Όμως, οι Χρυσοί Σκούφοι ήταν κάτι βαθύτερο από αυτό. Επιχείρησαν και εν πολλοίς τα κατάφεραν, να δημιουργήσουν γαστρονομική κουλτούρα εισάγοντας σαφή κριτήρια διάκρισης των εστιατορίων, εκπαιδεύοντας κοινό και επαγγελματίες της εστίασης. Οι αστοχίες και τα λάθη που έγιναν, δεν οφείλονται στα πρόσωπα που ταυτίστηκαν με τα βραβεια (κάποια εξ αυτών αρθρογραφούν σ`αυτό το σάιτ και δεν αναφέρομαι μόνο στον διευθυντή τον Πάνο τον Δεληγιάννη). Τα λαθη τ´αποδίδω στο ότι η ελληνική αγορά είναι μικρή και μικρή αγορά σημαίνει μικρά περιθώρια ανταγωνισμούς και χωρίς ανταγωνισμό σε καθεστώς ελευθερίας, παρατηρούνται οι στρεβλώσεις.
Φέτος, αν και ήμουν φοβερά κουρασμένος, σωματικά και ψυχικά, δεν μου πέρασε ούτε μια στιγμή από το μυαλό ότι δεν θα πήγαινα στα βραβεία. Φέτος, περισσότερο από ποτέ έπρεπε να είμαστε παρόντες και μάλιστα στο ιστορικό ξενοδοχείο της "Μεγάλης Βρετανίας" που συνεπές προς την ιστορία του βρίσκεται στο κέντρο των βίαιων συγκρούσεων (κάποιων απολύτως δικαιολογημένων).
Οι τόνοι ήταν χαμηλότεροι, ξένος σεφ δεν θα μαγείρευε και το δείπνο αντικαταστάθηκε από όρθια δεξίωση. Μέχρι κι εγώ πήγα με περσινή γραβάτα.Τα ύστερα του κόσμου, no kidding!
O κόσμος λιγότερος κι αυτό με θύμωσε λίγο γιατί η παρουσία μας σήμερα είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Δεν θα σταθώ στα βραβεία εξόν από το ότι μου έκανε κακή εντύπωση η εισαγωγή βραβείων για ερασιτέχνες μάγειρες. Τί ειναι αυτό και γιατί; Γιατί να μπερδεύεις τον ερασιτέχνη με τον επαγγελματία όταν η μέχρι τώρα πολιτική σου στην αρθρογραφία αλλά και στις βραβεύσεις είναι το να εκπαιδεύσεις τον κόσμο στο να διακρίνει ανάμεσα στα δύο και να καταλάβει γιατί η γιαγιά του δεν θα μαγειρέψει ποτέ μουσακά σαν τον Ευαγγέλου και ότι ο μουσακάς του Ευαγγέλου είναι τεκμηριωμένα καλύτερος από αυτόν που θα μαγειρέψεις εσύ στο σπίτι σου;
Δεύτερον. Οι παρλάτες ήταν κουραστικές και στην καρακοσμάρα τους. Δεν πάω στα βραβεία για να μου εξηγήσουν τον ορισμό της λέξης "γαστρονομία". Επειδή ακριβώς τον γνωρίζω γιαυτό και μου έχουν κάνει την τιμή να με προσκαλέσουν. Έπειτα, η ανάδειξη των προϊόντων, μια τάση του σήμερα έγινε με τρόπο του χθες κι ως εκ τούτου ήταν ελάχιστα πειστικός. Τέλος οι υπερβολές για τη διασπορά των ελληνικών προϊόντων στην υφήλιο δεν κάνει καλό σε κανένα ενώ εξοργίστηκα από την αναλογικά μικρή αναφορά στο ελληνικό κρασί. Το ελληνικό κρασί μαζί με το λάδι είναι το καμάρι της χώρας γιατί ποτέ τόσοι πολλοί δεν επένδυσαν τόσα πολλά σε γνώση και κεφάλαια για να αναδείξουν κάτι τόσο sui generis σε τόσο λίγο χρονικό διαστημα.
Για να μην πω και το άλλο. Η κάθε καημένη Πέγκυ Τρικαλιώτη που προσκαλείται κάθε χρόνο μαζί με άλλους ήσσονες, τηλεοπτικούς ηθοποιούς το έχουν εμπεδώσει αυτό το χιουμοράκι.
Οι άνθρωποι του Αθηνοράματος έχουν αποδείξει οτι ξέρουν και μπορούν, τους θέλω πρωτοπόρους στην αναζήτηση των όρων διατύπωσης του αύριο.
Εξαιρετικά συγκινητικό κομμάτι της βραδιάς ήταν η προσπάθεια του σεφ κ. Σωτήρη Ευαγγέλου ο οποίος δημιούργησε μπουκιές με τα δεκαπέντε ελληνικά προϊόντα. Στη μαγειρική του κ.Ευαγγέλου κυριαρχεί περισσότερο ο κανόνας και η αψεγάδιαστη εκτέλεση παρά η διάθεση να πειράξει και να "βλασφημήσει" με τα υλικά. Το όλο στήσιμο ήταν κομψότατο, ταιριαστό για την ιστορία των βραβείων αλλά και για την εποχή και το γεγονός ότι ο κόσμος ήταν λιγότερος επέτρεψε στους παλιόφιλους να τα πούμε με την ησυχία μας. Τους είδα όλους και μιλησα με όλους και σήμερα αισθάνομαι τη ζεστασιά της αισιοδοξίας των ελλήνων δημιουργών και επιχειρηματιών της εστίασης ότι θα συνεχίσουμε όπως και να έχει. Και ξερετε; Όταν θυμάσαι ότι η δημιουργική μαγειρική γεννήθηκε από την ανάγκη και την ανέχεια, αντί να φοβάσαι, πεισμώνεις και παθιάζεσαι. Θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε, με όσα έχουμε, όπως μπορούμε, όπου βρισκόμαστε.
Εδώ, στην Ελλάδα. Και του χρόνου!
*Βορβορυγμός είναι το γουργούρισμα του στομαχιού
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση