Το αμάρτημα στο οποίο υπέπεσαν οι Αυστραλοί είναι εκείνο της ύβρεως. Σαν νεοφώτιστοι του κρασιού, που ύστερα από μερικά σεμινάρια γευσιγνωσίας νομίζουν πως τα ξέρουν όλα, οι Αυστραλοί επέλεξαν να απορρίψουν επιδεικτικά την ευρωπαϊκή οινική παράδοση, χαράσσοντας ένα δικό τους δρόμο, ο οποίος τώρα αποδεικνύεται αδιέξοδος. Ας μην ξεχνάμε πως κάποτε έλεγαν με κάθε σοβαρότητα πως μπορούν να φτιάξουν το ίδιο καλό κρασί με τους Γάλλους, χρησιμοποιώντας σταφύλια από πρέμνα που μεγάλωσαν μέσα σε... δοκιμαστικό σωλήνα!
Οι Αυστραλοί τη στιγμή αυτή πρέπει να αισθάνονται πολύ μόνοι. Ακόμα και τα εξαιρετικά φίλα προσκείμενα προς αυτούς αγγλόφωνα έντυπα, τους ασκούν δριμύτατη κριτική. Εξάλλου, το να αναδεικνύεις κάποιον για να τον ταπεινώσεις στη συνέχεια είναι μια προσφιλής πρακτική του Τύπου. Όμως, η τάση απόρριψης των κρασιών με γεύση που έχει — δίκαια και άδικα — ταυτιστεί με την Αυστραλία έχει ήδη εκδηλωθεί εδώ και αρκετό καιρό. Σε διαγωνισμούς και γευσιγνωσίες, παντογνώστες γευσιγνώστες σπεύδουν να διαφοροποιηθούν από την καταναλωτική «μάζα», δηλώνοντας την αποστροφή τους για τα «βαρελάτα», «γλυκά» και «αλκοολικά» κρασιά «αυστραλέζικου τύπου». Η ρετσινιά κόλλησε και άντε τώρα να ξεκολλήσει.
Την τάση αυτή ανίχνευσε, σαν το καλό δημοσιογραφικό λαγωνικό που είναι, η Jancis Robinson η οποία δημοσίευσε στους Financial Times, τον Απρίλιο του 2009, ένα άρθρο με τίτλο How Australia went down under, ανοίγοντας τους ασκούς του Αιόλου• ακολούθησαν δεκάδες άλλες δημοσιεύσεις που συχνά κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι οι Αυστραλοί οινοποιοί έθεσαν εαυτούς εκτός αγοράς, είτε γιατί τα φτηνά τους κρασιά είναι όλα ίδια (και αδιάφορα ίδια) είτε γιατί τα καλά τους κρασιά είναι πολύ ακριβά.
Η στρατηγική των Αυστραλών επιβεβαιώνει τη θεωρία που λέει ότι η υιοθέτηση τής καθαρά ποικιλιακής προσέγγισης στο κρασί είναι μια εξαιρετικά ριψοκίνδυνη υπόθεση: ακόμα και για τους ίδιους τους αυστραλούς καταναλωτές ο κύκλος του (εγχώριου) σαρντονέ έκλεισε όταν άνοιξε εκείνος του (εισαγόμενου από τη Νέα Ζηλανδία) σοβινιόν μπλαν και οι παραγωγοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτε απολύτως από το να περιμένουν να περάσει η μόδα. Αυτός είναι ο κίνδυνος της ευκολίας που προσφέρει ο χαμηλότερος δυνατόν παρονομαστής, εκείνος της ποικιλίας.
Τώρα οι Αυστραλοί προσπαθούν να τα μαζέψουν επαναλανσάροντας τα κρασιά τους αλλιώς, διαχωρίζοντάς τα ― σε επίπεδο επικοινωνίας και μάρκετινγκ ― σε τέσσερις κατηγορίες («Βrand Champions», «Generation Νext», «Regional Ηeroes», «Landmark Australia»), αναπόφευκτα το αποτέλεσμα συμβιβασμών. Μακάρι αυτό να λειτουργήσει και να βοηθήσει την Αυστραλία να βγει από την κρίση (που οφείλεται, πάντως και σε άλλους παράγοντες). Ωστόσο, ανάλογες ενέργειες που έγιναν στο παρελθόν και σε άλλες χώρες ή περιοχές (Γερμανία, Ροδανός…), όπου δηλαδή έγινε μια προσπάθεια να εδραιωθούν στην αγορά νέες ποιοτικές κατηγορίες άσχετες ή — για την ακρίβεια — υπεράνω των γεωγραφικών ενδείξεων καταγωγής, απέτυχαν παταγωδώς.
Πολλοί οινολόγοι και φίλοι του κρασιού εκπλήσσονται όταν επισκέπτονται για πρώτη φορά μικρά οινοποιεία της Γαλλίας, ιδιαίτερα σε λιγότερο γνωστές περιοχές ή σε παραδοσιακές περιοχές όπως είναι εκείνες της Βουργουνδίας και του Λίγηρα. Εκπλήσσονται από την έλλειψη τεχνολογικού εξοπλισμού, από την παλαιότητα πολλών εργαλείων και μηχανημάτων, από τη «βρώμα» που δείχνει να επικρατεί στους χώρους οινοποίησης... Τα «cellar rats» της Αυστραλίας («οινολογάκια» που πάνε από χώρα σε χώρα και από οινοποίηση σε οινοποίηση, ακολουθώντας της σοδειές), γελούν και κοροϊδεύουν τους οινοποιούς του Παλαιού Κόσμου που δεν ξέρουν να φτιάξουν «καθαρά κρασιά» μέσα σε αυτά τα «παμπάλαια οινοποιεία», όπου δεν βασιλεύει η μάνικα και το ανοξείδωτο ατσάλι.
Όμως, να που και αυτοί, που πήγαν να αφαιρέσουν όλη τη μαγεία από το κρασί, την πάτησαν...
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση