«Τις περισσότερες φορές ξυπνάω νωρίς, γιατί δε θέλω να χάνω τη μέρα, εκτός και αν έχω ξενυχτήσει με φίλους και πολύ αλκοόλ... Μου αρέσουν πολύ τα ξενύχτια με κρασάκια και ουισκάκια, τα μπαράκια με φίλους και όλη αυτή η ανθρώπινη δραστηριότητα για την οποία αξίζει κανείς να ζει. Όταν λοιπόν δεν ξενυχτάω, σηκώνομαι γύρω στις 8 και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι δυστυχώς να πιω καφέ. Και λέω δυστυχώς γιατί πίνω πολύ καφέ. Μόνο το πρωί πίνω μία μεγάλη κούπα ολόκληρη γαλλικό καφέ και σε διάφορες εκδόσεις. Άλλες φορές μου αρέσει να είναι σκέτος με το γνήσιο άρωμα του καφέ, άλλοτε προτιμώ κάποια αρώματα καφέ όπως με άρωμα φουντούκι, καραμέλα ή βούτυρο ή αναμειγνύω δυο τρία αρώματα που για κάποιο διάστημα κολλάω και θέλω να πίνω αυτό. Όταν δεν πίνω καφέ και με τις πιέσεις της συντρόφου μου να πίνω κάτι πιο υγιεινό, δοκιμάζω διάφορα αφεψήματα, όπως τσάι του βουνού ή κρόκο Κοζάνης με μέλι, αν και γενικά μου αρέσει όλα να τα πίνω σκέτα χωρίς ζάχαρη για να μπορώ να νιώθω τη γεύση τους και το άρωμά τους όπως είναι. Αυτή είναι η πιο υγιεινή μου εκδοχή...
Συνήθως δεν τρώω το πρωί, αλλά όταν τρώω, προτιμώ φρούτα με γιαούρτι και βρώμη ή μούσλι. Αυτό που σίγουρα πίνω κάθε πρωί είναι γάλα. Μου αρέσει να πίνω γάλα, ακόμα και πριν από τον καφέ ή αντί για νερό το πρωί για να ξεδιψάσω μπορεί να πιώ 2 ποτήρια. Προσπαθώ μάλιστα να βρίσκω γάλατα μικρών παραγωγών όπως του Λειβαδερού και του Κουκάκη, ή βιολογικά –όσο μπορούμε να πιστεύουμε ότι κάτι είναι βιολογικό. Απλά δεν έχω πια χρήματα να αγοράζω βιολογικά. Παλιότερα για π.χ. ψώνιζα σε σούπερ μάρκετ με πιο διαλεχτά πράγματα, όπως το Παντοπωλείο της Μεσογειακής Διατροφής. Σήμερα θα αγοράσω προϊόντα αυτού του προσανατολισμού, αλλά δεν έχω τα χρήματα για να τα πάρω όλα από εκεί. Έτσι ψωνίζω σε κανονικά σούπερ μάρκετ. Η αλήθεια είναι ότι έχει εκπέσει η ποιότητα της επιλογής των προϊόντων που αγοράζω, λόγω κρίσης. Όχι όμως στο μέγιστο βαθμό. Παίρνω ακόμα πράγματα που θεωρώ ποιοτικά γιατί βάζουμε ένα προιόν μέσα στον οργανισμό μας που έχει, και πρέπει να έχει μια χρησιμότητα για μας. Δεν το λέω μόνον από την ιατρική του διάσταση, το λέω και από την ηθική διάσταση της τροφής μας. Πρέπει να μεταχειριζόμαστε τα πράγματα και τον εαυτό μας με μία εντιμότητα, καθαρότητα και μία αξιοπρέπεια που να μην τοποθετεί τη ζωή μας στο ράφι της σαβούρας. Η ζωή είναι έτσι κι αλλιώς ένα άθροισμα υποχωρήσεων και συνθηκολογήσεων σε όλα τα επίπεδα, γι` αυτό πρέπει να βρούμε εμείς ποιο είναι το δικό μας ηθικό όριο. Και αυτό έχει αντίκτυπο ακόμα και σε αυτό που τρως ή σ` αυτό που πίνεις. Και εκεί προσπαθώ να κρατώ το μέτρο της δικής μου ηθικής. Για να γυρίσω, ως προς τη λίστα με τα ψώνια... Επειδή συνειδητοποιώ ότι μόνον στο θέατρο είμαι προγραμματισμένος, ξεκινάω να ψωνίζω με βάση τη λίστα, αλλά κάπου στη διαδρομή, και ανάμεσα σε κάποιους διαδρόμους, η λίστα χάνεται! Είμαι λοιπόν ο τύπος που του αρέσει να χαζεύει αλλά και στο τέλος κάποια από αυτά που χαζεύω θα τα πάρω, αλλά όχι αλόγιστα. Θα πάρω κάτι επειδή το λιμπίστηκα, επειδή θα το χρησιμοποιήσω και επειδή θα μου φέρει χαρά όταν γυρίσω στο σπίτι. Μπορεί να είναι κάποιο ιδιαίτερο τυρί ή αλλαντικό. Αν και κυρίως αυτά μ` αρέσει να τα προμηθεύομαι από μέρη που μπορεί να έχω κάποιους γνωστούς. Ας πούμε έχω στο ψυγείο μου κάποια πολύ ωραία τυριά οικιακής παραγωγής από τη Σέριφο, τα λεγόμενα Χωστά, που τα φτιάχνουν μέσα σε οινολάσπη, με απίθανα μυρωδικά... που πυροδοτούν το κέντρο της όσφρησης και μετά... την φαντασία, με εικόνες από όμορφα τοπία. Έχω επίσης και διάφορα αλλαντικά, που πάλι προσπαθώ να είναι από τέτοια μέρη, όπως και κάποιες σπιτικές μαρμελάδες. Είμαι της οικιακής παραγωγής. Επειδή αγαπώ την φύση, όχι μόνον της Ελλάδας γιατί δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου, κατάφερα να πραγματοποιήσω ένα εφηβικό μου όνειρο και να φτιάξω ένα σπίτι πάνω στο Χελμό. Εκεί λοιπόν γνώρισα κάποιους ανθρώπους από τους οποίους προμηθεύομαι μέλι, μαρμελάδες αλλά και κάποια άλλα προιόντα , τα οποία είναι οικιακής παραγωγής. Και αυτό δε θέλω να το αλλάξω.
Παράλληλα, έχω φτιάξει ένα οινοποιείο στους Αμπελόκηπους Αιγείρας , στην ευρύτερη περιοχή του Χελμού, με τον παιδικό μου φίλο το Σωτήρη Παρθένη με σκοπό να γίνει ένας χώρος επισκέψιμος και με πολλές δραστηριότητες. Αυτή τη στιγμή είναι ένας χώρος μόνον για την παραγωγή κρασιού αλλά σύντομα θα μπορεί κανείς να τον επισκεφτεί. Η ετικέτα μας λέγεται «Θέαλος Γη» και σημαίνει ο τόπος από τον οποίο έχεις θέα στη θάλασσα. Έτσι ακριβώς είναι και η θέα από το οινοποιείο, είναι στα 700 μέτρα υψόμετρο και βλέπει τον Κορινθιακό. Εκεί λοιπόν, σ` αυτό το υπέροχο τοπίο από το οποίο δεν θέλεις να γυρίσεις πίσω στην φριχτή καθημερινότητα της πόλης, φτιάχνουμε ένα κρασί ευρείας κατανάλωσης με πολύ καλή σχέση ποιότητας τιμής. Φτιάχνουμε κόκκινο Merlot με Syrah, λευκό Ορεινό Ροδίτη με Τραμπιάνο και ροζέ από Μοσχάτο Αμβούργου. Προσπαθούμε να έχουμε μια πολύ καλή πρώτη ύλη, γι` αυτό και όλα τα σταφύλια μας είναι από περιοχές με μικρές στρεμματικές αποδόσεις, το οποίο σημαίνει λιγότερα φάρμακα αλλά και ότι με λίγη δουλειά αυτό το κρασί θα μπορούσε να είναι μια ακριβή ετικέτα.
Αυτό που μου αρέσει είναι ότι πλέον άνθρωποι με αγάπη και γνώση πάνω στο κρασί φτιάχνουν εξαιρετικά κρασιά σε όλη την Ελλάδα. Βρίσκεις διαμάντια και με ελληνικές ποικιλίες. Ιδιαίτερα στην Μακεδονία που έχουν παράδοση, την οποία τιμούν!
Έμαθα από και να μαγειρεύω. Και βέβαια είχα και τις σπεσιαλιτέ μου. Η μία μου ήταν μια μακαρονάδα που έμοιαζε με Καρούζο, δηλαδή με κιμά αλλά και με κρέμα γάλακτος και η άλλη ήταν ένα τύπου Εξοχικό, με χοιρινή μπριζόλα στο φούρνο όπου πρόσθετα από πάνω ένα κατσικίσιο τυρί, ντομάτα, διάφορα μυρωδικά και λίγο κρασάκι. Η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα να τρώω συνέχεια μακαρόνια και κρέας αλλά αν πάρεις μπάμιες και τις περάσεις λίγο από την κατσαρόλα με ντοματούλα και κρεμμύδια αλλά δεν τις αφήσεις να λιώσουν και τις τοποθετήσεις σε ένα ταψί και έχεις στρώσει τυρί από κάτω –είτε φέτα είτε κατσικίσιο- έχεις προσθέσει και λιαστές ντομάτες μέσα, και βάλεις το ταψί στο φούρνο για ένα τέταρτο, γίνεται ένα απίστευτα εύγεστο και ελαφρύ πιάτο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο νόστιμο είναι.
Ωστόσο το παραδέχομαι! Είμαι λίγο... κρεατέριαν! Υπάρχει ένα πολύ αστείο περιστατικό με την Κατερίνα Λέχου. Κάποτε δουλεύαμε μαζί με την Κατερίνα, η οποία προσέχει πάρα πολύ τη διατροφή της και τότε πέρναγε μία φάση που έτρωγε συνέχεια σούσι . Για να την πειράξω λοιπόν μια μέρα της λέω: «Κατερινάκι ξέρεις τι μου αρέσει εμένα;». «Τι βρε, ανόητε;», μου λέει. «Το κοντοσούσι»! Και σκάσαμε στα γέλια... Επειδή μάλιστα περνάγαμε πολύ καλά σε εκείνη τη συνεργασία μας, ομολογώ ότι την είχα καταφέρει να τρώει μερικές μπουκιές από ψητά στη σούβλα. Αλλά μικρές μπουκιές και για λίγο. Μετά σταμάταγε...
Εγώ λοιπόν όταν πηγαίνω στα βουνά και στα χωριά και έχουν σούβλες, εκεί στο εξοχικό μου είναι η καλύτερη μου! Ας πούμε στο Μεσορούγι, στον Ντίνο τρώω την ωραιότερη χοιρινή μπριζόλα γιατί έχει δικά του γουρουνάκια, στην Περιστέρα στον «Κουτρούλη» όλο τον χρόνο με κόκορα κρασάτο και 2-3 πεντανόστιμα μαγειρευτά σε ένα πολύ όμορφο περιβάλλον που σε κρατάει. Μ` αρέσει αυτή η αλήθεια και η γνησιότητα τους.
Και αφού μιλάμε για μέρη εκτός Αθηνών, να σας πάω μια νοητή βόλτα και εκτός Ελλάδας. Μ` αρέσει στα ταξίδια μου να ανακαλύπτω την ζωή των ανθρώπων και όχι το φαίνεσθαι. Θα μου μείνει λοιπόν αξέχαστο ένα ταξίδι στη Νότια Γαλλία κοντά στα Πυρηναία στα σύνορα με την Ισπανία, είχαμε πάει σε ένα αγροτικό σπίτι. Εκεί είδα όλη τη διαδικασία και την κουλτούρα του φαγητού. Πώς υπήρχε η ροή των πιάτων... Πώς ερχόταν το πρώτο το δεύτερο πιάτο χωρίς το πρωτόκολλο των εστιατορίων. Έβλεπα μια ζωή στην διαδικασία αυτή. Όλα τα πιάτα που ήρθαν από τις σούπες, τα λαχανικά, τα ζυμαρικά μέχρι τα ψητά ήταν μια αποκάλυψη όπως και ένα κρασάκι φρέσκο όχι παλαιωμένο, από την περιοχή, που ήταν όνειρο. Ήταν μια εβδομάδα μαγική για μένα εκεί, σ` αυτό το αγροτόσπιτο που ήταν σχεδόν αυτάρκες.
Αυτή την αλήθεια ψάχνω και όταν πάω σε ένα εστιατόριο. Όταν πάς να φας σε ένα εστιατόριο δεν είσαι ένας απλός πελάτης, είσαι ένας άνθρωπος που θέλει να μοιραστεί με τους δικούς του ανθρώπους μια μαγική στιγμή, γιατί το φαγητό στους ανθρώπους δεν είναι μόνον επιβίωση, είναι η χαρά της συνεύρεσης και της ψυχαγωγίας. Συνεπώς δεν είσαι ένας πελάτης σε ένα εστιατόριο, είσαι ένα κομμάτι μιας παρέας. Και με αυτόν τον τρόπο πρέπει να λειτουργήσει και ο ιδιοκτήτης ενός εστιατορίου αλλά και εμείς που επισκεπτόμαστε το χώρο του. Γιατί έχω δει και κάτι νεοπλουτίστικες υστερίες και επίδειξη εξουσίας ή αυστηρότητας από ανθρώπους που δεν έχουν εξουσία στη ζωή τους και βρίσκουν πεδίο εξουσίας κρίνοντας αυστηρά την εξυπηρέτησή τους σε ένα εστιατόριο. Αν βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον που νιώθεις ότι είσαι κομμάτι μιας παρέας, και όχι απλά κάπου όπου μπορείς να ανταλλάξεις χρήματα με φαγητό, αυτό είναι αρκετό. Για τον καθένα μας ξέρει τι σημαίνει αυτό.
Και για να τελειώσω όπως ξεκίνησα... επειδή όλα αυτά που μας ξεπερνάνε, όπως το τέλος του κόσμου, κατοικούν ουσιαστικά μέσα, αυτό που μας επαναφέρει στην πραγματικότητα είναι το πόσο ανθρώπινοι και φθαρτοί είμαστε και πόσο το «μαζί» έχει αξία. Γι` αυτό η τελευταία μου μέρα πάνω στη γη θα ήθελα να είναι σε ένα μπαρ με διάφορα κρασιά όπου θα ακούω πολύ ωραίες μουσικές και να είμαστε μεθυσμένοι και να γελάμε με τους ανθρώπους που αγαπάω. Ας πούμε θα ήθελα να είμαι στην Ζαρούχλα στο ξύλινο μπαράκι του Πέτρου και της Εύας, δίπλα από το ποτάμι, όπου παίζει τζαζ μουσική. Τι άλλο να θελήσω;».
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση