Νέα Ελληνική «αστική» σαλάτα

Ελληνική σαλάτα, Greek salad, χωριάτικη, ντοματοσαλάτα με φέτα… πείτε τη όπως θέλετε αλλά η εικόνα είναι ίδια στο μυαλό όλων, Ελλήνων και ξένων. Καλοκαίρι, ταβέρνα, αραλίκι, παρέα, κέφι, φρεσκάδα, κέφι, αρετσίνωτο, διακοπές, Ελλάδα!

Αν και το εθνικό μας πιάτο θεωρητικά είναι η φασολάδα – έτσι τουλάχιστον θυμάμαι να μας λέγανε στο δημοτικό πριν 40 πολλά χρόνια- δεν υπάρχει άλλο πιάτο στην Ελληνική κουζίνα που να δικαιούται περισσότερο τον τίτλο αυτό, απ’ την χωριάτικη.

Είναι η Ελλάδα των καρτ ποστάλ, και του τουριστικού “μύθου” που πουλάμε τόσα χρόνια.
Η λιτότητα των υλικών μαζί με τη μεγαλοσύνη των γεύσεων.
Όλη η φρεσκάδα, το χρώμα, το φως, το αντιθετικό κι’ όμως συμφιλιωμένο.

Όλα τα προϊόντα του τόπου σ’ ένα πιάτο, που η γεύση του αναδεικνύει τον καρπό της γης, τηνποιότητα της πρώτης ύλης, την αγνότητα της Ελληνικής φύσης.

Η γιορτή της φρεσκάδας από μια σύνθεση γευστικών τόνων.

Αν η χωριάτικη είναι το εθνικό μας πιάτο, τώρα που αποδείχτηκε ότι τα έχουμε κάνει σαλάτα, ποια θα ήταν η νέα ελληνική γαστρονομική πρόταση που θα συμβόλιζε την Νέα Ελλάδα που γεννιέται, αναρωτήθηκα πριν λίγο καιρό…

Μια Ελλάδα που σήμερα καλούμαστε να αναγεννήσουμε, κρατώντας όλα όσα την κάνουν υπέροχα ζωντανή και γνήσια, αλλά προσθέτοντας σ’ αυτά, την κομψότητα μιας κουλτούρας σύνθεσης, την προσπάθεια υπέρτατης ποιότητας στον καθένα από μας, και την αναζήτηση του νεωτερικού ως δομικού πολιτισμικού στοιχείου.

Και πως μεταφράζεται αυτή η φιλοσοφική σκέψη σε μια “νέα ελληνική σαλάτα”, θα ρωτήσει ο απορημένος αγαπητός αναγνώστης που μόλις βομβαρδίστηκε από λέξεις και έννοιες που του θύμισαν Βέλτσο σε παροξυσμό;

Απλό! Παίρνοντας ό, τι καλύτερο έχει να προσφέρει η σύγχρονη Ελλάδα και συνθέτοντάς τα με τρόπο που οι αντιθετικότητες λειτουργούν προσθετικά στο αποτέλεσμα.

Αυτή που ονομάζω “νέα ελληνική αστική σαλάτα”, προκειμένου να διαφοροποιηθεί απ’ τη “χωριάτικη”,  χρησιμοποιεί νεωτερικά υλικά από παραγωγούς που εκπροσωπούν τον καλύτερό μας εαυτό.

Αυτόν που θα μας πάει στο μέλλον. Αυτόν που συνδυάζει τη γνησιότητα των παλιών καλών αρχών, με την “αστική” κουλτούρα δημιουργικότητας και καλλιέργειας.

Η συνέχεια εδώ