Γιάννης Λοβέρδος, Η μελωδία της ευστοχίας

31 Οκτωβρίου 2012
Ήρα Σινιγάλια

Κατεξοχήν αθλητικό ον. Πολύπλευρος στα ταλέντα του, είτε είναι η μουσική είτε είναι η περιπέτεια. Γενναίος στην αρρώστια. Ο ομοσπονδιακός προπονητής της σκοποβολής, μαζί με τους αθλητές του, μας φέρνουν μετάλλια, νίκες και διακρίσεις και αλλάζουν με άλλους αφανείς ήρωες των σπορ, τη θέση της Ελλάδας στο αθλητικό στερέωμα. Αυτοί δεν χρειάζονται τρόικα!

-Θα ξεκινήσουμε από το τέλος και θα πάμε στην αρχή. Τι λες;
Ωραία, μια χαρά!
-Πέρα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που ήταν μια πολύ σημαντική εμπειρία, θα μείνουμε σε κάποια άλλα σημαντικά πράγματα, που είναι μεγάλες επιτυχίες ενός αθλήματος που στην Ελλάδα λίγοι ξέρουν. Ποιες είναι λοιπόν αυτές;
Εκτός από την πολύ καλή παρουσία γενικώς της ομάδας, είχαμε σε ατομικό επίπεδο μια καταπληκτική χρονιά για τον Μάκη Μήττα, που στην Αριζόνα, στο Παγκόσμιο Κύπελλο, έκανε δύο παγκόσμια ρεκόρ και δύο πανευρωπαϊκά πετυχαίνοντας το απόλυτο, το 125 στο 125 και το 150 στα 150. Στη συνέχεια, ο ίδιος αθλητής στους Πανευρωπαϊκούς πήρε τη δεύτερη θέση και την τέταρτη θέση στο Λονάτο στην Ιταλία. Το Λονάτο είναι η Μέκκα της σκοποβολής στην Ιταλία και είναι ένας πολύ δύσκολος αγώνας για να διακριθεί κάποιος άλλος εκτός των Ιταλών.
-Υπάρχει στην Ελλάδα κάποια Μέκκα της σκοποβολής;
Όχι, δυστυχώς δεν υπάρχει. Το Μαρκόπουλο, μια καταπληκτική εγκατάσταση, όπου έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, με τη λήξη τους σφραγίστηκε και ήταν στην κατάσταση που βρίσκονται πολλά Ολυμπιακά έργα, μέχρι που δόθηκε στην αστυνομία που το χρησιμοποιεί για την πρακτική της εξάσκηση.
-Α, νόμιζα ότι εξασκούνταν αλλού πρακτικά. Εσείς το διεκδικήσατε; Τι τα πληρώσαμε τα έργα;
Συνεχώς και ακόμα υπάρχουν πιθανότητες να δοθεί τουλάχιστον ένας χώρος για τον πήλινο στόχο, που γίνεται σε εξωτερικό περιβάλλον. Είμαστε σε αναμονή.
-Είχαμε μείνει σε αυτά που δεν μάθαμε, τουλάχιστον στα κλασικά ΜΜΕ, δηλαδή τις επιτυχίες σας ως εθνική ομάδα σκοποβολής. Αλήθεια, πόσα χρόνια έχεις αναλάβει την ομάδα;
Από τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου το 2008, μήνας Οκτώβριος.
-Μια μεγάλη στιγμή από το 2008 έως σήμερα;
Τα παγκόσμια ρεκόρ και η νίκη στην Αριζόνα, τον Απρίλιο του 2012. Πριν από αυτό, ήταν πάρα πολύ μεγάλος ο αγώνας για να κερδηθούν οι θέσεις για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κάθε χώρα δικαιούται δύο θέσεις μέχρι να συμπληρωθούν τριάντα συνολικά. Δηλαδή δεν μπορούν και τα διακόσια κράτη που συμμετέχουν στην Ολυμπιάδα να κατεβάσουν από δύο αθλητές, τότε θα είχαμε τετρακόσιους συμμετέχοντες. Υπάρχουν τριάντα θέσεις με μάξιμουμ μία χώρα να καταλάβει τις δύο θέσεις. Εμείς ήμασταν μία από τις επτά χώρες που καταφέραμε και πήραμε πρόκριση με δύο αθλητές. Για να φανταστείς πόσο δύσκολο είναι, η Ρωσία, μια τεράστια δύναμη, δεν μπόρεσε να βάλει δύο αθλητές στους Ολυμπιακούς Αγώνες ούτε και η Κίνα. Και η πρόκριση είναι μια σημαντικότατη υπόθεση, γιατί επετεύχθη για πρώτη φορά συμμετοχή μας μέσα από πρόκριση παγκοσμίων κυπέλλων και πανευρωπαϊκών και παγκοσμίων πρωταθλημάτων με δύο αθλητές. Όλες οι άλλες παρουσίες μας σε Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν με χαριστική κάρτα που δίνεται από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Σκοποβολής σε ορισμένα κράτη που δεν μπόρεσαν να προκριθούν μέσα από την αγωνιστική διαδικασία και θεωρείται ότι πρέπει να συμμετέχουν για κάποιους λόγους. Ή, πάλι, γιατί είχαν μια καλή παρουσία και στο τσακ δεν μπόρεσαν να πάρουν την πρόκριση. Μέχρι τώρα πηγαίναμε λοιπόν στους Ολυμπιακούς μέσω αυτής της οδού. Τώρα, για πρώτη φορά με το σπαθί μας –κάτι που έγινε το 2011- πήραν και οι δύο αθλητές, και ο Μαυρομάτης και ο Μήττας, την πρόκριση με νίκες σε παγκόσμια κύπελλα – ο Μαυρομάτης με 2η θέση στην Κίνα και ο Μήττας με 2η θέση στο παγκόσμιο της Σλοβενίας, οπότε μιλάμε για σημαντικότατες επιτυχίες.
-Εσείς τώρα αισθάνεστε ότι δικαιώνεστε;
Όχι βέβαια. Έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες για να αποκτήσει λίγο περισσότερη θεαματικότητα το άθλημα και να έχουμε περισσότερους φιλάθλους και να το μάθει ο κόσμος, που δεν το ξέρει. Έχουμε χορηγό επικοινωνίας τον Ελεύθερο Τύπο και μεγάλη βοήθεια από τον Χρήστο Αθανασόπουλο, που για χρόνια ήταν στην ΕΤ και τώρα νομίζω ότι θα γυρίσει ξανά, ο οποίος είναι σκοπευτής και παρουσιαστής της άρσης βαρών και του στίβου σε μεγάλες διοργανώσεις, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες, παγκόσμια και πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Γενικά η προβολή του αθλήματος είναι πολύ μικρή και τα κανάλια ασχολούνται ως επί το πλείστον με το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και στη συνέχεια λίγο πόλο, βόλεϊ και στίβος.
-Ωστόσο είναι εντυπωσιακό ότι υπάρχουν κάποια αθλήματα, παρολίγο outsiders, που αναδεικνύονται. Για παράδειγμα, πέρα από τη δική σας σημαντική επιτυχία που λίγοι ξέρουν, υπάρχει η κωπηλασία. Πριν από μερικά χρόνια ποιος μιλούσε για αυτή εκτός από τους αθλητές και τον κύκλο τους;
Το θέμα είναι να υπάρξει μια συνέχεια, γιατί και το 2004 είχαμε χρυσό στις καταδύσεις με δύο αθλητές. Έπειτα δεν είχαν καν προπονητή. Βέβαια οι επαναλαμβανόμενες επιτυχίες φέρνουν και τη δημοσιότητα, δηλαδή έχουμε δει ότι στο τζούντο και το τάεκ βο ντο δεν είχαμε μόνο μία επιτυχία μία χρονιά, είχαμε συνέχεια με άνδρες και γυναίκες και πιστεύω ότι και τα δύο αυτά αθλήματα, τουλάχιστον ως προς την αναγνώρισή τους, έχουν γίνει πολύ δημοφιλή. Αν συνεχίσουμε με τη σκοποβολή τις επιτυχίες, πιστεύω ότι θα αλλάξει ο χάρτης.
-Δεν είναι ένα ακριβό άθλημα;
Είναι πιο φθηνό από το windsurf.
-Για το οποίο θα μιλήσουμε μετά…
Πάντως, έχοντας περάσει από το windsurf, με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων βρέθηκα με τον προπονητή, τον Πηλιχό, και τον αθλητή του. Τα έχασα όταν άκουσα το κόστος πλέον της ιστιοσανίδας και του εξοπλισμού, που είναι πολύ αναλώσιμα. Χρειάζεσαι κάθε τρεις και λίγο καινούρια πανιά, άρμπουρα, μάτσες τα οποία είναι πανάκριβα. Η σκοποβολή του πήλινου στόχου κοστίζει, γιατί είναι ακριβός και ο στόχος, το δισκάκι που εκτοξεύεται και το πυρομαχικό, το φυσίγγι. Πέραν της αγοράς ενός πολύ καλού όπλου, το οποίο όμως το έχεις για μια ζωή. Αυτή είναι η διαφορά με την ιστιοσανίδα που θα την αλλάξεις μετά από λίγο, ενώ το όπλο το κρατάς για πάντα, αλλά βέβαια έχεις να πληρώνεις τα πυρομαχικά και τους στόχους. Γενικά, περίπου πενήντα ευρώ την ημέρα είναι η προπόνηση.
-Τα παιδιά που προπονούνται πληρώνουν από την τσέπη τους;
Όσοι είναι Εθνική Ομάδα έχουν τα πάντα. Δεν έχω κανένα παράπονο από την Ομοσπονδία, από την Ολυμπιακή Επιτροπή, από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Οι υπόλοιποι, που βάζουν στόχο να μπουν Εθνική Ομάδα, δυστυχώς πρέπει να προσπαθήσουν με δικά τους χρήματα, κάτι που είναι πολύ δύσκολο.
-Ας πάμε λοιπόν λίγο πίσω, στα χρόνια του windsurfing. Πώς το ανακάλυψες;
Από 14 χρονών μπήκα στο αθλητικό θαλάσσιο σκι, στην ομάδα του Παναθηναϊκού, με προπονητή τον Γρηγόρη Κασσιδόκωστα. Μπαίνοντας σε αυτό το χώρο, όπου έκανα πρωταθλητισμό μέχρι τα 19, ασχολήθηκα στη συνέχεια επαγγελματικά με τις σχολές σκι και με τον αδελφό του Κασσιδόκωστα, τον Παντελή, ήμασταν χρόνια στη Σκιάθο. Όταν άρχισε να γίνεται γνωστό το άθλημα στην Ελλάδα, μέσα από φωτογραφίες και βιβλία, κυρίως όμως μόλις είδα κάποιους ξένους με ιστιοσανίδες εντυπωσιάστηκα και το 1977 αγόρασα το δικό μου εξοπλισμό και άνοιξα στη Σκιάθο μια σχολή windsurfing.
Το πήρα ζεστά και κατέβηκα στους πρώτους αγώνες, κέρδισα, μπήκα Εθνική Ομάδα και το 1979 συμμετείχα στο πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που έγινε στο Πόρτο Ύδρα και αυτή ήταν η αρχή. Η συνέχεια είναι γνωστή: έκανα πρωταθλητισμό πολλά χρόνια και έβγαλα πολλούς αθλητές που έπειτα πρωταγωνίστησαν.
-Όπως...
Ο Λεωνίδας Κασιάπης, η Τίνυ Δροσοπούλου, ο Θοδωρής Θεοδωρίδης...
-Μιλάμε για μεγάλα ταλέντα έτσι;
Σίγουρα. Δεν μπορείς να δουλέψεις και να κάνεις σοβαρά πράγματα, αν ο αθλητής σου δεν έχει τις προδιαγραφές, τόσο ως προς το σωματότυπο όσο και ως προς τις ψυχικές ικανότητες, για να μπορέσει να πρωταγωνιστήσει σε ένα τόσο δύσκολο άθλημα, όπως το windsurfing, που παλεύεις ώρες με τα κύματα. Ήμουν τυχερός που έπεσαν στα χέρια μου άνθρωποι οι οποίοι είχαν τέτοιες ικανότητες και έτσι μπόρεσα να δουλέψω, κάτι που συνέβη και με τη σκοποβολή.
-Υπάρχει κάποια ομοιότητα ανάμεσα στο windsurfing και τη σκοποβολή;
Να σου πω κάτι που δεν ισχύει μόνο για αυτά τα δύο. Έχω τελειώσει προπονητική σε τρία αθλήματα, στο θαλάσσσιο σκι, στο windsurf και στη σκοποβολή, επίσης έχω ασχοληθεί και με το στίβο - μέχρι έφηβος έτρεχα 110 εμπόδια και στη συνέχεια έκανα πολεμικές τέχνες. Ο βασικός παράγοντας, ίδιος σε όλα τα αθλήματα, είναι η ψυχολογία, η πειθαρχία, η πίστη στον εαυτό σου, η μεθοδικότητα που θα αντιμετωπίσεις τις αγωνιστικές σου υποχρεώσεις ως προς την προπόνηση. Γενικά, δεν υπάρχει πιο εύκολο και πιο δύσκολο, υπάρχει πιο επικίνδυνο, πιο εξαντλητικό, αλλά και πιο ψυχοφθόρο άθλημα και η σκοποβολή είναι αυτό το τελευταίο. Το windsurfing, ας πούμε, είναι εξαντλητικό, ενώ στη σκοποβολή αντίπαλος είναι μόνο ο εαυτός σου και παλεύεις μαζί του, κάτι που είναι δύσκολο, το να αναγνωρίσεις δηλαδή και να δεχτείς τα λάθη σου και την ήττα, που προέρχεται αποκλειστικά από εσένα.
-Πώς έφτασες να γίνεις ομοσπονδιακός προπονητής στη σκοποβολή;
Μου άρεσε πολύ και ήταν ο πατέρας μου σκοπευτής. Πρώτη φορά μπήκα σε σκοπευτήριο σε ηλικία πέντε ετών, στην Καισαριανή. Μεταξύ 20 και 30 ετών ασχολήθηκα ερασιτεχνικά με τη σκοποβολή -μου άρεσε γιατί είναι καλοκαιρινό σπορ- αλλά λόγω των σχολών σκι και σερφ δεν μπορούσα να ακολουθήσω αγωνιστικό πρόγραμμα ούτε να προπονηθώ κατάλληλα για να φτάσω σε υψηλό επίπεδο. Απλώς το παρακολουθούσα. Στα σαράντα μου ξεκίνησα τον πρωταθλητισμό, ευτυχώς η σκοποβολή είναι ένα σπορ που σου επιτρέπει να πρωταγωνιστήσεις ανεξαρτήτως ηλικίας Τότε σταμάτησα και με τις σχολές και έτσι μπόρεσα να ασχοληθώ πιο σοβαρά. Έχοντας όμως το μεράκι της προπονητικής, δεν μπορούσα να μην προσπαθήσω να διδάξω καινούριους αθλητές. Έτσι όταν απέκτησα μια καλή εμπειρία και γνώση της σκοποβολής, άρχισα να προπονώ αθλητές οι οποίοι έγιναν καλύτεροι από μένα: πήραν πρωταθλήματα, μπήκαν Εθνική Ομάδα και κάποια στιγμή αποφάσισα να πάρω πτυχίο προπονητού. Το έκανα όντως, πήρα πτυχίο από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και έπειτα πήγα στη Φιλανδία όπου τελείωσα τη σχολή της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας. Το βασικό όμως δεν είναι να τελειώσεις κάποια σχολή, αλλά να το έχεις μέσα σου. Θέλει εμπειρία για να αξιοποιήσεις τις γνώσεις σου, δεν αρκεί μια σχολή, αυτή σε νομιμοποιεί, ας το πούμε έτσι, για να δουλεύεις και να είσαι στο χώρο. Εγώ βέβαια είχα και εμπειρία και από Ολυμπιακούς Αγώνες, γιατί έγινα διεθνής κριτής και διετήτευσα τους τελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου που έγιναν το 2004 στην Αθήνα και τους τελικούς του σκιτ στην δική μας Ολυμπιάδα. Αυτό που με ενδιέφερε δεν ήταν να δω πόσο καλά θα τα πήγαινα ως διαιτητής, ήταν να αδράξω την ευκαιρία να βρεθώ δίπλα σε πολύ μεγάλους σκοπευτές και προπονητές. Ήταν ένα μεγάλο σχολείο που με βοήθησε στη συνέχεια.
-Να υποθέσω ότι έχεις μεγάλη υπομονή.
Τεράστια! Εκτός από μερικές ειδικές περιπτώσεις φίλων μου, όπως του κυρίου Μπαβέλλα (γέλια)!
-Στο ψαροτούφεκο πάντως ήσουν τέρας υπομονής....
Το θυμήθηκα όταν πήραμε ένα ξενοδοχείο στη Σαντορίνη μαζί με δύο φίλους και μία φίλη. Αποφασίσαμε να το κάνουμε watersports center και να το φτιάξουμε με ιδιαίτερο τρόπο για να φέρνουμε σπορτίφ αλλά και μουσικό κόσμο. Σημειωτέον, ασχολιόμουν και τότε και τώρα με τη μουσική, μπλουζ και ροκ, παίζοντας κιθάρα. Ονομάσαμε το ξενοδοχείο Wind Mill και βάλαμε μια σκηνή με όργανα για κάνουμε και live, ενώ στην παραλία ήταν το sports center, με θαλάσσιο σκι και windsurf. Εκεί αποφάσισα να κάνω μερικές βουτιές για ψαροτούφεκο. Ο βυθός της Σαντορίνης με μάγεψε και έπεσα με τα μούτρα. Να σκεφτείς ότι όταν τελειώσαμε με το ξενοδοχείο, εγώ έμεινα άλλο ένα καλοκαίρι για να κάνω μόνο ψαροτούφεκο. Είχα δάσκαλο ένα Γάλλο και άρχισα να βαθαίνω, ψάρευα πιο βαθιά και έβγαζα πολλά ψάρια. Έφτασα μέχρι τριάντα μέτρα, μια καλή επίδοση για τότε. Σήμερα, όποιος ασχοληθεί, τα βουτάει πολύ γρήγορα.
-Βλέπω ότι έχεις μια έφεση προς την περιπέτεια.
Είναι κάτι που το αποδεικνύει το Σουδάν, όπου πέρασα 14 σεζόν δουλεύοντας σε εταιρεία σαφάρι ως οδηγός και οργανωτής εξορμήσεων, από το 1991 έως το 2004. Ήταν ζόρικα τα πράγματα όχι τόσο για μένα - έχω την άνεση να προσαρμόζομαι. Όμως για κάποιον που έχει φοβίες με τα μικρόβια, νιώθει ανασφάλεια, τον ενοχλεί η ζέστη, το κουνούπι, η ανύπαρκτη επικοινωνία ήταν βουνό.
-Τι σου έδωσε αυτή η εμπειρία;
Από την πρώτη στιγμή με μάγεψε η Αφρική. Το Σουδάν ήταν σε μια κατάσταση εκτός δυτικής πραγματικότητας και αυτό μου άρεσε. Έζησα τη φύση σε μια μορφή όχι πρωτόγονη αλλά πολύ αυθεντική, με όλες τις δυσκολίες και τις απολαύσεις που προσφέρει το άγνωστο, το μη τυποποιημένο. Αυτό μου λείπει.
-Θα ξαναπήγαινες;
Όχι για να κάνω αυτή τη δουλειά. Η κάθε απασχόληση εξάλλου έχει και κάποια όρια ηλικίας. Η δική μου ηλικία ήταν οριακή για να ανταπεξέλθω στις δυσκολίες στο Σουδάν. Επειδή όμως είχα καλή φυσική κατάσταση ως αθλητής, τα κατάφερα μέχρι τα 53 μου. Δεν θα ήθελα να το ξανακάνω, δεν θα το απολάμβανα, γιατί θα με κούραζε πολύ. Θέλω πια να πάω σαν τουρίστας.
-Έχεις φοβηθεί τελικά ποτέ;
(Το σκέφτεται): Σε πράγματα που δεν μπορούσα να ελέγξω. Δεν έχω φοβηθεί ποτέ στη θάλασσα, στην έρημο, στη σαβάνα. Αντίθετα έχω φοβηθεί σε σεισμό όπου αισθανόμουν ανήμπορος και παλιότερα, στα γεγονότα της Νομικής, μια άγρια κατάσταση, όπου οι αντιμαχόμενοι πετούσαν πατάτες με καρφωμένα ξυράφια. Εκεί για πρώτη φορά κατάλαβα τον πανικό του όχλου.
-Τα πράγματα πώς τα βλέπεις;
Η κατάσταση που διανύουμε τώρα και η οικονομική κρίση με κάνει να ανησυχώ. Όχι για μένα τόσο, όσο για τους νεότερους φίλους μου, που βλέπω ότι προσπαθώντας να βελτιώσουν τη ζωή τους, τρώνε μια σφαλιάρα που τα φέρνει όλα ανάποδα. Κάποιοι θα βγουν πιο δυνατοί, κάποιοι θα πετύχουν.
-Έχεις θυμώσει καθόλου με όλα αυτά;
Ναι, γιατί πιστεύω ότι το 95% το πληθυσμού δεν μπορεί να ελέγξει τέτοιες καταστάσεις, που ελέγχονται από την ηγεσία, η οποία όλα αυτά τα χρόνια ήταν άθλια.
-Εμείς όμως την ανεχτήκαμε...
Μπορεί να παρεξηγηθώ με το παράδειγμα, αλλά θα το πω. Αν έχεις δέκα σκυλάκια, το καθένα προσπαθεί να πάρει την αρχηγία και να κάνει το δικό του. Εσύ που τα φροντίζεις και τους δίνεις το χώρο να κοινωνικοποιηθούν, πρέπει να τα έχεις σε πειθαρχία, σε μια κατάσταση που να μην ξεφεύγει από τον έλεγχο. Αν δεν ενδιαφερθείς, το σκυλάκι θα ανέβει στον καναπέ, θα τρώει από το πιάτο σου. Πιστεύω ότι η ηγεσία πρέπει να κατευθύνει και να φροντίζει τον πολίτη έτσι που να μην του στερεί την πρωτοβουλία αλλά και να μην τον κοροϊδεύει, ώστε να μην υπάρχουν αμφισβητήσεις.
-Όλα αυτά που ζούμε λες να μας κάνουν πιο ουσιαστικούς;
Ελπίζω ότι να μας δώσει κάτι αυτή η κατάσταση, γιατί θα μας πάρει πολλά. Η ελπίδα άλλωστε πεθαίνει τελευταία και εγώ είμαι πάντα αισιόδοξος.
-Υπάρχει κάποιο σπορ που σου έχει ξεφύγει;
Θα ήθελα να παίξω τένις. Στα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν τόσο αθλητικό, έπαιζαν μεγαλύτεροι για να διατηρήσουν τη φυσική τους κατάσταση. Αυτό δεν με κάλυπτε τότε. Σήμερα παρακολουθώ μανιωδώς τα παγκόσμια πρωταθλήματα. Επίσης δεν έχω κάνει οδήγηση αεροπλάνου και ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο. Γνωρίζω τη θάλασσα, την επιφάνειά της, το βυθό της, γνωρίζω τη στεριά, τις ερήμους, τα δάση. Όχι όμως τον αέρα.
-Είσαι τελειομανής;
Μέχρι ένα σημείο. Θέλω να είμαι γνώστης, να κατέχω αυτό που ασχολούμαι. Όταν έχεις πολλά ενδιαφέροντα, δεν σου μένει χρόνος άλλωστε να σκεφτείς ένα μόνο πράγμα σε όλη σου τη ζωή.
-Ένιωσες ποτέ να τα μπερδεύεις;
Όχι, γιατί αφοσιωνόμουν σε ένα πράγμα και όταν έφτανα σε κάποιο επίπεδο που για τα δικά μου κριτήρια ήταν υψηλό, εκεί το άφηνα. Μπορεί να έπαιρνα πρωτάθλημα Ελλάδος σε κάποιο σπορ, αλλά δεν με ενδιέφερε το πανευρωπαϊκό, δηλαδή να το κάνω για να δω αν μπορώ. Θεωρούσα ότι έχω γνωρίσει το χώρο και μπορούσα να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Όμως αυτό με το οποίο ασχολούμαι συνεχώς και σε βάθος είναι η προπονητική στη σκοποβολή. Γιατί δεν είναι για τον εαυτό μου αλλά για να δώσω στους άλλους αυτό το οποίο πρέπει να μάθουν και να καταφέρουν. Πρέπει συνεπώς να βελτιώνομαι ώστε οι αθλητές μου να φτάσουν όσο ψηλότερα γίνεται.
-Με τη μουσική πάντα είχες σταθερή σχέση;
Με σκαμπανεβάσματα. Αν μπορούσα να ζήσω στην Ελλάδα από τη μουσική που μου αρέσει, θα το είχα δει αλλιώς το πράγμα. Έκανα μια προσπάθεια να μείνω στο εξωτερικό για να παίξω τη μουσική που μου αρέσει, αλλά δεν μου πήγαινε ο τρόπος ζωής στη Γερμανία. Με το γκρουπ που είμαι τώρα κάνουμε αυτό που μας αρέσει χωρίς συμβιβασμούς χοντρούς. Ο καθένας μας έχει το δικό του επάγγελμα και το γκρουπ είναι περισσότερο σαν ψυχοθεραπεία. Βέβαια, όταν παίζεις ζωντανά, το βασικό είναι να έχεις επικοινωνία με το κοινό σου, έτσι παίζουμε και κομμάτια πιο εύκολα και σε φέρνουν κοντά με τον κόσμο σου. Όμως ο σκελετός είναι η μουσική που μας αρέσει. Δεν νομίζω άλλωστε ότι υπάρχει κανένας που να ζει από το μπλουζ και το ροκ στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι αναγκάζονται και παίζουν σε λαϊκά σχήματα και με μεγάλα ονόματα για ένα καλό μεροκάματο.
Εγώ στα 27 μου έπρεπε να αποφασίσω ποιο δρόμο θα ακολουθήσω επαγγελματικά, της μουσικής ή των σπορ. Διάλεξα τον αθλητισμό και δεν έκανα λάθος, γιατί μπορώ να ζω αξιοπρεπώς με τους κανόνες που θέλω εγώ, ενώ με τη μουσική θα έπρεπε να κάνω συμβιβασμούς δύσκολους για το χαρακτήρα και τα πιστεύω μου.
-Υπάρχει κάτι που δεν διαπραγματεύεσαι;
Να πουληθώ σε κάποιον για χρήματα. Είναι το μόνο που δεν με αγγίζει και δεν το διαπραγματεύομαι με τίποτα. Την προσωπική μου ελευθερία δεν τη θυσιάζω με αντίτιμο κάποιο υλικό αγαθό, γι` αυτό και ποτέ δεν θα κάνω πολλά λεφτά.
-Υπάρχει κάτι που δεν συγχωρείς στους άλλους;
Την αγνωμοσύνη και έχω συναντήσει πολλούς αχάριστους στη ζωή μου.
-Τι σου έμαθε η περιπέτεια με την υγεία σου;
Από την πρώτη στιγμή που ανακάλυψα ότι έχω προσβληθεί από μια τόσο σοβαρή ασθένεια, δεν φοβήθηκα. Το είδα σαν μια νέα εμπειρία, όπου θα περνούσα μια φάση και είπα ας δω πού θα με βγάλει.
-Αυτό θα έλεγες σε όσους περνάνε μια σοβαρή αρρώστια;
Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος, ο καθένας όμως πρέπει να έχει τις επιλογές του για να αντιμετωπίζει τα προβλήματα, που πάντα θα υπάρχουν και θα εμφανίζονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Γι` αυτό και ο καθένας μας πρέπει να έχει τη δική του άμυνα, με τις δικές του ικανότητες. Επομένως, δεν λέω να το πάρει κάποιος αψήφιστα, εγώ απλώς πήγα να εγχειριστώ όπως θα πήγαινα στον οδοντίατρο. Μου έλεγαν "κάτσε, σε μια βδομάδα είναι Χριστούγεννα", αλλά είπα "εδώ και τώρα".
-Επόμενη μεγάλη διοργάνωση;
Λόγω της φόρτισης των Ολυμπιακών, η χρονιά που έρχεται θα είναι λίγο πιο χαλαρή για εμάς. Βέβαια σε βάθος τετραετίας είναι η επόμενη Ολυμπιάδα.
-Καλές επιτυχίες λοιπόν. Τα λέμε στη Βραζιλία!
Ευχαριστώ πολύ!

* Φωτογραφία Penelope Tripatzi

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση