Ειδικά κάτι μέρες που ξυπνάω και έξω είναι όλα γκρι, θα ήθελα πραγματικά να υπήρχε ένας τρόπος να διακτινιστώ πίσω στην αγαπημένη μου πόλη, και στο μικρό διαμέρισμα του Chelsea.
Η ρουτίνα μου εκεί είναι εντελώς διαφορετική από ότι εδώ. Ξυπνάω το πρωί, και πριν ακόμα φτιάξω καφέ, ντύνομαι ζεστά και πετάγομαι μέχρι το Partridges στην Duke of York Square που είναι πέντε λεπτά με τα πόδια, για τα απαραίτητα. Φρέσκο γάλα, κρουασάν βουτύρου και εφημερίδες ή περιοδικά. Στην διαδρομή συνήθως ψιλοβρέχει, αυτό το γνωστό spray που δεν είναι καθόλου ενοχλητικό και που το αντιμετωπίζεις εύκολα επενδύοντας σε παλτό ή μπουφάν με κουκούλες – έχω λιώσει το μαύρο parka που αγόρασα πρόπερσι από το Marks & Spencer και ετοιμάζομαι φέτος να αγοράσω και ένα λαδί που είναι tres a la mode- ή με κάποιο καπέλο. Και εδώ να σημειώσω πως πραγματικά, ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την εμμονή των Βρετανών με τις ομπρέλες. Που ενώ δεν βρέχει ποτέ πραγματικά πολύ - σε ένταση εννοώ γιατί σε διάρκεια βρέχει σαν την μέρα της Μαρμότας- τις κουβαλάνε παντού και πάντα λες και προετοιμάζονται να τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Δηλαδή εδώ που όταν ανοίγουν οι ουρανοί βρέχει κουβάδες τι θα έκαναν? Θα κυκλοφορούσαν με υποβρύχιες λέμβους?
Anyway… Πίσω στο σπίτι του Λονδίνου, ο πρώτος καφές της μέρας συνοδεύεται λοιπόν από διάβασμα και από διαδικτυακές βόλτες στα social media όπως κι εδώ, αλλά έχω ήδη κάνει την πρώτη βόλτα της μέρας και έπονται πολλές ακόμα. Στο Λονδίνο βλέπετε, δεν οδηγώ. Αρα όπου πάω πάω με τα πόδια, τα μεγάλα πεζοδρόμια, οι βιτρίνες και τα υπέροχα σπίτια για χάζεμα, και κυρίως το ίσωμα παντού, το κάνουν μια πόλη απολύτως φιλική προς όποιον θέλει να την περπατήσει… Δεύτερη επιλογή τα λεωφορεία. Που πάνε παντού και χαζεύεις κι όλας στην διαδρομή ειδικά αν δεν βιάζεσαι να προλάβεις κάποιο ραντεβού, γιατί αν βιάζεσαι καλό είναι να μην ρισκάρεις να βρεθείς αποκλεισμένος από την κίνηση σε κάποιον από τους πολύβουους δρόμους και να πάρεις το tube.. Που από μόνο του, αποτελεί γυμναστική επίσης… Ανέβα κατέβα, άλλαξε πλατφόρμα, περπάτα από το ένα level στο άλλο, σκάλες παντού, και όλα αυτά γρήγορα μια που οι πάντες τρέχουν σαν να τους έχουν κουρδίσει… Όσο να’ ναι, επιστρέφεις στο σπίτι σου το βράδυ και αντιλαμβάνεσαι πως έχεις διανύσει χιλιόμετρα που στην Αθήνα δεν θα τα έκανες ούτε σε ένα μήνα.
To make a long story short, στο Λονδίνο όλη μέρα κάπου τρέχεις.. Και όταν δεν τρέχεις τρως. Ή σκέφτεσαι τι θα φας αργότερα και προγραμματίζεσαι αναλόγως.. Γιατί το φαγητό σ΄αυτήν την υπέροχη πόλη είναι από μόνο του μια εκπληκτική περιπέτεια.. Πέρα από τα χιλιάδες εστιατόρια που απευθύνονται σε κάθε πιθανό και απίθανο budget και σε κάθε πιθανή και απίθανη λιγούρα και για τα οποία συμβουλεύομαι τυφλά και φανατικά τον Globe Eater μας που είναι ο γκουρού μου σε θέματα γαστρονομίας στην Γηραιά Αλβιόνα, μαγαζάκια που πουλάνε τις πιο υπέροχες λιχουδιές ξεφυτρώνουν κάθε μέρα, παντού. Μαρέγκες, cupcakes, doughnuts, burgers, grilled cheese sandwiches, bao, macaron, pies, παγωτά, you name it.. Μόνο στο Farmers Market της γειτονιάς μου κάθε Σάββατο, φορτώνομαι με σακούλες από ότι βάλει ο νους σας με αποτέλεσμα να περνάω τα σαββατοκύριακα μασουλώντας ακατάπαυστα.. Από το αγαπημένο μου authentic Philly steak sandwich μέχρι τυριά από το The Borough Cheese Company και ψωμιά από το Wapping Sourdough, τα πάντα είναι απίστευτης νοστιμιάς και ποιότητας και σε εξαιρετικές τιμές.. Και τα απολαμβάνω αραχτή στον καναπέ μου χαζεύοντας τηλεόραση. Όχι μόνο τις γνωστές αγαπημένες σειρές τύπου Downton Abbey και Elementary αλλά κυρίως, εκπομπές και shows μαγειρικής. Γιατί ότι ώρα και να ανοίξεις, σε όποιο κανάλι, κάποιος θα μαγειρεύει. Ή θα μιλάει για φαγητό.. Μάλιστα, μερικές μέρες πριν η Daily Mail είχε ένα άρθρο με τίτλο «Πως μας ταΐζουν 434 ώρες μαγειρικής στην τηλεόραση μέσα σε μια εβδομάδα» υπολογίζοντας συνολικά τον χρόνο όλων των εκπομπών που έχουν σχέση με το φαγητό που προβάλλονται σε όλα τα Βρετανικά κανάλια…
Οπότε, τρως… Και επειδή για να τρως κάθε μέρα έξω στο Λονδίνο - τουλάχιστον στα μαγαζιά που μου αρέσουν εμένα- πρέπει να είσαι millionaire και εγώ δεν είμαι, μαγειρεύεις.. Και μάλιστα, μαγειρεύεις με γκάζι, πράγμα που κάνει την εμπειρία ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.. Και αφού μαγειρεύεις, ψωνίζεις… Και έτσι, φτάνουμε στο κομμάτι που μου λείπει απ΄όλα πιο πολύ… Το food shopping.. Μια που στο Λονδίνο, ακόμα και η ρουτινιάρικη βόλτα στο super market είναι μια πραγματική απόλαυση.. Γιατί μπορεί τα προϊόντα καθαρισμού να καταλαμβάνουν οριακά έναν διάδρομο – ναι, ας το παραδεχτούμε, οι Βρετανοί δεν φημίζονται για την καθαριότητα τους, γι΄αυτό άλλωστε υπήρχε μέχρι πρότινος εκείνη η εκπομπή με τις δύο κυριούλες που πήγαιναν σε κάτι σπίτια που δεν βάζει ο νου σου την βρώμα και την δυσωδία τους και τα καθάριζαν και η οποία σάρωνε σε ακροαματικότητες- αλλά τα τρόφιμα απλώνονται σε στρέμματα ολόκληρα… Ράφια μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι με προϊόντα που δεν τα έχεις δει ποτέ.. Που δεν έχεις καν ονειρευτεί πως υπάρχουν… Αποτέλεσμα? Εκεί που στην Αθήνα πάω στο super market μια φορά την εβδομάδα, στο Λονδίνο πάω κάθε μέρα.. Αποφασίζω τι θέλω να μαγειρέψω, φτιάχνω την λίστα μου, και εκδράμω..
Με πιο αγαπημένο προορισμό το The Whole Foods στο South Ken, την παιδική χαρά κάθε foodie, το μέρος στο οποίο όταν σου τυλίγουν την μπριζόλα σου στο κρεοπωλείο- πρώτα μέσα σε ριζόχαρτο και μετά σε καφέ χαρτί του μπακάλη δεμένο σε ωραίο πακετάκι με αληθινό σπάγκο- αισθάνεσαι σαν πελάτης του Tiffany’s, αφού στο τέλος είναι και ο λογαριασμός σχετικού ύψους. Ή στο Notting Hill στο The Spice Shop για μπαχαρικά και μετά στο Books for Cooks ακριβώς απέναντι για βιβλία μαγειρικής. Ή στο Borough Market, αλλά καθημερινές νωρίς για να γλυτώσω τον πανικό των τουριστών, για τυριά από φάρμες στο διάσημο Neal`s Yard Dairy ,για αλαντικά στο Canon and Canon και για τα πιο φρέσκα λαχανικά στο Elsey & Bent. Ή στο Food Hall κάποιου Marks & Spencer για σάλτσες, πάστες αλλά και την μεγαλύτερη ποικιλία από πατατάκια – crisps όπως τα λένε οι Βρετανοί- που μπορείτε να διανοηθείτε. Που να τα δούμε όλα αυτά εδώ, πείτε μου... Που το πιο κοντινό που έχουμε είναι η αγορές του Ρέντη και της Βαρβακείου, που για να φτάσεις μέχρι εκεί, αν μένεις βόρεια όπως εγώ, πρέπει να πάρεις και ξηρά τροφή για τον δρόμο....
Φανταστείτε λοιπόν την χαρά μου όταν έμαθα πως άνοιξε επιτέλους και στην Αθήνα -στην Γλυφάδα συγκεκριμένα, Λ. Βουλιαγμένης 85) το πρώτο Marks & Spencer Food Hall. Κανονικό, όχι δυο διάδρομοι μέσα σε κάποιο κατάστημα… Πήγα τρέχοντας για να πάρω μια τζούρα από Λονδίνο, και μαζί πήρα και όλα όσα μου είχαν λείψει… Sticky tomato & chili chutney, mint sauce, Hand Cooked sour cream & red onions crisps, naans, τα αγαπημένα μου Apple & cinnamon flakes που τα τρώω και σκέτα, και μπόλικες κονσέρβες Scotch broth, chicken vegetable και Tarka Dahl soups με τις οποίες θα βγάλω τον χειμώνα της δίαιτας..
Και ναι, σε μερικές μέρες, λιγότερες από 20 πια, θα είμαι πίσω στο Λονδίνο, αλλά trust me, είναι απολύτως ανακουφιστικό το να ξέρω πως όταν επιστρέψω στην Αθήνα δεν θα νοιώσω σαν να έχω βρεθεί πίσω στην έρημο του γαστρονομικού shopping…
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση