Χρήστος Στρέπκος, Τα μαύρα φεγγάρια του Ίντερνετ

Σε αυτή αντιτάσσει μια άλλου είδους σύνδεση, τις ανθρώπινες σχέσεις, για να δηλώσει τελικά ότι εκεί που τελειώνουν τα ψέματα, αρχίζει η αγάπη.

-Tο Chat ανοίγει το θέμα της ψηφιακής εξάρτησης. Πώς πιστεύεις ότι μπορεί κανείς να προστατευτεί από αυτή;

Νομίζω πωςαυτοί που κινδυνεύουν είναι κυρίως οι έφηβοι. Οι προβληματικές σχέσεις με την οικογένεια, η μοναξιά, οι ερωτικές απογοητεύσεις, μια χαμηλή αυτοεκτίμηση μπορούν να κάνουν κάποιον να πιστέψει πως σε ένα laptop θα βρει όλες τις απαντήσεις για τηζ ωή του. Φυσικά και υπάρχουν φίλτρα για να προστατευτούν διαδικτυακά οι έφηβοι. Το πραγματικό ενδιαφέρον των γονιών, η παρέα, το παιχνίδι, ακόμα και μια πραγματική  κουβέντα με ένα παιδί, μπορεί να το προστατέψει. Η κοινωνία είναι ένας ζωντανός οργανισμός, υπήρχε πριν το Internet  και οι σχέσεις των ανθρώπων είναι ο μηχανισμός προστασίας που διαθέτει για να μη γίνει το Internet ένα εργαλείο εξάρτησης και απομόνωσης.

-Είπες για το Chat ότι  μία  από  τις  δυσκολίες  του  ήταν  να  παίξουν οι ηθοποιοί λιτά και απλά. Πώς το αντιμετωπίσατε αυτό;

Όλα στο θέατρο γίνονται και λύνονται με την πρόβα. Η δυσκολία της συγκεκριμένης παράστασης βρίσκεται στο ότι οι ηθοποιοί πρέπει να είναι απλοί, καθημερινοί και «φθαρτοί» αλλά ταυτόχρονα θεατρικοί. Η δυσκολία του κειμένου βρίσκεται στο ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για στιγμιότυπα πέντε ξεχωριστών ιστοριών που τιςσυνδέει το Internet.  Αν ήταν ταινία, θα ήταν multi character. Έπρεπε οι ιστορίες να ενωθούν, ώστε ο θεατής να δει την εξέλιξη του κάθε χαρακτήρα και να συλλάβει την ενιαία ατμόσφαιρα του έργου. 

-Πώς αντιμετώπισες το θέμα πέντε διαφορετικών ιστοριών από σκηνοθετική άποψη, έτσι που να μη χάνεται ο εσωτερικός ιστός μεταξύ τους;

Χώρισα την παράσταση σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος οι  ήρωες γνωρίζονται μέσωτου CHAT. Στο δεύτερο συναντιούνται στον πραγματικό κόσμο. Στο τρίτο μέρος δίνονται οι λύσεις στις συγκρούσεις τους. Αυτά υπήρχαν κατά κάποιο τρόπο και στο κείμενο. Αφαίρεσα και απλούστευσα κάποιες σκηνές και επικεντρώθηκα πιο πολύ στις συγκρούσεις των σχέσεων που είναι και το πεδίο που το θέατρο καταδεικνύει καλύτερα από όλες τις παραστατικές τέχνες.

-Τι φέρνει κοντά τους ανθρώπους;

Ο έρωτας και ο θάνατος. Τίποτε άλλο.Όλα τα άλλα, συνδικαλισμός, ακτιβισμός, δουλειά, χόμπι, φιλίες μαςφέρνουν μαζί, όχι κοντά. Το κοντά προϋποθέτει την πλήρη αποδοχή του άλλου. Μπροστά στον έρωτα και το θάνατο μαθαίνουμε στα αλήθεια ποιοι είμαστε και με ποιους θέλουμε στα αλήθεια να είμαστε. Οι μάσκες πέφτουν στο βέλος του έρωτα και στο δρεπάνι του σκοτεινού κυριούλη που μας περιμένει όλους σε μια γωνία. Εκεί που τελειώνουν τα ψέματα, ξεκινάει η αγάπη.

-Η μανία με το Internet και το Facebook είναι  αποσύνδεση  από  το  μαζί ή μια αγωνία για περισσότερη εγγύτητα;

Είναι και τα δύο. Αναλόγως τη χρήση τους. Πιστεύω πως ακόμα και όταν κάποιος απομονώνεται στο Facebook, η πρόθεσή του είναι να γνωρίσει περισσότερο κόσμο. Σε γενικές γραμμές όμως ο κόσμος έχει μεγαλύτερη πρόσβαση στη νπληροφόρηση  και συνεπώς είναι περισσότερο δημοκρατικός από ό,τι παλιότερα. Άρα καλύτερα. 

-Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε στο έργο  του Οτ και γιατί διάλεξες ένα συγγραφέα από μια χώρα όπως η Βενεζουέλα;

Διάλεξα το έργο γιατί με ενδιέφερε το θέμα του. Το θέμα του έργου είναι η παραβατική και επιβλαβής χρήση του Διαδικτύου. Η σκοτεινή του πλευρά και  μπορούσε να είνα ιοπουδήποτε, Βενεζουέλα, Ελλάδα, Ασία, Αμερική. Νέα ηθικά και κοινωνικά ζητήματα γέννησε η εξάπλωσητ ου Ιnternet... Νέοι χαρακτήρες για το θέατρο, τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία... Δεν έπαιξε κανένα ρόλο το ότι ο συγγραφέας ήταν από την Βενεζουέλα και από ότι γνωρίζω είχε προσωπική φιλία με τον Τσάβες. Τα γραπτά μένουν και όχι οι προσωπικότητες που τα γεννούν.

-Γιατί ίδρυσες τη Μηχανή Τέχνης;

Για να μπορώ να κόβω εισιτήρια. Να προσλαμβάνω ηθοποιούς και γενικά να είμαι νόμιμος!

-Ποια είναι η άποψή σου για  τα ελληνικά  σύγχρονα σενάρια; Υπάρχει έλλειψη;

Δεν μπορώ ν αέχω άποψη. Εδώ και δυο χρόνια δουλεύω με τον σκηνοθέτη Τάσο Γερακίνη το σενάριο «ΜΟΤΕΡ» που είχε εγκριθεί από την ΕΡΤ αλλά τώρα όλα είναι στον αέρα. Πάντως κάτι γίνεται με τον Ελληνικό Κινηματογράφο τελευταία.

-Υπάρχει κάτι δικό σου στο Chat;

Ναι, υπάρχει. Οι ήρωες του CHAT βιώνουν έντονο το συναίσθημα της μοναξιάς.  Ασφυκτιούν από αυτή. Αυτή τη μοναξιά την έχω νιώσει στο πετσί μου και εγώ. Και είναι αυτή που σε σπρώχνει τόσο στη δημιουργία όσο και στην απόγνωση, στην ελευθερία αλλά και στην απομόνωση. Η μοναξιά είναι φυλακή και καταφύγιο ταυτόχρονα.

-Με ποιο έργο σου, τέλοςπάντων, έχεις ταυτιστεί περισσότερο;

Mε το «Σε θέλω Speedy!». Ήταν το πρώτο μου έργο που ανέβηκε στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας. Ήταν ένα μαύρο παραμύθι για τον έρωτα. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου κάποια στιγμή να το κάνω ταινία. Αλλά οι ταινίες θέλουν πολύ χρόνο, πολύ κόπο και  πολλά λεφτά. 

-Ποια είναι η δύναμη του πολιτισμού σε μια χώρα όπως η Ελλάδα σήμερα;

Παρηγορητική. Αυτή ήταν πάντα. Ο πολιτισμός μάς κάνει να αντέχουμε τη φθαρτότητα της ζωής και των σχέσεων.

-Ποια αξία δεν διαπραγματεύεσαι;

Την ανθρώπινη ζωή. Οποιαδήποτε ηθική που δεν σέβεται την ανθρώπινη ζωή για μένα δεν έχει καμία αξία. Γιατί  η απώλεια μια ζωής είναι μη αναστρέψιμη.

-Με ποια σημαντική προσωπικότητα θα ήθελες να γευματίσεις;

Με τον Αριστοτέλη.

Το Chat παίζεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.00, στο VAULT THEATRE PLUS

Μελενίκου 26, Βοτανικός, τηλ. 213-0356472, 694-5993870.

Συντελεστές του έργου

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ, Κλ. Ελαιοτριβιάρη, Δ. Ζιούβα, Ζ. Κουφοπούλου, Ι. Λαζοπούλου, Σ. Πολενάκης, Α. Σαράφη, Κ. Τσολακίδου

Σκηνογραφία: Μάρκελος Μαυρομμάτης

Κοστούμια: Celebrity Skin

Κίνηση: Νίκος Λυμπεράτος

Φωτισμοί: Ευσταθία Δρακονταειδή.

Φωτογραφίες: ΠαναγιώτηςΜουλίνος

Πρωταγωνιστούν:

Κατερίνα Κολυροπούλλου

Ελένη Καλαντζοπούλου

Γιάννης Τσάκωνας

Νίκος Λυμπεράτος