Cardinale: Το all day Italian restaurant της οδού Μητροπόλεως… το έχει δίπορτο

11 Οκτωβρίου 2019
Θάλεια Τσιχλάκη
Το πρώτο ατού του άρτι αφιχθέντος στην οδό Μητροπόλεως Cardinale είναι το διαμπερές του κι εκείνη η πίσω πόρτα που οδηγεί στην ήσυχη οδό Πετράκη, όπου βρίσκεται το «έξω» του.
  • CARDINALE: ΤΟ ALL DAY ITALIAN RESTAURANT ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ… ΤΟ ΕΧΕΙ ΔΙΠΟΡΤΟ | Θέματα

Γιατί σε μια πόλη, όπως η Αθήνα, που οι κάτοικοί της περνάμε το μισό και παραπάνω του χρόνου σε αυλές, κήπους, πεζοδρόμια και πλατείες, τα τραπεζάκια σε ένα ήσυχο πεζόδρομο μες το κέντρο της πόλης αποτελούν άσσο στο μανίκι. Βέβαια, ευτυχώς για το Cardinale, ο άσσος της οδού Πετράκη δεν είναι ο μοναδικός, διαθέτει κι άλλους τρεις: Την ανήσυχη ψυχή του μαγαζιού, Φωτεινή Παντζιά του By the Glass, που και εδώ, εκτός από το ρόλο της οικοδέσποινας, έχει επιμεληθεί μια λίστα, με ογδόντα περίπου ετικέτες από τον ιταλικό, αλλά και τον ελληνικό αμπελώνα (με είκοσι και πλέον επιλογές και σε ποτήρι), όλες ταιριαστές με το ιταλικό φαγητό. Την ήρεμη δύναμη, τον συνέταιρό της Κωστή Βλασσόπουλο, ιδιοκτήτη του Διά Ταύτα της Αδριανού και τη μεταξύ τους καλή χημεία, που γίνεται εύκολα αισθητή ως αύρα θετικότητας, που είναι διάχυτη το χώρο. Τέλος, ή μάλλον επί της ουσίας, αυτό το καρέ του άσσουσυμπληρώνει κι ένας «ρήγας- kicker», ο σεφ και παλιός μας γνώριμος, Κώστας Τσίγκας, ο οποίος – να το πω – το έχει με την ιταλική κουζίνα και μας το έχει αποδείξει πλειστάκις. Κατά τη γνώμη μου, είναι από τους ελάχιστους μη Ιταλούς μάγειρες που θα ήταν σε θέση να παρουσιάσουν ακόμα και δικής τους έμπνευσης πιάτα, με εμφανείς τις ιταλο-αμερικανικές πινελιές τους, που η γεύση τους θα έπειθε πως προέρχονται από την ιταλική παράδοση– κι αυτό είναι η μαγκιά του.

Από αυτό το σημείο και πέρα, θα πρέπει να εξηγήσω τι παραπάνω είναι το Cardinale, πέρα από ένα ακόμα ιταλικό εστιατόριο. Τις δυο φορές που το επισκέφτηκα είχα την αίσθηση πως βρίσκομαι σε ένα φιλόξενο χώρο – τόσο στην κομψή του σάλα, που σχεδίασε, η αρχιτέκτων Τζένη Τσουλάκου, όσο και εξωτερικά  – όπου ο κόσμος απολαμβάνει την κάθε στιγμή αβίαστα, σα να βρίσκεται σε ένα περιβάλλον που τού είναι οικείο, μόνο και μόνο επειδή κατάφερε να εγκλιματιστεί από τα πρώτα λεπτά. Θα μπορούσα να είχα χρησιμοποιήσει την ίδια φράση για να περιγράψω και τα θετικά vibes του By the Glass, παρότι διακοσμητικά ή χωροταξικά αυτά τα δυο μαγαζιά δεν μοιάζουν. Το μόνο κοινό τους σημείο είναι εκείνη η «πρόθεση γιορτής» που δημιουργεί το στιλ τους. Είναι ένα  ζωντανό, διακριτικά φωτεινό και καλόγουστο μαγαζί,  με μια ωραία φωτισμένη walk-in κάβα και μια έξυπνα προβεβλημένη γωνιά μπαρ που προκαλεί να παραγγείλεις κάποιο ποτό, με πολύ ευχάριστη ιταλική μουσική, που αν θέλει κανείς την ακούει αλλά και την αγνοεί, και τέλος με μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα «φαγητού».  

Ο κατάλογος είναι σχεδιασμένος για να υπηρετεί τη λογική ενός all day που ξεκινάει από το πρωινό/brunch, περνάει στο μεσημεριανό γεύμα, προτείνει μικρές  μπουκιές (crostini και antipasti) για την ώρα του aperitivo και καταλήγει, στα δυο βασικά γεύματα, με πίτσες, ζυμαρικά, πρώτα και κυρίως πιάτα και γλυκά. Εδώ θα παρατηρήσω πως πρέπει οι μπουκιές να είναι λιγότερο γενναιόδωρες, δηλαδή, όντως μικρές για να πιάνονται καλύτερα ως finger food.

Συνεχίζω να απαριθμώ. Προτείνει πιάτα αλλαντικών και τυριών – ενώ ο σεφ έχει δημιουργήσει μια ενότητα την οποία ονομάζει «mozzarella bar» (αναφορά στο μαρμάρινο τραπέζι όπου εκτίθενται) με τέσσερις προτάσεις τυριών, παράγωγων της μοτσαρέλας, όπως η πλούσια buricotta που φτιάχνει ο ίδιος, όπως και τη stracciatella –  µε τις αγκινάρες- καρπάτσο, κουκουνάρι, σταφίδες και δυόσμο. Ανοίγω παρένθεση για να θυμίσω πως η burricotta είναι ένα τυρί αντίστοιχο της burrata (μοτσαρέλα μαζί με την κρέμα της) που εμπλουτίζεται, όπως μπορείτε να φανταστείτε, με ricotta κι αποκτά μια ευχάριστα πλούσια και κρεμώδη υφή.

Λόγω της μεγάλης παρέας μου δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμάσω αρκετά. Καταρχήν μου άρεσε η ιδέα του καλωσορίσματος με την αφράτη ολόφρεσκη φοκάτσα με μους μορταδέλας. Από τις πίτσες θα πρότεινα οπωσδήποτε την καυτερή Diavola με πικάντικη soppressata, n’duja, τομάτα, μοτσαρέλα και καυτερή πιπεριά και την Pistacchio με κρέμα από φιστίκια Αιγίνης, μορταδέλα και provola. Όσο για την πίτσα µε την τσουκνίδα, το κατσικίσιο τυρί, τα αμύγδαλα και το καυτερό (;) μέλι, την οποία μας πρότεινε ο ίδιος ο σεφ, ειλικρινά έτσι γλυκιά που είναι δεν της βρίσκω άλλη θέση πέραν του brunch. Γούστα είναι αυτά.

Από τα ζυμαρικά μου άρεσαν οι τηγανητές  Frittatine di pasta ( φρέσκα tortelonni) µε σάλτσα fondutta, που σερβίρονται ως antipasto και ήταν σα να κάναμε «εθιστικές βούτες» σε μια φοντί. Στα antipasti επίσης συγκαταλέγονταν και τα πεντανόστιμα Cozze con n’duja (μύδια, με πικάντικο «λουκάνικο», φασόλια και φρυγανισμένο ψωμί). Μετά και από τις ταλιατέλες carbonara, με αληθινό guanciale, αυγό και pecorino Romano – ως  όφειλε να είναι – και την κλασική μοσχαρίσια tagliata με grana, πατάτες και salsa verde, καταλαβαίνετε πως δεν χρειάζεται να απολογηθώ γιατί καμία από τις φορές που φάγαμε εδώ δεν κατάφερα να εμβαθύνω σε άλλα κυρίως πιάτα. Και όπως το κόβω κι όταν ξανάρθω τα ίδια θα κάνω.

Δεν ξέρω αν το όνομα του εστιατορίου σχετίζεται με κάποιο καρδινάλιο ντυμένο με πορφυρά ράσα ή αν υπαινίσσεται την ηθοποιό Claudia Cardinale, που έμεινε στην ιστορία του κινηματογράφου ως η πιο αισθησιακή Ιταλίδα σταρ, το απόλυτο αντικείμενο του πόθου όλων των ανδρών, που ταυτόχρονα συμβόλιζε και την ιταλίδα μαγείρισσα και mama∙ προβλέπω πάντως πως, αν ο Κώστας Τσίγκας συνεχίζει να βαδίζει σε αυτόν τον δρόμο της ιταλικής νοστιμιάς, το Cardinale θα γίνει σύντομα «punto cardinale» (καίριο σημείο) συνάντησης για όσους λαχταράνε τη θαλπωρή της καθημερινής ιταλικής κουζίνας, της δημοφιλέστερης του πλανήτη, σύμφωνα με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις.

Μητροπόλεως 38, Σύνταγμα, τηλ.: 210 3314397, www.cardinale.gr

Τιμή: 25-35€ / άτομο

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση