Δεν θα διαφωνήσω πως η θέση του 40 Forty είναι αρκετός λόγος για να το προτείνω σε όποιον θέλει να βγει για φαγητό «κάπου παραθαλάσσια». Στην κουζίνα όμως του 40 Forty, του "πιο πάνω στην άμμο δεν γίνεται" hot spot της Αθηναϊκής Ριβιέρας, στην παραλία του Αστέρα της Βουλιαγμένης, σεφ είναι ο Γιάννης Μαρκαδάκης, γνώριμος από εστιατόρια που αγαπήσαμε.
Αυτή τη φορά πλαισιωμένος από μια καλή ομάδα στο σέρβις και
στο μπαρ που πραγματικά ενώνει τις προσπάθειες της για να μετατρέψει το δείπνο
σε εμπειρία. Κι αν αναφέρομαι στο δείπνο είναι για να διευκρινίσω πως αυτό θα
περιγράψω. Γιατί ενώ το εστιατόριο λειτουργεί από το πρωί, εξυπηρετώντας τις
ανάγκες των «λουόμενων», το βράδυ η κουζίνα διατηρεί μεν τον casual χαρακτήρα
της, αλλά ο κατάλογος αλλάζει, το σκηνικό αλλάζει κι ο χώρος μετατρέπεται σε
ένα κανονικό εστιατόριο, απαιτήσεων. Αυτό ήταν εξάλλου εξαρχής το στοίχημα των
τριών ιδιοκτητών του (Γιάννης και Τόλης Μαρακάκης Ετιέν Τοπαλιάν) και σε
αυτή την κατεύθυνση κινούνται από πέρσι τον Μάιο που άνοιξαν για πρώτη φορά.
Αλλά ας τα πάρω από την αρχή, μην παραλείποντας ούτε καν το «ρομαντικό» της άφιξης μας, με εκείνο το βωβό κύμα να σκάει στην αμμουδιά – γιατί προφανώς κάποιο πλοίο είχε περάσει στα ανοιχτά – και τον ήλιο να βυθίζεται στα νερά του μικρού κόλπου, βάφοντας το τοπίο στα γκρι-βιολετιά της δύσης. Ειδυλλιακό περιβάλλον για Instagram, σκέφτομαι, συνεχίζοντας να αναζητώ το κρασί που ταίριαζε με τα πιάτα που παραγγείλαμε αλλά και με το απολύτως καλοκαιρινό δείπνο. Ευτυχώς η μελέτη του καλά σχεδιασμένου καταλόγου κράτησε ελάχιστα καθώς εμφανίστηκε ο οινολόγος- οινοχόος, Βλάσης Θεοδωρακόπουλος, διατεθειμένος να αναλάβει το food pairing, προτείνοντας μας ποτήρια που με ξάφνιασαν, καθώς δεν είχα ακόμα πλήρη αίσθηση της δυναμικής του εστιατορίου κι οι υποθέσεις βασίζονταν στον αριθμό των κοκτέιλ που έστελνε το μπαρ στα τραπέζια.
Αρχίσαμε με τα εποχικά στρείδια – ό,τι πιο ταιριαστό, κατά τη γνώμη μου, για μια παραλία. Θεωρώντας δε πως ο τρόπος που «συμπεριφέρεται» ο κάθε σεφ στα υλικά του, επιτρέπει να διακρίνει κανείς τη μαγειρική του παιδεία του, είδα πως ο Μαρκαδάκης να επέλεξε να προσθέσει στα fines de Claire από τη Βρετάνη πέρλες από ξίδι sherry και φύκια wakame, αλλά δεν παρέλειψε ούτε τη mignonette ούτε το λεμόνι, με τα οποία τα συνοδεύει η κλασική κουζίνα. Το επόμενο πιάτο μας ήταν τα πολύ γευστικά χτένια Αγίου Ιακώβου, με καρύδια πεκάν, σος μανταρίνι και τσίλι και μια σαλατούλα από micro greens*, άψογα ψημένα, με φίνα και λιτά συνοδευτικά που ανεδείκνυαν την ποιότητα της πρώτης ύλης. Ακολούθησε ένα ταρτάρ από μοσχάρι wagyu, αφράτο και δουλεμένο έτσι που να παραπέμπει περισσότερο σε μια αέρινη battuta του Piemonte. Πριν φτάσουμε στο ψάρι και το κρέας, μάλλον από επαγγελματική μας περιέργεια μας «παρέσυρε» στην πιο ισορροπημένη εκδοχή των νιόκι πατάτας με άγρια μανιτάρια, κουκουνάρι, μέλι, μίσο και κρέμα γκοργκοντζόλας, που έχω δοκιμάσει ποτέ. Έτσι κι αλλιώς πρόκειται για ένα πιάτο πολύ πιο ζόρικο – από όσο ακούγεται – γευστικά (γλυκό κι ουμαμένιο ταυτόχρονα) και δύσκολο ως σύντροφος για τα περισσότερα κρασιά, εξαιρώντας προφανώς το sherry amontillado, που δοκιμάσαμε. Η ιππόγλωσσα (halibut, για όσους τη γνωρίζουν με το αγγλικό της όνομα) που ακολούθησε με κέρδισε από την πρώτη πιρουνιά λόγω της απρόσμενης «κρούστας» παλαμίδας που την κάλυπτε τη ντελικάτη σάρκα της και του φίνου κοντράστ που δημιουργούσε η αρωματική σάλτσα της, με λεμονόχορτο και γάλα καρύδας. Το εξαιρετικού γευστικού βάθους NewYork striploin (από τη Γαλικία) 4,5 εβδομάδων παλαίωσης με την πιπεράτη σάλτσα του και την μπεαρνέζ του και τα συνοδευτικά του αποτελεί μια γευστική εμπειρία από μόνο του, αλλά θα το συνιστούσα μόνο σε όσους αγαπούν τις hard core γεύσεις. Μετά από ένα τέτοιο δείπνο, η τάρτα από γλυκολέμονα και παγωτό σμέουρα, όχι και τόσο κλασική όσο μια Key lime tarte λειτούργησε σαν ένα ευχάριστο και φίνο decrescendo μετά από τόσες γευστικές εντάσεις.
Αντί για επίλογο ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ τη σκέψη που έκανα φεύγοντας. Ένιωσα πως ο Γιάννης Μαρκαδάκης είναι περισσότερο άνθρωπος της πράξης και λιγότερο της φανφάρας – κι αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο η κουζίνα του δεν συζητιέται όσο θα της άξιζε. Δοκιμάζοντας την, πιστεύω, πως θα εντοπίσετε ότι είδα κι εγώ.
*φυλλαράκια σαλάτας υδροπονικής καλλιέργειας
- 40 Forty – Day Night Bar Restaurant
- Τηλέφωνο: (+30) 210 8961261
- Διεύθυνση: Astir Beach, Απόλλωνος 40, Βουλιαγμένη, Αθήνα
- Ιστοσελίδα: https://www.40forty.gr/
- Ανοιχτά: καθημερινά, μεσημέρι-βράδυ
- Τιμή ανά άτομο (€)*: 60-85
- * οι τιμές υπολογίζονται κατ' άτομο με πρώτο, κύριο και γλυκό συν κουβέρ, νερό αλλά και μισό μπουκάλι κρασί ή μια μπύρα ανάλογα και το στιλ του εστιατορίου κάνουμε δηλαδή μια προσπάθεια να προσεγγίσουμε το πραγματικό κόστος ενός πλήρους γεύματος
- 0 - 4
- Κακό
- 4.5 - 5
- Μέτριο
- 5.5
- Αποδεκτό
- 6 - 6.5
- Καλό
- 7 - 7.5
- Πολύ Καλό
- 8 - 8.5
- Εξαιρετικό
- 9 - 10
- Άριστο
0 - 4 | 4.5 - 5 | 5.5 | 6 - 6.5 | 7 - 7.5 | 8 - 8.5 | 9 - 10 |
Κακό | Μέτριο | Αποδεκτό | Καλό | Πολύ Καλό | Εξαιρετικό | Άριστο |
*«βελάκι-σύμβολο»: το βελάκι προς τα πάνω, δεξιά από τον βαθμό, αν εμφανίζεται, συμβολίζει εστιατόριο που είναι κοντά στο να ανέβει το επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι. |
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση