Τζαμαρίες γύρω γύρω χωρίς μόνωση και ένα τεράστιο air condition που με χτυπάει κατευθείαν στην πλάτη εν είδει εξαερισμού με κάνουν να κατεβάζω τα ποτήρια με το κόκκινο κρασί σαν άλλος Ορέστης Μακρής μπας και ζεσταθώ λιγάκι, μάταια όμως μια που μέχρι να τελειώσουμε το φαγητό και να φύγουμε, είχα γίνει παγωτό. Ακόμα και εγώ που καπνίζω έχω αρχίσει να αντιλαμβάνομαι πως θα πρέπει να αποφεύγουμε τον χειμώνα τους χώρους των καπνιστών στα εστιατόρια μια που συνήθως θυμίζουν καταψύξεις. Λίγες μέρες νωρίτερα, στο Κολωνάκι, πάλι το ίδιο σκηνικό ζήσαμε. Πλαστικό γύρω γύρω αυτή την φορά και σόμπες, να κάθεσαι από κάτω και να βράζεις, να πηγαίνεις παρά ‘κει και να παθαίνεις πλευρίτη. Μ΄αυτά και μ΄αυτά θα μας κόψουν και το κάπνισμα, να το δείτε. Άμα χαθεί η χαρά και η απόλαυση, ή άμα καταλήξουμε τελικά στο νοσοκομείο με πνευμονία, τι θα κάνουμε, θα το πάρουμε απόφαση και θα το τελειώνουμε. Και αυτό.
Στο εξωτερικό που είναι τρελοί αντικαπνιστές σχεδόν παντού - σε αγριοκοιτάζουν πια ακόμα και αν έχεις βγει να καπνίσεις στο πεζοδρόμιο, άσε που το θεωρούν και ταπεινή συνήθεια των κατωτέρων τάξεων - φροντίζουν παρόλα αυτά να δημιουργούν τις τέλειες συνθήκες για όσους επιμένουν στο σπορ. Όποιος έχει πάει στο Garden Room του Lanesborough στο Λονδίνο ας πούμε, θα καταλάβει εύκολα τι εννοώ.. Επιδαπέδια θέρμανση, χαλιά, καναπέδες και ατμόσφαιρα αληθινής πολυτέλειας συνθέτουν ένα απίστευτο σκηνικό για να απολαύσεις το τσιγάρο ή το πούρο σου ακόμα και με το κοντομάνικο στην καρδιά του χειμώνα. Και οκ, δεν περιμένουμε εδώ τα αντίστοιχα θαύματα αλλά βρε παιδιά, ανάμεσα στον παράδεισο και την κόλαση υπάρχει πάντα και η μέση οδός. Δεν ξέρω αν είναι αυτή της αρετής αλλά ελπίζω και εύχομαι να είναι αυτή της λογικής, της άνεσης, και του καλού γούστου.
Το επόμενο βράδυ, οχυρωμένη στην ζεστασιά του σπιτιού μου χουζουρεύω στον καναπέ παρακολουθώντας άναυδη τις πολιτικές εξελίξεις. Που ακόμα και σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές θυμίζουν την μέρα της Μαρμότας. Οι μέρες περνάνε, οι Ευρωπαίοι πιέζουν, έχουμε βρεθεί ένα τσακ έξω από την Ε.Ε. και το ευρώ, και οι πολιτικοί μας επιμένουν να ζουν στο δικό τους, παράλληλο σύμπαν, όπου το μόνο που μετράει είναι η όποια προσωπική τους ατζέντα. «Γιατί δεν είμαστε όλοι μαζεμένοι στο Σύνταγμα έξω από την Βουλή, αυτό δεν καταλαβαίνω εγώ!» Η απορία ανήκει στην Μάρθα και είναι σωστή. Και η εξήγηση φαντάζομαι πως έχει να κάνει με την συσσωρευμένη κούραση όλων μας, και με την ελπίδα που πεθαίνει τελευταία. Πως αν εμείς, ο καθένας μόνος του, έχουμε συνειδητοποιήσει το χάος στο οποίο οδηγούμαστε, το ίδιο θα πρέπει να έχει συμβεί και με τους ιθύνοντες. Περιμένουμε λοιπόν μαρμαρωμένοι, και φοβάμαι πως έτσι, μαρμαρωμένους, θα μας βρει κάποια στιγμή η δραχμή με μουσική υπόκρουση "ένας φίλος ήρθε απόψε απ΄τα παλιά" . «Αν υποψιαστώ πως για να ταξιδεύουμε στο εξωτερικό θα χρειάζεται να κρύβουμε πάλι συνάλλαγμα στην μπότα θα πεθάνω…» μιμήθηκε η Μαρία την μάνα Μίτση την τελευταία φορά που πίναμε καφέ στο Au Delicieux στο Golden Hall. Γελάσαμε φυσικά γιατί την κάνει τέλεια αλλά η αλήθεια δεν είναι για γέλια, είναι για κλάματα. Για λυγμούς για την ακρίβεια.
Κυριακή πρωί είμαι χωμένη στην κουζίνα και δοκιμάζω μια συνταγή για τούρτα μόκα. Την ζήτησε αγαπημένος φίλος για τα γενέθλια του που είναι σε μερικές μέρες και έτσι- σιγά μην του χαλάσω το χατήρι- ξεκίνησα να κάνω practice. Στο πράσινο Kitchen Aid μου ανακατεύω αλεύρι με σοκολάτα, βούτυρο, αυγά, ζάχαρη, vanilla extract, και μερικές κουταλιές espresso. Espresso υγρό, όπως τον πίνουμε, όχι σκόνη... Χρησιμοποιώ τον καινούριο Dhjana της Nespresso που είναι αρκετά βαρύς και αρωματικός και συνδυάζεται άψογα με το οργανικό κακάο της Green & Black’s που βρίσκω μόνο στον Θανόπουλο. Το γλυκό πετυχαίνει με την πρώτη, το αποτέλεσμα είναι σούπερ, και σκέφτομαι πως θα γίνει ακόμα καλύτερο αν την επόμενη φορά προσθέσω λίγη Kahlua στο μίγμα και στο τέλος πασπαλίσω το topping με σπασμένα καραμελωμένα αμύγδαλα.
Αν σας αρέσουν οι καραμελωμένοι ξηροί καρποί – εγώ τους λατρεύω- τους καλύτερους ever και την μεγαλύτερη ποικιλία θα την βρείτε στα Martha’s. Εγώ τους χρησιμοποιώ και σε μια μους σοκολάτα (παραδοσιακή και καθόλου light αλλά συγκλονιστικής γεύσης) που φτιάχνω και είναι very yummy. Και τώρα που μιλάμε για λιχουδιές, στην Μάρθα βρήκα σοκολατένιες ομπρέλες που με γύρισαν αιώνες πίσω. Μου τις αγόραζε όταν ήμουν πιτσιρίκα ο μπαμπάς μου από τον Βάρσο στην Κηφισιά, και μπορεί αυτές της φιλενάδας μου να είναι συσκευασμένες με πιο φιν φον χαρτάκια, και να είναι και από πολύ καλύτερη σοκολάτα, όμως η αίσθηση παραμένει νοσταλγική.
Χαζεύοντας στο Internet ανακαλύπτω καινούρια βιβλία. Κάποια από αυτά όπως το amazing Ed Fox, Vol 2 της Taschen τα παραγγέλνω για δώρα, ενώ κάποια άλλα όπως το Gin o’ Clock της (fictional) Elisabeth Windsor τα θέλω για μένα. Και φυσικά, θα ζητήσω από τον Peter Stat να μου στείλει από το Λονδίνο το ολοκαίνουριο βιβλίο μαγειρικής του chef του διάσημου Noma με τίτλο Time and Place in Nordic Cuisine. Δεν έχει σχεδόν καθόλου φωτογραφίες και είναι σίγουρα γεμάτο με συνταγές που δεν θα ήθελα ούτε καν να δω, πόσο μάλλον να μαγειρέψω, παρόλα αυτά όμως, για λόγους πολυφωνίας και ενημέρωσης δεν μπορεί να λείπει από την μαγειρική μου βιβλιοθήκη. Επίσης, για να παινέψουμε λίγο και τις δικές μας εξαιρετικές food writers, το "Μαγείρισσα Πρώτων Βοηθειών για εργαζόμενες γυναίκες" της Μυρσίνης Λαμπράκη κυκλοφόρησε μόλις από τις εκδόσεις Λιβάνη και είναι must have.
Τέλος, να σας ενημερώσω πως το La Coquette έβγαλε ήδη τα πρώτα ολοκαίνουρια sex toys για τις γιορτές. Όσοι δεν το ξέρετε ευκαιρία να το μάθετε. Τα παιχνίδια ενηλίκων θέλουν και τα ανάλογα αξεσουάρ και όπως σε όλα τα πράγματα στην ζωή, πέρα από την όποια πράξη αυτή καθεαυτή, σημασία έχει το στυλ με το οποίο την κάνουμε. Οπότε εκεί που.... αγαπάτε, χαρίστε δώρα που βγαίνουν από την πεπατημένη. Και που θα σας ταξιδέψουν σε άλλες διαδρομές.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση