Blond (con)fusion

02 Μαρτίου 2016
Εύη Φέτση
Τα καλύτερα Instamoments της εβδομάδας που πέρασε, με αγαπημένες τσάντες, θαυματουργές κρέμες με βάση τα εκκρίματα σαλιγκαριών, ένα bar στο Μιλάνο to die for και τις φίλες μου χωρίς τις οποίες η ζωή μου σ΄αυτή την πόλη θα ήταν πολύ πολύ πιο δύσκολη.


«Αυτές τις μέρες - που τόσο πολύ θυμίζουν το περσινό καλοκαίρι- σκέφτομαι ολονένα και συχνότερα πως αυτή την κρίση την περνάμε και την αντέχουμε μόνο και μόνο χάρη στους ανθρώπους της καρδιάς μας. Στις αγάπες, στους φίλους, στις παρέες, στα γέλια, στα τσουγκρίσματα των ποτηριών, στα μηνύματα στα κινητά και τα inbox στα social media, στις αγκαλιές, στα φιλιά, στα τηλέφωνα, στα βλέμματα, σε όλα όσα μας κρατάνε τον έναν κοντά στον άλλον και ξορκίζουν τον φόβο μας, στα σχέδια πουσυνεχίζουμε να κάνουμε, και στα όνειρα για το καλύτερο αύριο, και στην σιγουριά πως υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που συμπάσχουν και που νοιάζονται, στο μαζί, εκεί κρύβεται το μυστικό της αντοχής, της υπομονής και της επιμονής μας. Γι` αυτό μένουμε, γι΄αυτό ρισκάρουμε, γι΄αυτό δεν χάνουμε το κουράγιο και την αισιοδοξία και την ελπίδα μας. Δεν είναι οι λιακάδες - ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτές- ούτε τα τσίπουρα εννοείται που κάνουν αυτή την χώρα πατρίδα στην οποία επιστρέφουμε και τελικά μένουμε για να δώσουμε κι άλλες ευκαιρίες. Είναι αυτό το μαζί που όσο κι αν δοκιμάζεται από τις συνθήκες, και όσο κι αν ταλανίζεται από την μιζέρια και την κατάντια των καιρών, αντιστέκεται και αντέχει. Και που σαν κι αυτό, δεν έχει ίδιο πουθενά.»  Αυτά έγραφα μερικές μέρες πριν στον τοίχο μου στο Facebook και αυτό σκέφτομαι κάθε μέρα που περνάει, και ευχαριστώ τον Θεό, το σύμπαν και την ζωή που μου έφερε στο δρόμο μου τους ανθρώπους με τους οποίους μοιράζομαι τις στιγμές μου, και χωρίς τους οποίους η ζωή μου στην Αθήνα θα ήταν πραγματικά αφόρητη. Αφιερωμένο στις φιλενάδες μου αυτό το ποστ λοιπόν, όχι μόνο σ΄αυτές που έτυχε να φιγουράρουν στις συγκεκριμένες φωτογραφίες αλλά σε όλες τους, γιατί είναι από τα πιο φωτεινά αστέρια του σύμπαντος μου. 


Δευτέρα μεσημέρι, και είμαι καλεσμένη στο Oozora για την παρουσίαση των προϊόντων Benelica μιας σειράς καλλυντικών που σαν κύριο συστατικό τους έχουν το έκκριμα σαλιγκαριών. Το event διοργανώνει η αγαπημένη μου φιλενάδα Φαίη Μπέη και δεν μπορώ να λείπω, εννοείται αυτό. Ο χώρος είναι στολισμένος υπέροχα από την Αντουανέττα Κουτσουράδη, καλεσμένες είναι οι καλύτερες beauty and fashion editors της πόλης, και πίνοντας το πρώτο ποτήρι σαμπάνιας παρατηρώ τα σαλιγκάρια που βολτάρουν εκεί μπροστά μας, μέσα στο ειδικό τους κουτί που είναι στρωμένο με πρασινάδες, ακούγοντας τον ειδικό να μας εξηγεί με τι τρέφονται και για ποιόν λόγο τα εκκρίματα τους είναι τόσο αποτελεσματικά στην εξαφάνιση των ρυτίδων και στην αναζωογόνηση τους δέρματος. Τρώμε ελαφρά αλλά πεντανόστιμα sushi και Thai food, γελάμε, ανταλλάσσουμε νέα και φεύγουμε κρατώντας τα goody bags μας που περιέχουν μια πλήρη σειρά προϊόντων και το κυριότερο, τον μαγικό ορό  snail pure serection που υπόσχεται να μας κάνει να φαινόμαστε μια γερή δεκαετία νεότερες και πιο φρέσκιες. Περιττόν να σας πω ότι ξεκίνησα την θεραπεία ήδη και περιμένω τα πρώτα αποτελέσματα με τρελή ανυπομονησία. Τα προϊόντα Benelica τα βρίσκετε σε επιλεγμένα φαρμακεία.


Στο Μιλάνο έχω να πάω χρόνια, αλλά χάρη σε ένα επαγγελματικό ταξίδι τον επόμενο μήνα, θα ξαναβρεθώ στην πανέμορφη πόλη της Βόρειας Ιταλίας καλεσμένη της Fondazione Prada και πραγματικά, ανυπομονώ. Όχι μόνο για να δω την έκθεση “L’ Image Volee” του Thomas Demand", να χαζέψω τις βιτρίνες και να φάω το διάσημο ριζότο χαλώντας για λίγο την δίαιτα μου, αλλά και για να επισκεφθώ το Bar Luce που από την πρώτη στιγμή που είδα φωτογραφίες του, το ερωτεύτηκα με πάθος. Διακοσμημένο και στημένο από τον σκηνοθέτη Wes Anderson σε ύφος εντελώς 50’s, θυμίζει σετ κινηματογραφικών ταινιών και είμαι σίγουρη, πως καθισμένη σε ένα από τα τραπεζάκια του θα νοιώσω σαν πρωταγωνίστρια ταινίας.


Χαζεύοντας παλιότερες φωτογραφίες στο Instagram, έπιασα τον εαυτό μου να βαθμολογεί νοερά τις τσάντες που κράτησα περισσότερο από όλες τις άλλες φέτος. Κάποιες είναι καινούριες και άλλες τις έχω χρόνια, και έτσι, για το styling και όχι για το show off– αυτό ελπίζω πως όσοι με διαβάζετε το έχετε πια καταλάβει- αυτές είναι οι πιο αγαπημένες μου τσάντες όχι της χρονιάς αλλά ever. Μια αρχαία κλασσική Birkin από αυτές που δεν θα αγοράσουμε ποτέ ξανά απ΄ότι δείχνουν όλα μια που τα χρήματα που κοστίζει είναι εξωπραγματικά όχι μόνο για την κρίση που ζούμε αλλά και για αυτό που γίναμε ως άνθρωποι μέσα από αυτή, μια πάνινη Alexander McQueen που τα καλοκαίρια είναι πάντα το απόλυτο αξεσουάρ από το πρωί μέχρι το βράδυ, μια αγορασμένη στο Βερολίνο από το μαγαζί της  φιλενάδας μου της Ριάννας φτιαγμένη από ειδικά επεξεργασμένα συλλεκτικά φουλάρια Hermes, μια πολύχρωμη Dior που φωτίζει υπέροχα τα μαύρα και τα γκρι ρούχα που τόσο αγαπώ να φοράω, μια John Galliano δώρο ενός από τους πιο αγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου και μια Chanel που την αγόρασα κατά λάθος μια που άλλο σχέδιο ήθελα και άλλο μου έστειλαν αλλά αποδείχτηκε τεράστιο hit μια που ταιριάζει με όλα και την έχω σχεδόν λιώσει ήδη.  Και μια συμβουλή. Μην πετάτε ή χαρίζετε ποτέ τις τσάντες σας. Κάνουν τον κύκλο τους και επανέρχονται στην μόδα eventually, και όταν αυτό συμβεί, οι vintage θα είναι πάντα καλύτερες από τις καινούριες… 

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση