Μέσα, στο εστιατόριο που διαλέξαμε για early diner, μια ακόμα παρέα μόνο. Πώς να σταθούν μαγαζιά έτσι αναρωτιόμαστε, και η αλήθεια είναι πως δεν θα σταθούν, παρόλο που γι΄αυτό δεν φταίει μόνο η άδεια πόλη. Εμείς οι ελάχιστοι εναπομείναντες που συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε, και να βγαίνουμε δυο βράδια την εβδομάδα (εκεί που ήμασταν διαρκώς έξω), ξέρουμε καλά πια πως υπάρχουν μαγαζιά και ιδιοκτήτες που δεν το έχουν πάρει ακόμα το μήνυμα των καιρών. Πρόσφατα πέσαμε σε λίστες κρασιών τιμολογημένων επί πέντε. Δυο φορές μέσα σε δέκα μέρες. Με αποτέλεσμα να ανοίξουμε «ταπεινές» ετικέτες για να μην εκτινάξουμε τον λογαριασμό στα ύψη, έτσι όμως κάνουμε εκπτώσεις στην απόλαυση του φαγητού, μαζί και στην διάθεση μας… Γιατί δεν μπορεί ο κόσμος να καίγεται, η μισή πόλη να πεινάει και εσύ μεγάλε αγαπημένε επιχειρηματία να θέλεις να βγάλεις τα σπασμένα σου από τις τσέπες εκείνων που προσπαθούν να σε στηρίξουν… Λογαριασμός 150 ευρώ το άτομο σε αυτή την οικονομική περίοδο και συγκυρία? Είστε καθόλου με τα καλά σας? Σόρρυ κι όλας.. Όταν μπορούμε να μαζευτούμε σε σπίτια και να φάμε υπέροχα, και να ανοίξουμε μυθιστορηματικά κρασιά, και να περάσουμε σούπερ με τους φίλους μας και παρόλα αυτά προτιμάμε να έρθουμε στο μαγαζί σου για να συνεισφέρουμε με τον τρόπο μας στην ανάκαμψη της οικονομίας –όταν και όσο μπορούμε- don’t be an asshole, και μην πας να μας εκμεταλλευτείς. Γιατί στην τελική, εσύ θα χάσεις.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να συνεχίσουμε να βγαίνουμε. Η πόλη, και ειδικά το κέντρο θέλει support γιατί οι άνθρωποι που έχουν επενδύσει τα χρήματα και τα όνειρα τους τα βλέπουν να σωριάζονται σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα καθημερινά. Με διαδηλώσεις, φασαρίες, κλεισμένους δρόμους και την κρίση on top of all, δεν είναι να απορεί κανείς που τα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Απλά πρέπει να είμαστε αυστηροί και να δίνουμε τα σωστά μηνύματα εκεί που πρέπει. Ίσως είναι και μια ευκαιρία να μάθουμε πια – κάλλιο αργά παρά ποτέ- να σεβόμαστε την αξία των πραγμάτων αντί για την τιμή τους.
Κατά τα άλλα κάτι έχω πάθει με τα σύκα φέτος. Η αγαπημένη μου μαρμελάδα από την Μαριτσέλα στο Κυπαρίσσι τελείωσε και η Μαρία που κατέβηκε το τριήμερο της 28ης για να συνδυάσει χαλάρωση με ανεφοδιασμό βρήκε δυστυχώς το μαγαζάκι κλειστό. Θα ξαναδοκιμάσει σύντομα, η φίλη μου είναι επίμονη όσο και εγώ όταν έχει να κάνει με τις λιχουδιές, αλλά προς το παρόν, ξεμείναμε. Ψάχνοντας για εναλλακτικές λύσεις (και μαρμελάδες) στο μεταξύ, ανακάλυψα μια από αγριόσυκο βιολογικής γεωργίας της εταιρίας Bio Agro που μου την έστειλαν – φαίνεται πως με διαβάζουν οι σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις-, και μια κανονικό σύκο του Au Delicieux στο Menoo. Δεν τις έχω δοκιμάσει ακόμα, όταν τις ανοίξω θα σας πω. Στο Menoo βρήκα και άλλες λιχουδιές, γλυκό κουταλιού σύκο που το πήρα για την μαμά μου που έχει τα ίδια κολλήματα με μένα, χιώτικο τυρί μαστέλο «Κατσικάκι» που γίνεται υπέροχο όταν το ψήσεις στο φούρνο, και ρύζι Carnaroli για ριζότο της Rustichella d’ abruzzo συσκευασμένο σε ωραίο πάνινο σακουλάκι του κιλού. Ψωνίζω συχνά από το Menoo, με βολεύει γιατί έχει εξαιρετικά ενδιαφέροντα προϊόντα που δεν τα βρίσκω στο σούπερ μάρκετ, είναι δίπλα στο Zillion’s που είναι ένα από τα στέκια μας των πρωινών καφέδων στην Κηφισιά, και on top of everything else έχει και τα αγαπημένα μου μπισκότα σαμπλέ με γέμιση μαρμελάδα φράουλα. Σε σχήμα αστεριού, πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη!
Κυριακή απόγευμα και στην κουζίνα μου επικρατεί χαμός. Ανοίγω φύλλο για πίτα, όχι παραδοσιακή αλλά εγγλέζικη, και ταυτόχρονα μιλάω στο κινητό με την Λιάνα. «Δεν νομίζω πως θα σε κατατάξει ποτέ κανείς σε οποιαδήποτε παραδοσιακή κατηγορία» μου λέει η φιλενάδα μου ξεκαρδισμένη ακούγοντας με να παραπονιέμαι πως έχω καταντήσει παραδοσιακή σύζυγος και μητέρα.. Έχει δίκιο φυσικά, παρόλα αυτά όμως να ‘μαι εδώ, με την ροζ ποδιά μου που γράφει “Princess” μέσα στο χάος, να ψιλοκόβω βοδινό κρέας με το ροζ chef’s knife μου και να βουτάω το άψογο μανικιούρ μου μέσα σε γαβάθες με αλεύρι, λαρδί και βούτυρο. Βέβαια το αποτέλεσμα με δικαιώνει πάντα γιατί αυτή η beef and ale raised pie είναι to die for. Έχει μεν μπελά και χρειάζεται και λαρδί – το οποίο εμένα μου το κουβαλάει κάθε τόσο από το Λονδίνο ο φίλος μου ο Βαγγέλης, καλή του ώρα- αλλά αν έχετε κέφι για κάτι εντυπωσιακά διαφορετικό δοκιμάστε την. Την συνταγή θα την βρείτε εδώ.
Κλείνοντας να σας πω ότι το αισιόδοξο κομμάτι της ιστορίας είναι πως ο κόσμος έχει αρχίσει να φλερτάρει με τρέλα. Δεν ξέρω αν εδώ κολλάει το «πηδήξτε γιατί χανόμαστε», αν είναι αντίσταση στο πνεύμα και την μιζέρια των ημερών ή αν μετά από μια μεγάλη περίοδο μουδιάσματος τα γρανάζια πήραν πάλι μπρος και η ζωή συνεχίζεται σε πιο μπιτάτους ρυθμούς, πάντως γίνεται χαμός εκεί έξω.. Και δεν βλέπω να δημιουργούν δυσκολίες σε αυτό το επίπεδο ούτε το μόνιμο μπέρδεμα που επικρατεί στην πολιτική ζωή του τόπου, ούτε τα οικονομικά που όσο πάνε και σφίγγουν, ούτε η τρικυμία εν κρανίω που αποτελεί μόνιμο ψυχολογικό σημείο των καιρών. Μην σας πω ότι η τελευταία μπορεί να βοηθάει κιόλας. Στα social media αν είχαν φωνή να μιλήσουν τα DMs και τα mails θα έκλειναν σπίτια.. Και στα μπαράκια τα βράδια, η ατμόσφαιρα βγάζει σπίθες.. Ανάμεσα σε cocktails, μουσικές και καπνούς από «παράνομα» τσιγάρα, η πόλη ερωτεύεται, οι ματιές συναντιούνται στον αέρα και τα παιχνίδια έχουν μεταφερθεί πια σε αληθινά τερέν, ανάμεσα σε τσαλακωμένα σεντόνια, ξαπλωμένα καθίσματα αυτοκινήτων και τοίχους σε σκοτεινά σοκάκια… Και αυτό σημαίνει δύο πράγματα.. Το ένα είναι πως θα περάσουμε έναν –to say the least- ενδιαφέροντα χειμώνα… 
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση