Η μέρα μου στο πιάτο: Αντωνία Αράχωβα

31 Οκτωβρίου 2012
Μικαέλα Θεοφίλου

Η Εθνική Βιβλιοθήκη  δεν θυμίζει πια σε τίποτα μαυσωλείο. Χάρη στον ενθουσιασμό, την ικανότητα και το πάθος ανθρώπων όπως της διευθύντριας της, Αντωνίας Αράχωβα, έχει ανοίξει τους διαύλους επικοινωνίας τόσο προς το κοινό με εκδηλώσεις για μεγάλους και μικρούς μέσα στον επιβλητικό χώρο της, όσο προς βιβλιοθήκες ξένων κρατών όπως αυτές τις Σερβίας, της Βοσνίας ενώ αναμένεται με μεγάλο ενθουσιασμό η συνεργασία με τη Library of Congress. Από τον ίδιο ενθουσιασμό διαποτίζεται και  η γαστρονομική καθημερινότητα της Αντωνίας Αράχωβα καθώς η ανάγκη της για γευστικούς πειραματισμούς, επικοινωνία με  γαστρονομικές κουλτούρες, αγάπη για το κρασί, πάθος για τα γλυκά άλλα και εμπεριστατωμένη άποψη για τις κοινωνικές συνθήκες του φαγητού, την καθιστούν μια άκρως ενδιαφέρουσα γαστρονομική προσωπικότητα.

«Ενώ ο περισσότερος κόσμος ξεκινάει την μέρα του με ένα δυνατό καφέ εγώ επιλέγω να την ξεκινάω με ένα τσάι με άρωμα περγαμόντο, το περίφημο Earl Grey προσθέτοντας μέλι που αγοράζω από μικρούς παραγωγούς τους οποίους ψάχνω με πολύ μεγάλο ενθουσιασμό από καταστήματα βιολογικών ή από παραγωγούς από μικρά χωριά ή νησιά. Για παράδειγμα ήμουν στην Αμουλιανή ένα νησάκι απέναντι από τη  Χαλκιδική και αγόρασα ένα κιλό μέλι από τοπικό παραγωγό. Έτσι λοιπόν το τσάι είναι το αγαπημένο μου πρωινό ρόφημα μαζί με ένα φρεσκοστυμένο χυμό πορτοκάλι και δύο φρυγανισμένες φέτες ψωμί με ηλιόσπορο που παίρνω από την κυρία Χαρούλα, το φούρνο της γειτονιάς μου.

Μέχρι να φτάσω στο γραφείο μου στην Εθνική Βιβλιοθήκη, αν πεινάσω και θέλω κάτι να πάρω στο χέρι, θα περάσω από το «Άριστον», στη Βουλής για να πάρω μία πεντανόστιμη τυρόπιτα, με τη κλασική συνταγή που είναι σαν να την έχει φτιάξει η μαμά μου εκείνη τη στιγμή.

Το lunch break μου –αν δεν έχω φέρει ταπεράκι από το σπίτι- προτιμώ να το κάνω στο Laundrette, μια κομψή brasserie στην Βουκουρεστίου όχι μόνον για το ποιοτικό φαγητό της  αλλά και για το περιβάλλον της, τον χώρο της και το σερβίρισμα,  που με κάνει να αισθάνομαι πολύ πολιτισμένα. Και βέβαια το σημείο που βρίσκεται με βολεύει γιατί είναι πολύ κοντά στη Βιβλιοθήκη. Εκεί συνήθως παίρνω  σαλάτες με πιο αγαπημένη μου, μία σαλάτα με ρόκα παρμεζάνα και αβοκάντο που είναι πολύ χορταστική και συνήθως τη συνοδεύω με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Μου αρέσει πολύ το κόκκινο κρασί. Προτιμώ τη Βίβλια Χώρα όχι μόνο το κόκκινο αλλά και το λευκό, το Λήμνος, αλλά αγαπώ και το χύμα κρασί που βρίσκω σε κάποια κουτούκια και είναι σαν να πίνω σπιτικό κρασί σε κάποιο χωριό και είναι φτιαγμένα με αγάπη.

Εγώ μαγειρεύω όποτε καθίσταται αναγκαίο. Αυτό μπορεί να ακούγεται διπλωματικό, για να είμαι όμως ειλικρινής δεν είμαι η καλή νοικοκυρά που θα μαγειρέψει κάθε μέρα. Συνήθως μαγειρεύω όταν έχω φίλους στο σπίτι ή όταν κάνω γιορτές. Δεν μαγειρεύω πολλά πράγματα αλλά αυτά που μαγειρεύω τα κάνω καλά. Και είναι συνήθως αυτά που αρέσουν σε μένα και στους φίλους μου.

Μία σαλάτα που φτιάχνω, είναι αυτή με  ρόκα, μαρούλι, blue cheese, αβοκάντο κομμένο σε μικρές φετούλες, κάσιους, ελάχιστο μέλι και στο τέλος προσθέτω σε κομματάκια ξυδάτο βραστό χταποδάκι και σος οξύμελου. Και επειδή αγαπάω πολύ το χταπόδι, η σαλάτα αυτή θα συνοδεύσει ψητό χταπόδι με μπόλικη ρίγανη και θυμάρι, γιατί μου αρέσει να χρησιμοποιώ αρωματικά βότανα της ελληνικής γης.  Βέβαια όταν δεν έχω μαγειρέψει κάτι για μένα στο σπίτι, θα εμπιστευτώ το αγνό ελληνικό παρθένο σουβλάκι από το Μανώλη, ένα σουβλατζίδικο 35 ετών στο Νέο Ηράκλειο, με πολύ καλή ποιότητα στις πρώτες ύλες.

Όταν βγαίνω έξω συνήθως θα πάω σινεμά, θέατρο αλλά κυρίως για φαγητό. Αγαπημένο εστιατόριο είναι  το Αλάτσι, όπου μου αρέσει σχεδόν όλο το μενού και κυρίως ο τρόπος που σερβίρουν το φαγητό- στα παλιά λευκά βαθιά πιάτα που παίρνει και μεγαλύτερη ποσότητα φαγητού. Μου αρέσει πώς φτιάχνουν το μοσχαρίσιο κρέας και το συνοδεύουν με πουρέ, τα λουκάνικα και τα κρητικά τυροπιτάκια που με όποια λόγια και να τα περιγράψω νομίζω ότι θα τα αδικήσω. Αυτό όμως που θεωρώ μοναδικό στο Αλάτσι, ιδιαίτερα το καλοκαίρι, είναι το παγωτό από δενδρολίβανο ή τριαντάφυλλο.  Ένα ακόμα εστιατόριο που επισκέπτομαι συχνά είναι η Πιπεριά στο Νέο Ψυχικό με πολλούς καλούς θαλασσινούς μεζέδες –γιατί πρέπει να σας πω ότι αγαπώ πολύ το ψάρι- όπως είναι το σαγανάκι με τις γαρίδες αλλά και το ριζότο με μαύρο ρύζι. Φτιάχνει  πολύ καλή κλασική ελληνική σαλάτα. Γενικά εκτιμώ τα εστιατόρια που μπορούν να φτιάξουν καλά, μια φαινομενικά εύκολη σαλάτα, όπως είναι η χωριάτικη, γιατί και από εκεί μπορείς να καταλάβεις την ποιότητα τους. Για κάτι πιο ιδιαίτερο θα πάω στο Pasaji στο City Link στη Βουκουρεστίου όμως τις Κυριακές τα μεσημέρια θα κάνω μια γευστική ... εκδρομή μέχρι την Νέα Μάκρη για να βρεθώ σε μία εξαιρετική ταβερνούλα ονόματι Τράτα για να φάω γαύρο μαρινάτο και σαρδέλες παντρεμένες. Είμαι φαν της ψαροταβέρνας και των μικρών no name κουτουκιών που ιδιαίτερα τα καλοκαίρια στις διακοπές, ψάχνω πάντα να τα βρω.

Αυτό που εκτιμώ κυρίως στα εστιατόρια είναι η καθαριότητα, η ποιότητα και η φρεσκάδα των πρώτων υλών του, καθώς και η ευγένεια του προσωπικού. Αυτό που με θυμώνει πολύ είναι όταν δεν υπάρχει ισορροπημένη σχέση μεταξύ της ποιότητας και της τιμής. Όταν για παράδειγμα ένα πιάτο είναι υπερτιμημένο και ακριβό, αν και δεν είναι τόσο νόστιμο, φρέσκο ή καλομαγειρεμένο. Και βέβαια εκεί που εξοργίζομαι είναι με την αγένεια... Όχι μόνον στα εστιατόρια αλλά γενικά.

Τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ είναι για μένα διασκέδαση, γι` αυτό και την απολαμβάνω μία φορά το μήνα, για να μπορώ να κάθομαι με τις ώρες και να χαζεύω τις καινούριες μαγιονέζες και κυρίως τις καινούριες μαρμελάδες. Γιατί είμαι dessert –coholic. Αγαπημένη μου μαρμελάδα είναι η St. Dalfour επειδή είναι χωρίς ζάχαρη αλλά και η ελληνική μαρμελάδα Ζωγράφος.  Ένας άλλος διάδρομος που μένω με τις ώρες είναι αυτός με τις σοκολάτες.  Τις λατρεύω! Στην καθημερινότητα μου με δυσκολία αντιστέκομαι στην σοκολάτα, ιδιαίτερα στην  ελληνική κλασική μαύρη σοκολάτα Παυλίδης στη μπλε συσκευασία. Σοκολάτα ή κάποιο γλυκό υπάρχει πάντα στο ψυγείο μου, όπως επίσης  και τα αγαπημένα μου γιαούρτια Κουράκη σε ατομική πήλινη συσκευασία. Δεν ξεχνώ ποτέ να αγοράζω τα αγαπημένα μου τυριά: εκτός από το blue cheese για το οποίο τρελαίνομαι, είμαι οπαδός των ελληνικών τυριών κυρίως της κεφαλογραβιέρας Ηπείρου, του  Μετσοβόνε αλλά και της γλυκιάς μυζήθρας Κρήτης.

Για να γυρίσω όμως στον τρόπο που ψωνίζω, μου αρέσει να πηγαίνω με μία συγκεκριμένη λίστα την οποία ποτέ δεν τηρώ. Βέβαια το ψωμί και το γάλα τα προμηθεύομαι από το φούρνο της  γειτονιάς μου για να ενισχύσω και τις τοπικές επιχειρήσεις. Στο σούπερ μάρκετ θα παώ για να βρω προϊόντα  που μπορείς να βρεις κυρίως ή μόνον εκεί. Έτσι λοιπόν έχω μια μεγάλη λίστα που συνήθως την κάνω ακόμα μεγαλύτερη, και ποτέ δεν τηρώ την αρχική εκδοχή της,  αγοράζοντας πράγματα που φαίνονται άχρηστα.  Τελικά όμως  παρηγορούμαι γιατί σε περιπτώσεις που τυχαίνει να έρχονται φίλοι προγραμματισμένα ή ξαφνικά έχω πάντα κάτι να τους προσφέρω.

Είμαι ο άνθρωπος που του αρέσει να δοκιμάζει καινούριες γεύσεις. Γι` αυτό και μου αρέσουν σχεδόν όλες οι κουζίνες. Για παράδειγμα κοτόπουλο με σοκολάτα δεν θα δοκίμαζε κανείς εύκολα εγώ όμως το έφαγα στο Πουέρτο Ρίκο και μου άρεσε πάρα πολύ, γιατί ο τρόπος που το μαγείρεψαν ήταν εξαιρετικός. Εξαιρετικά έφαγα και στο Αζερμπαϊτζάν όπου μου έκανε εντύπωση πόσο κοντά στη δική μας είναι η κουζίνα τους και πόσο ωραία πιάτα έχουν. Το κατάλαβα καλά όταν έφαγα την ωραιότερη μελιτζανοσαλάτα της ζωής μου και στο ίδιο πιάτο μπουτάκια από κοτόπουλο τυλιγμένα σε πιπεριές.  Συγκλονιστική γεύση και υπέροχος ο τρόπος σερβιρίσματος. Θεωρώ ότι η μαγειρική εκτός από τέχνη είναι και ιστορία και κουλτούρα για κάθε εποχή αλλά και για κάθε χώρα σε σχέση με το τι παράγει η γη της. Εμείς στη  βιβλιοθήκη ανάμεσα στα πολύ σημαντικά βιβλία που διαθέτουμε είναι και το «Εγχειρίδιο Γαστρονομικής Τέχνης» του Τάσου Γαϊτη, γραμμένο το 1939, στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, που όχι μόνον μας εισάγει στην τέχνη της μαγειρικής αλλά μας περιγράφει και τον τρόπο που αντιμετωπιζόταν  το φαγητό εκείνη την εποχή.

Επειδή  θα έχετε καταλάβει ήδη  πόσο αγαπώ τα γλυκά, θέλω να σας κάνω μια βόλτα στα δύο πιο αγαπημένα μου ζαχαροπλαστεία και τα γλυκά τους.  Είναι ο Αντριάς και το αξεπέραστο προφιτερόλ του και η Δέσποινα για το κορυφαίο εκμέκ της και τα μικρά κουραμπιεδάκια της τα Χριστούγεννα.

Ωστόσο υπάρχει μια γεύση που σιχαίνομαι τόσο πολύ που δεν μπορώ ούτε να τη μυρίσω: είναι το βραστό αυγό. Ούτε το Πάσχα δεν μπορώ να το φάω. Μένω μέχρι το τσούγκρισμα. Αντίθετα αγαπώ την ομελέτα, την οποία τη συνδυάζω πάντα με τα  καλοκαίρια και τις διακοπές ως παιδί. Εκείνη η ζεστή ομελέτα για πρωινό με το λιωμένο τυράκι είναι μια απαράμιλλη γευστική ανάμνηση για μένα, όπως και το καρπούζι που φέρνει στο μυαλό, παιδική ανεμελιά και ξενοιασιά σε κάποιο ελληνικό νησί.

Σε κάποιο ελληνικό νησί όμως θα ήθελα να βρίσκομαι την τελευταία μου μέρα πάνω στον μάταιο τούτο κόσμο. Για την ακρίβεια θα ήθελα να βρίσκομαι στον Πλατύ Γυαλό στη Σίφνο με τους δικούς μου ανθρώπους να τρώμε παραδοσιακούς μεζέδες και να πίνουμε σιφνέϊκο κρασί. Να σηκώσουμε τα ποτήρια και να πούμε στην υγειά μας...»

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση