Έχει πλάκα βέβαια ο τρόπος με τον οποίο ξαναγίνεσαι τουρίστας μόλις λείψεις λίγο καιρό, εγώ το πρώτο πράγμα που έκανα ας πούμε ήταν να πάω για έναν γρήγορο καφέ στο Manicomio της Duke of York Square έτσι, για να μπω λίγο στο κλίμα της γειτονιάς. Και παρόλο που έτρεχα όλη μέρα πανικόβλητη από μάθημα σε μάθημα έχοντας ελάχιστο χρόνο για άλλα πράγματα, κατάφερα τελικά να περάσω σούπερ, όπως πάντα.
First thing first όμως και να σας πω εδώ πόσο πολύ ενθουσιάστηκα με το Leith Cookery School. Έχω κάνει αρκετά μαθήματα μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής και στο Λονδίνο και στην Αθήνα όμως στην αίθουσα με τους ξύλινους πάγκους που θύμιζε τόσο πολύ κουζίνα μεγάλου εστιατορίου έμαθα απίστευτα πράγματα σε τεχνικό κυρίως επίπεδο που θα με βοηθήσουν σίγουρα να βελτιώσω τις συνταγές μου και να αντιμετωπίζω τις μαγειρικές προκλήσεις μεγαλύτερη σιγουριά. Υπάρχουν μαθήματα για ερασιτέχνες που κρατάνε από μια μέρα έως δυο βδομάδες αν θέλετε να δοκιμάσετε, αν και νομίζω πως τα εβδομαδιαία courses είναι τα καλύτερα γιατί σου δίνουν χρόνο να αφομοιώσεις όσα σου δείχνουν οι chefs- καθηγητές. Και βέβαια πρέπει να προνοήσετε αν σας ενδιαφέρουν γιατί τώρα μόλις άνοιξαν τα courses που ξεκινάνε τον Απρίλιο. Τα υπόλοιπα έχουν κλείσει από καιρό.
Βέβαια, αυτή την φορά εκτός από το φαγητό ασχολήθηκα και με την τέχνη μια που η φιλενάδα μου και σούπερ ταλαντούχα ζωγράφος Στέλλα Βιοπούλου ήταν από τους Έλληνες καλλιτέχνες που συμμετείχαν στην London Bienale και καθώς καταλαβαίνετε δεν μπορούσα να λείψω από κοντά της. Δεν είμαι ειδική of course, κάθε άλλο παρά, αλλά μου άρεσε πάρα πολύ αυτό που είδα. Και βέβαια το κτήριο που φιλοξένησε την έκθεση – το Chelsea Old Town Hall – είναι από μόνο του ένα κόσμημα.
Μετά την Bienale πήγαμε με την φιλενάδα μου μετά από πολύ καιρό στο Hakkasan στο Mayfair όπου η hot and sour soup (χωρίς μανιτάρια of course) και το sweet and sour pork παραμένουν κορυφαίες λιχουδιές, ενώ προσπαθήσαμε ματαίως να βρούμε τραπέζι στο Bo αλλά μια που δεν είχα προνοήσει να ζητήσω την βοήθεια του δικού μας Peter Stat που κανείς maitre στο Λονδίνο δεν του χαλάει χατίρι, μείναμε με την όρεξη. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά θα τα καταφέρω φαντάζομαι. Έπνιξα την πίκρα μου σε ένα πιάτο με τα αγαπημένα μου eggs Benedict στο Colbert στην Sloan Square, που ναι, ούτε εκεί είναι εύκολο να βρεις τραπέζι αλλά εμείς πήγαμε ώρα ελληνική δηλαδή κατά τις 11 που οι άγγλοι πάνε για ύπνο. Και τώρα πίσω στην Αθήνα προσπαθώ να μπω πάλι σε πρόγραμμα, ματαίως, και μετράω ήδη μέρες μέχρι το επόμενο ταξίδι μου στην Γηραιά Αλβιώνα που ευτυχώς δεν αργεί πολύ..
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση