Lunch of a lifetime στο Harrods-28 Απριλίου 2013

Οι σεφ που συμμετείχαν ήταν οι Carlo Cracco,Gennaro Esposito, Massimo Bottura, Enrico και Roberto Cerea, Davide Scabin και Luciano Monosilio μια πραγματική dream team της Ιταλικής γαστρονομίας. Το θέμα είναι αν τόσο πολύ ταλέντο μαζεμένο μπορεί να παράγει ένα ισορροπημένο αποτέλεσμα. Η γνώμη μου είναι ότι η ισορροπία ήταν μάλλον εύθραστη.

Πρώτα απ’όλα ένα γεγονός που οργανώνεται από Ιταλούς με σκοπό να προωθήσει Ιταλούς ήταν λογικό να είναι φασαριόζικο. Συν το γεγονός ότι δεν έτρωγες απλά, αλλά το όλο πανηγύρι συνοδευόταν από ομιλίες, βίντεο και ζωντανές παρουσιάσεις των πιάτων με τους ίδιους τους σεφ να χειροκροτούν ο ένας τον άλλο πιο δυνατά από το κοινό. Πράγμα που τελικά δείχνει ότι γι’αυτούς ήταν πιο σημαντικό να δείξουν τη συλλογική τους δύναμη σαν χώρα και σαν δυνατός παίκτης στο γαστρονομικό χάρτη παρά να δημιουργήσουν μια εμπειρία ζωής για τους 250 καλεσμένους στο Harrods.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δοκιμάσαμε μερικά πολύ σημαντικά και άρτια τεχνικά πιάτα. Ο Carlo Cracco από το Μιλάνο ξεκίνησε μ’ένα αυγό ποσαρισμένο σε ζαφορά που έδινε ένταση στο χρώμα και φινέτσα στη γεύση του αυγού και τα αδέρφια Enrico και Roberto Cerea από το εστιατόριο DaVittorio λίγο έξω από το Μπέργκαμο συνέχισαν με μια υπέροχη σαλάτα με αλμυρό μπακαλιάρο και μους πατάτας.

Μια Ιταλική γαστρονομική φιέστα δεν μπορεί παρά να έχει ζυμαρικά. Και το πρώτο ήρθε από τον Luciano Monosilio του Ρωμαϊκού Hotel Rex με το όνομα «μυθική καρμπονάρα» αλλά ήταν μάλλον μια νίκη του στυλ πάνω στην ουσία. Αλλά μετά ήρθε το Pasta Shake του Davide Scabin από το εστιατόριο Combal.Zero και το χαμόγελο ξαναγύρισε στα χείλη. Η ιδέα ήταν οτι παίρνεις τα υλικά και τα ανακατεύεις στο shaker για να πετύχεις μια πιο κρεμώδη υφή στη μακαρονάδα που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν χρωματισμένη με μελάνι σουπιάς. Γενικά αντιπαθώ τέτοιους είδους παιχνίδια που σε βάζουν με το ζόρι να χαρείς αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση λειτούργησε κυρίως λόγω της αντίθεσης με το πολυτελές ύφος του εστιατορίου. Στην συνέχεια ο Gennaro Esposito από το Torre del Saracino σέρβιρε ενα πολύ καλό ψάρι με πέστο από σπαράγγια αλλά για μένα το highlight της βραδιάς ήταν το ψυχεδελικό μοσχάρι γάλακτος απο τον Massimo Bottura της περίφημης Osteria Francescana. Ένα βαμμένο μαύρο κομμάτι κρέατος μαγειρεμένο sous vide και συνοδευμένο από χρωματιστές σως που δημιουργούσαν οπτικά παιχνίδια στο πιάτο και πραγματικά εκρηκτική γεύση.

Στο τέλος οι αδερφοί Cerea παρουσίασαν ένα μπουφέ γλυκών για απεριόριστη κατανάλωση με πολύ καλό επίπεδο αν κι εγώ είμαι της γαλλικής σχολής στα επιδόρπια. Κι έτσι μετά απο 5 ώρες τελείωσε το μεγάλο φαγοπότι που μου επιβεβαίωσε δύο πράγματα: πρώτον οτι οι Ιταλοί περιμένουν έτοιμοι σαν αρπακτικά να πάρουν την πρωτιά από τους Ισπανούς και τους Σκανδιναβούς και δεύτερον ότι «ούκ εν το πολλώ Michelin το ευ».