Ο Θάνος Ντούγκος είναι ένας από τους πιο μεθοδικούς οινοπαραγωγούς της χώρας. Χαμηλών τόνων, βελτιώνει συστηματικά και σταδιακά τα κρασιά του, έχοντας ήδη φτάσει σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα. Τις προάλλες δέχθηκε να συμμετάσχει σε ένα ριψοκίνδυνο αλλά ταυτόχρονα προκλητικό παιχνίδι που οργάνωσε η Genka, όπου τα καλύτερά του κρασιά δοκιμάστηκαν τυφλά δίπλα σε μερικά κορυφαία κρασιά του διεθνή αμπελώνα. Όλα κόκκινα και όλα από «δύσκολες» ποικιλίες όπως το σιρά, ένα σταφύλι που σε φιλόδοξα αλλά άπειρα χέρια εύκολα μετατρέπεται σε «stink bomb».
Το γενικό συμπέρασμα είναι πως τα κρασιά του κ. Ντούγκου στάθηκαν με αξιοπρέπεια δίπλα σε μεγαθήρια από τη Γαλλία και την Αυστραλία, δίχως ωστόσο να δημιουργήσουν την έκπληξη.
Syrah Vs Syrah
Στην πρώτη αντιπαράθεση το Μεθ’ Υμών Syrah του 2007 τα έβαλε με το Château d’Ampuis 2006, ένα Côte Rotie του Guigal. Το γαλλικό κρασί εμφανίστηκε αρκετά εξελιγμένο και, θα έλεγα, λίγο ντεφορμέ αλλά η ραχοκοκκαλιά του, η σύστασή του και η φινέτσα του ήταν τέτοια που δύσκολα θα του έβαζες βαθμό κάτω από 90/100. Ωστόσο, το ελληνικό κρασί, με την αμεσότητα του (οι βελούδινες τανίνες του σε κερδίζουν εύκολα και αμέσως) και κάποια ιδιαίτερα ελκυστικά αρώματα μαρμελάδας το πλησίασε πολύ (89/100) και, εάν μάλιστα κάναμε και το ατόπημα να τα συγκρίνουμε και τιμολογιακά, θα έβγαινε σίγουρος νικητής, αφού το Ampuis κοστίζει 90 € και το ελληνικό σιρά 19,90 €. Πάντως η αντιπαράθεση ήταν επιτυχημένη και τα κρασιά έδειχναν συγκρίσιμα ως προς το στυλ και το ποιοτικό τους επίπεδο (για τα μέτρα Guigal, το Château d’Ampuis είναι σχεδόν entry level).
Ελληνικό χαρμάνι Vs γαλλικό χαρμάνι
Εδώ το Μεθ’ Υμών 7 του 2009, ένα πολυποικιλιακό κρασί με καμπερνέ σοβινιόν, καμπερνέ φραν, μερλό, γκρενάς, λημνιώνα και μπατίκι, ήρθε αντιμέτωπο με ένα από τα πιο γνωστά και κατ’ επανάλειψη υψηλά βαθμολογημένα κρασιά της Γαλλίας, το Clos des Papes 2005 από το Châteauneuf-du-Pape (με 80% γκρενάς). Παρά το γεγονός ότι η συγκεκριμένη φιάλη ήταν εμφανώς ταλαιπωρημένη, ο συνδυασμός γλύκας-σύστασης-βαθιών αρωμάτων και επίγευσης του γαλλικού κρασιού το τοποθέτησαν από την πρώτη στιγμή σε ένα άλλο επίπεδο, πολύ υψηλό ― κι ας ήταν η συγκεκριμένη φιάλη της τάξης του 90/100. Από την άλλη το ελληνικό κρασί έδειχνε νέο, με πολύ φρούτο και στρογγυλές τανίνες, ευχάριστο και μάλλον άμεσης κατανάλωσης, ένα κρασί του 86/100. Εδώ η αντιπαράθεση μου φάνηκε λιγότερο επιτυχημένη, με κρασιά που δεν είχαν πολλά κοινά χαρακτηριστικά και ανήκαν εμφανώς σε διαφορετικές ποιοτικές κατηγορίες.
Ελληνικό μετάξι Vs αυστραλέζικο μετάξι
Τι κοινά χαρακτηριστικά μπορεί να έχουν δύο κρασιά τόσο διαφορετικής προέλευσης, όπου το ένα είναι ένα 100% σιρά από την Barossa Valley της Αυστραλίας και το άλλο ένα χαρμάνι γκρενάς, σιρά, μουρβέντρ και μερλό από την Κεντρική Ελλάδα; Η απάντηση είναι η φινετσάτη, μεταξένια τους υφή και ο Νίκος Λουκάκης της Genka, που οργάνωσε τη σύγκριση, έπεσε διάνα. Το Μεθ’ Υμών «Ο» του 2008, είναι ένα όψιμου τρύγου κρασί, πολύ «δουλεμένο» από τον παραγωγό του, όπου παρά τον υψηλό αλκοολικό του τίτλο, εκφράζεται με εντυπωσιακή απαλότητα, καίτοι πυκνό. Στα 90/100 γοητεύει με τη δομή, τη ράτσα και το ανεπαίσθητα γλυκό τελείωμά του. Απέναντί του, το πολυβραβευμένο RWT Shiraz 2004 της Penfolds έχει ιδίου τύπου δομή και φινέτσα, αλλά, βέβαια, μιλάμε για ένα από τα καλύτερα σιρά της Αυστραλίας, πολυβραβευμένο και πραγματικά νόστιμο, που εύκολα κερδίζει ένα βαθμό της τάξης του 94/100. Στα 110 € δεν είναι φτηνό, αλλά τα αξίζει.
Μπορεί οι γευσιγνωσίες αυτού του τύπου να μην αποδεικνύουν πολλά πράγματα, ωστόσο αναδεικνύουν κάποιες τάσεις και μας δείχνουν με έμπρακτο τρόπο την πρόοδο που συνεχίζει να συντελείται από το ελληνικό κρασί.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση