Ένα όνομα και δυο φαγητά

Τη μνήμη μου τελικώς δεν την έχασα, την ύπαρξη όμως του μικρού χαρτιού με τις λέξεις-κλειδιά την είχα ξεχάσει εντελώς μέχρι πριν από λίγα χρόνια που το βρήκα τυχαία μέσα σ’ενα βιβλίο. Το κοίταζα για μέρες με απορία: δυο φαγητά κι ένα όνομα ( αυτό της γιαγιάς μου). Για ποιο λόγο τα είχα γράψει παρατακτικά, σ’ενα χιλιοδιπλωμένο χαρτί; Το θυμήθηκα λίγες εβδομάδες μετά, κατά της διάρκεια μιας μεγάλης οικογενειακής μάζωξης: ένα σκηνικό και μια φράση ήταν αρκετά για να “λάμψει” μέσα στο κεφάλι μου η ιστορία του χαρτιού.

Ένα όνομα και δυο φαγητά.

Η δική μου η γενιά μεγάλωσε με την ιδέα να σπουδάσει και να μάθει όσα πιο πολλά γίνεται για να έχει μια καλύτερη ζωή. Να μάθει γλώσσες και να ταξιδέψει στο εξωτερικό. Κι όμως, την ύπαρξη των περισσοτέρων από μας την όρισε και την ορίζει οι στιγμές που περάσαμε γύρω από το οικογενειακό τραπέζι αλλά και με τη γιαγιά ή τους γονείς στην κουζίνα μαγειρεύοντας.
Για αρκετούς οικογένεια σημαίνει το σπιτικό φαγητό και το τραπέζι το πεδίο που λίγο πολύ βιώνεις τα πάντα για πρώτη φορά: εκεί αμφισβητείς την εξουσία των δικών σου, εκεί καυγαδίζεις, εκεί διεκδικείς μεγαλύτερη ελευθερία, εκεί εξομολογείσαι τις αποτυχίες σου, εκεί καταφεύγεις νικητής ή επιστρέφεις νικημένος από τις μάχες που δίνεις έξω από τον ασφαλή χώρο της οικογενειακής εστίας, μακριά από το οικογενειακό τραπέζι.

Λίγο έχω αλλάξει από τον νεαρό που τριγυρνούσε δεξιά-αριστερά και επιθυμούσε διακαώς να τα δοκιμάσει όλα το οικογενειακό τραπέζι ωστόσο και η αξία που έχει η μητέρα που μαγειρεύει παραμένει στην κορυφή της ατζέντας μου.
Δεν ξέρω τι κάνεις, πόσο σύγχρονος/η ή αντισυμβατικός/η είσαι, πόση δουλειά έχεις, ποιες είναι οι προτεραιότητές σου στη ζωή αλλά μου φαίνεται αδιανόητο να μην μαγειρεύεις για τα παιδιά σου.  Δεν μπορώ καν να φανταστώ πως είναι να μην έχεις “μνήμη φαγητού”, μνήμη περιπετειών στην κουζίνα, με τη μητέρα ή τη γιαγιά να σου μιλάει άλλοτε γλυκά άλλοτε απειλητικά αν έχεις βουτήξει τα δάχτυλα εκεί που δεν έπρεπε. Δεν ξέρω πως είναι να μην νοσταλγείς ένα φαγητό της μάνας σου ή να μην έχεις ν’ αφηγηθείς μια τραγική μαγειρική αποτυχία η θύμηση της οποίας δημιουργεί σε όλη την οικογένεια θυμηδία και για κάποιον που θέλει να τα ξέρει όλα, το να υπάρχουν όλα αυτά που δεν γνωρίζει είναι κάτι που μάλλον τον χαροποιεί. Εξάλλου, αν δεν υπάρχουν οι μνήμες του σπιτικού φαγητού τί είναι αυτό που μπορεί να μου θυμίσει ποιος είμαι αν κάποια στιγμή το ξεχάσω; Τίποτε άλλο. Είμαι βέβαιος.

*Βορβορυγμός είναι το γουργούρισμα του στομαχιού