Την προηγούμενη εβδομάδα τέτοια μέρα, ήμουν στο Λονδίνο. Με ασορτί καιρό - βροχή και θερμοκρασίες γύρω στους 8 βαθμούς Κελσίου- και με ένα πρόγραμμα hectic που κατάφερε όμως μέσα σε τρεις μόλις μέρες να τα χωρέσει όλα. Και δουλειές κανονικές – τράπεζες, ραντεβού με πελάτες και άλλα τέτοια σοβαρά- και συναντήσεις με τις αγαπημένες μου φιλενάδες για lunch, καφέδες, ποτά και afternoon tea– από το κλασσικό μας στέκι το Botanist και το "γραφείο” μου που είναι το Cocomaya μέχρι το bar του The Ritz και το all pink afternoon tea του Sketch έφτασε η χάρη μου- και άφθονο περπάτημα μέσα σε όλα αυτά, πράγμα που μάλλον με έσωσε τελικά μια που, αντί να γυρίσω με ένα κιλό παραπάνω με όλα αυτά που έφαγα, επέστρεψα ένα κιλό μείον… Πρέπει να το παραδεχτώ πάντως, ότι το να ξυπνάς το πρωί με θέα την Sloane Str και την Chanel απέναντι σου, προσδίδει άλλη έννοια στον όρο «γειτονιά». Πας να ψωνίσεις στο super market ντυμένη με μια φόρμα και ένα parka και αφού κάνεις window shopping σε όλες τις grand boutiques και χαζέψεις τις ανθισμένες μανόλιες στους υπέροχους ιδιωτικούς κήπους, πέφτεις πάνω σε τέσσερις παρκαρισμένες στην σειρά Bentley cabrio και καταλαβαίνεις πως σ΄αυτή την πόλη, όταν λέμε ότι κάποιος είναι πλούσιος εννοούμε πλούσιος κανονικά, όχι από αυτούς που έχουμε στην Ελλάδα και που μόλις σκάσουν οι φούσκες καταλήγουν να συνωστίζονται στον Κορυδαλλό όπως κάποτε συνωστίζονταν στην Ψαρού.
Τέλος πάντων, για να επιστρέψουμε στα όμορφα και τα Λονδρέζικα, η δίαιτα πήγε κάπως περίπατο όπως καταλάβατε, και για να το γιορτάσω – και να το απενοχοποιήσω ταυτοχρόνως- voila τα καλύτερα και τα πιο νόστιμα πράγματα που έφαγα αυτές τις μέρες: Το cinnamon bun του Cocomaya που είναι η τέλεια αμαρτία για να συνοδέψετε τον καφέ ή το τσάι σας, η βάφλα από αλεύρι buckwheat με γιαούρτι και κόκκινα φρούτα στο ολοκαίνουριο Raw Press που άνοιξε στην Ellis Str δίπλα ακριβώς από το Davictor του Apollon Victoratos και τα πάντα όλα στο afternoon tea του Sketch όπου κοντέψαμε να φάμε και τις πιατέλες. Το highlight όμως ήταν το παγωτό salted caramel που έφαγα στο Social Wine and Tapas παρέα με τον αγαπημένο Globe Eater μας, τον Πάνο Σταθόπουλο. Πάντα είναι το highlight μου τα dinners με τον Πάνο γιατί ξέρει ακριβώς τι μου αρέσει και καταφέρνει μονίμως να με κάνει να χαζογελάω ευτυχισμένη πάνω από ένα ή μάλλον πάνω από πολύ περισσότερα πιάτα, γεμάτα μοναδικές λιχουδιές. Και εκεί που κάθε φορά λέω από μέσα μου πως το τερμάτισε, και πως δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό το καινούριο που τρώω τώρα, την επόμενη με πάει κάπου που δοκιμάζω κάτι που μου αρέσει ακόμα πιο πολύ. Και μετά κάνω κι εγώ την έξυπνη και εντυπωσιάζω τους δικούς μου φίλους, αλλά φροντίζω να λέω πως όλες οι ανακαλύψεις είναι δικές του γιατί πιστεύω πως πρέπει να αποδίδουμε τα credits εκεί που οφείλονται, να τα λέμε κι αυτά.. Anyway, αυτό το παγωτό λοιπόν, δεν ήταν μόνο το πιο νόστιμο που έχω δοκιμάσει μέχρι σήμερα- μαλακό και τέλεια ισορροπημένο στην αντίθεση ανάμεσα στο γλυκό και το αλμυρό- αλλά ήρθε σερβιρισμένο μέσα σε ένα crunchy χωνάκι στερεωμένο πάνω σε μια ειδική ξύλινη βάση, και συνοδευόταν από ένα πλαστικό μπουκαλάκι με σως butterscotch για να το περιχύνεις κάθε τόσο και να πετυχαίνεις την απόλυτη τελειότητα. Το έφαγα όλο, εννοείται αυτό, και καθόλου δεν ντράπηκα που μέσα στο super chic μαγαζί του κυρίου Atherton έγλυφα το παγωτό μου κάπως άκομψα αλλά πως αλλιώς να φας δηλαδή ένα παγωτό χωνάκι? Με το κουτάλι? Και το ονειρεύομαι ακόμα εννοείται, ειδικά σήμερα που όλη μέρα θα την περάσω με σαλάτες ως μετανοούσα Μαγδαληνή. Αχ!!
Από το Λονδίνο επέστρεψα και με προϊόντα για beaute όπως πάντα. Ένα λάδι για τα μαλλιά της Sebastian, το Dark Oil με βάση τον σανταλόξυλο και το Argan που θρέφει την τρίχα χωρίς να την λαδώνει καθόλου – το τσέκαρα και το χτένισμα κρατάει τέλεια- και μια κρέμα ματιών, την Pep- Start της Clinique που εξαφανίζει μέσα σε τρία λεπτά κύκλους, σακούλες και κάθε ίχνος κούρασης. Απόλυτα must και τα δύο, να τα δοκιμάσετε και θα με θυμηθείτε.
Τέλος, εχτές έφυγε με courier για το Λονδίνο η πρώτη μου Hermes τσάντα, μια 35άρα καφέ -brulee- Birkin αρχαιολογικής σχεδόν αξίας που έχω πάψει να την κρατάω εδώ και χρόνια γιατί το χρώμα μου φαίνεται πια κάπως βαρετό. Θα την αναλάβει η Boyarde, η διάσημη Βρετανίδα pop artist που μεταμορφώνει τις τσάντες σας ζωγραφίζοντας τις με το μοναδικό της στυλ. Εσείς στέλνετε την τσάντα και διαλέγετε το θέμα, εκείνη σας κάνει τις προτάσεις της, και όταν καταλήξετε σε αυτήν που θέλετε, ζωγραφίζει την τσάντα και σας την στέλνει πίσω. Ξέρω πως πολλοί θεωρούν ότι μ΄αυτόν τον τρόπο οι τσάντες χάνουν την αξία τους, ειδικά όταν είναι κλασσικές τύπου Hermes και Chanel, όμως εγώ πιστεύω ότι αντιθέτως, γίνονται συλλεκτικές μια που η Boyarde δεν επαναλαμβάνει ποτέ κανένα σχέδιο στις bespoke παραγγελίες της οπότε ότι διαλέξετε θα είναι μοναδικό και δικό σας για πάντα. Δεν σας λέω τι θέμα θα έχει το δικό μου σκίτσο, θα κάνουμε όλοι μαζί υπομονή για τους 2.5 μήνες που θα πάρει το project μέχρι να ολοκληρωθεί και μετά, θα σας εκπλήξω, ελπίζω ευχάριστα…
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση