Ο Concours Mondial de Bruxelles έκλεισε φέτος τα 25 χρόνια του και αποφάσισε να το γιορτάσει με ένα μακρινό ταξίδι. Έτσι, ο μεγαλύτερος διαγωνισμός κρασιού του κόσμου –που μετρά πάνω από 9100 κρασιά από 48 χώρες!- για πρώτη φορά άφησε την Ευρωπαϊκή θαλπωρή και αναζήτησε την περιπέτεια στη πλέον δυναμική οινική χώρα του κόσμου, την Κίνα.
Για να γίνω όμως μέρος αυτού που αποκαλείται “τα Ηνωμένα Έθνη του κρασιού” είχα μακρύ και δύσκολο ταξίδι μιας και έπρεπε να βολέψω πόδια που αντιστοιχούν σε ύψος 1.90, σε θέση αεροπλάνου που είχε σεταριστεί για κάποιον από τους εκατοντάδες Κινέζους με τους οποίους συνευρισκόμουν στην πτήση Abu Dhabi –Πεκίνο.
Οι ώρες της πτήσης με έκαναν να νομίζω ότι μάλλον ήμουν celebrity-φακίρης που γυρνούσα στη Ινδία μετά από διάλεξη γιόγκα, ώσπου το κόκκινο αστέρι στα γκισέ των διαβατηρίων και τα μιλιούνια από ένστολους με επανέφεραν στα απομεινάρια μιας Μαοϊκής πραγματικότητας!
Το προάστιο του Haidian που φιλοξενούσε τον διαγωνισμό είναι η μεγαλύτερη πανεπιστημιούπολη της Κίνας, στη οποία έχουν την έδρα τους οι μεγαλύτερες εταιρίες υψηλής τεχνολογίας. Όμως η Silicon Valley της χώρας διαθέτει και υπέροχα τοπία με πάρκα, δάση και άφθονα νερά να συνθέτουν ένα πανέμορφο φυσικό κάλλος.
Τουλάχιστον αυτό έδειχναν όλα τα περιοδικά, μιας και οι αποστάσεις αλλά και το βαρύ πρόγραμμα δεν επέτρεψαν να τα δούμε παρά μόνο…τυπωμένα! Βέβαια για να φτάσει κανείς ως το Nirvana Resort και να τα ξεφυλλίσει έπρεπε να χαζέψει από τα παράθυρα του λεωφορείου χιλιάδες BMW, Mercedes, Audi, VW Passat, Volvo (όλα άνω των 3000cc) αλλά και απίστευτα μοντέλα της απωανατολικής αυτοκινητοβιομηχανίας, όλα τους με δερμάτινα καθίσματα και διπλά χρωμιωμένα μπουριά. Μια μποτιλιαρισμένη πασαρέλα στην οποία κανένα μέσο Ευρωπαϊκό αυτοκίνητο δεν θα είχε θέση και η οποία θα έκανε ακόμα και το Μονακό να νοιώσει …φτωχολογιά!
1η μέρα.
Μετά την απαραίτητη ξεκούραση και την ενσωμάτωση σε όλη αυτή την οινική λεγεώνα των ξένων η πρώτη μέρα θα ξεκινούσε με μια μικρή επίσκεψη. Με δεδομένο ότι ο υπογράφων δεν έχει καν κινητό (ναι, είναι αλήθεια!) μπορεί εύκολα κανείς να μαντέψει αν επέλεξε τον Βουδιστικό ναό του Dajue ή το Exhibition Center της Huawai.
Δυστυχώς ο Βούδας δεν μου εμφύσησε ούτε ελάχιστη από την σοφία του ώστε να αποφύγω τα masterclasses–παρωδία που ακολούθησαν! Ο “οργανοληπτικός έλεγχος των κρασιών από διάφορες περιοχές της Κίνας” σε κάνει να πιστεύεις ότι θα μάθεις πολλά για τα αρώματα και τις γεύσεις των κρασιών της χώρας που διαθέτει τον 2ο σε έκταση αμπελώνα του κόσμου, όμως το μόνο συμπέρασμα από την ομιλία του Dr. LiHua ήταν η αναγκαιότητα δημιουργίας ιδεογραμμάτων που θα εκφράσουν τους οινικούς όρους. Στο άλλο άκρο ο συνάδελφος του Dr. Li Demei που προτίμησε να αναλωθεί σε μια εκτενή αναφορά των βροχοπτώσεων στην υποπεριοχή Yin Chuan κάνοντας με να ευχόμουν την παρουσία ενός 3ου Li-του Bruce! – προκειμένου να τους σπάσει στο ξύλο!
Δυστυχώς δεν είχα το χρόνο να τους ρίξω ούτε καν λίγο πιπέρι Si Chuan στη γλώσσα μιας και αμέσως μετά ξεκίνησε η τελετή έναρξης, όπου έκανε τα λογύδρια των Ελλήνων πολιτικών να φαντάζουν πιο σύντομα και από τραγούδιaτων Sex Pistols. Και αν η Κούβα είχε μόνο έναν Fidel η Κίνα έχει άφθονους, με τους ατελείωτους λόγους τουλάχιστον να “σπάνε” από Χολιγουντιανά δρώμενα επί της τεράστιας σκηνής· και η μέρα να ολοκληρώνεται με πλουσιοπάροχο μπουφέ αρτυσμένο με μπόλικο κουρκούτι, κακό τηγάνι και μια μυρωδιά στα ρούχα που ερχόταν σε αντίθεση με το γλυκό άρωμα του σκουρόχρωμου ξύλινου πατώματος του δωματίου που θύμιζε medium toasted βαρέλι Hermitage!
2η μέρα.
8.30 το πρωί και η ατμόσφαιρα στην αχανή αίθουσα του διαγωνισμού δεν μπορεί παρά να προκαλεί συγκίνηση, με περισσότερους από 330 κριτές, αμέτρητους εθελοντές από την διοργάνωση και τα σημαιάκια όλων των χωρών του οινικού κόσμου να συνθέτουν μια μοναδική εικόνα.
Στο τραπέζι μου ένας Ιταλός και μια Ουγγαρέζα οινογράφοι, ένας Κινέζος οινολόγος και ένας Καταλανός παραγωγός, με τον τελευταίο πάντως να μην αναγνωρίζει τα Καταλανικά λευκά του εναρκτήριου flight. Εγώ από την άλλη έκανα μια αξιοπρεπή απόπειρα γράφοντας Gewürztraminer, Torrontes και Μοσχοφίλερο δίπλα στα κρασιά που τελικά ήταν Μοσχάτα και αρωματικά Xarel.lo από την περιοχή.
Η συνέχεια πάντως δεν σήκωνε μαντεψιές καθώς τα 3 επόμενα ερυθρά flights αποτελούνταν από παρόμοια, μαρμελαδιασμένα κρασιά με άφθονο αλκοόλ και κάποιες φορές πολύ ξύλο που εν τέλει αποδείχθηκε πως ήταν Πορτογαλικά Alentejo, Ισπανικά Castillay Leon και St. Emilion Grand Cru!
Η επίσκεψη στο καλοκαιρινό παλάτι ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξελαμπικάρουμε μετά από 5 ώρες συνεχούς δοκιμής. Χτισμένο το 1750 σε μια έκταση 3000 στρεμμάτων, το Summer Palace καταστράφηκε πολλές φορές με την κυβερνήτη της δυναστείας Qing να το ξαναχτίζει το 1886 χρησιμοποιώντας κονδύλια που προορίζονταν για την κατασκευή πολεμικών πλοίων. Έτσι η ήττα στην ναυμαχία με τους Ιάπωνες ήταν δεδομένη, όμως μακροπρόθεσμα η θερινή κατοικία των αυτοκρατόρων μάλλον τα “έβγαλε τα λεφτά της”, χαρακτηριζόμενη μάλιστα το 1988 ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την Unesco.
Ένα δείπνο στο Four Seasons ακούγεται glamorous, όμως δεν ξέρω σε πιο Four Seasons βρεθήκαμε μιας και η είσοδος θύμιζε τουριστική ταβέρνα στην Πλάκα , με τις γνώριμες γυαλιστερές φωτογραφίες του “πίτα γύρος” να αλλάζουν απλώς ζώο (πίτα πάπια!) και μέγεθος. Εν μέσω μουσαμάδων, τουριστικών σουβενίρ και ανάλογων λογυδρίων (που δεν έλειπαν από πουθενά) άλλο ένα πλούσιο αλλά αδιάφορο φαγητό έκλεισε την ημέρα πριν τα κρατικά (σοσιαλιστικών προδιαγραφών) λεωφορεία μάρκας Foton κλείσουν και αυτά τις μηχανές τους έχοντάς μας αποβιβάσει λίγες δεκάδες μέτρα από τα κρεβάτια μας…
(συνεχίζεται)
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση