Από την πρώτη κιόλας στιγμή που επισκέφτηκα το ευδιάθετα, πολύχρωμο μπαρ στα Πετράλωνα, αισθάνθηκα μια κάποια παιχνιδιάρικη όρεξη στο vibe του. Ενώ ο χώρος έχει εμφανή κατάλοιπα από το 1930 που πρώτο χτίστηκε το οίκημα, η Μάρφη Μπαλή και οι συνεργάτες της κατάφεραν να δημιουργήσουν μια φρέσκια εκδοχή, δίνοντας ξανά ζωή στο ερειπωμένο σημείο.
Γεμάτο όμορφες, προσεγμένες λεπτομέρειες στο décor και με την απολαυστικά φωτεινή – όταν το επιτρέπουν οι καιρικές συνθήκες- αυλή του, δεν άργησε να γίνει αγαπητό τόσο καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας, όσο και μέχρι αργά το βράδυ. Άλλωστε ο περιμετρικά διαμορφωμένος χώρος του, έχει το αβαντάζ της ποικιλίας όταν πρόκειται να επιλέξουμε το μέρος που θα καθίσουμε. Ίσως να είναι και απόλυτα τυχαίο με το όνομα του μπαρ που εμπερικλείει το έποψ, δηλαδή τον επόπτη στα αρχαία ελληνικά, το οποίο είναι συνδεδεμένο με το γνωστό πτηνό.
Ήρθε όμως να με δικαιώσει και να επιβεβαιώσει εκείνη την πρώτη εντύπωση που μου έκανε με τον νέο του κατάλογο. Έναν κατάλογο που ξεκινά με το μότο «don’t forget to play» και συνεχίζει με παιχνιδιάρικα σκίτσα βγαλμένα από παιδικό βιβλίο. Το μενού του φαγητού που εμπνεύστηκαν και εκτελούν ο Κώστας Τσίγκας μαζί με την Κατερίνα Χατζάκη και την Άννα Κέκου, έχει finger food που μπορεί να σταθεί ως συνοδευτικό στο μπαρ, vegetarian συνταγές, black Angus burger και pizzete. Παράλληλα και ενώ η κουζίνα βγάζει κανονικά το menu, υπάρχει η επιλογή του brunch κάθε μέρα μέχρι και τις έξι το απόγευμα.
Με ακόμη περισσότερη ποικιλία και νέες προτάσεις, είναι
ξεκάθαρη πλέον η διάθεση να καλυφτούν όλα τα γούστα ειδικά όσο αφορά τα cocktail,
που χωρίζονται σε πέντε ενότητες επιμελημένες από την Μάρφη Μπαλή και τον
Θοδωρή Βερέμη.
Με το «καλωσόρισμα», γνωρίζουμε τις signature συνταγές, κάποιες από αυτές ήδη γνωστές από το προηγούμενο μενού, συν κάποιες νέες προτάσεις που συμπεριλαμβάνονται. Έπειτα ακολουθεί μια ωδή σε εφτά newcomers, σε ένα παιχνίδι με αρκετές παραλλαγές γνωστών και αγαπημένων εκδοχών. Εάν έχετε ήδη καταλήξει σε κάποιο αγαπημένο από τα σπιτικά cocktail, θα μπορείτε να το απολαύσετε και σε Punch Bowl με την παρέα σας. Για τις ιδιαίτερες κρύες μέρες – ή και όχι απαραίτητα- θα βρείτε και ζεστές συνταγές, ενώ αν είστε λάτρεις του κλασικού θα χαρείτε λιγάκι παραπάνω βλέποντας την λίστα στην διπλανή σελίδα με μια αξιοπρεπή γκάμα κλασικών.
Εγώ προσωπικά χάρηκα πολύ. Όχι επειδή πίνω αποκλειστικά κλασικά cocktail, απλά πιστεύω ότι υπάρχει μια σύγχυσή γύρω από τον όλο μύθο τους. Κάποιες συνταγές είναι παρεξηγημένες ή έχουν διαστρεβλωθεί και αφήσει μια λάθος εντύπωση επειδή κάπου- κάποιος- κάποτε δεν τις εκτέλεσε σωστά, ή από την άλλη μπορεί να μπερδεύει αρκετό κόσμο η παντελής έλλειψη τους από έναν κατάλογο.
Ξεκίνησα με το Amnesia που υπόσχεται να μας κάνει να
ξεχάσουμε λεπτομέρειες, βλ. διευθύνσεις και ονόματα - όπως κάνει εξάλλου κάθε
Zombie που σέβεται τον εαυτό του-. Μια ενδιαφέρουσα εξωτική, ξινή αλλά με
γεμάτη επίγευση παραλλαγή με μείγμα από light, dark, overproof, agricole Rhum,
φρέσκο ανανά, ελαιοσάκχαρα και αψέντι.
Προτείνω ανεπιφύλακτα το όντως εύγεστο Delicious μια ελαφριά φρουτώδη εκδοχή Negroni με Bombay Sapphire Gin, martini bitter μαγειρεμένο με μήλα, πράσινο τσάι και βερμούτ. Τα μήλα που μαγειρεύονται έρχονται από την Τρίπολη είναι Π.Ο.Π και έχουν έναν ιδιαίτερο γευστικό χαρακτήρα, στον οποίο οφείλεται και το προφίλ του ποτού.
Έβαλα στην καρδία μου το Picante με Mezcal, Cuervo Traditional Reposado, αφρό αλατιού με τζίντζερ και τσίλι και Zucca rabarbaro. Ένα ποτό με γεμάτη υφή στην κορυφή και έναν γλυκό στην πρώτη εντύπωση αφρό που στην πορεία γίνεται πικάντικος, δένει με την ξινή επίγευση και ώσπου τελικά αφήνει μια καπνιστή υπόνοια που συμβαδίζει με το χαρακτηριστικό στιλ του ραβέντι.
Σε περίπτωση που επιθυμείτε κάτι περισσότερο βοτανικό και ανθικό, θα πρότεινα να δώσετε μια ευκαιρία στο Clockwork Orange εδώ το Bombay Sapphire Gin συναντά λαίμ, φρέσκο δυόσμο, σιρόπι γιασεμιού και Creole bitters. Η επίγευση του είναι πολύ έντονη, με μια ευγενική πικράδα που θυμίζει την αίσθηση και την διάρκεια της γεύσης που αφήνει στο στόμα ένα φρέσκο μανταρίνι. Για το τέλος άφησα το Truffle Maker, ένα άλλο Espresso Martini, με λάδι τρούφας, Russian Standard Vodka, λικέρ από καφέ, βανίλια και espresso. Ένα αρκετά καπουτσινάτο αποτέλεσμα, με γεμάτη υφή, που δεν χάνει την υπόσταση της όσο περνάει η ώρα. Η τρούφα δρα καταλυτικά στο σύνολο, αφού δίνει τις γήινες νότες της στην μύτη, χωρίς να κουράσει η να επικρατεί στην γεύση.
Ο Τσαλαπετεινός τα κατάφερε! Το παραδέχομαι χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Με παρέσυρε στο παιχνίδι του.
Αλκύνης 7, Αθήνα
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση