Πότε δεν φανταζόμουν ότι θα υπήρχε μια λέξη με 172 γράμματα, 78 συλλαβές και 27 συνθετικά. Κι όμως, στις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη υπάρχει, και περιγράφει με έξυπνο και γλαφυρό τρόπο τα πιάτα ενός δείπνου. Πρόσφατα έπεσα πάνω της, όχι όμως επειδή διάβασα την Αριστοφανική κωμωδία. Τη συνάντησα στον καινούργιο κατάλογο του Peek a Bloom. Έναν κατάλογο που είναι εμπνευσμένος από τους γλωσσοδέτες.
Ο Νίκος Μοσχονάς είναι εκείνος που κρύβεται πίσω από αυτήν την καινούργια λίστα και ήταν ο οικοδεσπότης μου στο παιχνίδι με τις λέξεις και το αλκοόλ. Για καλωσόρισμα ο Νικόλας μου ετοίμασε ένα aperitivo φτιαγμένο από το αγαπημένο του αψέντι. Για αυτό χρησιμοποίησε ένα γαλλικό και πολύ δυνατό (77% αλκοολικών βαθμών) αψέντι που του πρόσθεσε αρκετό νερό (2/3 δηλαδή) και ένα κύβο ζάχαρης. Το αποτέλεσμα ήταν ένα «ήρεμο», πολύ βοτανικό, με έντονα αρώματα γλυκάνισου και μάραθου aperitivo που μου «έλυσε» την γλώσσα.
Η καινούργια λίστα δεν είναι πια βασισμένη στο αψέντι που τόσο αγαπά ο Νικόλας (να σας θυμίσω ότι η προηγούμενη ήταν μια ωδή σε αυτό), αλλά υπάρχει εκεί που πρέπει και όταν πρέπει. Η λίστα βασίζεται στα κλασικά κοκτέιλ -σας έχω πει για αυτή την τάση που επικρατεί τελευταία- που όμως έχουν μια πιο προσωπική πινελιά. Ξεκίνησα δοκιμάζοντας το όξινο και δροσερό Last Word. Ήταν ότι έπρεπε για να «φρεσκάρει» τους γευστικούς μου κάλυκες. Το λικέρ μπανάνας που συμμετείχε άφηνε μια ωραία γλυκιά γεύση που έσπαγε λίγο την οξύτητα του λεμονιού. Ελαφρώς πιο βοτανικό ήταν το Mint Julep, όπου το Bourbon συνδυαζόταν άψογα με το αψέντι και το λικέρ βιολέτας. Βέβαια, όσο έμενε στο ποτήρι και έλιωνε ο πάγος, η αλκοολική «δύναμη» του αψεντιού έφευγε και γινόταν πιο γλυκό και πιο «ήσυχο».
Εκείνο που ξεχώρισα ήταν το Tequila Sunrise που είχε μια τσαχπινιά από Campari για να πάρει λίγο πιο κόκκινο χρώμα αλλά και μια όμορφη πικράδα. Ο συνδυασμός τεκίλας και mezcal ήταν ισορροπημένος και έδενε όμορφα με το χυμό πορτοκάλι αλλά και το cordial φράουλα. Τη γεύση της φράουλας εγώ βέβαια δεν την «έπιασα» από την αρχή, αλλά μόνο όταν είχε πέσει η ένταση του Campari. Το Sazerac που άφησα για το τέλος ήταν ένα αρκετά αλκοολικό ποτό –όπως θα έπρεπε δηλαδή- και πολύ κοντά στα δικά μου γούστα. Με το που το έφερα κοντά μου τα έλαια από το καβουρδισμένο σουσάμι πλημμύρησαν την μύτη μου. Στο στόμα, η καπνιστή αίσθηση του mezcal ήταν παρούσα όπως επίσης και ο στιβαρός χαρακτήρας του κονιάκ. Δεν έλειπε και το brandy Calvados, που άφηνε και αυτό το δικό του στίγμα με άρωμα μήλου. Η αλήθεια είναι ότι με ένα δεύτερο Sazerac θα μου λυνόταν πιο πολύ η γλώσσα και θα μπορούσα να διαβάσω ή έστω να συλλαβίσω εκείνη την λέξη με τα 172 γράμματα, αλλά και πάλι δεν νομίζω. Εσείς λέτε να τα καταφέρετε; Για δοκιμάστε το!
Info: Λέκκα 14, Σύνταγμα, τηλ. 2103219000
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση