Τα μέρη που επιλέγω για διασκέδαση πάντα ήταν πολύ συγκεκριμένα. Νομίζω πως πλέον στην λίστα μου έχω ανάγκη να εντάξω ακόμη ένα. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή...
Κατά την διάρκεια των γιορτών βρισκόμουν στο εξωτερικό και από κάποιο σημείο και μετά, κάθε φορά που έμπαινα στο ίντερνετ διαπίστωνα πως στην Αθήνα έχει ανοίξει κάτι “νέο”, “πολυαναμενόμενο” ή “place to be”.
Η λογική υποδεικνύει “κράτα μικρό καλάθι” σε αυτές τις περιπτώσεις ωστόσο μία φωτογραφία, ένα όμορφο λογότυπο (λάθος... το ομορφότερο λογότυπο), ορισμένα check-in ανθρώπων που εμπιστεύομαι για τα γούστα τους και κυρίως αυτό το τόσο απλό, μα τόσο κομψό όνομα που έχει το συγκεκριμένο μπαρ, με οδήγησαν στην πόρτα του αμέσως μόλις επέστρεψα.
Ο “Κύριος” με υποδέχτηκε έτσι ακριβώς όπως περίμενα. Είναι κομψός και ατμοσφαιρικός, είναι σοβαρός και ακούει μουσική που κυμαίνεται από τζαζ μέχρι ethnic, οι “φίλοι” του είναι εξίσου προσεγμένοι και οι λεπτομέρειες του μεγάλου χώρου του από eye catching έως εντυπωσιακές.
Το ταβάνι του έχει υπέροχες φωτισμένες εσοχές σε σχέδιο καπιτονέ. Η μία του άκρη είναι καλυμμένη εξολοκλήρου με καθρέφτες που από μόνοι τους προσδίδουν στον χώρο έναν sexy αέρα. Στο μπαρ του υπάρχουν “τολμηρά” μεγάλα κηροπήγια με μαύρα κεριά που καίνε ασταμάτητα. Και φτάνουμε στα high light που δεν είναι άλλα από τα βαλσαμωμένα πουλιά που αρχοντικά στέκονται πίσω από τους bartender.
Το προσωπικό είναι ντυμένο άψογα με κομψά πουκάμισα και υπέροχες, δερμάτινες ποδιές και ναι, εν ολίγοις δεν μπορώ να μην μιλήσω για ένα από τα ομορφότερα μαγαζιά που έχω δει ποτέ στην Αθήνα, για μια επιχείρηση που δείχνει να έχει προσέξει την κάθε λεπτομέρεια στον χώρο της.
Στον “Κύριο”, μεταξύ κοινωνικοποίησης και φλερτ (είπαμε, έχει πολύ ωραίο κόσμο), κάπου ανάμεσα στο after office ή την χαλάρωση που θα αναζητάτε τις καθημερινές θα έρθετε όπως είναι λογικό και για ποτό. Και κάπου εδώ θα έρθετε σε ακόμη πιο άμεση επαφή με το μπαρ, του οποίου ηγείται ο Δημήτρης Δημητρίου (Kolokotoni 9, Spiti Cocktail Bar). Ο κατάλογός του φαίνεται να υπακούει στα θέλω ενός “Κυρίου” και μπορεί να μην περιλαμβάνει εξτραβαγκάνζες, ωστόσο μετά από λίγα λεπτά παραμονής μπροστά στο μπαρ εύκολα σου αποδεικνύει μία “καινοτομία”.
Ο “Κύριος” έχει αποφασίσει να κρίνει τον αισθησιακό (για τα δικά μου αυτιά) ήχο του shaker ως “φασαρία”. Κοινώς... το καταργεί. Και κάπου εδώ είναι που μου γεννήθηκαν οι πρώτες (πολλές) απορίες. Γιατί πέρα από το “αισθησιακό” της υπόθεσης, η κύρια χρήση του shaker δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι πρακτική, ουσιαστική και... καλώς ή κακώς (συγγνώμη Κύριε) απαραίτητη, κάτι στο οποίο ο ίδιος φαίνεται να μην συμφωνεί κάνοντάς με να αναρωτηθώ... Αν είχε άραγε κουζίνα στο μαγαζί, θα ζητούσε κανείς από τον σεφ να μην έχει τηγάνι; Κι αν ναι... πως θα πρότεινε στο μενού του πιάτα “τηγανητά”;
Αν επιθυμεί κανείς στο μπαρ του να εξαφανίσει το shaker, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. Να το κάνει όμως αν προτείνει μόνο cocktail που δεν προϋποθέτουν την χρήση του. Να προτείνει άψογα Negroni και Martini, να μας σερβίρει Manhattan και Sazerac, να μας υποδείξει έστω κάποιες house συνταγές χωρίς χυμό, χωρίς πουρέ, χωρίς shaker στα “συστατικά” τους. Ή αν θέλετε θα μπορούσα ακόμη να δεχτώ και κάτι ακόμα. Ναι, θα έπινα ένα daiquiri που δεν έχει χτυπηθεί στο shaker. Θα το έπινα από ένα μπαρ γνωστό για τους πειραματισμούς του πάνω σε νέες τεχνικές, από έναν bartender που έχει αποδείξει με την τρομερή του εμπειρία πως ξέρει τι κάνει και γιατί το κάνει και έχει κερδίσει “ασυλία” χάρη στα τόσα χρόνια που έχει φάει πίσω από το μπαρ. Και ναι, σέβομαι και την πορεία και την δουλειά του κυρίου Δημητρίου, κάτι όμως μου λέει πως ο λόγος που το whiskey sour που μου προτείνει δεν θα με ικανοποιούσε (αλλά και ο λόγος που δεν παρακινήθηκα ούτε να το δοκιμάσω) είναι γιατί όταν σε ένα old fashioned ποτήρι ρίξουμε ουίσκι, προσθέσουμε έναν αφρό από σιφόν που προφανώς περιέχει το χυμό από το λεμόνι, το ασπράδι του αυγού και τη ζάχαρη και στο τέλος προσθέσουμε και ορισμένα dash από bitters, τότε κάτι δεν έχει αναμειχθεί καλά, έστω και στο μυαλό μου.
Και στην συνέχεια όμως, ο λόγος που το Daiquiri που δοκίμασα δεν αντεπεξήλθε στις προσδοκίες μου ήταν γιατί το αποτέλεσμα δεν ήταν αρκετά παγωμένο, τα συστατικά του δεν ήταν εναρμονισμένα και η τραγανότητα που πάντα με κάνει να αναζητώ το συγκεκριμένο cocktail ήταν άφαντη όπως και η καθαρότητα του χρώματος που θα περίμενα να έχει το ποτό μου. Κάπως έτσι έγινε και με την νερουλή μαργαρίτα μου και ναι, δεν φταίει ούτε το χέρι του -όποιου- μπάρμαν, ούτε η συνταγή, μα ούτε και το σερβίρισμα. Φταίει η απουσία του shaker που δεν έχει οξυγονώσει, δεν έχει νερώσει, δεν έχει παγώσει και δεν έχει αναμείξει σωστά το αποτέλεσμα, κάτι που ειδικά σε ένα τέτοιο μπαρ δεν θα έπρεπε να συμβαίνει.
Ακόμα όμως κι έτσι, το μπαρ αυτό φαίνεται πως έχει όλα τα φόντα για να εξελιχθεί, ακόμη και να εντυπωσιάσει. Αυτό όμως θα γίνει μόλις εκπαιδεύσει το προσωπικό του τόσο που να με πείσει πως το ασυλλόγιστο free pouring γίνεται με λόγο και αιτία και όχι στο περίπου μέσα σε ένα mixing glass.
Και ένας “Κύριος” σαν και αυτόν που μου συστήθηκε πριν λίγες μέρες, θα πρέπει να είναι τόσο υπεράνω που είμαι σίγουρη πως θα αντιληφθεί τα παραπάνω και την επόμενη φορά που θα βρεθώ στην παρέα του θα μιλάω για έναν άκρως ερωτεύσιμο οικοδεσπότη. Έναν οικοδεσπότη που είτε θα χτυπάει δυνατά το shaker του, είτε θα έχει διαμορφώσει αναλόγως τον κατάλογό του, είτε θα ξέρει ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης και η σημαντικότητα της μεζούρας.
Ανυπομονώ!
(Δορυλαίου 4, Πλ. Μαβίλη, τηλ. 210 6400615)
Φωτογραφίες Alexandros Karavaselas
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση