγάλη συσκευασία. Ε, αφού υποκύπτεις στο πειρασμό, να υποκύψεις για τα καλά. Δυστυχώς έχω άλλο ένα κακό ως καταναλωτής: με κουράζει και με φθείρει να συγκρίνω τιμές. Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν την τιμή ενός προϊόντος στο Σκλαβενίτη, στο Lidl, στο Μαρινόπουλο αλλά και την τιμή ενός προϊόντος ανά εταιρεία. Η αλήθεια είναι όμως ότι αυτό είναι αναγκαίο, γιατί η οικονομία γίνεται στα μικροέξοδα και στην καθημερινότητα. Εγώ πηγαίνω στο Super Market Bazaar που είναι κοντά μου και είναι μικρό γιατί δεν μπορώ να συνωστίζομαι στις ουρές των ταμείων.
Αν ανοίξει κανείς το ψυγείο μου θα βρει κανείς τα βασικά και εργένικα: μια καρτέλα με αυγά, λεμόνια, βούτυρο, ψωμί, γαλοπούλα και τυρί του τοστ, εμφιαλωμένο νερό και σαλάτες. Στην κατάψυξη υπάρχει πάντα κάποιο μπιφτεκάκι, κοτοπουλάκι στήθος φιλέτο. Αυτή είναι η συνήθης προσωπικότητα του ψυγείου μου. Το ντουλάπι με τα τρόφιμα έχει περισσότερα πράγματα αν και αυτά βασικά: μακαρόνια Barilla, ρύζι μπασμάτι, τόνους, φακές, φιδέ, κουάκερ, ταχίνι, μέλι απαραιτήτως, γάλα εβαπορέ, μπαλσάμικο, λάδι, τσάγια, χαμομήλι και σοκολάτα ρόφημα.
Η παρηγοριά μου στη στεναχώρια ή στο άγχος μου είναι τα γλυκά που τα αγαπάω πάρα πολύ, είναι όμως και η πίτσα με τυρί, ζαμπόν, μανιτάρια και πιπεριά, από το Benvenuto. Για μένα η καλύτερη πίτσα! Βέβαια ενώ όταν τρως νιώθεις μια ηδονή, μετά μετανιώνεις με τις θερμίδες που έφαγες και όλο αυτό λειτουργεί σαν αλυσιδωτή αντίδραση: Παρηγοριά- πίτσα- ενοχή- παρηγοριά- πίτσα- ενοχή.
Όταν γυρίζω πίσω με τη μηχανή του χρόνου σταματάω πάντα στην κουζίνα της γιαγιάς μου, στο χωριό της στην Στυμφαλία της Ορεινής Κορινθίας. Πάντα θυμάμαι όταν ζύμωνε ψωμί, έφτιαχνε πάντα ένα μικρό καρβελάκι για μένα, και ξυπνούσα και το έβλεπα στην πινακωτή πριν το βάλει στο φούρνο. Θυμάμαι όμως και ότι μου έφτιαχνε σε μια τεράστια κούπα γάλα όπου έβαζε 4/5 εβαπορέ, 1/5 νερό μαζί με 7 κουταλιές ζάχαρη τάχα για να με «πιάσει και να με δυναμώσει», όπως πίστευε. Το έπινα εγώ και ήταν... στούκας. Και βέβαια δεν ξεχνώ το απόλυτο γιαγιαδίστικο σνακ: ψωμί με ζάχαρη!
Είμαι ο άνθρωπος που θεωρώ το φαγητό κυρίως ανάγκη και κάποιες φορές ηδονή γι` αυτό και δεν δοκιμάζω πολλά πράγματα και προτιμάω τις ουδέτερες καθαρές γεύσεις.
Είπα όμως ηδονή και μου ήρθαν στο μυαλό μου τα αγαπημένα μου γλυκά. Λοιπόν έχουμε και λέμε: καλύτερο προφιτερόλ στο Αντριάς , καλύτερο μιλφέι από τον Κωνσταντινίδη, καλύτερα σιροπιαστά ανατολίτικα στον Λαζαρίδη και παγωτά από παντού, κυρίως από το περίπτερο της γειτονιάς μου. Αν είναι Scandal από την ΕΒΓΑ ακόμα καλύτερα!
Από σοκολάτες περιπτέρου ήμουν πάντα της ΙΟΝ Αμυγδάλου, όμως έγινα και της Lacta όταν έβγαλε 5-6 διαφορετικές γεύσεις που είναι τρέλα. Εγώ πεθαίνω για την Lacta με μπισκότο Oreo. H μόνη μου αμαρτία είναι τα γλυκά, γιατί προσπαθώ να προσέχω γενικά τη διατροφή μου...
Αυτό βέβαια δε θα ίσχυε σε καμία περίπτωση αν ήταν η τελευταία μου μέρα πάνω στη γη. Ε, εκείνη την ημέρα θα έτρωγα με την ίδια παρέα που με συνοδεύει στις γευστικές μου ατασθαλίες, οποιαδήποτε «βρωμιά» από 8000 θερμίδες και πάνω! Έτσι για να το ευχαριστηθούμε...»
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση