Η ημέρα μου ξεκινάει με άνοιγμα οθονών (κινητό, ipad ή/και laptop, τηλεόραση) για έλεγχο mail, μηνυμάτων, ειδήσεων. (Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής το πρώτο που βλέπω τελευταία είναι το instagram γιατί πολύ μου αρέσει αυτό το φωτογραφικό ραπόρτο από φίλους και γνωστούς). Γενικά δυσκολεύομαι να ξυπνήσω και να πάρω μπρος. Ακόμα κι ένα τέταρτο παραπάνω, είναι μεγάλη υπόθεση για μένα. Αυτό δεν έχει αλλάξει από τότε που ήμουν παιδί κι έβαζα τα κλάματα σχεδόν κάθε μέρα, την ώρα που έπρεπε να ξυπνήσω... Ευτυχώς κάνω μία δουλειά που δεν απαιτεί να ανοίγω τα μάτια μου χαράματα. Ευγνωμονώ το Θεό για αυτό κάθε μέρα. Και τον άντρα μου, ο οποίος με συμπονεί και αναλαμβάνει καθημερινά και την πρωινή ετοιμασία της κόρης μας και το δικό μου ξεκούνημα από το πάπλωμα. Η πρώτη μου γαστριμαργική συνήθεια μόλις σηκωθώ είναι να πιω Μία κούπα ζεστό τσάι Earl Grey. Συνήθως μαζί με φρυγανιές σίκαλης και μέλι. Καφέ δεν έπινα πότε. Αντ` αυτού έχω τo τσάι για... μανία μου. Το Earl Grey είναι αυτό που προτιμώ για πρωινό. Αν έχω την πολυτέλεια και την ευκαιρία, το προμηθεύομαι από το παρισινό ναό του τσαγιού Marriages Frères. Στη διάρκεια της ημέρας, πίνω κι αλλά είδη τσάι, κυρίως πράσινο. Αυτή την εποχή μου αρέσει το Boost του Kushmi. Αυτό έχω στο συρτάρι του γραφείου μου μαζί με Yogi Tea, τα οποία διαθέτουν φακελάκια με φιλοσοφημένα motto που μου αρέσει να διαβάζω και να τοποθετώ στην πραγματικότητα της κάθε μέρας – φανταστείτε ένα fortune cookie σε τσάι. Σε επαγγελματικά ραντεβού εκτός γραφείου ίσως τσιμπήσω κανένα μπριός με σολομό ή προσούτο ή αν βρεθώ κοντά, ένα ντόνατ από τα Starbucks. Στο γραφείο o βασικός στόχος είναι να μείνω μακριά από τις τυρόπιτες κουρού του Γρηγόρη (διαθέτουμε παράρτημα του γνωστού fast food στο κτίριο κι είναι δύσκολο). Έτσι και το καταφέρω, τρώω για μεσημεριανό ένα σνακ δικής μου έμπνευσης: αραβική πίτα με χαλούμι ντομάτα μαϊντανό και λίγο λάδι (την φτιάχνω εγώ από το σπίτι) ή παραγγέλνω σαλάτα ή κάτι διαιτητικό. Αν θέλω να τσιμπολογήσω κάτι μετά το γεύμα, τρώω μερικά goji berries που επίσης έχω στο συρτάρι...
Τις μέρες που μπορώ μου αρέσει να πηγαίνω για brunch. Eχω ξεχωρίσει το New Taste του ξενοδοχείου New Hotel στη Φιλελλήνων. και το brunch του. Σου φλαμπάρουν μπροστά σου την crepe suzette κι αυτό μου θυμίζει παιδικά μου χρόνια όταν βρισκόμουν με γονείς μου σε καλά εστιατόρια και μου άρεσε να χαζεύω αντίστοιχες διαδικασίες. Επίσης τα eggs Benedict είναι κορυφαία εκεί! Επίσης ωραίο brunch τρώω και στη γειτονιά μου στο Χολαργό. Στο White Spoon έχει ωραία στραπατσάδα που σερβίρεται μέσα σε ψωμί αλλά κυρίως urban-cool ατμόσφαιρα κι αισθητική που ανανέωσε την μέχρι τώρα κάπως πιο κλισέ περιοχή μας. Το πρωί έχει και κάτι ωραίες σοκολατένιες τάρτες που είναι ό,τι πρέπει για να συνοδεύσεις το τσάι ή καφέ. Η Αλέα αν και ακριβή έχει πολύ καλή ποιότητα σε ό,τι κι αν σερβίρει και γι αυτό συχνά βρίσκω ευκαιρία να φάω τις τάρτες της που σερβίρει με σαλάτα εποχής ή να πάρω take away καμία μπόμπα με σολομό ή πίτες ταψιού. Μου αρέσει όμως και το φαγητό του δρόμου. Και για να είμαι ακριβής σουβλάκι, καλαμάκι με ψωμί ή σε πίτα με πάπρικα όπως παλιά. Έτσι ακριβώς τα έχει, και γι αυτό προτιμάμε με τον άνδρα μου να παίρνουμε τέτοια από το παραδοσιακό ψητοπωλείο Ολυμπία στο Χαλάνδρι. Κατά τα άλλα, όσα χρόνια είμαστε μαζί (κι είμαστε πολλά), δηλώνουμε εθισμένοι στο αξεπέραστο κεμπάπ του Θανάση στο Μοναστηράκι. Δεν λέμε όχι και στο Καλαμάκι-Κολωνάκι γιατί τρώμε ωραία, φτηνά, απλά και γρήγορα στην καρδιά του Κολωνακίου και συνοδεύουμε τα καλαμάκια μας με άλλα απρόσμενα αλλά ταιριαστά πιάτα όπως η σαλάτα με τις φακές του και η σος μπεαρνέζ του. Όταν δεν έχουμε τίποτα στο σπίτι για φαγητό μου αρέσει να παραγγέλνω κινέζικο από το China`s Fantasy στο Νέο Ψυχικό. Κυρίως πάπια Πεκίνου και το χοιρινό μουσού αλλά και τα won ton με τυρί και καβούρι. Κι επίσης δεν μπορώ να αντισταθώ στο Swiss Burger του Simply Burgers αλλά και στις κοτομπουκιές του που έχει το πιο νόστιμο και crispy πανάρισμα που έχω φάει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι εγώ δεν μαγειρεύω. Το βραδινό μου όταν είμαι σπίτι είναι η μοναδική μου ευκαιρία να φάω μαγειρευτό φαγητό που έχω μαγειρέψει εγώ από το πρωί για την οικογένεια και δεν θέλω να τη χάνω. Συνηθισμένα πιάτα στο σπίτι μας είναι: κρέας ή κοτόπουλο στην κατσαρόλα, όσπρια, λαδερά, αρκετά παραδοσιακά και αγαπημένα πράγματα. Οι ομελέτες με δημιουργικές πινελιές (δηλαδή με ό,τι έχουμε) είναι κι αυτές μέσα στο πρόγραμμα. Και πάντα συνοδεύω με σαλάτα. Ντοματίνια με χοντρό αλάτι και ελαιόλαδο, λάχανο κα καρότο ή πράσινες με διάφορες σος που φτιάχνω. Πρόσφατη ανακάλυψη μου το συκόμελο από το παντοπωλείο Το Δίκταμο, που δίνει ένα γλυκό touch στην βινεγκρέτ για την πρασινάδα μου. Όσο για την συνταγή που συγγενείς και φίλοι ομόφωνα ομολογούν ότι αγαπούν να τρώνε από τα χεράκια μου; Μοσχαράκι που σβήνω με ένα μείγμα μαυροδάφνης και μελιού και φτιάχνω στην κατσαρόλα με μανιτάρια, συνοδεύοντας με ρύζι μπασμάτι.
Κάτι που και εγώ ως μαγείρισσα επιλέγω αλλά μου αρέσει να το βρίσκω και στα εστιατόρια που επισκέπτομαι είναι τα ποιοτικά υλικά. Και να μπορώ μέσα από τα πιάτα του εστιατορίου να το καταλάβω αυτό. Θέλω να ξεχωρίζουν όλες οι γεύσεις και να μπορώ να εκτιμήσω όλες τις πρώτες ύλες και την αγνότητά τους. Τότε το εστιατόριο με έχει κερδίσει. Δεν μου αρέσουν οι κουκουλωμένες γεύσεις, τα επιτηδευμένα πιάτα αλλά οι απλές που αναδεικνύουν όλα τα συστατικά τους. Φυσικά με εκνευρίζει κάτι πολύ συνηθισμένο στον τόπο μας μέχρι πρότινος (θεωρώ ότι η κρίση το αλλάζει αυτό σιγά σιγά), το να είναι ένα πιάτο πολύ υπερτιμημένο χωρίς εμφανή λόγο. Αυτά τα κριτήρια που έχω θέσει για να ευχαριστηθώ την έξοδό μου σε ένα εστιατόριο, τα ικανοποιεί σε πολύ μεγάλο βαθμό, η Aleria στο Μεταξουργείο που ξεχωρίζει στην πόλη για την ατμόσφαιρά του και την σωστή τιμολόγηση του πολύ καλού γκούρμε φαγητου του. Ό,τι έχω φάει εκεί είναι καταπληκτικό, τα πιο πρόσφατα αριστουργήματα είναι η μαγειρίτσα των θαλασσινών και το mille Feuille – γαλακτομπούρεκο. Κλασική αξία το εστιατόριο Σπύρος & Βασίλης στο Κολωνάκι για το πατέ του και τα φιλετάκια σος μαδέρα. Και βέβαια ως κρεατοφάγος δεν μπορώ να μην εξυμνήσω το Base Grill για τα είδη κρέατος που τα ψήνει τέλεια και τα σερβίρει ακόμα πιο τέλεια, πολύ λεπτοκομμένα. Μάλιστα μου αρέσει να παραγγέλνουμε λίγο παραπάνω, ώστε να μου περισσέψει και να το φάω την επόμενη μέρα κρύο με χοντρό αλάτι και φρεσκοτριμμένο πιπέρι σε σάντουιτς! Δεν είμαι όμως μόνον κρεατοφάγος... είμαι και χαραμοφάγος. Τρώω γαρίδες σε κάθε εκδοχή: ψητές και μεγάλες, σαμιακό τηγανητό, σε μακαρονάδα ή σε σαγανάκι. Μεγάλη εμμονή τα καλοκαίρια η χωριάτικη. Μπορώ να ζήσω μόνο με αυτή, αλλά επειδή σιχαίνομαι την ωμή φέτα, φτιάχνω παραλλαγές με ξυνομηζύθρα. Είπα καλοκαίρι ε; Τα τελευταία χρόνια περνάω κάποιες καλοκαιρινές ημέρες στις Σπέτσες. Θα ξεχωρίσω από εκεί τον Ορλόφ κι ιδίως το κριθαρότο με γαρίδες και ούζο. Αυτό το πιάτο μας έκανε να γυρίσουμε στο ίδιο μέρος μετά από 2 ημέρες σχεδόν υπνοβατικά (σαν το δολοφόνο που επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος) να το ξαναγευτούμε. Στο ίδιο νησί, το Καΐκι απέναντι από τις Σχολές έχει πολλά καλά πιάτα όπως η σαλάτα με ντομάτα και κατίκι ή τα στικς κολοκυθιού. Τίποτα δεν είναι όμως σαν το κοκκινιστό κοτόπουλο με τις τηγανητές πατάτες (με σαλτσούλα από το κοκκινιστό από πάνω) στην ταβέρνα στην Ζωγεριά. Και από τις Σπέτσες θα σας πάω στην Πάρο και στον Κατσουνά στην Σάντα Μαρία. Έχει ένα μενού με ατέλειωτους πειρασμούς και δεν ξέρω γιατί από όλα αυτά εγώ καταλήγω να θυμάμαι μονίμως τους κολοκυθοκεφτέδες. Ίσως γιατί τους παίρνουμε μέχρι και σε σακουλάκι και τους μασουλάμε στην παραλία...
Το Αλλού Γιαλλού στην Σύρο στο Κίνι είναι ένα μέρος με φανταστική κουζίνα κι ένα καταπληκτικό πιάτο που λέγεται Τούρτα Παντζαριού, που με έκανε φέτος το καλοκαίρι να φάω παντζάρια για πρώτη φορά στη ζωή μου και από τότε να τα αναπολώ συχνά!
Και από την Ελλάδα θα ταξιδέψω με το μυαλό στους καλύτερους γαστρονομικούς προορισμούς του εξωτερικού. Έχουμε και λέμε: Το Croque Madame στο Deux Magots στο Παρίσι είναι συνδεδεμένο με βόλτες στην πιο αγαπημένη μου πόλη. Είναι ο σταθμός που επιδιώκω να κάνω μετά από τον πρώτο περίπατο για να πάρω δυνάμεις για λίγο ακόμα ποδαρόδρομο και γι αυτό το λατρεύω. Αν είμαι στην δεξιά όχθη θα παραγγείλω το ίδιο στο Café Marly. Tα κεμπάπ και το ταμπουλέ με καρύδι στο Hamdi Restaurant στην Κωνσταντινούπολη. Στην ίδια πόλη το υπερπολυτελές μπουφέ την ώρα του τσαγιού στο ξενοδοχείο Ciragan με αμέτρητες αλμυρές και γλυκές λιχουδιές. Από την ίδια πόλη, τα λουκούμια με γέμιση από καϊμάκι από τον Χατζιμπεκίρ και οι ψαροφαγίες στην ασιατική πλευρά πλάι στο Βόσπορο. Από την Ανατολή πάω ξανά στη Δύση και σε ένα σούπερ επιδόρπιο που έφαγα στην Gruyeres της Ελβετίας: Μαρέγκες με διπλή κρέμα που είναι το παραδοσιακό γλυκό μετά το φοντύ σ` αυτή την περιοχή.
Έχω πολλές γλυκές εμμονές. Όπως η σοκολάτα. Ιδίως τη μαύρη. Μπορώ να βγω από το σπίτι ειδικά για να βρω σοκολάτα αν τύχει και δεν έχω, ιδίως μετά το φαγητό. Κυνηγάω και τις γκουρμέ σοκολάτες (αυτές με πιπέρια ή super foοds που βρίσκω τώρα τελευταία στο Carelab του Attica) αλλά και την κλασική Υγείας Παυλίδη. Αγαπημένη σοκολάτα των παιδικών μου χρόνων όμως είναι η Σεράνο της Ίον που δεν βλέπω συχνά στα περίπτερα αλλά κάθε φορά που πέφτω πάνω της το γιορτάζω εννοείται πανηγυρικά τρώγοντας δυο στην καθισιά μου! Για να μη σας μιλήσω βέβαια για το χαλβά του μπακάλη που τον λατρεύω. Δεν μπορώ να σταματήσω να τρώω όσο κι αν έχω μπροστά μου. Ε, αφού μιλάω για γλυκά να σας μιλήσω και για την κολασμένη Bitter τούρτα από το Fresh, το Mont Blanc στην Αλέα είναι παράδεισος και τo carrot cake της Pasta Flora (http://pasta-flora.com/) που είναι εμπειρία. Πάντα κορυφαίο παραμένει το γαλακτομπούρεκο του Βάρσου παραμένει ενώ η Πάβλοβα του Ό,τι καλύτερο στην Σκουφά είναι πειρασμός και το μακαρόν σοκολάτα στο Paul στην Πανεπιστημίου είναι αφρός!
Το Σαββατοκύριακο έχει μεγάλη διαφορά από τις καθημερινές σε σχέση με το φαγητό. Το weekend επιτρέπω στον εαυτό μου να φάει ό,τι θέλει. Λειτουργεί σαν άλλοθι πάνω μου. Μου αρέσει να κάνω βόλτες και να τρώω έξω στην πόλη. Αν μπορώ να το κάνω όλη μέρα, ακόμη καλύτερα. Το Σάββατο μπορεί να ξεκινήσει με smoothies και χυμούς στο Dandy`s στο Ψυχικό και συνεχιστεί με στιφάδο στον Κίτσουλα κι άλλα μεγαλειώδη... Μπορεί να υπάρξει και απογευματινό γλυκό ή cupcakes (το Sweethearts στον Χολαργό έχει γίνει στέκι μας!) και γκουρμέ δείπνο, όλα παίζουν! Αλλά μου αρέσει και να στρώνουμε τραπέζι οικογενειακό, ιδίως το μεσημέρι της Κυριακής.
Αντίθετα ίσως από πολλούς όμως, όταν βρίσκομαι σε κατάσταση άγχους ή στεναχώριας αυτά που με παρηγορούν είναι τα ψωμοειδή και το άμυλο, ιδιαίτερα τοστ και πίτσες , τα οποία δεν με ελκύουν σε κανονικές συνθήκες και εννοείται ότι αποφεύγω. Με το παραμικρό προβληματάκι όμως στρέφομαι σε ζύμες και λιωμένα τυριά. Και τι θυμήθηκα τώρα; Τις λιπαρές πίτσες «καναδικής σχολής» που ήταν στα φόρτε τους στα 80ς. Μάλιστα θυμάμαι χαρακτηριστικά την Capprizioza του Χολαργού και της Κηφισιάς. Φοβερή ανάμνηση παιδικής και εφηβικής ηλικίας! Όπως και τα μπέργκερ με το ροκφόρ του Επίκουρου είναι κάτι που νοσταλγούμε συχνά στις παρέες μας και μας θυμίζει τις πρώτες μας εξόδους. Και στην ίδια εποχή τοποθετώ και το πεϊνιρλί με μπέικον του Everest. Αν θέλω να πάω πιο παλιά στις γευστικές μου αναμνήσεις, έχω έντονη τη γεύση του χτυπητού αυγού με ζάχαρη που μου έδινε η γιαγιά μου κάθε απόγευμα και σήμαινε το τέλος του homework για μένα, άρα και αρχή του παιχνιδιού. Γλυκύτατη ανάμνηση!
Ωστόσο η τελευταία μου μέρα πάνω στη γη θέλω να διέπεται από μία τελετουργία. Όχι οποιαδήποτε. Θα ήθελα να επαναληφθεί εκείνο το τελετουργικό δείπνο Πρωτοχρονιάς που έχουμε απολαύσει κάποτε στο σπίτι συγγενή μας και στενού μας φίλου όπου μαγείρευε ο ίδιος μαζί με τους συμμαθητές του στο course μαγειρικής που έκανε. Το τραπέζι κράτησε ώρες και οι γεύσεις που εναλλάσσονταν ανήκαν στις αγαπημένες μου – φουά γκρα, θαλασσινά κ.α – όλα εξαιρετικά και σπιτικά φτιαγμένα, και με τέλεια παρέα. Απόλαυση στο έπακρο δηλαδή ακόμα και τις τελευταίες μου στιγμές στον μάταιο τούτο κόσμο».
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση