Απ’ όλες τις εκθέσεις για το κρασί που οργανώνω μέσω της Vinetum, σίγουρα η πιο δημοφιλής είναι εκείνη για τα αφρώδη κρασιά, η «Αφρός & Φυσαλλίδες». Η αλήθεια είναι πως όταν την πρωτολανσάραμε το 2006, με την προτροπή του Γιώργου Φλούδα, δεν φανταζόμασταν πως θα είχε τόση επιτυχία. Στο κάτω-κάτω, τα αφρώδη κρασιά ποτέ δεν ήταν πραγματικά δημοφιλή στην Ελλάδα, ενώ την εποχή εκείνη οι έλληνες παραγωγοί αφρωδών οίνων ήσαν ελάχιστοι. Η σαμπάνια (η «γαλλική», όπως λένε οι αδαείς), ήταν ανέκαθεν ένα ακριβό προϊόν και γι’ αυτό η αγορά της ήταν συχνά μόνο για δώρο. Από σπίτι σε σπίτι (και από ράφι τζακιού σε ράφι τζακιού), φαντάζομαι πως χιλιάδες φιάλες θα πρέπει να έχουν καταστραφεί περιμένοντας υπομονετικά να έρθει η ώρα τους να θυσιαστούν στο τέλος κάποιου γεύματος. Τι κρίμα! Αν υπάρχει ένα μήνυμα που η «Αφρός & Φυσαλλίδες» ελπίζει να έχει περάσει, είναι ότι τα αφρώδη κρασιά είναι ― κατ’ αρχάς ― κρασιά και πως πίνονται ευχάριστα όλες τις ώρες και ιδιαίτερα ως απεριτίφ. Στην πατρίδα της, τη Γαλλία, η σαμπάνια είναι ένα καθημερινό ποτό και καταναλώνεται πρωτίστως πριν από το φαγητό για να ανοίξει την όρεξη.
Το 2006, η εικόνα της έκθεσης «Αφρός & Φυσαλλίδες» ήταν η εξής: 41 διαφορετικές σαμπάνιες και 5 ελληνικά οινοποιεία (Cair, Emery, Κτήμα Γκλίναβος, Κτήμα Τσέλεπου και Cavino). Φέτος, το 2012, είχαμε: σαμπάνιες... 10 και 10 ελληνικά οινοποιεία (Cair, Κτήμα Τσέλεπου, Cavino, Netrino, Κτήμα Κυρ-Γιάννη, Κτήμα Καρανίκα, Κτήμα Χατζηγεωργίου, Blink Wines, Τσιλιλής και Ζοίνος). Βλέπουμε πως η κρίση έχει συνθλίψει την παρουσία της σαμπάνιας στην ελληνική αγορά ενώ, από την άλλη, βλέπουμε πως ο ελληνικός αμπελώνας ανακάλυψε τις χάρες της νέας αυτής κατηγορίας που δείχνει να έχει σίγουρο μέλλον και στη χώρα μας.
Ο τρίτος πυλώνας της έκθεσης είναι ασφαλώς τα ιταλικά κρασιά, παντός τύπου και χρώματος. Prosecco και Moscato d’Asti πρωτοστατούν αλλά η προσφορά των Ιταλών είναι πραγματικά πολύ μεγάλη· από την άλλη, οι εισαγωγείς κρασιού από τη γείτονα χώρα εμφανίζονται και εξαφανίζονται με μεγάλη ευκολία, με λίγες μάρκες να έχουν σταθερή και διαχρονική παρουσία στην ελληνική αγορά (το ίδιο ισχύει και για τη σαμπάνια!).
Αντίστοιχη είναι και η εξέλιξη του καταναλωτικού κοινού. Τις πρώτες χρονιές όλοι αντιμετώπιζαν με μεγάλη δυσπιστία την ελληνική παραγωγή, τρέχοντας να δοκιμάσουν όσες περισσότερες σαμπάνιες μπορούσαν, φέτος είδαμε κόσμο να συνωστίζεται όχι μόνο στα περίπτερα με τις σαμπάνιες αλλά και σε εκείνα των ελλήνων οινοποιών, τα κρασιά των οποίων παρακολουθούν πλέον χρόνο με το χρόνο. Εκείνο που δυστυχώς δεν έχει αλλάξει καθόλου είναι το ποσοστό κλοπής των ποτηριών Riedel που θέτουμε στην υπηρεσία των επισκεπτών μας. Φέτος εκπλάπησαν (από τους επισκέπτες) 160 ποτήρια, αξίας 1.120 €. Αφήνω το γεγονός ασχολίαστο (πέραν του ότι σε άλλες πολιτισμένες χώρες κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο) και καταλήγω στο συμπέρασμα πως την επόμενη φορά δεν μπορούμε παρά να προσφέρουμε στους επισκέπτες μας ποτήρια τύπου «κέιτερινγκ», να τα πάρουν σπίτι τους και να τα χαίρονται.
Τέλος, στο ίδιο περίπου πνεύμα, θα ήθελα μέσα από τη στήλη αυτή να συγχαρώ για τη συμπεριφορά του τον κ. Στέφανο Μαυροειδή, Banquet Manager της Μεγάλης Βρετανίας, επειδή θέλησε να αρνηθεί την είσοδο στην έκθεση σε δύο άτομα που ήταν ντυμένα με φόρμες γυμναστικής. «Μα δεν τους έχουμε πει τίποτα για dress code», ψέλλισα. «Στη Μεγάλη Βρετανία έρχονται, δεν ξέρουν πώς πρέπει να ντυθούν;», μου απάντησε. «Ωστόσο δεν είναι μόνο αυτό· είναι όλοι θυμωμένοι με την κρίση και το κάνουν από αντίδραση. Δεν πρέπει να το αφήσουμε να περάσει».
Ένας άνθρωπος με αρχές, που δεν φοβάται και να τις εκφράσει. Υψώνω μια Moët του ’02 στην υγεία του!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση