Το πολύ ανησυχητικό πάντως είναι ότι η αμηχανία σε συνδυασμό με την ανασφάλεια δημιουργεί μια ανεξήγητη ροπή προς τα άκρα και δη προς την άκρα δεξιά. Μάλλον είναι ενστικτώδης αντίδραση γιατί όλο και περισσότερο βλέπω να αντιδρούμε ακραία σε σχέση με το πως συμπεριφερόμασταν πριν μόλις τρία χρόνια.
Την Κυριακή επισκέφτηκα τα θερινά ανάκτορα στο Τατόι, που μόνο ανάκτορα δεν θυμίζουν. Εφοδιαστήκαμε με τα σχετικά για πικ-νικ και με wine coolers, σαμπάνιες και τα σχετικά sandwich βρεθήκαμε κατά τις 12:00 στην είσοδο των ανακτόρων. Με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι γινόταν το αδιαχώρητο. Δεν μπορούσαμε να παρκάρουμε σε απόσταση μικρότερη των 500 μέτρων. Εντυπωσιακά πολύς κόσμος με ποδήλατα, καρότσια, καρέκλες πτυσόμενες και τραπέζια, μπάλες και μια στρατιά από σκυλιά που βρήκαν ευκαιρία να την κοπανίσουν από τα διαμερίσματα και να λερώσουν το πραγματικό φυσικό τους περιβάλλον. Και αυτό που μου έκανε εντύπωση πολλά εμφιαλωμένα κρασιά που ο κόσμος τα απολάμβανε (μάλλον ζεστά) σε πλαστικά ποτηράκια και πέρναγε καλά.
Ο ίδιος κόσμος πριν τρια χρόνια θα τσακωνόταν με την παρέα που θα έμπαινε 8 δευτερόλεπτα μετά από εκείνον στην παρακείμενη χασαποταβέρνα – εξοχικό κοσμικό κέντρο και θα του έπαιρνε το τραπέζι, θα παρήγγελναν πέντε κιλά παϊδάκια για τέσσερα άτομα (και ένα σκύλο, που θα απολάμβανε τα τρία από αυτά) και θα έπιναν χύμα νέφτι.
Και τώρα που γύρισε το φύλλο, ερχόμαστε και κοντά στην φύση, και γυμναζόμαστε με ποδήλατο και περπάτημα και είμαστε πιο επιλεκτικοί στο τι θα φαμε και τι θα πιούμε. Από την ασύστολη σπατάλη στην προσεκτική και προσεγμένη ευζωία. Μάλλον είχαμε ανάγκη τον γερμανό μας.
Είχα την τύχη, την εβδομάδα που πέρασε, να είμαι καλέσμένος και σε ένα δείπνο το οποίο δεν είναι ακρότητα λόγω της εποχής αλλά λόγω του θέματος. Αρχικά η κεντρική ιδέα ήταν λευκά κρασιά από την περιοχή της Βουργουνδίας, από το Chablis, την Cote de Nuits αλλά και την Cote de Beaune.
Τα κρασιά από το Chablis, ήταν τα εξαιρετικά Grand Cru Vaudesir του Fevre από την σπουδαία χρονιά του 2002 που ξεκινήσαμε αλλά και του 2004 που υπολειπόταν αλλά ήταν έτοιμο.
Από την Cote de Beaune δοκιμάσαμε το εξαιρετικό Corton Charlemagne Grand Cru του Verget και το το Corton Charlemagne Grand Cru του Louis Jadot 1989 που ενώ είχε εγκαταλείψει τα εγκόσμια έδειχνε την κλάση του, καθώς ένα Meursault 1er Cru Genevrieve 2001 του Domaine Jobard.
Άλλα η πραγματική ακρότητα ήταν τα λευκά από την Cote de Nuits που είναι το απόλυτο κάστρο του Pinot Noir. Και το πιο extreme είναι ότι τα συγκεκριμένα κρασιά δεν είναι από την λευκή πριμαντόνα της Βουργουνδίας το Chardonnay αλλά από το ταπεινό Aligote και από μια μετάλλαξη του Pinot Noir που ακούει στο όνομα Pinot Gouges. Δοκιμάσαμε λοιπόν το εξαιρετικά σπάνιο λευκό Morey Saint Denis Clos des Monts Luisants 1996, Domaine Ponsot που είναι από τα καλύτερα λευκά κρασιά που έχω δοκιμάσει (70%Aligote-30%Chardonnay) και το Nuits St-Georges 1er Cru La Perriere, Henri Gouges, που ο κλώνος φέρει το όνομα του παραγωγού.
Ένα πολύ ενδιαφέρον δείπνο με φίλους του κρασιού και του φαγητού που έκλεισε με ένα Cognac Delamain Reserve de la Famille με το γλυκό και ένα αφέψημα λουίζας και καφέ Κένυας με γαλλικό νερό Volvic.
Απολαυστικές ακρότητες ακόμα και για τους πιο μυημένους.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση