Πράγμα που με έκανε να χαρώ που αποφάσισα τελευταία στιγμή να μην πληρώσω τις 529 λίρες που κόστιζε το εισιτήριο για να παρακολουθήσει κανείς το event από το κατάστρωμα του Artemis με σαμπάνια, μεσημεριανό μπουφέ και afternoon tea. Η ιδέα και μόνο του να περάσω 8 ώρες στο ποτάμι με την βροχή να πέφτει ασταμάτητα και τον γκρίζο ουρανό να ετοιμάζεται να μου πέσει στο κεφάλι και να έχω δώσει και έναν περίδρομο λεφτά, μου φέρνει ρίγη – όχι συγκίνησης, από τα άλλα τα κανονικά- ακόμα και τώρα που κάθομαι αναπαυτικά στον καναπέ του δωματίου μου στο Grange St. Pauls Hotel και γράφω βλέποντας τον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου από το παράθυρο μου, να λούζεται από αυτό το χλωμό φως που εδώ αποκαλούν λιακάδα.
Να πω εδώ πως αυτό που με εντυπωσίασε στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο ήταν το service. Όταν τους παραπονέθηκα πως στο δωμάτιο μας δεν είχε σχεδόν καθόλου σήμα το κινητό μου μας μετέφεραν άμεσα σε άλλο, και όταν τους ξανα παραπαονέθηκα πως στο καινούριο δωμάτιο είχε μεν κάπως καλύτερο σήμα το κινητό μου αλλά δεν είχε σχεδόν καθόλου σήμα το WiFi, μου έκαναν coplimenatary late check in για την ημέρα της αναχώρησης μου στις 6 το απόγευμα (για να καταλάβετε, χρεώνουν κανονικά 15 λίρες την ώρα μετά τις 11) και με κέρασαν και πρωινό. Είναι αυτά τα μικρά treats που σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο δεν κοστίζουν τίποτα, αλλά φτιάχνουν πολύ το κέφι του πελάτη.
Κάθε φορά που έρχομαι στο Λονδίνο επιβεβαιώνω πόσο πολύ μου ταιριάζει αυτή η πόλη. Που είναι πανέμορφη, που οι δρόμοι της σφύζουν από ζωή, που τα βράδια έχεις εκατοντάδες επιλογές για να διαλέξεις και που ορισμένες γειτονιές της θυμίζουν σκηνικό από ταινία στην οποία θα με έβλεπα άνετα πρωταγωνίστρια. Ονειρεύομαι ήδη πως από Σεπτέμβρη θα πηγαίνω με τα πόδια από το σπίτι μας στην δουλειά μου, στο Notting Hill, πως θα ψωνίζω ψωμί από το Gails Bakery και cupcakes από το Hummingbird, και πως τα βράδια όταν δεν θα χαζεύω αγγλικές σειρές στην τηλεόραση χουζουρεύοντας στον καναπέ μου που θα έχει μαξιλάρια με την pattern τον Union Jack , θα πηγαίνω για φαγητό στο Zuma και μετά για cocktails στο Booking Office για να χαζεύω την πόλη από τον 50 όροφο.
Βέβαια, σε όλα αυτά μου τα όνειρα και τα σχέδια ο ήλιος έξω λάμπει και οι θερμοκρασίες είναι ελληνικές και αυτό είναι το μόνο θέμα που με φοβίζει κάπως σε σχέση με την μετακόμιση μου εδώ. Εγώ βλέπετε είμαι παιδί του ήλιου. Χωρίς λιακάδες πέφτω σε κατάθλιψη και ο βαρύς ουρανός συνήθως με κάνει να θέλω να περάσω την μέρα κουκουλωμένη στο κρεβάτι μου, πράγμα που σημαίνει πως εδώ ή θα πρέπει να ζω εσώκλειστη most of the time, ή θα πρέπει να το ρίξω στα αντικαταθλιπτικά .. Oh well που λένε και οι βρετανοί. Όταν έρθει η ώρα θα την βρω την λύση. Φαντάζομαι.
Κατά τα άλλα το Λονδίνο το λατρεύω και γιατί μπορείς να είσαι όπως θέλεις χωρίς κανείς να σε κοιτάζει παράξενα ή να σε κρίνει. Πήγαμε ας πούμε προχτές στο Dinner του Blumenthal και παρόλο που μιλάμε για ένα εστιατόρια με αστέρι Michelin που στεγάζεται σε ένα από τα πολυτελέστερα ξενοδοχεία της πόλης, το Mandarin Oriental, μια χαρά θα ταίριαζα στον χώρο ακόμα και αν είχα πάει με τα Starάκια μου. Βέβαια, εγώ πήγα ντυμένη, βαμμένη και σκαρφαλωμένη σε τακούνια μια που ο αγαπημένος μας συνεργάτης και Globe Eatter Peter Stat που μας έκλεισε το τραπέζι μια που χωρίς τις δικές του γνωριμίες δεν θα βρίσκαμε ούτε καρέκλα, με είχε προειδοποιήσει πως αν δεν τον έβγαζα ασπροπρόσωπο θα με κρεμούσε ανάποδα να ανεμίζω στην είσοδο μαζί με τις άλλες σημαίες... Οπότε κινήθηκα αναλόγως. Όμως τελικά όλοι εκεί έχουν έναν τρόπο να σε κάνουν να νοιώθεις σαν στο σπίτι σου. Και το σέρβις είναι φιλικό και ευχάριστο, και κάθε σου επιθυμία γίνεται πραγματικότητα χωρίς όμως αυτή την στημένη υπερβολή που έχουν συνήθως τα καλά εστιατόρια σε άλλα μέρη του κόσμου. Και στην Ελλάδα φυσικά.
Η επόμενες γαστρονομικές εμπειρίες που με συγκλόνησαν - ναι, αυτή την φορά μόνο έφαγα γιατί το budget της κρίσης δεν επιτρέπει και shopping εκτός από μια στέκα με σημαίες και ένα ζευγάρι πλαστικά χρυσά γυαλιά ηλίου με ενσωματωμένη κορώνα tribute στο diamond Jubilee- ήταν το πρωινό στο Cut που στεγάζεται στο 45 Park Lane Hotel, όπου δοκιμάσα μεταξύ πολλών άλλων λιχουδιών και τα νοστιμότερα eggs Benedict ever, και το μαγικό burger του Meat Liquor, για τα οποία όμως περισσότερες λεπτομέρειες θα σας πει in due time ο αγαπημένος μου που είναι και ο ειδήμων της παρέας.
Τέλος, ανακαλύψαμε και ένα bar στο Chelsea με καταπληκτικά cocktails και αργεντίνικα tapas στο οποίο θα ξαναπήγαινα με χαρά. Το λένε Galante και είναι όσο μισοσκότεινο, καλοβαλμένο και ελαφρώς μπουρδελέ ταυτόχρονα χρειάζεται, για να αποτελεί ιδανικό μέρος για πονηρά ραντεβού.. Λέμε τώρα..
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση