Ο Βασίλης Στεφανάκης ξεκίνησε από την Θεσσαλονίκη και έφτασε στον Βόλο, όπου ένα κούρεμα του άλλαξε την ζωή βάζοντας τον στον χώρο της εστίασης. Από τον Βόλο βρέθηκε στην Αθήνα, όπου έφτασε έχοντας αποφασίσει να εγκαταλείψει για πάντα την εστίαση. Όμως αυτή δεν το έβαλε κάτω, τον διεκδίκησε και τελικά αντί να την εγκαταλείψει, την «παντρεύτηκε»! Αυθόρμητος, ενθουσιώδης και ανατρεπτικός ο Βασίλης Στεφανάκης μιλά στο FNL για την διαδρομή που ακολούθησε μέχρι σήμερα και μεταξύ άλλων ανακοινώνει νέες αφίξεις στην Αθήνα.
Έχω μπροστά μου έναν άνθρωπο 34 χρονών που γνωρίζει ήδη μια μεγάλη επιχειρηματική επιτυχία. Θα ήθελα πραγματικά να μάθω πως μεγάλωσες σαν παιδί και πως μπορεί ο τρόπος που μεγάλωσες να παίζει ρόλο σε αυτό που είσαι σήμερα.
Δεν μπορώ να σκεφτώ τι μπορεί να έπαιξε ρόλο στο να είμαι σήμερα εδώ που είμαι. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως το γεγονός ότι έχασα τον πατέρα μου στα 15 μου να έπαιξε ρόλο. Είχα δύο επιλογές τότε, ειτε να μπλέξω με κακές παρέες, αλκοόλ και ναρκωτικά, είτε να παραμείνω όρθιος και να σταθώ εγωιστικά απέναντι στην ζωή. Επέλεξα το δεύτερο. Αν δεν είχα χάσει τον πατέρα μου δεν θα ήμουν σίγουρα τόσο ανεξάρτητος. Έπαιξε ρόλο πιστεύω το ότι δεν είχα κανέναν να με συμβουλέψει. Ήταν όλες αποφάσεις από εμένα για εμένα. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ έτσι και τώρα που το λες, όταν πέθανε ο πατέρας μου, επειδή η μητέρα μου δεν μαγείρευε έτρωγα έξω. Είχα φάει παντού στην Θεσσαλονίκη και έτσι είχα αγάπη από παιδί στο φαγητό. Τότε είχα αποφασίσει μάλιστα να ταξιδέψω παντου. Έλεγα μάλιστα ότι θέλω να ταξιδέψω, όπως και έγινε, μόνο στο εξωτερικό και όχι στα ελληνικά νησιά.
Και απ όλα τα ταξίδια που έκανες πιο θεωρείς ότι σε επηρέασε περισσότερο;
Είχα σχέση με μια κοπέλα που πήγε εξαιτίας των σπουδών της 3-4 μήνες στην Ιταλία και πήγα μαζί της. Εκεί άλλαξε όλη η νοοτροπία μου για το φαγητό. Άλλαξαν τα πάντα. Εκεί από φραπέ ξεκίνησα να πίνω καπουτσίνο. Άλλαξαν οι γεύσεις μου, τα ακούσματα μου και είχα την ευκαιρία να δω πως κάνουν οι άλλοι, εκτός Ελλάδας και εκτός επαρχίας τα πράγματα.
Μίλα μου λίγο για το πως βρέθηκες στον Βόλο, στον οποίον και ξεκίνησες τα πρώτα σου επαγγελματικά βήματα...
Σπούδαζα Πληροφορική. Πήγα στον Βόλο με τον φίλο μου τον Ορέστη που είναι Βολιώτης. Δεν είχα καμία σχέση με την πόλη, όμως έμενε εκεί η γιαγιά μου, οπότε για αρχή είχα κάπου να μείνω. Ξεκινήσαμε με τον Ορέστη να φτιάχνουμε ιστοσελίδες και αργότερα κάναμε έναν οδηγό για την πόλη του Βόλου που πήγε εξαιρετικά καλά, αλλά δεν μπορούσαμε, δεν είχαμε την εμπειρία και την γνώση να τον κεφαλαιοποιήσουμε οικονομικά. Αργότερα αν και δεν το έχω σπουδάσει, όμως το είχα μέσα μου, έγινε το γραφείο μας, που αναλάμβανε branding, λογότυπα, γραφιστικά, μέχρι και την διακόσμηση επιχειρήσεων.
Και από εκεί,
πως βρέθηκες στην εστίαση;
Θα γελάσεις! Ήταν μια απλή καθημερινή μέρα που πήγα για κούρεμα και άκουγα τον κουρέα μου να μου κάνει παράπονα για τον ενοικιαστή της μητέρας του που είχε καιρό να πληρώσει το ενοίκιο. Χωρίς να το σκεφτώ, παρορμητικά και αυθόρμητα ζήτησα να μου δώσει το τηλέφωνο του ενοικιαστή. Τον πήρα μέσα σε λίγες ώρες και του είπα πως θέλω να μου δώσει το μαγαζί και εγώ θα αναλάβω τα ενοίκια που χρωστάει. Και βρέθηκα με ένα μαγαζί! Το πρώτο μου μαγαζί την ίδια ώρα που εγώ δεν ήξεραν καν τι σημαίνει κάβα. Δεν ήξερα τα ποτά. Μόνο μπύρες έπινα μέχρι τότε. Ένα μαγαζί που δεν διαφημίσα ποτέ, δεν είχε καν ταμπέλα και με το ζόρι χώραγε 60 άτομα. Πήγε πολύ καλά. Το μαγαζί αυτό, όπως και όλα τα μαγαζιά μου έχουν μια ιστορία να σου πουν. Γενικά κάνω ότι με ιντριγκάρει και με ξεβολεύει και λειτουργώ αντίστροφα στις επιλογές μου.
Δηλαδή; Πως σκέφτεσαι αντίστροφα ως αναφορά τις επιχειρησεις;
Δεν σκέφτομαι ποτέ τι θα κάνω. Δεν έχω concept στο μυαλό μου και ψάχνω χώρο ή ανθρώπους για να στεγαστεί και να το υπηρετήσουν αντίστοιχα. Εμπνέομαι από χώρους και από ανθρώπους. Μπορεί να δω έναν άνθρωπο και να με εμπνεύσει. Να σκεφτώ ένα concept επειδή είδα κάτι σε αυτόν τον άνθρωπο. Να μπω σε έναν χώρο και χωρίς να το θέλω, χωρίς να είναι στόχος, να φαντασιωθώ εκείνη την ώρα τον χώρο με μια συγκεκριμένη ταυτότητα. Το κάνω όλα εικόνα. Βλέπω μέχρι και τους ανθρώπους πως κινούνται και πως δουλεύουν μέσα στον χώρο. Δεν είπα ποτέ θέλω να κάνω αυτό. Ο άνθρωπος ή ο χώρος μου έδωσαν την ιδέα.
Πετυχημένος πια επιχειρηματίας στον Βόλο, τα αφήνεις όλα πίσω σου και έρχεσαι στην Αθήνα. Πως πήρες αυτή την απόφαση;
Κουράστηκα ψυχολογικά. Όλοι με έψαχναν και όλοι με ήθελαν για δουλειά. Ήταν ένα one man show στον Βόλο. Βαρετός και κουραστικός επίσης ο συγκεντρωτισμός. Έπρεπε να τα κάνω όλα μόνος μου.
Πότε ήρθες στην Αθήνα;
Ήρθα το 2017 έχοντας αποφασίσει να εγκαταλείψω τον χώρο της εστίασης. Είχα κανονίσει να φύγω για ένα ταξίδι στο εξωτερικό και ήρθα 4 μέρες πριν για να δω μια κοπέλα που τότε βγαίναμε. Λίγες ώρες πριν την πτήση μου, αποφασίζω να μην φύγω και να μείνω μαζί της. Γίνομαι υπεύθυνος σε διάφορα μαγαζιά και πηγαίνω σε σχολή προπονητικής ποδοσφαίρου με σκοπό ν αλλάξω επαγγελματικό κλάδο.Το καλοκαίρι έφυγα για την Σαντορίνη, όπου εργάστηκα ως μετρ του ξενοδοχείου. Τον Σεπτέμβρη που επιστρέφω γνώρισα τον Αλέξανδρο Παπαγιαννάκη, έναν άνθρωπο παρορμητικό και ενθουσιώδη σας μένα, που επίσης δουλεύει γρήγορα σαν εμένα και δέσαμε αμέσως. Αποφασίσαμε να κάνουμε μαζί κάτι καινούργιο στο μαγαζί που σήμερα τελικά στεγάζεται το Νoah, που ακόμα δεν ήταν Νoah! Μας πρόλαβαν κάποια γεγονότα και έτσι έγινε πρώτα το Lost στο Παγκράτι και αμέσως μετά ανοίγουμε το Noah στο Πάρκο Ελευθερίας.
Αφού αναφέρθηκες στο Lost, μίλα μου λίγο γι αυτο και για το γεγονός ότι καταφέρατε να είναι ένα μαγαζί που θα νιώσεις καλά είτε φτάσεις εκεί με γραβάτα, είτε με σαγιονάρα!
Σιχαίνομαι τα στημένα πράγματα. Σε όλα τα μαγαζιά μας, αν το προσέξεις θα βρεις μια ατέλεια. Διάβασα κάπου ότι το λάθος, είναι ανώτερο της τέχνης και αυτό με εκφράζει απόλυτα. Το lost είναι περισσότερο απ όλα τα μαγαζιά μας, εγώ. Γενικότερα στα μαγαζιά βάζω κομμάτια μου. Σε σχέση με την πολύ καλή του κουζίνα, θα σου πω πως ξεκίνησε για να γίνει κάτι πιο easy, αλλά είχα έναν σεφ που για να σου μιλήσω ποδοσφαιρικα, ήταν παίκτης για την Ρεάλ Μαδρίτης, αν τον έβαζα να παίξει για τον Ολυμπιακό, θα μου έφευγε. Για να επιστρέψω στην σαγιονάρα και την γραβάτα, θα σου πω πως αυτός με την σαγιονάρα είμαι εγώ και ο άλλος με την γραβάτα είναι ο συνέταιρος μου ο Τσούμας. (γέλια)
Για πάμε και στο Noah. Πως καταλήξατε να έχει την σημερινή του μορφή και ταυτότητα;
Όταν ήρθα στην Αθήνα δεν είχα ιδέα ούτε για το που πέφτει η Κυψέλη. Δεν είχα εικόνα της πόλης. Δεν ήξερα λοιπόν και τι είναι, τι σημαίνει και πως είναι το Πάρκο Ελευθερίας. Όταν μπήκα μέσα και είδα τον χώρο, δεν μπορούσα να φανταστώ πως αυτό το μαγαζί δεν το έχει δει κανείς. Το πρώτο πράγμα που είπα στους συνεργάτες μου ήταν: "Έχουμε έτοιμο το 51%, αν δεν κάνουμε καλά το 49% είμαστε ηλίθιοι!" Θέλαμε και όπως φαίνεται το πετύχαμε να φεύγει κάποιος από το μαγαζί και να νιώθει ότι μόλις έφτασε στον Πειραιά και κατεβαίνει από το καράβι, επιστρέφοντας από τις διακοπές του. Να ξεχνά ότι είναι στην Αθήνα μπαίνοντας στο Noah!
Για πες μου για το τελευταίο σας δημιούργημα. Αναφέρομαι προφανώς στο Τyler`s!
Για εμένα είναι το πιο φιλόδοξο project που έχουμε σχεδιάσει ποτε. Θεωρώ ότι θα γίνει το μεγαλύτερο ελληνικό franchise. Το Tyler`s είναι 100% εγώ. Η αγαπημένη μου ταινία, ο αγαπημένος μου ήρωας και φυσικά ένα προϊόν που εμπνεύστηκα από την ομάδα μου.
Μη φύγω χωρίς είδηση, γιατί κάτι μου λέει πως για να το λες αυτό δημόσια, ήδη υπάρχουν συζητήσεις στο παρασκήνιο και σκέψεις...
Ισχύει. Σύντομα θα είναι έτοιμα 2 ακόμα εταιρικά καταστήματα στην Ερμού και στην Βουλγαρία, ενώ έχουμε δει και ένα ακίνητο στο Χαλάνδρι. Όλα τα υπόλοιπα, δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να σου τα πω ακόμα.
Η σχέση σου με το προσωπικό ποια είναι;
Καμία. Ευτυχώς ο
συνεργάτης μου ο Λαέρτης είναι γεννημένος γι αυτό. Είμαι απόλυτος, απότομος και
παρορμητικός. Έχω περίεργο ύφος και γι αυτό αν με γνωρίσει κάποιος μπορεί να μη
με συμπαθήσει αμέσως. Βέβαια το δουλεύω αυτό. Με φθείρει η επαφή με το
προσωπικό και η διαχείριση του. Απέχω απ όσα με φθείρουν και απ όσα δεν είμαι
καλός σε αυτά. Θέλω να απολαμβάνω αυτά που κάνω, για να μη με κουράζουν. Θέλω
να έχω χρόνο για εμένα. Θέλω χρόνο για να ζω.
Βασίλη, έχοντας ταξιδέψει πολύ, ερχόμενος σε επαφή καθημερινά με πολύ κόσμο, τι θα άλλαζες στην κουλτούρα του Έλληνα;
Τίποτα. Θα έκανα πια υποχρεωτικό, το να μένει ένας άνθρωπος, στα φοιτητικά του χρόνια, κάθε 2 μήνες σε άλλη ήπειρο. Ακούγεται ακραίο, αλλά η ακρότητα τονίζει την αλήθεια.
Για να έχουμε πιο εκπαιδευμένο κοινό;
Όχι γι αυτό, άλλωστε γι αυτό η ευθύνη είναι μεγαλύτερη για εμάς τους επιχειρηματίες. Στην Ελλάδα έχουμε ένα προϊόν που λέγεται σουβλάκι και κοστίζει ελάχιστα χρήματα. Έχοντας μάθει σε αυτό, δυσκολεύονται να πληρώσουν περισσότερα για κάτι άλλο. Αν ο κόσμος ταξίδευε και είχε άλλες εικόνες, θα εκτιμούσε περισσότερο και το ίδιο το σουβλάκι, αλλά θα είχε και άλλες πολλές απαιτήσεις και ανάγκη να γνωρίσει και άλλες κουζίνες και να δοκιμάσει, να ψαχτεί...Θα είχε άλλες εικόνες!
Από το 0 μέχρι το 10 τι βαθμό βάζεις γενικότερα στον χώρο της εστίασης στην Αθήνα;
10! Ξεκάθαρα 10, γιατί έχουμε μαγαζιά στολίδια. `Εχουμε μαγαζάρες και να σου πω και κάτι άλλο; Η Αθήνα οφείλει να είναι και είναι γαστρονομικός προορισμός. Σκέψου λίγο πόσα μισελάντα εστιατόρια έχουμε.Πόσα τίμια μαγαζιά ελληνικής δημιουργικής κουζίνας. Έχουμε, στην Αθήνα, δύο από τα 50 καλύτερα μπαρ του κόσμου.Έχουμε επαγγελματίες από το μπαρ μέχρι την κουζίνα με απίστευτη γνώση και ταλέντο. Πρόσφατα πήγα για φαγητό στο Delta Restaurant και σχεδόν δάκρυσα από την τελειότητα που έβλεπα παντού γύρω μου, αλλά και στο πιάτο μου.
Αλήθεια επιχειρηματικά, θα έκανες κάτι σαν το Delta;
Ναι. Το έχω στο μυαλό μου. Θα είναι κάτι για 10 άτομα το πολύ. Είναι νωρίς ακόμα να πω κάτι άλλο.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση