«Να δω τι θα γράψεις για το χωριό μου» διακόπτει τις σκέψεις μου η γελαστή φωνή της Μαρίας. «Καλά πράγματα μόνο ελπίζω, αν και όχι τόσο καλά ώστε να μαζευτεί πολύς κόσμος και να χαλάσει κι άλλο ο παράδεισος μου.» Η φίλη μου κρατάει ένα πιάτο με γλυκιά κολοκυθόπιτα πασπαλισμένη με ζάχαρη και κανέλα, treat από μια γειτόνισσα που έχει κολοκύθες στον κήπο της, και ταιριάζει τέλεια με τον καφέ μου. Και είναι χαμογελαστή, μαυρισμένη και πάντα έτοιμη, χρόνια τώρα, να με περιθάλψει όταν χρειαστεί. Έτσι, μόλις ένοιωσα λίγο πιο πιεσμένη από το κανονικό, άφησα την Λιάνα και την Μάρθα στην Αθήνα να παλεύουν με τον καύσωνα, φόρτωσα την βαλίτσα μου στο αυτοκίνητο και έφυγα τρέχοντας για να την βρω. Και παρόλο που η διαδρομή από την Αθήνα μέχρι το μικρό, γραφικό χωριουδάκι που βρίσκεται κουρνιασμένο στην θάλασσα ανάμεσα από τους Μολάους και την Μονεμβασιά δεν είναι και η καλύτερη που υπάρχει – ειδικά μετά τον Χάρακα- έφτασα μέσα σε τέσσερις ώρες πράγμα που λέει πολλά και για την ανάγκη που είχα να περάσω λίγο quality time με την πιο κολλητή από τις κολλητές μου, και για το Punto μου που έπιασε άνετα μέχρι και τα 160 κάνοντας με πραγματικά περήφανη.
Φτάνοντας στο Κυπαρίσσι, μένω πάντα έκπληκτη. Όχι μόνο από την φυσική ομορφιά που είναι πραγματικά απίστευτη, με τα μικρά πέτρινα σπιτάκια χτισμένα γύρω από δυο φυσικά λιμανάκια με τα ωραιότερα νερά που έχω δει, αλλά και με το πώς ότι γίνεται δένει όμορφα και γλυκά με τον αέρα του τόπου που είναι ήσυχος και χαλαρός. Όπως ας πούμε το καφέ της Μαριτσέλας με τα λιλά τραπεζάκια και τις φούξια πολυθρόνες σκηνοθέτη που σερβίρει σπιτικό γλυκό κουταλιού λεμόνι, φράουλα και βερίκοκο με θέα την θάλασσα, και το διπλανό μαγαζί με τα καταπληκτικά ρούχα και αξεσουάρ που επιλέγει η Ηλέκτρα. Είναι και τα δύο όμορφα και λιτά και δεν ενοχλούν σε τίποτα τον παραδοσιακό χαρακτήρα της ζωής σε ένα χωριό που δεν έχει φαρμακείο ούτε γιατρό, που μέχρι πέρσι δεν είχε ούτε εφημερίδες – φέτος φέρνει για τον Ιούλιο και τον Αύγουστο το μπακάλικο- και που μια που δεν υπάρχει ούτε φούρνος, το αυτοκίνητο που φέρνει ψωμί περνάει κάθε Τρίτη και Παρασκευή πρωί και οι νοικοκυρές τρέχουν για προμήθειες. «Εδώ ο καλός ψωμάς! Ελάτε τώρα γιατί μετά δεν θα έχει!!!!» φώναζε προχτές ο οδηγός από το μεγάφωνο και ένοιωσα σαν να πρωταγωνιστούσα σε παλιά ελληνική ταινία. Απίστευτο και όμως τόσο υπέροχα ανακουφιστικό.
Όπως και το πρόγραμμα της μέρας.. Ξύπνημα νωρίς, καφές και κουβεντούλα στην βεράντα, μετά άραγμα στην παραλία για ώρες με βουτιές στα υπέροχα νερά - φυσικά δεν υπάρχουν ούτε ομπρέλες ούτε ξαπλώστρες πέρα από αυτές που κουβάλαμε εμείς ως άλλοι Ροβινσώνες- μετά σπίτι για ένα ελαφρύ μεσημεριανό, μπάνιο να φύγουν τα αλάτια, nap, και το απόγευμα αργά ραντεβού στην Μαριτσέλα. Μαζεύονται εκεί όλες οι φίλες της Μαρίας και πιάνουν ατελείωτες κουβέντες ανάμεσα σε παγωμένους καφέδες και γλυκά κουταλιού και όταν νυχτώσει για τα καλά πάμε στον Ροβάτσο για βραδινό. Μια πολύ απλή ταβέρνα με πεντανόστιμο μαμαδίστικο φαγητό από αυτό που πολύ θα ήθελα να μπορώ να βρω και στην Αθήνα. Κολοκυθάκια γεμιστά αυγολέμονο, παστίτσιο, μουσακά, μελιτζάνες στην κατσαρόλα αλλά και καλαμαράκια ή μπαρμπούνια τηγανητά, ότι έφαγα ήταν σούπερ. Όπως άλλωστε και τα λαχανικά, ντομάτες από κήπο, χόρτα μαζεμένα στις πλαγιές του βουνού, ή το καρπούζι που ήταν γλυκό σαν μέλι. Φέτος άνοιξε και ένα σουβλατζίδικο, οι Καμάρες, και φυσικά το επισκεφτήκαμε και ήταν μια χαρά, αλλά ο Ροβάτσος είναι άλλη ιστορία. «Και αν θέλεις και νταβαντούρι με μουσικές και ποτά, όχι τίποτα φοβερά πράγματα αλλά κάπως πιο alive and kicking, υπάρχει πάντα ο Μόλος» μου θυμίζει η Μαρία. Που είναι όντως μια χαρά μαγαζί πάνω στο λιμανάκι με θέα τα κότερα που επισκέπτονται συχνά πυκνά το Κυπαρίσσι, αλλά για να πω την αλήθεια μου φάνηκε κάπως παράταιρο κυρίως σαν λογική. Για ποιον λόγο να πας κάπου τόσο ήσυχα και να αναζητάς έστω και αυτή την ελάχιστα πιο δυνατή και έντονη μουσική ή τον θόρυβο από τα πούλια του ταβλιού που παίζουν οι πιτσιρικάδες?
Αν είναι να κρατήσω μια εικόνα μόνο, θα είναι αυτή της υπέροχης θάλασσας που μοιάζει έτοιμη να την πιεις στο ποτήρι. Και για να σας δώσω και την κοσμική essence του μέρους, εδώ, σ` αυτή την ίδια υπέροχη παραλία κολύμπησε δυο μήνες πριν σκοτωθεί η λατρεμένη Lady D. Δεν το λες και λίγο πράμα...
«Η όλη φάση εδώ μου θυμίζει τα καταφύγια των άγριων ζώων» λέω στην φίλη μου την ώρα που φορτώνω την βαλίτσα στο αυτοκίνητο για να φύγω. «Που περιθάλπουν τα τραυματισμένα γεράκια και όταν συνέλθουν...» «Ναι, θα σε αφήσω να πετάξεις τώρα» ξεκαρδίζεται η κολλητή μου, και με αποχαιρετά με μια σφιχτή αγκαλιά και ένα φιλί. Και όπως απομακρύνομαι και την βλέπω να με κοιτάζει από το κατώφλι του σπιτιού της, σκέφτομαι πως όσο υπάρχουν στην ζωή μου εκείνοι οι άνθρωποι με τους οποίους μπορώ να είμαι αληθινά εγώ – όχι μόνο γελαστή και λαμπερή αλλά και πονεμένη, πληγωμένη ή με σπασμένα φτερά - θα μπορώ και να πετάω ξανά ψηλά... Και να είμαι πραγματικά ευτυχισμένη και ελεύθερη.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση
Άλλο ένα υπέροχο χωριουδάκι μπαινει στην ατζέντα αγαπημένη μου. Έχει πολλά όμορφα μέρη η Ελλάδα μας, με υψηλή αισθητική,εννοώντας τα πέτρινα σπιτάκια που γράφεις,γραφικά λιμανάκια και γλυκό του κουταλιού δίπλα στα καταγάλανα νερά, που προσφέρουν ηρεμία. Πιστεύω πως το Κυπαρίσσι, όπως διαβάζω έχει τις προυποθέσεις για να ξεφύγεις και να νοιώσεις βασίλισσα στη φύση!! Όπως πιστεύω επίσης, πως η παρουσία της Μαρίας ,η θαλπωρή και η αγάπη της έχουν συμβάλλει σε όλη αυτή την ομορφιά. Ο τέλειος συνδιασμός που όσο και σπασμένα φτερά να έχεις στο τέλος θα πετάξεις πολύ ψηλά!!
Πριν σε καλημερίσω θα σου πω, πως και τι δεν έδινα τώρα, για ένα καφέ στη Μαριτσέλα. Να διακτινιστώ???
Φιλιά με καλημέρες:)